Η κατάρα του Λεν Μπάιας

Δημοσιεύτηκε στις 19 Ιουνίου 2008

Κάπως έτσι τελείωσε και το φετινό πρωτάθλημα στο NBA. Με τους Σέλτικς να ασελγούν πάνω στο κορμί των Λέικερς στον 6^ο τελικό και να κάνουν ό,τι θέλουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Μετά το 32-29 οι Λέικερς δεν μπόρεσαν να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα και η ήττα ήταν ταπεινωτική. Ήταν βέβαιο ότι η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική άπαξ και η Βοστόνη έπαιρνε διαφορά, κι αυτό γιατί το ματς ήταν «χωρίς αύριο» για τους Λέικερς. Ένας αγώνας με την πλάτη στον τοίχο. Κάτι που είναι και το πρόβλημα όλων των Αμερικάνων παικτών που από την μπασκετική παιδεία που έχουν πάρει, δεν μπορούν να αντέξουν τέτοια ματς. Φαίνεται άλλωστε και στις διεθνείς διοργανώσεις.

«World champions» λοιπόν οι Σέλτικς σε μία φράση που ηχεί πολύ άσχημα πλέον στα αυτιά όλων εμάς των υπολοίπων. Γιατί δεν έχει καμία σημασία αν οι Σέλτικς θα κέρδιζαν φερ’ ειπείν την ΤΣΣΚΑ φέτος. Σημασία έχει ότι… βγάζουν παγκόσμιο πρωταθλητή από το εσωτερικό τους πρωτάθλημα. Μόνο Αμερικάνοι θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Αφήνω το θέμα στην άκρη, γιατί και πέρσι μετά το τέλος του πρωταθλήματος τα ίδια έλεγα (δεν χωνεύεται, πώς να το κάνουμε).

Φέτος οι τελικοί δεν είχαν… Λονγκόρια, αλλά είχαν πιο πλούσιο μπάσκετ από τους περσινούς, είχαν ιστορία, είχαν πάθος, είχαν παράδοση, είχαν εξέδρες με πρόσωπα-θρύλους, αλλά και σουπερστάρ και ηθοποιούς του σήμερα.

Πάνω απ’ όλα είχαν μια ομάδα που ανέστησε το NBA. Οι Σέλτικς του 2007-08 έκαναν τη διαφορά. Όχι μόνο γιατί επιβεβαίωσαν τον τίτλο που είχαν από την αρχή της χρονιάς, αυτόν του φαβορί, αλλά γιατί έστρεψαν και πάλι τα βλέμματα στις Η.Π.Α. και το NBA, τη στιγμή που ο κόσμος είχε αρχίσει να… βαριέται το αμερικάνικο προϊόν.

Αυξάνονται συνεχώς οι Ευρωπαίοι παίκτες που γυρνούν την πλάτη σε μία εξέλιξη που άλλοτε θα φάνταζε όνειρο, κάτι που δείχνει τη σύγκλιση των δύο κόσμων, αλλά πάνω απ’ όλα το γεγονός ότι το μπάσκετ-σόου δεν έχει πια την ίδια απήχηση. Ολοένα και περισσότεροι είναι εκείνοι που προτιμούν να δουν ένα φάιναλ φορ Ευρωλίγκας, από τα αμερικάνικα πλέι οφς.

Τα αστέρια που προμοτάρονται ξεφτίζουν, ίσως ανεπανόρθωτα, στις διεθνείς διοργανώσεις και εκτίθενται στα μάτια όλων, με αποτέλεσμα παλιοί υπεραστέρες του αθλήματος να λένε βαριές αλήθειες για το επίπεδο του πρωταθλήματος (θα επανέλθω στο θέμα άλλη μέρα, με ένα αφιέρωμα για κάποιον που θα συγκινήσει πολλούς και θα καταπλήξει ακόμη περισσότερους).

