Ένας έμεινε ακόμη…

Δημοσιεύτηκε στις 19 Ιουλίου 2008

Τα προημιτελικά της διοργάνωσης τελείωσαν και πλέον οι τέσσερις φιναλίστ θα έχουν από δύο ευκαιρίες για να πάρουν την πρόκριση για το Πεκίνο. Οι νικητές του Σαββάτου καθάρισαν, ενώ οι χαμένοι θα τα παίξουν όλα για όλα την Κυριακή στον άτυπο τελικό (μικρό, αλλά… μεγάλο) της διοργάνωσης. Μεγάλος τελικός δεν θα υπάρξει κι έτσι το προολυμπιακό θα είναι μια μοναδική διοργάνωση που δεν θα… βγάλει νικητή.

Το μεσημέρι η Κροατία έκανε την πλάκα της με τον Καναδά, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Οι Κροάτες δεν είναι… Κορεάτες και δεν άφησαν κανένα περιθώριο στη μέτρια ομάδα του Λίο Ράουτινς. Μετά από 10-15 λεπτά η πλάστιγγα είχε γείρει και η υπόθεση νίκη είχε τελειώσει. Πλέον οι Κροάτες είναι μια νίκη από το Πεκίνο, μεγάλο κατόρθωμα αν αναλογιστούμε τις απουσίες που έχουν.

Ο μόνος όμιλος που δεν θα έχει εκπρόσωπο στην τετράδα είναι εκείνος των Σλοβένων. Κι αυτό γιατί η ομάδα του Ράσο Νετέροβιτς φρόντισε να γκρεμίσει ό,τι έχτιζε στον όμιλο. Το είχα πει από πριν το προολυμπιακό, το ξαναείπα προχτές, ότι το Πουέρτο είναι απρόβλεπτη ομάδα και ότι μπορεί να κερδίσει ενώ δείχνει ότι είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Οι Πορτορικανοί έπαιξαν επιτέλους άμυνα. Ήταν το πρώτο ματς στο προολυμπιακό που ο… πάγκος της ομάδας δεν φώναζε ρυθμικά «defense–defense» σε κάθε επίθεση του αντιπάλου (!!!), αλλά καθόταν ήρεμός, βλέποντας να παίζουν άμυνα οι παίκτες που ήταν στο παρκέ. Οι Πορτορικανοί είχα 10/18 τρίποντα, έπαιξαν καλή άμυνα, εκμεταλλεύτηκαν το λάθος του Πίπαν να εξουθενώσει τον Λάκοβιτς βάζοντάς τον μέχρι το 35^ο λεπτό να παίζει overplay τον Αρόγιο και πήραν τη νίκη. Απ’ την άλλη, οι Σλοβένοι είχαν πρώτο σκόρερ τον… Σλόκαρ. Αυτό λέει πολλά. Ο Νεστέροβιτς εγκλωβίστηκε με Σαντιάγκο και Ράμος και, παρότι είχε 10 πόντους και 11 ριμπάουντ, ήταν μέτριος με ποσοστά μικρότερα του 50%. Οι Σλοβένοι έπεσαν στην παγίδα και έχασαν σαν παιδιά από το Πουέρτο Ρίκο, που πλέον ελπίζει. Μια νίκη θέλει. Πάντως, δεν πρόκειται να την πάρει κατά της εθνικής μας. Σοβαροί να είμαστε.

Στον τρίτο προημιτελικό η Γερμανία απλώς επιβεβαίωσε αυτό που όλοι ξέραμε. Ότι είναι καλύτερη από τη Βραζιλία. Το 14-0 πριν το ημίχρονο ουσιαστικά έληξε τον αγώνα, αφού φέτος διαφορές 15 και 20 πόντων δεν τις γυρνάς από τους Γερμανούς ακόμη και με τον Νοβίτσκι στον πάγκο. Με τον Κάμαν να τελειώνει όσες φάσεις έπρεπε να τελειώσει, οι Γερμανοί δεν άφησαν τους Βραζιλιάνους να πλησιάσουν πιο κοντά από τους 11 πόντους. Πλέον απέχουν μια νίκη από το Πεκίνο και, μεταξύ μας, εμείς θέλουμε να την πάρουν. Ο Ντιρκ πρέπει να είναι στους Ολυμπιακούς. Το Σάββατο έχουν Κροατία και η λογική λέει ότι θα κερδίσουν, καθώς μοιάζουν πολύ καλύτεροι.  

Το βράδυ της Παρασκευής, η εθνική μας ομάδα έκανε έναν ακόμα υγιεινό περίπατο στο προολυμπιακό τουρνουά, κερδίζοντας με 27 πόντους τη Νέα Ζηλανδία. Η όλη αντιπαράθεση με τους Νεοζηλανδούς περιορίστηκε στο… χάκα που χόρεψαν πριν το τζάμπολ.

Την ώρα που οι Έλληνες παίκτες ως ένδειξη σεβασμού είχαν σταματήσει το ζέσταμα και κοίταζαν τους αντιπάλους τους που χόρευαν, περίπου 2-3.000 από τις 9.000 που βρίσκονταν στο ΟΑΚΑ άρχισαν να αποδοκιμάζουν τους Ωκεάνιους σφυρίζοντας (πιο δυνατά απ’ όσο έχουν κάνει στους αγώνες). Ευτυχώς σταμάτησαν όταν ο Θοδωρής Παπαλουκάς σήκωσε τα χέρια ζητώντας το, αλλά δεν μπορώ παρά να σχολιάσω ότι το χαμηλό επίπεδο πολιτισμού (και σεβασμού στα έθιμα του άλλου) φάνηκε κι εδώ. Μετά τον χορό των διεθνών του, ο βοηθός προπονητής της Νέας Ζηλανδίας έσπευσε στον Παπαλουκά και τον ευχαρίστησε για την κίνησή του. Δεν θέλω να σχολιάσω τις αποδοκιμασίες (ούτε εκείνες στον ύμνο της Βραζιλίας την Τετάρτη) γιατί θα χρησιμοποιήσω πολύ βαριές εκφράσεις.

Το παιχνίδι τελείωσε πριν καλά καλά αρχίσει, ήτοι στο 12-2 της Ελλάδας. Από εκεί και μετά, οι Νεοζηλανδοί έχασαν και την παραμικρή ελπίδα που είχαν κρυμμένη βαθιά μέσα τους, ενώ οι Έλληνες έκαναν απλώς συντήρηση δυνάμεων. Χαλαρά, χωρίς να φορτσάρουν, χωρίς να ιδρώσουν σχεδόν, οι διεθνείς μας κέρδισαν με 27 πόντους. Ένα σχόλιο μόνο για την άμυνα που βλέπουμε φέτος, ακόμη περισσότερο από άλλες χρονιές: όπως είπε κι ένας φίλος δίπλα μου, είναι η άμυνα του 21^ουαιώνα. Αυτό παίζει η εθνική. Κάτι εξελιγμένο και σχεδόν ανίκητο.