Γ. Σκιάς: Ο ουρανός στο κεφάλι μας

Ο τίτλος είναι «δάνειο» από τον Αστερίξ (πολλή κουλτούρα, λέμε…) και αναφέρεται στο γνωστό μοναδικό πράγμα που φοβούνται οι ατρόμητοι Γαλάτες. Σαν να λέμε, το μόνο που μας φοβίζει είναι να καταστραφεί το σύμπαν, να πάνε όλα κατά διαόλου. Αυτές τις μέρες στον Παναθηναϊκό (θέλουν, δε θέλουν) μελετούν τις συνέπειες του νόμου του Μέρφι. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά και δεν πήγε. Κατά τα άλλα, επίκειται καυτό ντέρμπι πρόκρισης στην cult μπασκετούπολη του ιταλικού βορρά.

Οι «πράσινοι» είχαν ιδιαίτερα ζουμερή επικαιρότητα εδώ και 2-3 βδομάδες. Στραβά αποτελέσματα, συνεχόμενες ήττες, ως και χοντρό κράξιμο από τους πιστούς οπαδούς, μέσα στο ΟΑΚΑ. Και, στη συνέχεια, μια νίκη-δήλωση επί της πολυσυζητημένης Ρεάλ, με μια εμφάνιση που έθεσε νέες παραμέτρους στο παιχνίδι μας και αποτέλεσε ένεση ψυχολογικής ισορροπίας για όλους όσους σχετίζονται με την ομάδα. Εννοώ παίκτες, τεχνικούς, διοίκηση και λαό. Όλα αυτά εν μέσω έντονης παραφιλολογίας: γιατί δεν παίζουν καλά, ποιοι πρέπει να φύγουν, μήπως να φύγει ο Πεδουλάκης, πόσα θα «σπρώξει» ο πρόεδρας κ.λπ.       

Κλάταραν…

Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και λίγα. Γιατί μπορεί εμείς οι «απέξω» να λέμε συχνά όλη αυτή η ένταση είναι αναπόφευκτη στη ζωή του επαγγελματία αθλητή/προπονητή, όμως σε ανθρώπινο επίπεδο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο μπορεί να σε διαλύσει αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων, αλλά και η διαρκής απαίτηση για αποτελέσματα. Δεν ξέρω πόσο έχουν επηρεαστεί ψυχολογικά οι «πράσινοι», αλλά, ως κορμιά τουλάχιστον, φαίνεται το πήραν κάπως βαριά. Μέσα σε δέκα μέρες είχαμε τρεις τραυματίες και δύο ασθενείς. Σχεδόν η μισή ομάδα! Τυχαίο;

Mad scientists

Στο Καντού θα δούμε ένα σχήμα άκρως πειραματικό. Small ball και άγιος ο θεός, αφού ψάχνουμε για ψηλούς με το ντουφέκι. Την περασμένη Παρασκευή στο ΟΑΚΑ κατεβάσαμε ρόστερ με τέσσερις σέντερ (υπήρχε λόγος σοβαρός). Απόψε στο Παλαντέζιο θα έχουμε μόνο έναν και κάτι. Δηλαδή, το κρισιμότατο παιχνίδι που μπορεί να μας δώσει πρόκριση αν προκύψει νίκη (ή ήττα στον πόντο, άλλο πακέτο αυτό…) θα το παίξουμε με έναν ξερό Λασμ στο «5» και κάποιες βοήθειες από τον Χίλτον Άρμστρονγκ που τείνει να γίνει η κατάρα της ομάδας. Δεν μπορούμε να τον ξεφορτωθούμε με τίποτα.

Κατσικώθηκε!

