Φλορίντιανς: Η πιο… μη-μπασκετική μπασκετική ομάδα!

Ξεκίνησαν ως Μινεσότα Μάσκις το 1967, μεταφέρθηκαν στο Μαϊάμι ένα χρόνο αργότερα για να γίνουν στη συνέχεια η… χαρά όλης της πολιτείας της Φλόριντα. Ο λόγος για τους Φλορίντιανς, τη μοναδική πιθανότατα ομάδα μπάσκετ στον κόσμο που σχεδόν κανείς δεν θυμάται για τα μπασκετικά της κατορθώματα. Το Age of Basketball σας ταξιδεύει ξανά στον μαγικό κόσμο του ABA, προσδεθείτε και ξεκινάμε.

Οι Φλορίντιανς υπήρξαν μόνο για 4 σεζόν, από το 1968 ως το 1972. Μετακόμισαν στο Μαϊάμι από τη Μινεσότα, όπου το 1967-68 ήταν οι Μάσκις, και έμειναν στη Φλόριντα μέχρι που αποχώρησαν το 1972, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος του κόσμου. Μην έχετε στο μυαλό σας το τωρινό Μαϊάμι, τότε κανείς στην πόλη δεν ενδιαφερόταν για το μπάσκετ, οι Φλορίντιανς έπαιζαν στην ακτή, ενώ οι λιγοστοί οπαδοί τους έμεναν στο κέντρο, πράγμα που έκανε ακόμα πιο δύσκολο το να μαζέψουν κόσμο στους αγώνες τους.

Η ομάδα έχει μείνει στην ιστορία ως σκέτο Φλορίντιανς και όχι Μαϊάμι Φλορίντιανς. Ο λόγος είναι ότι τα τελευταία χρόνια πριν διαλυθούν δεν έπαιζαν αγώνες μόνο στο Μαϊάμι, αλλά σε ολόκληρη τη Φλόριντα, στην τελευταία απεγνωσμένη προσπάθειά τους να μπορέσουν να είναι βιώσιμοι. Προσπάθεια που τελικά ήταν άκαρπη.

Οι περίφημες Floridians Ballgirls και τα κουλά δώρα!

Για τι θυμούνται όλοι τους Φλορίντιανς; Μα για τις «ballgirls» τους και τις απίστευτες διαφημιστικές κινήσεις της ομάδας. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη και σε ντοκιμαντέρ του HBO για την ιστορία της ομάδας… δεν υπάρχουν μπασκετικές φάσεις στο βίντεο, παρά μόνο φάσεις με τις «ballgirls» της ομάδας!

Οι ballgirls ήταν ξεκάθαρα πιο διάσημες από την ίδια την ομάδα, τραβούσαν φωτογραφίες τον κόσμο πριν τα ματς, πετούσαν μπάλες στους διαιτητές, χόρευαν στα τάιμ άουτς και σέρβιραν αναψυκτικά στα ημίχρονα. Κατά τη διάρκεια βολών της αντίπαλης ομάδας, μαζεύονταν πίσω από την μπασκέτα και φώναζαν προσπαθώντας να χαλάσουν την αυτοσυγκέντρωση των αντιπάλων. Αρκετές φορές, μάλιστα, ταξίδευαν και με την ομάδα στα εκτός έδρας ματς της. Μάλιστα, οι Floridians Ballgirls ήταν και η έμπνευση για τις «Flint Tropics Girls» που έχει η ομάδα του Ουίλ Φέρελ στην ταινία «Semi-Pro».

Για να καταλάβετε… πόσο δευτερευούσης σημασίας ήταν το μπάσκετ για τους Φλορίντιανς, φτάνει να αναφέρουμε το πρόγραμμα των δύο επόμενων αγώνων τους από τις 31 Οκτωβρίου 1970, το οποίο δεν ανέφερε καν με ποιους θα παίξουν οι Φλορίντιανς. Αντιθέτως, έλεγε: «ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΛΣΟΝ – Οι Φλορίντιανς επιστρέφουν στο Κονβένσιον Χολ την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου, για μια Ladies Night, με καλσόν να δίνονται δωρεάν στις πρώτες 500 κυρίες που θα περάσουν τα εκδοτήρια. Τα καλσόν είναι αξίας $2, μελί σε χρώμα και διάφανα, ελαστικά και ταιριάζουν σε κάθε μέγεθος γυναικών από 1.50 ως 1.75 μέτρα. Δεν χρειάζεται να αγοράσετε τίποτα έξτρα, οι γυναίκες δεν χρειάζονται καν κρατημένες θέσεις. Επίσης υπάρχουν κι άλλες ειδικές εκπλήξεις για τις κυρίες. Αλλά ελάτε νωρίς! Το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι είναι — Τρίτη 10 Νοεμβρίου: ένα διπλό μείγμα μπάσκετ-μποξ. Αγοράστε ένα εισιτήριο $5 που θα σας επιτρέψει να μπείτε στο Οντιτόριουμ να δείτε τον υπερβαρέων μποξέρ Τζίμι Έλις στον πρώτο του αγώνα μετά την ήττα από τον Τζο Φρέιζερ. Είναι μια μοναδική διπλή μπασκετική-μποξική εμπειρία. Ο αγώνας του Έλις δεν ξεκινά παρά μετά το τέλος του μπασκετικού αγώνα».

Καταλαβαίνετε λίγο πολύ την κατάσταση που επικρατούσε στην ομάδα, αλλά ας το τραβήξουμε και λίγο παραπέρα, καθώς τα δώρα των Φλορίντιανς στους φίλους τους στις εξέδρες έχουν μείνει στην ιστορία. Ιδιαίτερα… δημιουργικά και καθόλου μπασκετικά: ζωντανές γαλοπούλες για την Ημέρα των Ευχαριστιών, 7 κιλά καπνιστό ψάρι (σε έναν τυχερό οπαδό), 27 κιλά ιρλανδικές πατάτες (στην «Irish Night», επίσης για έναν οπαδό), 53 κολοκυθόπιτες, κατεψυγμένο ψάρι, βαρέλια μπύρας, παγωτό και πού και πού μπάλες ABA!

Η Μινεσότα και η «κλοπή» του Ντάνιελς

Η ιστορία των Φλορίντιανς ξεκίνησε στο Μπλούμινγκτον της Μινεσότα. Όμως οι Μινεσότα Μάσκις δεν μάζευαν κόσμο ούτε με σφαίρες στην πρώτη τους σεζόν (1967-68), παρά το 50-28 ρεκόρ στο παρκέ. Ο Λάρι Σιλντς, ιδιοκτήτης της ομάδας, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο λαμπερό Μαϊάμι και συνεργάστηκε με μια μικρή μερίδα από επιχειρηματίες της περιοχής, που αγόρασαν μετοχές, μετακομίζοντας την ομάδα νότια.

Βέβαια, πριν φύγει από τη Μινεσότα με την ομάδα, μάλλον υπέγραψε τη θανατική της καταδίκη καθώς, για να πληρώσει τα χρέη του, έδωσε τον Μελ Ντάνιελς (ρούκι της χρονιάς το 1968) στους Ιντιάνα Πέισερς έναντι 100.000 δολαρίων, μια επιλογή στο ντραφτ και 2 παίκτες. Αν τον είχε κρατήσει, ίσως η ιστορία των Φλορίντιανς να ήταν διαφορετική, καθώς μιλάμε για τον 1ο ριμπάουντερ στην ιστορία του ABA, έναν παίκτη με 18.7 πόντους και 15.1 ριμπάουντ μέσο όρο καριέρας, μέλος του Hall of Fame (μπήκε φέτος το 2012), 2 φορές MVP του ABA, 7 φορές all-star στο ABA, 5 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας, 3 φορές πρωταθλητή στο ABA. Είναι ένας από τους 4 παίκτες στην ιστορία των Πέισερς, των οποίων η φανέλα έχει αποσυρθεί (νο.34). Μιλάμε, δηλαδή ότι η απόκτησή του από τους Πέισερς (παρά τα χρήματα και το έμψυχο δυναμικό) ήταν η απόλυτη «κλοπή» στην ιστορία του ABA.

Η μετακόμιση στο Μαϊάμι

Με 2.473 οπαδούς ανά αγώνα οι Μάσκις δεν είχαν κανένα τρόπο να παραμείνουν βιώσιμοι, κι έτσι αρχίζουν να «ψάχνονται» για να μετακομίσουν. Ανάμεσα σε Τζέρσεϊ Σίτι, Μινεάπολις, Πίτσμπουργκ, Κλίβελαντ και Φιλαντέλφια ο Σιλντς επιλέγει… το Μαϊάμι και οι Μαϊάμι Φλορίντιανς γεννιούνται. Τα χρώματα της ομάδας ήταν πορτοκαλί, μπλε και άσπρο, με τον Τζιμ Πόλαρντ να είναι στον πάγκο και να τους οδηγεί στη δεύτερη θέση στη λίγκα το 1968-69.

Στην πρώτη φάση των πλέι οφς οι Φλορίντιανς απέκλεισαν τους Μινεσότα Πάιπερς (πρωταθλητές την περασμένη σεζόν) με 4-3 με τον κόσμο να γεμίζει το γήπεδο στο 7ο ματς τα σειράς που έγινε στο Μαϊάμι. Όμως, στη συνέχεια, οι Ιντιάνα Πέισερς του Μελ Ντάνιελς κέρδισαν τους Φλορίντιανς με 4-1 στα τελικά της Ανατολής. Τα πράγματα με τον κόσμο ήταν λίγο καλύτερα, αλλά και πάλι πολύ άσχημα, με τον μέσο όρο προσέλευσης να φτάνει στους 3.197 τη σεζόν εκείνη.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Φλορίντιανς να αλλάξουν έδρα, να φύγουν από τα δύο μεγάλα γήπεδα στην ακτή του Μαϊάμι και να παίζουν το 1969-70 σε μια… πρώην αεροπορική αποθήκη (μη φανταστείτε καμιά ελληνική αποθήκη, 6.900 ήταν η χωρητικότητα του νέου γηπέδου) κι ένα γυμναστήριο κολεγίου. Ο Σιλντς αποχώρησε από το προσκήνιο της ομάδας και ο Δρ. Τόμας Κάρνεϊ (ένας εκ των επενδυτών από τη Φλόριντα) ανέλαβε την ομάδα. Δεν είναι ότι οι Φλορίντιανς δεν προσπαθούσαν, να φανταστείτε πήραν μέχρι και… Κουβανό παίκτη, τον Αλ Κουέτο, για να προσελκύσουν την κουβανοαμερικανική κοινότητα του Μαϊάμι. Όμως, στην αρχή της σεζόν ο σέντερ Σκιπ Θόρεν διέλυσε το γόνατό του, τελειώνοντας την καριέρα του, και μαζί με αυτό χάθηκαν πολλές από τις ελπίδες της ομάδας για κάτι καλό.

Ο Χαλ Μπλίτμαν (νέος προπονητής των Φλορίντιανς) προσπαθούσε να κάνει τον Λάρι Κάνον (φόργουορντ από το κολέγιο ΛαΣαλ) γκαρντ και δεν τον έβαζε πολύ, μέχρι που ο Κάνον έφυγε από το γήπεδο στη μέση αγώνα επειδή δεν έπαιζε. Μέχρι οι δυο τους να τα βρουν, η ομάδα είχε διαλυθεί ουσιαστικά, καθώς οι Φλορίντιανς τερμάτισαν προτελευταίοι το 1969-70 με 23-61 και τον περίφημο γκαρντ Ντόνι Φρίμαν να παίζει μόνος του, 27.4 πόντοι, αλλά εκτός πλέι οφς. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν 22 διαφορετικοί παίκτες φόρεσαν τη φανέλα των Μαϊάμι Φλορίντιανς εκείνη τη σεζόν.

Ο Ντόιλ και οι Μαϊάμι Φλορίντιανς

Ο κόσμος δεν ανταποκρινόταν (2.724 η μέση προσέλευση τη χρονιά εκείνη) και οι αρχικοί επενδυτές της ομάδας ήθελαν να φύγουν, καθώς είχαν χάσει πολλά λεφτά στις δύο αυτές σεζόν. Ο Νεντ Ντόιλ (γνωστός από τη δημιουργία ευφάνταστων διαφημίσεων της VW τότε) αγόρασε την ομάδα και έκανε κάτι που πιθανότατα κανένας άλλος δεν έχει ξανακάνει στην ιστορία του μπάσκετ.

Η ομάδα έγινε ομάδα περιοχής, έχασε το «Μαϊάμι» από το όνομά της, έπαιζε πλέον σε 4 πόλεις, με τις Ballgirls να κάνουν την εμφάνισή τους. Όμως, δεν ήταν αυτό που εννοούσα παραπάνω ότι δεν έχει ξαναγίνει.

Ο Ντόιλ διαφήμισε την ομάδα του 1970-71 ως εξής: τύπωσε αφίσες με τον προπονητή Χαλ Μπλίτμαν να κάθεται δίπλα σε ένα γκρουπ παικτών που ήταν καλυμμένοι με ένα μεγάλο σεντόνι και δίπλα έλεγε «Δεν απολύσαμε τον προπονητή, απολύσαμε τους παίκτες»! Κράτησε τον προπονητή και έδιωξε όλους τους παίκτες για να πάρει καινούργιους! Μοναδικός τρόπος προσέγγισης, δεν συμφωνείτε;

Ανάμεσα στους νέους παίκτες ήταν και ο Μακ Κάλβιν, που είχε 27.2 πόντους τη σεζόν εκείνη, αλλά και ο Λάρι Τζόουνς, που τελείωσε τη χρονιά με 24.3 μέσο όρο. Αυτοί οι δύο διαφημίζονταν από τους Φλορίντιανς ως το δίδυμο γκαρντ με τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων στην ιστορία του μπάσκετ. Με την απόκτηση του Άιρα Χαρτζ τον Δεκέμβρη του 1970 οι Φλορίντιανς μπόρεσαν να προλάβουν τα πλέι οφς, καθώς είχαν πια παρουσία στη ρακέτα (15.4 πόντους, 14.1 ριμπάουντ ο Χαρτζ). Άλλαξαν και προπονητή τον Ιανουάριο (ο Μπομπ Μπας ανέλαβε) και κατάφεραν με 7 συνεχόμενες νίκες στο τέλος της χρονιάς να μπουν στα πλέι οφς. Εκεί πάλεψαν απέναντι στους Κεντάκι Κόλονελς, αλλά ηττήθηκαν με 4-2.

Το κύκνειο άσμα

Ο Ντόιλ, παρότι είδε τον μέσο όρο προσέλευσης να πηγαίνει στους 4.020 ανά αγώνα, ουσιαστικά γύρισε την ομάδα στο Μαϊάμι, με 34 από τα 41 εντός έδρας παιχνίδια της να παίζονται εκεί το 1971-72. Στο ρόστερ προστέθηκε ο Ουόρεν Τζαμπάλι, που έκανε μια εκπληκτική σεζόν με 19.9 πόντους, 6.2 ασίστ και 8.2 ριμπάουντ και τρομερή συμβολή σε πολλές νίκες των Φλορίντιανς.

