Για μια σημαία ο λόγος

Δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουλίου 2008

Σήμερα θα θίξω ένα θέμα, που δεν έχει μεγάλη σημασία, αλλά που όσο να ‘ναι, μου έχει κάνει άσχημη εντύπωση. Στις 8 Αυγούστου, η ελληνική αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα μπει πρώτη απ’ όλες τις χώρες στο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου (όπως άλλωστε γίνεται κάθε φορά) με τον Ηλία Ηλιάδη σημαιοφόρο της. Για όσους δεν παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα σε όλο το φάσμα του αθλητισμού, ο Ηλίας Ηλιάδης είναι τζουντόκα και χρυσός Ολυμπιονίκης στους Αγώνες της Αθήνας το 2004. Μπράβο στο παιδί για την τιμή που του γίνεται, αν και θα διαφωνήσω.

Δεν θα ασχοληθώ καν με το γεγονός ότι ο Ηλίας το 2004 δεν ήξερε λέξη ελληνικά, καθότι αθλητικό προϊόν κράτους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Δεν με αφορούν αυτά, ούτε τα κατακρίνω. Το παιδί είναι στην Ελλάδα, δηλώνει Έλληνας, αθλείται για λογαριασμό μας, βοηθά στην προβολή μας, πληρώνει εδώ, πληρώνεται εδώ, οπότε γιατί όχι.

Θα σταθώ στον τρόπο επιλογής του. Και μιας και εμάς τους μπασκετικούς (δημοσιογράφους, παράγοντες, αλλά και τον «πιστό» κόσμο του αθλήματος) μας ονομάζουν (επειδή απλώς… ζηλεύουν την αγάπη μας για το άθλημα) μασσωνεία, θα μιλήσουμε ως τέτοιοι σήμερα, κι ας μας κατηγορήσουν.

Η συνάντηση (στις αρχές Ιουλίου) για την επιλογή του σημαιοφόρου της ελληνικής αποστολής έγινε ως εξής: η ΕΟΕ (Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή), ο ΣΕΓΑΣ (ομοσπονδία στίβου) και η ομοσπονδία Τζούντο. Ο ΣΕΓΑΣ πρότεινε τη Φανή Χαλκιά και την Αθανασία Τσουμελέκα και η ομοσπονδία Τζούντο τον Ηλία Ηλιάδη. Η υποψηφιότητα της Χαλκιά απορρίφθηκε, γιατί η συμμετοχή της ήταν (και παραμένει) αμφίβολη, εξαιτίας ενός προβλήματος τραυματισμού, η υποψηφιότητα της Τσουμελέκα απορρίφθηκε επειδή η αθλήτρια είχε ενημερώσει ότι σύμφωνα με το πρόγραμμα προετοιμασίας της, θα ταξίδευε στο Πεκίνο μετά τις 10 Αυγούστου (αρκετοί αθλητές το κάνουν, ανάλογα με το πότε αγωνίζονται, η Αθανασία έχει και άσθμα, οπότε φοβήθηκε τη ρύπανση), οπότε έμεινε μόνος ο Ηλίας Ηλιάδης.

Εμένα η απορία μου είναι η εξής: γιατί στη συνάντηση κλήθηκαν και παρευρέθησαν μόλις 2 ομοσπονδίες; Στο Πεκίνο θα πάνε κι άλλοι αθλητές: μπάσκετ, πόλο, κανόε καγιάκ, κολύμβηση, άρση βαρών, κτλ. Για τις υπόλοιπες ομοσπονδίες δεν θα κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, αλλά το μπάσκετ γιατί απορρίφθηκε τόσο εύκολα; Και μην μου πείτε ότι είχαμε μπροστά μας το προολυμπιακό και δεν ήταν σίγουρο ότι θα προκριθούμε. Πρώτον, ήταν σίγουρο, δεύτερον και άλλες χώρες που συμμετείχαν στο προολυμπιακό περίμεναν να τελειώσει για να ορίσουν σημαιοφόρο.

Σε τελική ανάλυση, κάποιοι βολεύτηκαν από τη «δικαιολογία» ότι υπήρχε μπροστά προολυμπιακό και οι 12 διασημότεροι Έλληνες αθλητές αποκλείστηκαν από την επιλογή.

Την ώρα που στις 8 Αυγούστου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου θα μπαίνει η Αργεντινή με τον Μανού Τζινόμπιλι σημαιοφόρο, η Κίνα με τον Γιάο Μινγκ, η Λιθουανία με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και η Γερμανία με τον Ντιρκ Νοβίτσκι (κι ενώ εκκρεμούν κι άλλες πιθανές μπασκετικές επιλογές), εγώ ήθελα να δω τον Θοδωρή Παπαλουκά, αρχηγό της εθνικής ομάδας μπάσκετ, να κρατάει την ελληνική σημαία. Της ομάδας που έχει προσφέρει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις σε βάθος χρόνου στους Έλληνες, της ομάδας που είναι στο υψηλότερο επίπεδο απ’ όλους τους υπόλοιπους Έλληνες αθλητές, της ομάδας που συγκινεί τους περισσότερους Έλληνες, απ’ όλα τα αθλήματα που γίνονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, της ομάδας που όλοι οι Έλληνες περιμένουν περισσότερο να δουν στο Πεκίνο. Και μιας και το ποδόσφαιρο είναι μια αστεία συμφωνία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το μπάσκετ και ο στίβος (ο βασιλιάς) είναι κατ’ εξοχήν τα δύο αθλήματα που τραβούν τη μεγαλύτερη προσοχή του κόσμου.

Άμοιρη ευθυνών δεν είναι η ομοσπονδία μπάσκετ. Ίσα ίσα που είναι και ίσως η πλέον υπεύθυνη για ό,τι έγινε. Απλώς απείχε και αδιαφόρησε. Για ακόμη μία φορά.

Πριν κλείσω θα αναφερθώ στην κίνηση του Νοβίτσκι να βγει δημόσια και να ζητήσει να μπει εκείνος στο Στάδιο με τη γερμανική σημαία. Ο μεγαλύτερος σύγχρονος αστέρας από την αρχή ήταν ξεκάθαρος: όνειρο ζωής. Και πλέον, αυτό ζει.