Η ιστορία με τον Αμερικανό έχει μεγάλη πλάκα. Πλάκα που ξεκινάει από τις αλήστου μνήμης εμφανίσεις του μέσα στο παρκέ: σε ΟΑΚΑ, Μαδρίτη, Αλεξάνδρειο και τα τοιαύτα, τρεις μήνες τώρα, έχει προσφέρει στιγμές χαράς σε κάθε αντίπαλό μας. Τον περιμέναμε μπας και στρώσει, αλλά πού! Στο μεταξύ, αφίχθη αγριεμένος ο Λασμ και (δικαιωματικά) του έφαγε τη μπουκιά από το στόμα, του πήρε τη δουλειά κι έγινε ο φετινός μας “fan favorite”. Με τα πολλά αποφάσισαν στη διοίκηση να τον ξεφορτωθούν τον λεβέντη – άλλο που αντί για ψηλό, υπογράψαμε ένα γκαρντ κι ένα κλασικό 3άρι. Κι όμως ο τύπος όλο φεύγει κι όλο εδώ είναι. Ενόψει Ρεάλ είχε χτυπήσει ο Τσαρτσαρής, άρα έμπα μέσα Χίλτον να δώσεις λεπτά-φάουλ. Τώρα με την Καντού ο Σόφο τραυματίας (κακά μαντάτα κυκλοφορούν, βλ. παρακάτω), ο Πάνκο γριπιασμένος, ο Σκορδίλης με γαστρεντερίτιδα, ο Τσαρτσαρής θα παίξει με ένα πόδι, κι έτσι το παλικάρι μας για μία ακόμα φορά επιστρέφει στο ρόστερ και να δούμε για πόσο ακόμα θα τον… καμαρώνουμε.

Θεωρίες συνομωσίας

Δηλαδή, αρχίζω και αμφιβάλλω. Μήπως η ιστορία με την απομάκρυνση Άρμστρονγκ ήταν μούφα. Μήπως ήταν προσχεδιασμένο να τον κρατήσουν και απλώς μας έριξαν στάχτη στα μάτια, διαδίδοντας φημολογία για συζητήσεις με ξένους για θέσεις «4-5». Που τελικά τίποτα από αυτά δεν επαληθεύτηκε: όταν πια έπεσαν οι υπογραφές, αντί για κάποιον ψηλό ανακοινώθηκε ο βετεράνος τριποντάκιας Τζέισον Καπόνο και ο γυρολόγος γκαρντ Μάρκους Μπανκς. Εξ αυτών ο δεύτερος έχει ήδη ενσωματωθεί και ντεμπουτάρει απόψε, ο πρώτος όμως έχει αναβάλει την άφιξή του και πραγματικά δεν ξέρω τι τρέχει. Μέχρι στιγμής παραμένει στις ΗΠΑ λόγω… family reasons. Το euroleague.net γράφει ότι αν φτάσει εγκαίρως στην Ιταλία και δηλωθεί κανονικά, μπορεί και να αγωνιστεί. Ελπίζω να μην το δούμε και αυτό. Παραείναι τυχοδιωκτικό για τα γούστα μου.

Τι μας φέρνουν οι καινούριοι;

Μέσα στην αναμπουμπούλα προκύπτει και μια κάπως «αιρετική» διάθεση στο σχεδιασμό της ομάδας. Καιρό τώρα συζητάμε ότι λείπει ένας ακόμα αξιόπιστος ψηλός για να κλείσει το ρόστερ, μιας και Σκορδίλης-Αρμστρονγκ κρίνονται (για διαφορετικούς λόγους) ανεπαρκείς. Θα περιμέναμε ένα αθλητικό 4άρι που να συνδυάζεται με τον Λασμ και να κάνει την άμυνά μας ακατανίκητη. Κι όμως τα ως τώρα μεταγραφικά αποκτήματα δείχνουν ότι το πράγμα πάει αλλού: η frontline μένει ως έχει και ενισχύεται η περιφέρεια. Ο Μπανκς φέρνει ένα δυνατό κορμί για ζοριλίκια στην άμυνα και ψιλο-ξέφρενες καταστάσεις στην επίθεση. Ο Καπόνο φέρνει το μαγικό του χέρι και μόνο αυτό: για άμυνα δεν κατέχει, για δημιουργία δεν γνωρίζει, αλλά τα τριποντάκια στάζουν σε κάθε κατάσταση (στατικά, με ντρίμπλα, τρανζίσιον, …you name it).

Είναι δυνατόν;

Κατά τη γνώμη μου, οι συγκεκριμένες επιλογές σχεδόν υπονομεύουν ό,τι έχει δείξει ως τώρα ο Παναθηναϊκός και ουσιαστικά υποχρεώνουν την ομάδα να παίξει αλλιώς. Είναι λίγο στυλ… Ούκιτς: καλοί παίκτες οπωσδήποτε, αλλά δεν κολλάνε πουθενά. Ο Μπανκς έχει το τσαγανό που μας λείπει στα γκαρντ, αλλά τα προβλήματά μας στη σετ επίθεση θα παραμείνουν. Ο Καπόνο είναι μεγαλύτερο όνομα και πολύ πολύ καλύτερος σουτέρ από τα υπόλοιπα (τρία είναι) 3άρια μας, αλλά είναι κατώτερος και από τους τρεις σε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού. Αν το ζητούμενο ήταν να ανεβάσουμε κι άλλο την άμυνά μας, με τον συγκεκριμένο παίκτη αυτό δεν γίνεται. Ακόμα και αν γενικότερα έχουμε σκοπό να πατήσουμε λίγο το γκάζι στην επίθεση, αυτό έχει ως προϋπόθεση την πολύ καλή άμυνα. Για να τρέξεις, πρέπει πρώτα να πάρεις την μπάλα!

Το υπόδειγμα

Η αλήθεια είναι ότι στο ματς με τη Ρεάλ η συνταγή για γρήγορο μπάσκετ λειτούργησε εξαιρετικά. Το παιχνίδι βρισκόταν σε ισορροπία, οι Μαδριλένοι έπεσαν στην παγίδα να ποντάρουν πολύ στο σουτ και δικαίωσαν τα μέτρια ποσοστά τους, έτσι όταν τους βρήκαμε μπόσικους τους «σκοτώσαμε» στον αιφνιδιασμό. Για όλα αυτά κύριος υπεύθυνος ήταν ξανά ο Λασμ και αρχίζω να πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος αμυντικός μας ever. Όλα ξεκινούν από την άμυνα, από εκεί παίρνεις ρυθμό. Έτσι την πατήσαμε με την Κίμκι, που είχαμε τελείως ξενέρωτη εικόνα και οι Ρώσοι αφέθηκαν να εφαρμόσουν 100% το πλάνο τους. Κόντρα στους πρωταθλητές Ισπανίας, οι παίκτες μας βγήκαν στο παρκέ με ψυχολογία desperado. Το έντονο γιουχάισμα από τον κόσμο έκατσε βαρύ στο στομάχι όλων. Κάπως έπρεπε να «ξεπλυθεί» και ευτυχώς η αντίδραση ήρθε και έσωσε την τιμή του όλου project. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι σε περίπτωση περιπάτου της Ρεάλ, σήμερα θα είχαμε νέο προπονητή. Ο ίδιος ο RG βρέθηκε στο στόχαστρο σκληρότατης και (νομίζω) άδικης κριτικής, αλλά την έβγαλε καθαρή και μάλιστα με πολύ ωραίο τρόπο.

To ανέφικτο

Τώρα όμως τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ, αφού είναι η Καντού που πλέον παίζει για την τιμή της και την επιβίωσή της. Το νευρικό φινάλε στον αγώνα του πρώτου γύρου εξανέμισε τη διψήφια διαφορά και μας έριξε στο κακομοίρικο +2. Και άντε να κρατήσεις τέτοιο σκορ υπό τέτοιες συνθήκες. Για νίκη δεν το συζητώ καν: θα ισοδυναμεί με θαύμα. Συνοπτικά, μας λείπουν δύο βασικοί (Σόφο, Πάνκο) συν μία ρεζέρβα (Σκορδίλης), δύο ακόμα βασικοί ξαναμπαίνουν από τραυματισμό (Ουκιτς, Τσαρτσαρής), ο νέος ξένος κάνει ντεμπούτο (Μπανκς) και, τέλος, είμαστε υποχρεωμένοι να ποντάρουμε πολλά σε παίκτη που μοιάζει παντελώς άχρηστος (Αρμστρονγκ).

