Πίκρα…

Δημοσιεύτηκε στις 20 Αυγούστου 2008

«Πέντε… Ποιος; Ο Σπανούλης, ο Θεός…»: Δεν ξέρω αν ο Ιωάννου σκεφτόταν κάτι όταν είπε αυτή την ηλίθια ατάκα στο τέλος του ματς, αν εννοούσε ότι ο Σπανούλης ήταν ο Θεός ή ότι ο Θεός έπρεπε να μεσολαβήσει για να πάρει η Ελλάδα τον αγώνα. Και τα δύο είναι… απαράδεκτα. Πρώτον, ο Σπανούλης προφανώς και δεν είναι ο Θεός γιατί αν ήταν θα είχαμε πάρει 2-3 χρυσά παραπάνω. Δεύτερον, αν χρειάζεται ο Θεός για να κερδίσεις μια ομάδα 5,5 ατόμων, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Η Ελλάδα παραμένει πολύ καλή ομάδα. Μία από τις πέντε καλύτερες του κόσμου. Όμως, όταν τις επόμενες 4 ημέρες οι υπόλοιπες τέσσερις θα παλεύουν για ένα μετάλλιο, εμείς θα τους βλέπουμε από την τηλεόραση. Δεν είναι σωστό να ισοπεδώσουμε τα πάντα, την τεράστια προσπάθεια των παιδιών, την ικανότητα της ομάδας να λειτουργεί όπως ο φοίνικας μέσα στον αγώνα και να αναγεννάται από τις στάχτες τις, ούτε και τα όσα μας έχει χαρίσει λίγο-πολύ αυτή η δωδεκάδα. Όμως, δεν το βλέπω επίσης σωστό να μην αναφέρουμε τα λάθη που έγιναν, τους παίκτες που φάνηκε ότι λείπουν (ο Λάζος), το ότι η εθνική ομάδα τερμάτισε στην ίδια θέση που είχε τερματίσει και μια πολύ χειρότερη ομάδα πριν από 4 χρόνια. Κι αν τότε ήταν επιτυχία, τώρα είναι αποτυχία. Τρία ντέρμπι, τρεις ήττες. Τις επόμενες ημέρες θα κάνουμε πιο διεξοδική ανάλυση στο καλοκαίρι της εθνικής, τώρα θα επιμείνουμε περισσότερο στον προημιτελικό.

Η ήττα από τους χρυσούς Ολυμπιονίκες τους 2004 δεν είναι ντροπή, ούτε αδύνατο να συμβεί. Η ήττα από τους μισούς χρυσούς Ολυμπιονίκες του 2004 είναι κάτι που προβληματίζει. Η Ελλάδα έπρεπε να κερδίσει. Επιβαλλόταν να κερδίσει. Το ματς δεν το κέρδισε η Αργεντινή, ο τεράστιος Ντελφίνο και η παρέα του, αλλά το έχασε η Ελλάδα. Τρεις ήταν οι βασικοί υπαίτιοι: ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Βασίλης Σπανούλης. Οι δύο γκαρντ έκαναν ένα απίστευτα κακό παιχνίδι, με τον Γιαννάκη να μην αποφασίζει να τους βγάλει από το παρκέ (για να τελειώσει και το παραμύθι των υπανάπτυκτων φυλλάδων για την εθνική ομάδα του Ολυμπιακού).  Ο Γλυνιαδάκης δεν πάτησε ποτέ παρκέ, ο Πελεκάνος το ίδιο (δεν θα αναφέρω τον Πρίντεζη γιατί δεν ήταν έτοιμος), κι έτσι απέναντι σε μια ομάδα που έπαιξε με 9 παίκτες, η εθνική έπαιξε κι αυτή με 9. Εκ των οποίων δεν έπαιξε κανείς καλά. Ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης δεν ήξεραν πού πατούσαν και πού βρίσκονταν στην τρίτη περίοδο, ο Τσαρτσαρής μπήκε δυνατά, αλλά μετά επέστρεψε στη μετριότητα, ο Βασιλόπουλος και ο Φώτσης (ο καλύτερος της ελληνικής ομάδας) έκαναν από ένα τραγικό λάθος (το άστοχο κάρφωμα ο ένας, την τάπα ο άλλος), η άμυνα της Ελλάδα έμπαζε από παντού. Κανένα ζον πρες, κανένα νταμπλ τιμ, καμία σωστή βοήθεια, αλλάζαμε παίκτες στα σκριν και πάντα κάποιος σούταρε μόνος του. Ο Μπουρούσης βγήκε χωρίς λόγο στο τέλος, ο Ζήσης έπαιξε λίγο χωρίς κανέναν λόγο, αφού ήταν ο καλύτερος των περιφερειακών, ο Παπαλουκάς έκανε άλλο ένα μετριότατο παιχνίδι.

