Γίγαντας (;) με πήλινα πόδια;

Δημοσιεύτηκε στις 7 Αυγούστου 2008

“Κάποτε, όταν θα έχετε γεράσει, θα έρθει το εγγόνι σας και θα σας ρωτήσει… παππού, εσύ έπαιξες ποτέ στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Θα του απαντήσετε πως ναι. Και τότε θα σας ρωτήσει… και τι έκανες στους Ολυμπιακούς Αγώνες παππού; Έχασα από τους Έλληνες, θα απαντήσετε. Κι εκείνο θα φύγει από κοντά σας λέγοντας… πού είναι η γιαγιά μου;”, Μάικ Σιζέφσκι, Ιούλιος 2007.

“Μου λένε οι συμπαίκτες μου πόσο καλοί αμυντικοί είναι οι Ευρωπαίοι παίκτες και πόσο δύσκολο είναι να τους βάλεις καλάθι. Το καλοκαίρι θα τους δείξω τι σημαίνει Η.Π.Α..”, Κόμπι Μπράιαντ, Ιανουάριος 2008.

“Δεν θυμάμαι καν που έχω βάλει το χάλκινο μετάλλιο από το 2006. Θυμάμαι πως το πέταξα στη βαλίτσα μου και μετά κενό”, Ντουέιν Ουέιντ, Αύγουστος 2008.

“Δεν ξεχνάμε το χάλκινο μετάλλιο του 2006. Τότε πονέσαμε πολύ. Τώρα πια ξέρουμε”, Κάρλος Μπούζερ, Αύγουστος 2008.

“Μου είπαν οι συμπαίκτες μου ότι μιλούσε πολύ και ότι πήγε να μας κερδίσει μόνος του παλιότερα. Ε, τον σταμάτησε το ντόμπερμαν τώρα”, Κόμπι Μπράιαντ, Αύγουστος 2008, όταν κράτησε τον Γιασικεβίτσιους στους 9 πόντους σε… φιλικό αγώνα.

Οι Αμερικάνοι παρατάσσονται στο Πεκίνο με έναν και μόνο στόχο: “Να ακούσουμε τον εθνικό μας ύμνο στις 24 Αυγούστου” (Κρις Πολ). Φέτος, μετά από τα συνεχή στραπάτσα από το 2002 και ύστερα ξέρουν ότι είναι η τελευταία τους ευκαιρία. Οι Ευρωπαίοι και οι Λατινοαμερικάνοι θεωρούν πλέον εαυτούς ίσους και δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τους παίκτες των Η.Π.Α. να περάσουν ωραίο δεκαπενθήμερο στο Πεκίνο.

Μετά την ήττα του 2006 από την Ελλάδα, η ομοσπονδία των Η.Π.Α. κατάλαβε ότι πλέον δεν θα ήταν ποτέ ξανά εύκολο. Ίσως όλα είχαν ξεκινήσει το 1996 όταν η Αργεντίνη πίεσε τις Η.Π.Α. για ένα ημίχρονο (έχανε 46-44 στο 20′) ή στον τελικό, όπου οι Σέρβοι μέχρι το 30ο λεπτό ήταν 5 πόντους πίσω στο σκορ. Όταν τα παιδιά του πολέμου, οδηγούμενα από τον νεαρό τότε Ζέλικο Ομπράντοβιτς, μετά το ημίχρονο μπήκαν στο παρκέ έτοιμοι για όλα. Μέχρι το 25ο λεπτό που οι διαιτητές απέβαλαν με 5ο φάουλ τον Ντίβατς, οι Σέρβοι είχαν προλάβει να κοιτάξουν στα μάτια τους Αμερικάνους, δίνοντάς τους μια πρόγευση… από το μέλλον.

