Τα νευράκια του Ιμπάκα και ο Μίροτιτς…

Αμέσως μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Σέρτζ Ιμπάκα ήταν ο μόνος στο ισπανικό ρόστερ που έδειχνε λες και του… σκότωσαν τη μάνα στο Λονδίνο, όχι λες και μόλις είχε πάρει ασημένιο μετάλλιο. Ο λόγος δεν ήταν η ήττα από τους Αμερικανούς (εντάξει και ο Παού έχυσε ένα δάκρυ αυτή τη φορά), αλλά το γεγονός ότι δεν έπαιζε όσο ήθελε και δεν είχε την αντιμετώπιση που περίμενε. Έτσι, μετά το τέλος των Αγώνων κάποιος από το… στενό του περιβάλλον (όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις) δήλωσε δημόσια ότι ο Ιμπάκα δεν θα ξαναπαίξει για την Ισπανία αν δεν τον σεβαστούν. Τώρα φαίνεται να του πέρασαν τα νεύρα…     

Ο Ιμπάκα είχε 8.0 πόντους και 4.4 ριμπάουντ (με 1.3 τάπες και 58% εντός παιδιάς) κατά μέσο όρο στο τουρνουά, παίζοντας περίπου 15 λεπτά ανά αγώνα. Το… όλο πακέτο δεν του άρεσε προφανώς, με τα ισπανικά ρεπορτάζ να αναφέρουν ότι όσο περνούσε ο καιρός γινόταν ολοένα και πιο «ξένο σώμα» στην ομάδα. Στον τελικό έπαιξε 22 λεπτά, αλλά πιθανότατα λόγω του προβλήματος του Μαρκ Γκασόλ με τα φάουλ, ενώ η εμφάνισή του (12 πόντοι και 9 ριμπάουντ) μάλλον ήταν γι’ αυτόν λάδι στη φωτιά, κάνοντάς τον να «φορτώσει» περισσότερο που δεν τον έβαζαν να παίζει όσο ήθελε.

Η El Mundo, αμέσως μετά το τέλος του τουρνουά, είχε γράψει «μετά την προπόνηση, κι ενώ οι υπόλοιποι παίκτες μοιράζονταν καφέ ή φρούτο, ο ψηλός των Θάντερ απομακρυνόταν όσο περισσότερο γινόταν από τους συμπαίκτες του. Την ημέρα πριν τον τελικό, για παράδειγμα, περίμενε μόνος του στο πούλμαν για μισή ώρα, δείχνοντας εμφανώς νευριασμένος. Το βράδυ πριν τους ημιτελικούς, περιπλανήθηκε σε ένα χωράφι κοντά στο γήπεδο, φωνάζοντας και χειρονομώντας εχθρικά καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο. Κάθε βράδυ, μετά την προπόνηση, ορμούσε να περάσει ανάμεσα στους λίγους δημοσιογράφους που περίμεναν την ομάδα και μόνο κάποιος αυτοκτονικός θα τολμούσε να τον σταματήσει για να του μιλήσει. Ο Ιμπάκα ξεκάθαρα ένιωθε ότι δεν τον χρησιμοποιούσαν όσο έπρεπε και αμφισβητούσε τη θέση του στην ομάδα».

Όλα αυτά οδήγησαν στο «αν τα πράγματα συνεχίζουν έτσι, δεν θα ξαναπαίξω για την Ισπανία», που φέρεται να είπε σε κολλητό του φίλο πριν τον τελικό, για να το ξαναπεί μετά τους Αγώνες λίγο διαφορετικά: «Αν η Ισπανία δεν με θέλει δεν θα ξαναπαίξω. Δεν με χρησιμοποιούν όπως πρέπει, οι άλλοι παίκτες δεν μου μιλάνε καν και δεν με κάνουν παρέα, νιώθω ξένο σώμα, δεν θα ξανάρθω αν δεν με θέλουν».

Βέβαια, όλα έχουν δύο αναγνώσεις, οπότε αν κοιτάξουμε προσεκτικά τους χρόνους των Ισπανών, θα δούμε ότι ο Ιμπάκα έπαιζε μεν μόλις 15 λεπτά ανά αγώνα, αλλά είναι 22 χρονών και μπροστά του είχε τα αδέρφια Γκασόλ, που και ένα παιδί ήξερε ότι θα έπαιζαν περισσότερο (αρκεί το ίδιο παιδί να ήξερε ότι ήταν Ισπανοί, δείτε το επόμενο άρθρο που θα δημοσιεύσουμε…).