Το ματς χάθηκε, κυρίως, γιατί πολλά πράγματα που έπρεπε και περιμέναμε να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Τα γράφαμε από χθες: ο Τζινόμπιλι έπρεπε να παιχθεί με βοήθειες, επιλέξαμε να τον παίξουμε man–to–man και δεν είχε πρόβλημα να ολοκληρώσει διεισδύσεις ή να βάλει 6 τρίποντα! Ο Ντελφίνο βρέθηκε σε μεγάλη μέρα και θα έπρεπε να είχε βρεθεί μες στον αγώνα τρόπος αντιμετώπισής του για να του κόψει τη φόρα. Μπορεί οι δύο ψηλοί (Σκόλα-Ομπέρτο) να μην έκαναν τη ζημιά, ωστόσο, η Ελλάδα παρασύρθηκε σε κοντό σχήμα (δε δοκιμάσαμε ποτέ 2 σέντερ μαζί) που δεν μπορούσε να κάνει τη διαφορά.

Από την πλευρά των Ελλήνων, τα περισσότερα που περιμέναμε από τον Διαμαντίδη δεν ήρθαν ποτέ, αφού ο Δημήτρης ολοκλήρωσε έτσι το χειρότερό του τουρνουά με τη φανέλα της Εθνικής. Η μεγάλη επιμονή σήμερα του Γιαννάκη στον Σπανούλη δεν έφερε ποτέ αποτέλεσμα, αφού ο Έλληνας γκαρντ ήταν μέτριος στο σκοράρισμα και τα σημαντικά του λάθη δεν ήταν τόσο το τελευταίο σουτ (που ήταν μια κακή επιλογή, αφού σαφώς θα έπρεπε να είχε πάει σε διείσδυση), όσο τα 5 λάθη του στο 3^ο δεκάλεπτο, έστω και αν ο διαιτητής τον αδίκησε με τα δύο επιθετικά φάουλ που δεν του έδωσε. Στον αντίποδα, ο Ζήσης έπαιξε πολύ λιγότερο και από το μισό χρόνο των άλλων γκαρντ, αλλά δεν ήταν σε κακή μέρα, καθώς σε 14 λεπτά είχε 0 λάθη, 2/4 σουτ και 3 ασίστ. Θα έπρεπε να του είχε δοθεί και άλλος χρόνος. Περιμέναμε την άνοδο του Τσαρτσαρή, ο οποίος, όμως, ενώ φάνηκε βελτιωμένος, έκανε μοιραία λάθος πάσα στα τελευταία δευτερόλεπτα, δείχνοντας ότι δεν έπρεπε να είχε βγει ο Μπουρούσης, που θα έπρεπε να είχε πάρει και πιο πολλές πάσες.

Τι μένει; Η 5^η θέση μαζί με μια πίκρα στα χείλη. Η 5^η θέση, που είχε πάρει ο Αλβέρτης και ο Παπανικολάου, σε μια εθνική πολύ πιο ανώριμη και με λιγότερες εννοείται δυνατότητες.

Η Ελλάδα δεν έγινε κακή ομάδα σε ένα βράδυ. Έδειξε ξανά στοιχεία μεγάλης ομάδας, που μόνο αυτή έχει. Επέστρεψε 5 φορές στο ματς από πίσω, παρά το γεγονός ότι ήταν σε κακή μέρα, έδειξε ότι είναι καλύτερη από τους Αργεντινούς, αλλά έχασε επειδή δεν πρόσεξε πώς θα αγωνιστεί σε ένα ματς που θα μπορούσε από την αρχή να φέρει στα μέτρα της.