Τρινκιέρι ο εκλεκτός της εθνικής

Τρινκιέρι, λοιπόν. Ο πάγκος της εθνικής έχει αφεντικό από σήμερα και αυτό είναι ο προπονητής της Καντού, Αντρέα Τρινκιέρι. Ο 45χρονος Ιταλός είναι ο νέος ομοσπονδιακός μας τεχνικός, αυτό που ακουγόταν εδώ και αρκετό καιρό επιβεβαιώθηκε εν τέλει, όπως αναμενόταν, με την εθνική να δοκιμάζει ξανά ξένο προπονητή στον πάγκο της, ελπίζοντας να επιστρέψει στις επιτυχίες και τα μετάλλια, στα οποία μας έχει μάθει. Μεγάλο ερωτηματικό, δυστυχώς, ο υπόλοιπος πάγκος της εθνικής.        

Η ΕΟΚ αποφάσισε την πλέον ανώδυνη λύση, ο Τρινκιέρι υπέγραψε για 1+1 χρόνια στον πάγκο της εθνικής και πρώτη του (και μόνη σίγουρη) μάχη θα είναι το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, 4-22 Σεπτεμβρίου. Πολλά έχουν ήδη ακουστεί στα μέσα, αρκετή απογοήτευση, με τον Τρινκιέρι να χαρακτηρίζεται… χοντρός και μέτριος και την Καντού του μια μικρομεσαία ομάδα χωρίς αστέρια, αλλά και άκρατος ενθουσιασμός από άλλους, με τις υπερβολές να μη λείπουν (γνωστές άλλωστε οι πρώιμες θεοποιήσεις στον ελληνικό αθλητικό τύπο), την Καντού να έχει αίφνης ονομαστεί σε ομάδα-μοντέλο και τον Τρινκιέρι στον μεγαλύτερο μάγκα των ευρωπαϊκών γηπέδων.

Αρετές και ερωτηματικά για Τρινκιέρι

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, βεβαίως. Ο Τρινκιέρι αδιαμφισβήτητα είναι από τους καλούς Ευρωπαίους προπονητές νέας γενιάς. Η Καντού είναι όντως μια μικρομεσαία ομάδα, η οποία, όμως, καταφέρνει υπό τις οδηγίες του να στέκεται ψηλά και να κάνει αξιοπρεπή πορεία στην Ευρωλίγκα εδώ και κάποια χρόνια, χωρίς το μεγάλο αστέρι, χωρίς υψηλό μπάτζετ.

Αυτά, βεβαίως, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως αρνητικά για την πρόσληψή του. Δεν έχει προπονήσει ούτε κατά διάνοια παίκτες στην μπασκετική αξία του Σπανούλη, ή με τις φιλοδοξίες του Παπανικολάου, του Μπράμου, του Κουφού. Δεν είχε ποτέ πίεση αποτελέσματος, πίεση τίτλου, πίεση καθιέρωσης. Όταν έχεις μικρό μπάτζετ είναι κατόρθωμα να… χάνεις δύσκολα. Τον Σεπτέμβρη θα τα δει όλα αυτά από την ανάποδη. Στην εθνική αν δεν πάρεις τίτλο αρχίζει η γκρίνια.

Δεύτερη στο Μουντομπάσκετ του 2006 και είχαμε τρελαθεί στην γκρίνια τότε, πώς γίνεται να κερδίζεις τους Αμερικανούς και να χάνεις από την Ισπανία. Τρίτη στην πρώτη χρονιά του Καζλάουσκας και όλοι νιώσαμε ότι η ομάδα ήταν «underachieving» με βάση αυτά που βλέπαμε στο παρκέ. Ο πάγκος της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ εύκολη ή απλή υπόθεση. Ο Τρινκιέρι προφανώς και είναι φιλόδοξος, προφανώς και έχει βολευτεί στην Καντού αλλά θέλει το κάτι παραπάνω, όμως εδώ το κρύο ντους είναι στην καθημερινή διάταξη και αν δεν έχει γερό στομάχι θα την πατήσει πολύ εύκολα.

Κοιτώντας όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά το τι μπορεί να προσφέρει ο Τρινκιέρι, τι μπορεί να δώσει, πόσο πιο «σίγουρη» λύση είναι σε σχέση με άλλους, οπωσδήποτε μπορούμε να βρούμε αρκετά καθησυχαστικά, όπως την ηλικία του, που σίγουρα θα τον κάνει φιλόδοξο, το γεγονός ότι έχει σταθερά καλό έργο τα τελευταία χρόνια, δεδομένης της δυναμικής της Καντού, ή ότι δεν έχουν βγει προς τα έξω τυχόν καυγάδες με παίκτες στις ομάδες που προπονεί, ότι ξέρει να εκμεταλλεύεται τα καλά στοιχεία των παικτών που παίρνει στα χέρια του (χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Σερμαντίνι, Μίτσοφ, Λέουνεν, Αραντόρι, Τάμπου).

Απ’ την άλλη, στο ερώτημα «τι παραπάνω έχει, στη θεωρία, από τον Ζούρο;» νομίζω δεν μπορεί να απαντήσει κανείς. Ο Ζούρος, μην ξεχνάμε, είχε κι αυτός σταθερές πορείες με ομάδα με χαμηλό μπάτζετ, είχε αναδειχτεί προπονητής της χρονιάς στο Eurocup, είχε παρουσίες σε φάιναλ φορ της διοργάνωσης. Άρα, δεν είναι ότι με τον Τρινκιέρι τον δέσαμε τον γάιδαρό μας.

Ρίσκο είναι, όσο ρίσκο ήταν και με τον Ζούρο, τουλάχιστον. Μην ξεχνάμε ότι και η Καντού φέτος δεν ήταν ιδιαίτερα σταθερή. Απ’ τη μία έχει να επιδείξει ως highlight τις νίκες με Ρεάλ, Φενέρ, Χίμκι στην έδρα της, απ’ την άλλη έκλεισε τον όμιλο με 0-2 απέναντι στην Ολίμπια, την πιο αδύναμη του ομίλου, ήττες που της κόστισαν και την πρόκριση αν το δούμε με την ψυχρή λογική.

Τέλος πάντων, η εθνική αλλάζει σελίδα και περιμένουμε να δούμε πώς θα τα πάει στο νέο κεφάλαιο που ανοίγει. Ο Τρινκιέρι θα πρέπει να κάνει την καλοκαιρινή προεπιλογή και έχω μεγάλη απορία να δω ποιους θα καλέσει. Αν, δηλαδή, θα κάτσει να δει κασέτες με αγώνες της Α1 πριν διαλέξει παίκτες, ώστε να το κάνει με αξιοκρατικά κριτήρια, ή αν θα πάρει τους κλασσικούς 15 συν 1-2 από εκείνους που θα του υποδείξουν οι βοηθοί και η ομοσπονδία. Το πρώτο, δυστυχώς, το θεωρώ δύσκολο, θα το εκλάβω ως έκπληξη αν γίνει, το δεύτερο μάλλον θα είναι η πρώτη απογοήτευση αν συμβεί.

Οι βοηθοί του Τρινκιέρι

Η ΕΟΚ ανακοίνωσε και τους βοηθούς του Τρινκιέρι, που θα είναι ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Γιώργος Λιμνιάτης και ο Ηλίας Καντζούρης. Δυστυχώς, παρά την αστεία δικαιολογία της ΕΟΚ ότι «δεν υπήρχαν άλλοι προπονητές» και γι’ αυτό επιλέχθηκαν οι δύο συγκεκριμένοι, η επιλογή μοιάζει με τεράστιο σφάλμα. Για πολλούς λόγους.

Πρώτον, θα έπρεπε να ερωτηθεί ο Τρινκιέρι για το αν θα ήθελε αυτός να φέρει κάποιον βοηθό του στην εθνική, κάποιον που θα τον κάνει να νιώθει πιο άνετα και που μαζί θα δουλεύουν καλύτερα.

Δεύτερον, η επιλογή Λιμνιάτη είναι λίγο άκυρη. Εντάξει, ήταν προπονητής στην 3on3 εθνική, αλλά και τι μ’ αυτό; Το αν ξέρει μπάσκετ προφανώς και είναι άσχετο, το θέμα είναι ότι δεν έχει καμία ουσιαστική εμπειρία από πάγκους και θα «μάθει» στην καμπούρα της εθνικής. Η λογική της ομοσπονδίας δεν βγάζει νόημα, μάλλον είναι στο γενικότερο σύνολο ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά.

Τρίτον, η επιλογή Παπανικολάου είναι ακόμα χειρότερη. Μετά από αυτά που έγιναν στον Ηλυσιακό, δεν θα έπρεπε να του δοθεί ως «επιβράβευση» το πόστο στην εθνική ομάδα. Δεν γίνεται να διαλύει μια ομάδα, δεν γίνεται να κάνει σαν 15χρονο, να ακούγεται από όλους πόσο ανώριμος και αψυχολόγητος είναι (για να το λένε όλοι στην ομάδα, δεν γίνεται, κάποια δόση αλήθειας θα έχει), δεν γίνεται να φτιάχνει κλίκες από την πρώτη μέρα που πήγε εκεί μέχρι και να φύγει, δεν γίνεται να κάνει μια άσχημη κατάσταση εκατό φορές χειρότερη, και δυο μήνες μετά να του δίνεις θέση στον πάγκο της εθνικής ομάδας. Απλώς απαράδεκτη πρόσληψη, χωρίς κανένα ελαφρυντικό, καμία ωραιοποίηση, καμία δικαιολογία για τον Βασιλακόπουλο και τους ανθρώπους του, που την έκαναν. Και οι προσωπικές σχέσεις του καθενός με την ΕΟΚ δεν πρέπει να μετράνε στο αν θα κάτσει στον πάγκο της εθνικής.

Συμπερασματικά, δεν μπορώ να δω τι έχουν να προσφέρουν στην παρούσα φάση Λιμνιάτης και Παπανικολάου στην εθνική ομάδα. Γνώμη μου; Τίποτα. Μόνο κακό να κάνουν, αν θεωρήσουμε ότι στην καλύτερη η παρουσία τους θα είναι αδιάφορη.

Η νέα σελίδα άνοιξε, ο Τρινκιέρι κρατά την πένα στο χέρι του και αυτός θα αρχίσει να γράφει το μέλλον της εθνικής μας. Ας ελπίσουμε η πλοκή να οδηγήσει σε τέλος τέτοιο όσο το καλύτερο που έχουμε όλοι μας φανταστεί για την εθνική μας.

Νίκος Κουσούλης