Έπαιζε περισσότερο από τον Ρέγιες, ενώ για τον Κλαβέρ ούτε λόγος. Συνολικά είχε τον 7ο χρόνο στην ομάδα πίσω από τους Ρούντι, Καλντερόν, Λιουλ και Ναβάρο, ενώ αν ο Ναβάρο ήταν υγιής σε όλο το τουρνουά, λογικά θα είχε τον 6ο (ο Λιουλ δεν θα είχε παίξει τόσο). Δεν είναι και τόσο άσχημα, είναι πάντως 11 λεπτά ανά ματς κάτω από τον Μαρκ Γκασόλ στη φροντ λάιν.

Η λογική λέει ότι με τον Παού να μεγαλώνει και τον Ιμπάκα να βελτιώνεται σύντομα (ίσως και από του χρόνου, σίγουρα από το 2016 και μετά) θα γίνει βασικός και θα παίζει πολύ περισσότερο. Όμως, δεν είχε τη λογική να το καταλάβει, αλλά ούτε και την υπομονή για να το δεχτεί. Οι Ισπανοί εδώ και 2 χρόνια προσπαθούν στο παρασκήνιο να αλλάξουν τον κανονισμό της FIBA για τον ένα «νατουραλιζέ» παίκτη στις εθνικές ομάδες, ώστε να μπορέσουν να βάλουν στο ρόστερ τους και τον Ιμπάκα και τον 21χρονο Νίκολα Μίροτιτς, που το 2010 πήρε ισπανική υπηκοότητα.

Μέχρι στιγμής δεν τα έχουν καταφέρει (αν και είναι πολύ πιθανό να τα καταφέρουν μέχρι το 2014) αλλά, μετά τις γκρίνιες του Ιμπάκα, άρχισαν να σκέφτονται μήπως δεν θα έπρεπε να χαραμίσουν όλες τις… χάρες που τους χρωστούν για το λόγο αυτό. Δηλαδή, να επιλέξουν τον Μίροτιτς και να αφήσουν τον Ιμπάκα στη μοίρα του.

Μάλλον, μετά από ότι μπορώ να φανταστώ πως ήταν ατελείωτες ώρες συζητήσεων με τον μάνατζέρ του, ο Ιμπάκα το κατάλαβε ότι το πράγμα προς τα εκεί πηγαίνει και έκανε στροφή 180 μοιρών για να δηλώσει επίσημα την… αθάνατη αγάπη του για την Ισπανία.

Όσο ήταν στην Αφρική για το «NBA without borders» είπε: «Θα παίζω στην Ισπανία πάντα όποτε με καλούν. Είναι τιμή για μένα να εκπροσωπώ την Ισπανία. Ήταν ένα εκπληκτικό καλοκαίρι και το ασημένιο μετάλλιο είναι απίστευτη επιτυχία. Θα είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω πραγματικά. Το διασκέδασα».

«Θα είμαι έτοιμος όποτε με θέλουν, γιατί για μένα είναι τιμή να εκπροσωπώ την Ισπανία και να φοράω αυτή τη φανέλα, με αυτούς τους τρομερούς συμπαίκτες και συνοδοιπόρους. Θα παίζω όποτε με καλεί η Ισπανία. Πώς δεν θα μπορούσα άλλωστε, αφού εγώ ήμουν αυτός που εξαρχής ήθελε να παίξει για την Ισπανία. Δεν θέλω να αφήσω την εθνική, πάντα έλεγα και πάντα θα λέω ότι είμαι περήφανος στην καρδιά μου να παίζω και να εκπροσωπώ την Ισπανία».

Μετά από αυτό το… λούσιμο αγάπης προς την Ισπανία και τους συμπαίκτες του από τον Ιμπάκα, που μάλλον το παράκανε λίγο στην προσπάθειά του να ξεχαστούν τα όσα έκανε και είπε τους προηγούμενους 2 μήνες και να δείξει ντε και καλά ότι όντως αγαπά τους πάντες στην Ισπανία, ένα μένει να πούμε:

McKayla is not impressed…