Όμως, οι Σέλτικς σε αυτή τη δύσκολη ώρα ήταν εκεί. Από την αρχή ως το τέλος. Και το NBA μεταμορφώθηκε. Λες και ο Γκαρνέτ αίφνης έγινε… άνθρωπος. Ξέσπασε τις καταπιεσμένες ανθρώπινες αντιδράσεις 13 χρόνων και από παίκτης-ρομπότ, σύμβολο αντιστάρ, έγινε ο πιο εκδηλωτικός «Κέλτης». Έκλαιγε, φώναζε, χτυπιόταν, γελούσε, για να φτάσει στη φράση-απόλυτη ανατριχίλα για τους μπασκετικούς: «Ελπίζω να σε κάναμε περήφανο», είπε στον Μπιλ Ράσελ.

Όταν η κορυφή του σήμερα υποκλίνεται στην κορυφή του χτες και ζητάει ταπεινά την αναγνώριση ενός θρύλου. Μοναδική στιγμή.

Όπως μοναδική στιγμή ήταν και… ο κουβάς με το Gatorade που «λούστηκε» ο Ντοκ Ρίβερς από τον Πολ Πιρς. Τον Πιρς που έδειξε πόσο περίμενε αυτή την ευκαιρία. Έμεινε σε μια ομάδα για 10 χρόνια, όταν όλοι έφευγαν. Μια ομάδα που δεν φαινόταν να έχει στον ήλιο μοίρα. Και κάθε χρόνο ζητούσε ένα πράγμα: έναν παίκτη για να έχει μαζί του ευκαιρία για τίτλο. Φέτος του έφεραν δύο κι εκείνος στους τελικούς, τους πήρε από το χεράκι και τους οδήγησε στην αθανασία. Στην οροφή του Γκάρντεν, δίπλα στον Ράσελ, τον ΜακΧέιλ, τον Πάρις, τον Κούζι, τον Μπερντ.

Απ’ την άλλη, σκυμμένα κεφάλια για τη χαμένη ευκαιρία, αλλά ας μην κρυβόμαστε. Οι Λέικερς έμοιαζαν πολύ άδειοι. Πολύ λίγοι. Μετά τους Κόμπι, Όντομ και Γκασόλ δεν είχαν κάτι αξιόλογο (πλην του Φίσερ). Και ο Κόμπι με το παιχνίδι του κατέστρεψε όποια ευκαιρία είχαν για τον τίτλο. Και όλα αυτά για να μπορέσει να βγάλει 5 λέξεις τον στοιχειώνουν πάντα από τις φράσεις που τον αφορούν. Τι εννοώ; «Ο Κόμπι Μπράιαντ παλεύει για το 4^ο δαχτυλίδι πρωταθλητή, το πρώτο χωρίς τον Σακίλ» ή «Ο Κόμπι έχει 3 τίτλους πρωταθλητή, όλους μαζί με τον Σακίλ». Ήθελε να το πάρει μόνος του, να μην βάλει καν στην εξίσωση τον Όντομ και τον Γκασόλ. Και το έχασε. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Μπράιαντ μόνο σε έναν αγώνα έκανε λιγότερα σουτ απ’ όσα ο Όντομ με τον Γκασόλ μαζί. Στα 5 υπόλοιπα σούταρε περισσότερες φορές απ’ όσες μαζί οι δύο συμπαίκτες του.

Σέλτικς, λοιπόν, για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια. Η «κατάρα» έσπασε. Ήταν λίγες ημέρες μετά τον τίτλο του 1986 που οι Σέλτικς επέλεγαν τον Λεν Μπάιας στο νούμερο 1 του ντραφτ, με τον αθλητή να πεθαίνει μία μέρα αργότερα. Ο Αουερμπαχ είχε πει τότε: «Η Βοστόνη δεν έχει σοκαριστεί τόσο από τη δολοφονία του Κένεντι». Από τότε έπρεπε να περάσουν 22 χρόνια για να ξορκιστεί το φάντασμα από το Γκάρντεν και να σπάσει η λεγόμενη «Κατάρα του Λεν Μπάιας».