Από τότε, ακολούθησε άλλη μια νίκη, στο Σίδνεϊ και ύστερα το πρώτο χαστούκι, : Η.Π.Α.-Αργεντινή 80-87. Όλος ο κόσμος παρακολουθούσε σύξυλος. Το τελευταίο οχυρό είχε πέσει από τον Μανού Τζινόμπιλι και την παρέα του. Η πρώτη ήττα επαγγελματιών παικτών του NBA. Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο οδυνηρή. Οι Η.Π.Α. τερμάτισαν 2ες στον όμιλο και έπεσαν πάνω στους Σέρβους στα νοκ άουτ: 78-81 και αποκλεισμός από τα ημιτελικά. Για να “δέσει το γλυκό”, οι Ισπανοί τους υποχρέωσαν σε τρίτη ήττα (81-75) ρίχνοντάς τους στην 6η θέση.

Στην Αθήνα το 2004 ήρθε άλλο ένα στραπάτσο: Αργεντινή-Η.Π.Α. 89-81 στα ημιτελικά και χάλκινο για τους Αμερικάνους. Το 2006 ορκίστηκαν εκδίκηση, κατέβασαν την καλύτερη δυνατή ομάδα (όπως δήλωναν) αλλά στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ έπεσαν πάνω στα παιδιά του Παναγιώτη Γιαννάκη. Τότε, έχασαν δεχόμενοι πάνω από 100 πόντους και περιορίστηκαν ξανά στην 3η θέση.

Τι ακολούθησε; Συζητήσεις επί συζητήσεων. Οι πιο αστείοι μιλούσαν για τη διαφορά στους κανονισμούς. Οι υπόλοιποι κατάλαβαν ότι οι εποχές είχαν αλλάξει. Ανέθεσαν το σκάουτινγκ στον Ρονζόνι των Πίστονς, ο οποίος παρακολουθεί τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες.

Σήμαναν γενική επιστράτευση και πλέον δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία. Καλύτερο ρόστερ δεν πρόκειται να βρεθεί από το τωρινό NBA. Λείπουν ο Γκαρνέτ, ο Σακίλ και ο Ντάνκαν, με τους δύο πρώτους να έχουν κλείσει προ πολλού την πόρτα της εθνικής πίσω τους και τον Ντάνκαν να έχει “στραβώσει” από το 2004.

Κοιτώντας το ρόστερ των Αμερικανών, βλέπουμε ότι έχουν:

3 πλέι μέικερ: Τζέισον Κιντ, Κρις Πολ, Ντερόν Ουίλιαμς

3 σούτινγκ γκαρντ: Ντουέιν Ουέιντ, Κόμπι Μπράιαντ, Μάικλ Ρεντ

3 σμολ φόργουορντ: ΛεΜπρον Τζέιμς, Καρμέλο Αντονι, Ταϊσόν Πρινς

2 πάουερ φόργουρντ: Κρις Μπος, Κάρλος Μπούζερ

1 σέντερ: Ντουάιτ Χάουαρντ

Θα μου πείτε ότι τα τριάρια έχει προβλεφθεί να παίζουν και στο “4”, ενώ Κόμπι και Ρεντ μπορούν να παίξουν και “3”. Το θέμα δεν είναι αν με ημίμετρα καλύπτονται οι θέσεις, αλλά τι ρόστερ υπάρχει. Ο Σιζέφσκι δήλωσε δημόσια ότι οι Η.Π.Α. έχασαν το χρυσό το 2006 από τους περιφερειακούς των άλλων ομάδων (ήτοι της Ελλάδας, αφού ήταν η μόνη ήττα τους) και άφησε γυμνή την αμερικάνικη ρακέτα.

