Το «πράσινο» blog 2012-13 του Γ. Σκιά στο AoB!

Το Age of Basketball με μεγάλη του χαρά καλωσορίζει και φέτος τον αρθρογράφο Γιώργο Σκιά, που θα blogάρει για τον Παναθηναϊκό στο site μας και το 2012-13. Μετά την ιδιαίτερα υψηλή απήχηση που είχαν τα άρθρα του πέρσι, η επιστροφή ήταν… μονόδρομος, αφού οι αναγνώστες του site μίλησαν: τα άρθρα του Γ. Σκιά είναι «must» στις αναγνώσεις της εβδομάδας. Περαιτέρω συστάσεις δεν χρειάζονται, στο εξής σας αφήνουμε στα χέρια του για το «πράσινο» ταξίδι στο Age of Basketball:

Γ. Σκιάς: Κερδίζει ψήφο εμπιστοσύνης

Πολύ καλύτερος από αυτό που περιμέναμε (φοβόμασταν;) ήταν ο Παναθηναϊκός στην πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας. Η… αγαθή μας τύχη έφερε την ομάδα να παίζει πρεμιέρα εκτός έδρας, απέναντι στην πιο «φονική» Ρεάλ της τελευταίας δεκαετίας, κι όμως παρά τα πολλά προβλήματα, ερωτηματικά και (μην κρυβόμαστε…) στοιχεία μιζέριας που συνοδεύουν τους «πράσινους» στη φετινή μεταβατική σεζόν, τα παλικάρια ανταποκρίθηκαν άριστα. Χάσαμε βέβαια, αλλά ποιος μπορεί να δώσει άδικο στον Αργύρη Πεδουλάκη που μίλησε για «χαζή ήττα».

Από την πλευρά του έχει κάθε λόγο να είναι σκασμένος ο κόουτς, αφού είδε τους παίκτες του να δείχνουν χαρακτήρα, να μη μασάνε στα καταιγιστικά πρώτα λεπτά, να εκτελούν με θαυμαστή ακρίβεια το πλάνο και να φτάνουν πολύ κοντά σε ένα διπλό που δεν το πίστευε κανείς. Γιατί μπορεί στα δικά μας μέρη η κριτική προς τον φετινό ΠΑΟ να παραμένει για την ώρα συγκρατημένη (μόνο επιμέρους παίκτες έχουν βάλει στο στόχαστρο τα κοράκια), κάνοντας όμως συστηματικές βόλτες στα μπασκετικά φόρα του εξωτερικού διαπίστωσα ένα πολύ διαφορετικό κλίμα. Εκεί υπάρχει πολύς κόσμος (λίγότερο ή περισσότερο σοβαρός) που δεν δείχνει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στο σύνολο του Πεδουλάκη, σε σημείο που να μας τοποθετούν στην 4η ή και 5η θέση του γκρουπ μας. Σαφώς κάτω από Ρεάλ, Φενέρ, Κίμκι, δηλαδή, και στο ίδιο καζάνι με Καντού. Ντροπή, ντροπή…

Έχουμε κόουτς

Για να επιστρέψω στα του προπονητικού πλάνου ο δικός μας κέρδισε ολοκάθαρα τον Ισπανό αντίπαλό του: η φανατική επιμονή του Λάσο να μην ντουμπλάρει τον Σχορτσανίτη, κόντεψε να του στοιχίσει τη νίκη. Ο Σόφο έκανε πάρτι απέναντι σε σέντερ ικανότατους μεν, αλλά όχι των δικών του κυβικών. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι πήρε τόσο πολλές μπάλες δεν έβλαψε τη συνολική παραγωγικότητα της όλης ομάδας -το 56% των υπολοίπων (πλήν Σόφο) στα δίποντα, καθώς και το 33% στα τρίποντα είναι σούπερ ποσοστά, δεδομένου ότι μιλάμε για ματς εκτός έδρας με ζόρικο αντίπαλο και μάλιστα σε αυτή την πρώιμη περίοδο. Πέραν αυτού, στο πρώτο μισό η άμυνα λειτούργησε ιδανικά και έκοψε τα πόδια των γηπεδούχων που έχασαν με συνοπτικές διαδικασίες τη διψήφια υπέρ τους διαφορά. Με άλλα λόγια ο Πεδουλάκης πήρε άριστα, φέρνοντας το παιχνίδι στα μέτρα του. Από εκεί και πέρα ήταν δουλειά των παικτών να αποφύγουν τα λάθη και να παλέψουν για κρατηθούν μπροστά. Δυστυχώς…

Δύο προβλήματα είχε ο Παναθηναϊκός από την αρχή (ριμπάουντ, λάθη) και τα πλήρωσε ακριβά. Το νόστιμο της ιστορίας είναι ότι τα κενά αυτά παρατηρούνται τόσο στο «καλό» πρώτο ημίχρονο, όσο και στο «κακό» δεύτερο. Αναλυτικά: στο πρώτο μισό ο ΠΑΟ έχει αναλογία ασίστ-λαθών 0,7, στο δεύτερο 0,62. Αντίστοιχα, στο πρώτο μισό η Ρεάλ του παίρνει 41% των επιθετικών ριμπάουντ, στο δεύτερο 47%. Δηλαδή, από το κακό στο χειρότερο, αλλά χωρίς κραυγαλέες διαφορές τιμών. Δεν είναι ότι στην αρχή τα κάναμε καλά και μετά τα σκατώσαμε.