Ζωή χωρίς Sofo

Από όλα αυτά το πιο κομβικό σημείο είναι η απουσία του Σχορτσανίτη που αποτελεί τη μόνη σταθερά το παιχνιδιού μας στο μισό γήπεδο. Το φοβόμασταν ότι κάποια στιγμή θα συμβεί: αγαπάμε τον Σοφοκλή ως μια σπάνια μπασκετική ιδιαιτερότητα (και ως περσόνα μοναδική στον ελληνικό αθλητισμό), αλλά είναι παίκτης που τραυματίζεται συχνά και γενικά δυσκολεύεται να κρατήσει το ρυθμό του. Το ιστορικό του αθλητή αναγράφει διάφορα προβληματάκια στις αρθρώσεις των κάτω άκρων, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι λίγο πιο ανησυχητικά. Οι τραυματισμοί στο πέλμα είναι δύσκολοι στο χειρισμό και υπάρχει κόσμος και κοσμάκης που έχει ταλαπωρηθεί επί μακρόν (Τσαρτσαρής, Πελεκάνος, Ναβάρο). Το τελευταίο που θα θέλαμε να δούμε είναι τον Σόφο (πραγματική άγκυρα για τον φετινό σχεδιασμό) να μπαινοβγαίνει σε αγώνες και προπονήσεις για το υπόλοιπο της χρονιάς. Αν οι φόβοι επαληθευτούν θα χρειαστεί άμεση αλλαγή πλάνων ως προς το θέμα των μεταγραφών. Ακόμα κι αν παραμείνει ο Άρμστρονγκ (βοήθειά μας…), χρειάζεται ακόμα ένας παίκτης οπωσδήποτε.

Παιχνίδι γρίφος

Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου, δυσκολεύομαι να μαντέψω πώς μπορεί να σχεδιάσει ο Πεδουλάκης το παιχνίδι, έχοντας ως στόχο τη νίκη και μόνο (ποια διαφορά τώρα, μην κοροϊδευόμαστε). Με τόσο «χαροκαμένο» ρόστερ, είναι εξαιρετικά δύσκολο να σταθείς επί 40 λεπτά, κόντρα σε μια ομάδα έξυπνη και καλοδουλεμένη που, επιπλέον, αγωνίζεται στην έδρα της. Όπου έχουν μαρτυρήσει οι κύριοι της Φενέρ και της Κίμκι που εμάς μας νίκησαν για την πλάκα τους. Το να πούμε ότι θέλουμε πολλή τύχη για να βρουν ρυθμό οι (σταθερά ασταθέστατοι) σουτέρ μας, είναι το λιγότερο.

Το βασικό πρόβλημα είναι στην άμυνα, όπου η συνήθης τακτική μας να «χτίζουμε» τη ρακέτα ψιλοαφήνοντας το τρίποντο είναι μάλλον ακατάλληλη. Πολύ απλά, οι παίκτες του Τρινκιέρι σκοτώνουν έξω από τη γραμμή και το είδαμε στο ΟΑΚΑ όπου φάγαμε 26 πόντους σε μια περίοδο και εννέα πόντους σε 45 δευτερόλεπτα! Δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βρεθεί ο Τσαρτσαρής για να κρατήσει κάτω από το καλάθι – πάλι καλά που οι Ιταλοί δεν έχουν τα μεγάλα κορμιά. Αν για κάτι προσφέρεται το ματσάκι είναι για την «εξιλέωση» του παιδιών σαν τον Κίτσεν, αλλά και τον Άρμστρονγκ. Μέχρι τώρα το ροτέισον τους επέτρεπε να ψιλοκρύβονται, απόψε όμως ή θα κάνουν το βήμα μπροστά και θα δείξουν την αξία τους ή θα γίνουν εντελώς ρεζίλι, αν συμπαρασύρουν την ομάδα σε μια ολέθρια εμφάνιση. Η κατάσταση απαιτεί ήρωες, έστω και κατά λάθος.

Γ. Σκιάς