Ένας σέντερ, ο οποίος αν δεν κάνει 2-3 φάουλ στο πρώτο πεντάλεπτο κάθε ματς θα είναι θαύμα, ένα δυνατό τεσσάρι, αλλά με αμυντικό πρόβλημα κι ένα πιο “περιφερειακό” τεσσάρι. Μετά τι; Θα παίζει πάλι ο Καρμέλο στο “4” όπως το 2006; Θα μαρκάρει ο Καρμέλο τον Γι, τον Νοβίτσκι, τον Μπουρούση, τον Σκόλα, τον Λαβρίνοβιτς, τον Γκαρμπαχόσα, τον Κιριλένκο, για να αναφέρω τα τεσσάρια στις ψηλές πεντάδες των αντιπάλων των Αμερικάνων; Δεν θυμάστε όλοι πόσα καλάθια πέτυχε το 2006 η Ελλάδα μέσα από τη ρακέτα; Με, ούτε λίγο ούτε πολύ, 9 περιφερειακούς πώς θα μοιράζεται ο χρόνος; Μπορούν οι Αμερικάνοι να καταλάβουν τη διαφορά του ομίλου από τα νοκ άουτ (μια έννοια που την έχουν μόνο στο κολέγιο); Μπορούν να καταλάβουν το πόσο διαφορετικά βλέπει ο Ευρωπαίος παίκτης τα νοκ άουτ παιχνίδια; Θα μείνουν ενωμένοι μετά την πρώτη ήττα; Όλα θα απαντηθούν στο παρκέ, αλλά παρότι τα φιλικά δείχνουν πως οι Αμερικάνοι παίζουν καλά, η κατάσταση είναι λίγο πιο πολύπλοκη.

Σε συζητήσεις μας με την… άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εντοπίσαμε τα προβλήματα που πιστεύουν όσοι έχουν δει τους Αμερικάνους στα φιλικά ότι θα τους ταλαιπωρήσουν στο Πεκίνο. Τις τελευταίες δύο ημέρες γράφτηκαν και στον Τύπο, από Αμερικάνους δημοσιογράφους. Και δεν είναι λίγα.

Οι Αμερικάνοι έχουν πρόβλημα στα ριμπάουντ. Ομάδες τις οποίες κερδίζουν 20 και 30 πόντους (Καναδάς, Τουρκία) παίρνουν περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ (η άδεια ρακέτα που λέγαμε). Τα συστήματά τους και φέτος εξαντλούνται στα πρότυπα του ΝΒΑ. Σπανίως γίνονται περισσότερες από δύο πάσες πριν το σουτ μόλις η μπάλα περάσει το κέντρο. Πολλοί έχουν πει ότι αν οι Η.ΠΑ. δεν σκοράρουν σε στημένες άμυνες, θα δεινοπαθήσουν γιατί ομάδες όπως την Ελλάδα και την Ισπανία δεν μπορείς να τις κερδίσεις στον αιφνιδιασμό. Μέχρι στιγμής δεν έχουν παίξει άμυνα (παρά τα όσα προσπαθούν κάποια ελληνικά σάιτ να μας πείσουν). Έχουν κερδίσει τους αντιπάλους τους στην επίθεση. Και μάλιστα αντιπάλους που “κρύβουν” τα δυνατά χαρτιά τους. Δεν τρέχουν σωστά, δεν μαρκάρουν, δεν μπορούν να καταλάβουν την κυκλκοφορία της μπάλας από τους αντιπάλους. Τέλος, υπάρχει και ο Κόμπι Μπράιαντ. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν δεν παίρνει την μπάλα στην επίθεση φωνάζει στον παίκτη που σούταρε καθώς γυρνάνε στην άμυνα.

Όλοι θεωρούν τις Η.Π.Α. το απόλυτο φαβορί. Τα στοιχηματικά πρακτορεία το έχουν “ξεφτιλίσει” τελείως με αποδόσεις… προηγούμενων δεκαετιών. Όμως, το έχουμε ξαναπεί. Κρατήστε μικρό καλάθι. Το Πεκίνο είναι τεράστια διοργάνωση και μετά τους ομίλους, υπάρχουν 3 νοκ άουτ παιχνίδια σε 6 ημέρες που θα κρίνουν τα πάντα. Κανείς δεν θα κερδίσει χωρίς να ματώσει. Μπορεί οι Η.Π.Α. να ξεκινούν φέτος με ένα μικρό προβάδισμα λόγω ψυχολογίας, αλλά ομάδες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία και η Αργεντινή, τους κοιτούν στα μάτια. Και θα παρουσιαστούν έτοιμες όταν θα βρεθούν 40 λεπτά πριν από μια πρόκριση. Οι Η.Π.Α. θέλουν το χρυσό όσο τίποτα, θα παλέψουν πάρα πολύ με όλους και πιο πολύ με τους Έλληνες, αλλά αν με ρωτάτε, αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρουν.