Αυτό δεν ήταν Ελλάδα

Δημοσιεύτηκε στις 14 Αυγούστου 2008

Αυτό σήμερα δεν ήταν η Εθνική για ένα σωρό απλούς λόγους. Ήταν ίσως η πιο απογοητευτική εμφάνιση της ομάδας την τελευταία τετραετία, ίσως περισσότερο και από τον τελικό της Ιαπωνίας. Αυτό το λέω γιατί είναι από τις λίγες φορές που είναι δύσκολο να βρεις έστω και έναν παίκτη που να ξεχώρισε στο σημερινό ματς. Ο Παπαλουκάς, που ήταν ίσως ο καλύτερος, έβαλε τους πιο πολλούς πόντους του μετά που είχε κριθεί το ματς, ενώ είχε και 5 λάθη. Ο Σπανούλης, που ήταν ο δεύτερος σκόρερ, είχε 4/13 σουτ και πολύ μέτρια παρουσία στην άμυνα.

Στην πραγματικότητα, το ματς δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξη της διοργάνωσης, αυτό που έχει, όμως, σημασία είναι η πιθανότητα κάμψης του ηθικού ορισμένων παικτών, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Διαμαντίδη, που πραγματοποίησε ίσως τη χειρότερη του εμφάνιση τα τελευταία χρόνια, σε σημείο που τον είδαμε να σέρνει τα πόδια του από το 25’ και μετά και να μη διεκδικεί καν μία καλή άμυνα, όπως κάνει συνήθως. Ο μόνος που έδειξε διάθεση για κάτι θετικό ήταν ο Πελεκάνος που μπήκε αργά.

Με τους Αμερικανούς, δε θέλω να ασχοληθώ, αφού θεωρώ πιο σημαντικό την αναζήτηση εσωτερικής εξήγησης για την εμφάνιση της Ελλάδας, αλλά, αν κοιτάξουμε τα στατιστικά από την ανάποδη, θα προκαλέσει σίγουρα περιέργεια το πώς κατάφερε η εθνική να χάσει από μία ομάδα που είχε 13/23 βολές (!), 7/20 τρίποντα και 15 λάθη! Άλλο ένα δείγμα της κακής βραδιάς της Εθνικής μας.

 

Αυτό που με ξένισε στην παρουσία της Ελλάδας στο ματς είναι ότι οι διεθνείς μας, φάνηκαν φοβισμένοι. Απόδειξη αυτού είναι και το γεγονός ότι οι πρώτες δηλώσεις μετά το ματς από τον Λευτέρη Κακιούση ακούστηκαν εκκωφαντικές: «Σήμερα είδαμε ότι οι Αμερικάνοι δεν είναι η ομάδα που περιμέναμε. Είναι μια ομάδα που αν μείνεις συγκεντρωμένος, μπορείς να την κερδίσεις, αρκεί να μην της δώσεις γήπεδο».

Η συνέχεια; «Οι Αμερικάνοι είναι άπιαστοι στον αιφνιδιασμό, αλλά στο 5 εναντίον 5 έχουν πρόβλημα, δεν σουτάρουν με καλά ποσοστά και διστάζουν στο τρίποντο όπου αστοχούν τις περισσότερες φορές. Αν μείνεις μπροστά τους στην άμυνα, τότε μπορείς να τους κερδίσεις». Τώρα, εγώ δεν ξέρω τι να πω… Τα ίδια είχαμε γράψει 50 φορές εδώ από το blog, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η εθνική έπαιξε φοβισμένα.

Γιατί η Ελλάδα για πρώτη φορά μετά από καιρό φάνηκε φοβισμένη. Στην αρχή χάσαμε τα ριμπάουντ κατά κράτος. Στο τέλος ισορροπήσαμε για να λήξει το ματς με 38-38, αλλά ενώ πήραμε 14 επιθετικά ριμπάουντ (11 οι Αμερικάνοι) βγάζαμε την μπάλα έξω! Για την εμφάνιση ατομικά των παικτών τα είπε ο BEN, με τους Διαμαντίδη, Ζήση, Φώτση και Τσαρτσαρή να είναι σαν να μην έχουν ξαναπαίξει μπάσκετ. Δείγμα της προσέγγισης της εθνικής στον αγώνα και τα 0/7 τρίποντα με τα οποία ξεκινήσαμε, εκ τω οποίων τα 6 ήταν ελεύθερα.

Οι Αμερικάνοι ήταν κακοί στις βολές, κακοί στις στημένες επιθέσεις και εκμεταλλεύτηκαν την πίεσή τους, η οποία αν με ρωτάτε δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά κατάφερε να κομπλάρει τους διεθνείς. Θυμηθείτε πόσες φορές οι διεθνείς έκαναν αβίαστα λάθη, με λάθος πάσες (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς), ή με την μπάλα να τους φεύγει από τα χέρια (Ζήσης, Τσαρτσαρής). Τέτοια λάθη είναι απαράδεκτα για την καλύτερη περιφέρεια στην Ευρώπη. Ζήσης, Παπαλουκάς, Σπανούλης και Διαμαντίδης έκαναν 18 λάθη, αριθμός διαστημικός για την αξία τους.

Πάντως, οι Αμερικάνοι εμένα μου έδειξαν αυτό ακριβώς που περίμενα. Ομάδα που στο ανοιχτό γήπεδο μπορεί να σε διαλύσει, αλλά που αν εγκλωβιστεί στο 5 εναντίον 5 δεν έχει και πάλι σχεδόν καμία λύση μέσα από σύστημα και βασίζεται σε βεβιασμένες ενέργειες. Αυτά για τα νοκ άουτ, που ακολουθούν. Οι ίδιοι μετά το ματς δήλωσαν ότι έκαναν το καλύτερό τους παιχνίδι φέτος. Η Ελλάδα έκανε το χειρότερό της. Την επόμενη φορά δεν θα είναι το ίδιο.

Κατακλείδα; Τίποτα δεν χάθηκε, μια ήττα που βαθμολογικά είναι σχεδόν τελείως αδιάφορη, ίσως μάλιστα λειτουργήσει θετικά. Θα μου πείτε, πώς γίνεται αυτό; Είναι εμφανές (από τις δηλώσεις του Ντ’ Αντόνι) ότι κάποιοι Αμερικάνοι νομίζουν ότι μας έχουν έτσι απλά. Εγώ θα ξαναπώ ότι άλλο ο όμιλος, άλλο τα νοκ άουτ. Αυτό είναι το μπάσκετ, ιδίως το μπάσκετ των εθνικών: η καλύτερη ομάδα στα παιχνίδια ζωής και θανάτου 40 λεπτών. Κι εκεί νιώθουμε σίγουροι.

Μετά τα τελευταία αποτελέσματα, η Ελλάδα λογικά θα αντιμετωπίσει την Αργεντινή στην οκτάδα και αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, μετά τα (λογικά εύκολα) μας με Ανγκόλα και Κίνα.