Όλα είναι στο μυαλό

Και θα με ρωτήσει ένας έξυπνος, γιατί από το +7 (α΄ ημιχρ.) κατρακυλήσαμε στο -16 (β΄ ημιχρ.); Η διαφορά έγκειται στο ψυχολογικό κομμάτι που μας πήρε και μας σήκωσε, όταν οι γηπεδούχοι κατάφεραν να κερδίσουν μερικές μαζεμένες κατοχές πιέζοντάς μας στην μπάλα. Όπως ξέρουμε από τις μέρες του Ζοτς, το νο.1 κομμάτι του παιχνιδιού είναι το μυαλό των παικτών και εκεί είναι που χάθηκε το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Λάσο είχε τη δυνατότητα να σκληρύνει την περιφέρειά του ρίχνοντας μέσα τον καπάτσο Ντρέιπερ που έκλεψε μπάλες και μας έκοψε τη φόρα. Ο Πεδουλάκης, πάλι, είχε τον Ξανθόπουλο και όπως λένε στο χωριό μου «άλλα τα μάτια του λαγού, άλλα της κουκουβάγιας». Από τη στιγμή που οι άσοι των Μαδριλένων λύθηκαν, ήταν επόμενο να πετύχουν τα σημαντικά προσωπικά καλάθια που τους βοήθησαν να γυρίσουν το παιχνίδι και να επικρατήσουν.

Έτσι έχουν τα πράγματα, δυστυχώς. Αυτή τη στιγμή, στο τοπ επίπεδο της Ευρωλίγκας δεν μπορούμε να απαιτούμε ροτέισον 12 παικτών, αυτά last year (και ούτε καν…). Για φέτος ενέργεια στο back court θα μας δίνει ο Κίτσεν (ψιλοτραυματίας), την μπάλα θα προστατεύει ο Ούκιτς (ακόμα μπερδεμένος), τελειώματα από πικ εν ρολ και άμυνα ψηλά θα προσφέρει ο Άρμοστρονγκ (χα χα χα…).

My name is Hilton

Σέβομαι πάρα πολύ το προπονητικό τιμ και την τεχνογνωσία τους, αλλά ο τελευταίος μέχρι στιγμής δεν δείχνει τίποτα. Για την ακρίβεια λιγότερο κι από το τίποτα. Μιλάμε ότι αν αντί για τον Χίλτον, είχαμε στο ρόστερ την Πάρις Χίλτον θα είχαμε πολύ περισσότερα οφέλη («χαλάρωση» για τους συμπαίκτες, «τσοντάρισμα» στα πενιχρά οικονομικά, «μαγνήτη» για τα ΜΜΕ παγκοσμίως, έσοδα από την αυξημένη προσέλευση στο ΟΑΚΑ, τα πάντα!). Για να σοβαρευτούμε λίγο, θέλω να πω ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Άρμστρονγκ (και τι επώνυμο, μα το Δία! Σκέτη ειρωνεία!) είναι στ’ αλήθεια τόσο κακός παίκτης. Αυτά που έκανε με Πανιώνιο, Ρεάλ, Άρη θα τα έκανε καλύτερα μια τροχήλατη πολυθρόνα (χώρια το χαμηλότερο κόστος), άρα δεν μπορεί παρά να οφείλονται σε δυσκολίες προσαρμογής –συνηθισμένο πράγμα με Αμερικανούς.