Ο Κάλβιν παρέμεινε πρώτος σκόρερ της ομάδας με 21.0, ο Τζόουνς είχε 17.6 με 53% στα δίποντα αλλά έσπασε το χέρι του και έχασε 19 αγώνες, διάστημα στο οποίοι Φλορίντιανς είχαν 4-15 ρεκόρ. Η ομάδα έπαιζε ελεύθερο και θεαματικό μπάσκετ, αλλά μια κόντρα του Ντόιλ με τους παίκτες για μη πληρωμένους μισθούς άφησε τους Φλορίντιανς χωρίς τους καλύτερους αμυντικούς τους, με τη φρενήρη τους επίθεση να τους οδηγεί σε 36-48 ρεκόρ τελικά.

Πέρασαν στα πλέι οφς και εκεί στον πρώτο γύρο αντιμετώπισαν τους Βιρτζίνια Σκουάιρς, που στο ρόστερ τους είχαν το νέο φαινόμενο του ABA, τον ρούκι Τζούλιους Έρβινγκ. Ο Έρβινγκ είχε πάνω από… 30 ριμπάουντ σε 3 από τα 4 ματς της σειράς (ο Έρβινγκ είχε 33.3 πόντους, 20.4 ριμπάουντ και 6.5 ασίστ συνολικά σε εκείνα τα πλέι οφς) και το όλο πράγμα τελείωσε στο 4-0 για να τελειώσει εκεί και η ιστορία των Φλορίντιανς.

Με 2.108 μέση προσέλευση το 1971-72, ο Ντόιλ κατάλαβε ότι αν έβγαζε τις κοπέλες με τα μπικίνι, η ομάδα του δεν μπόρεσε να συγκινήσει τον μη μπασκετόφιλο κόσμο της Φλόριντα, ενώ όταν στα δύο εντός έδρας ματς εναντίον της Βιρτζίνια στα πλέι οφς κόπηκαν 2.965 και 3.126 εισιτήρια, η ματαιότητα του εγχειρήματος φάνηκε.

Έτσι, στις 13 Ιουνίου του 1972 οι Φλορίντιανς πουλήθηκαν στη λίγκα, που τους διέλυσε και μοίρασε τους παίκτες τους σε άλλες ομάδες του ABA.

Νίκος Κουσούλης

– Το 1971 στη St. Patrick’s Day, οι Φλορίντιανς έπαιζαν αγώνα στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν. Αποφάσισαν, λόγω της ημέρας, να βάλουν εμφανίσεις με το Ο’ μπροστά από τα ονόματα κάθε παίκτη, έτσι είχαν Ο’ Τζόουνς, Ο’ Κάλβιν, Ο’ Χαρτζ, και τα λοιπά. Όμως, στο ρόστερ τους είχαν τον Φραν Ο’ Χάνλον και η αγωνία όλης της ομάδας ήταν ότι ο στατιστικολόγος του MSG θα έβγαζε το Ο’ μπροστά από το όνομά του, θα τον έκανε Χάνλον στον πίνακα με το σκορ και τα στατιστικά του δεν θα μετρούσαν ποτέ επίσημα! Κάτι τέτοιο, πάντως, δεν έγινε.

– Στο τελευταίο παιχνίδι της ιστορίας τους, στα πλέι οφς του 1972 εναντίον της Βιρτζίνια του Dr.J, οι Φλορίντιανς έπαιξαν στο Κάμπους του Κολεγίου του Μαϊάμι και όχι στο Κονβένσιον Σέντερ που ήταν η έδρα τους. Ο λόγος ήταν ότι το Κονβένσιον Σέντερ είχε δοθεί για άλλες εκδηλώσεις, μιας και κανείς από τους υπευθύνους του γηπέδου δεν πίστευε ότι οι Φλορίντιανς θα προκρίνονταν στα πλέι οφς όταν κανόνιζαν το πρόγραμμα του γηπέδου!