Τα reports δεν μιλούν για τον πιο focused παίκτη της πιάτσας, αντίθετα το βιογραφικό του δείχνει μια τάση να χαμηλώνει το επίπεδό του χρόνο με το χρόνο. Η δουλειά που έπιασε στον «εξάστερο» είναι ένα προσωπικό στοίχημα για τον ίδιο να δυναμώσει το χαρακτήρα του και αυτά τα πράγματα παίρνουν χρόνο. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να τον αφήνει ο κόουτς να εκτίθεται για πολλή ώρα -ειδικά αν ενσωματωθεί ο Λασμ (γαλλόφωνος είναι, έτσι θα πρέπει να προφέρεται), η ρακέτα μας θα κερδίσει σε ζοριλίκι- και ίσως να είναι καλύτερο να τον προκαλεί να δείξει πράγματα σε μικρά διαστήματα στο παρκέ. Τι να πω, καλό κορμί έχει (αθλητικός, μακριά χέρια), αν δείξει θέληση, σίγουρα θα μπορεί να προσφέρει στο ριμπάουντ και να τελειώνει φάσεις κοντά. Επίσης, λέγεται ότι σουτάρει αξιόπιστα από τα 4-5 μέτρα. Αν κάτι με εκνευρίζει είναι το νωχελικό (σε σημείο «τραβάτε με κι ας κλαίω») βάδισμά του και η καμπουριαστή στάση του σώματός του. Από την άλλη παρόμοιο «κοιμισμένο» στυλ είχε κάποτε ένας Ουόλτερ Μπέρι που στην πρώτη του ελληνική χρονιά έφυγε από τον Άρη ως αποτυχημένος. Ιεροσυλία; Θα δείξει…

Αυτοί είμαστε

Κατά τα άλλα ο ΠΑΟ της πρεμιέρας είχε αξιόπιστο περιφερειακό σουτ, αρκετό βοηθητικό σκορ από τα 4άρια του και φυσικά τον μοναδικό Διαμαντίδη να ελέγχει τα πάντα σε επίθεση και άμυνα. Η ήττα στη Μαδρίτη μόνο καταστροφή δεν είναι. Τα must win παιχνίδια είναι προ των πυλών, πρωτίστως με Καντού και δευτερευόντως με Ολυμπιακό –αλλά θα τα πούμε σε άλλο ποστ. Αυτό που πρέπει εδώ να τονιστεί είναι ότι λίγο πολύ αυτό το μπάσκετ θα βλέπουμε τους πρώτους 2-3 μήνες, συν λίγο πιο σκληρή άμυνα στη ρακέτα, εφόσον ο Λασμ αποδώσει με τη μία. Κατά τα άλλα, ο Σόφο σημείο αναφοράς, οι Διαμαντίδης-Τσαρτσαρής με πολλές αρμοδιότητες και οι Πάνκο-Μασιούλις-Μπράμος να προσφέρουν εφεδρικό σκοράρισμα. Αυτά, καλή χρονιά και περιμένουμε τη συνέχεια.

Γ. Σκιάς

υγ. 1 Απίστευτο επιθετικό ταλέντο έχει μαζέψει η Ρεάλ που πλέον σκοτώνει στο «ένας εναντίον ενός». Λείπει όμως ένας εγκεφαλικός πόιντ και ένας στιβαρός ποστ-απ σέντερ. Ενστάσεις (όπως πάντα) και για το χαρακτήρα της ομάδας, ενώ θα δούμε πώς θα βολέψει ο Λάσο το περιφερειακό ροτέισον.

υγ. 2 Ξέραμε ότι ο Νεμάνια Μπιέλιτσα (ένας ακόμα κλώνος Κούκοτς…) παίζει τις θέσεις 2-4, αλλά ο Ιβάνοβιτς την είδε αλλιώς και το ‘κανε το παιδάκι «νταμάρι», να παίζει στο ζωγραφιστό. Στο ΣΕΦ τον κράτησε πολλά λεπτά στο «5» μπερδεύοντας τους ψηλούς του Μπαρτζώκα.

υγ. 3 Μεγάλη πλάκα έχει η υπόθεση του Τεόντοσιτς που φαίνεται να κάνει ό,τι μπορεί για να κάψει το εξωγήινο μπασκετικό του ταλέντο. Στη Σερβία τον έχουν επικηρύξει για την κακή εικόνα της Εθνικής στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ, ενώ στη Μόσχα ο Μεσίνα κάνει υπομονή με τις… φλασιές που κάθε τόσο τρώει ο χαρισματικός του γκαρντ.

υγ. 4 Στα ιταλικά γήπεδα έγιναν οι κηδείες της εβδομάδας με την Σιένα να δείχνει με το καλημέρα πόσο έχει χάσει το επίπεδο των προηγούμενων ετών (ενώ η Πανάθα, εεε;) και την Καντού να μην τα καταφέρνει απέναντι στην πτωχή πλην νεανική και ορεξάτη Ολίμπια Λιουμπλιάνα. Το δεύτερο αποτέλεσμα μας ήρθε κουτί, αρκεί να νικήσουμε μεθαύριο.

υγ. 5 Γαλαξία αστέρων δημιούργησαν οι Τούρκοι λεφτάδες για τον (πάντα απαιτητικό) Πιανιτζιάνι στη Φενέρ, αλλά τα θαύματα στην πρεμιέρα τα έκανε το δικό τους παιδί. Ο Πρέλντζιτς έσπασε τα κοντέρ της στατιστικής και όλοι πια περιμένουν να δουν πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ο (προσωπική εκτίμηση) πιο προικισμένος παίκτης των ευρωπαϊκών γηπέδων.