Για την εξιλέωση ή την επιβεβαίωση

Δημοσιεύτηκε στις 23 Αυγούστου 2008

Οι δύο ομάδες που έπρεπε να περάσουν στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ, με τον ένα ή άλλο τρόπο πέρασαν. Το πρωί της Κυριακής, ο πλανήτης θα έχει νέα ομάδα στην κορυφή του, καθώς οι Ολυμπιονίκες του 2004 δεν είναι στον τελικό. Κοιτώντας τις δύο ομάδες, αλλά και τον αγώνα που είχαν στον πρώτο γύρο, θα προσπαθήσουμε να δούμε πώς θα κυλήσει το μεγαλύτερο ματς του τουρνουά.

Οι Ισπανοί, πρωταθλητές κόσμου, επιθυμούν να επιβεβαιώσουν τον τίτλο που πήραν πριν από δύο χρόνια. Φέτος, έχουν αλλάξει προπονητή. Με τον Αΐτο Ρενέσες στον πάγκο, αντί του Πέπου Ερνάντεθ, μοιάζουν η ίδια ομάδα, αλλά λίγο… διαφορετική. Οι παγίδες στην άμυνα είναι σαφώς πιο εξελιγμένες, ενώ το βάρος στην επίθεση έχει αρχίσει και φεύγει από τα χέρια του Ναβάρο για να πάει σε εκείνα του Ρούντι. Βασικότερος λόγος γι’ αυτό, ο τραυματισμός του Ναβάρο λίγο πριν τους Αγώνες. Ποιος καλύτερος στο να εκμεταλλευτεί τον Ρούντι από τον προπονητή που τον… έκανε άντρα καθοδηγώντας τον στην Μπανταλόνα. Κάτω από τα καλάθια, ο Παού Γκασόλ κάνει ένα τεράστιο τουρνουά, δείχνοντας σε εκπληκτική κατάσταση. Είναι σαφώς ο ηγέτης της ομάδας αυτής, ο άνθρωπος που την οδηγεί προς το χρυσό. Ώριμος όσο ποτέ, με εκπληκτικά ποσοστά ευστοχίας (72% στα δίποντα στο τουρνουά), ο Γκασόλ είναι σίγουρα ο καλύτερος σέντερ των Ολυμπιακών Αγώνων και πιθανότατα ο καλύτερος σέντερ του πλανήτη. Μία άλλη αλλαγή των Ισπανών, το πείραμα-Ρούμπιο. Ο πιτσιρικάς με το τρομερό ταλέντο προτιμήθηκε από τον Ρενέσες στη θέση των Καμπέθας και Σέρχιο Ροντρίγκεθ να είναι ο 3^ος πλέι μέικερ της Ισπανίας. Αμυντικά ανταποκρίνεται πλήρως, καθώς έχει όρεξη να τρέχει, να πιέζει, έφεση στο κλέψιμο και δεν κουράζεται εύκολα, αλλά επιθετικά δεν έχει ακόμη τρόπο να βοηθήσει (33%δ. 18%τρ.). Απολύτως λογικό όταν ένα 17χρονο (ακόμη και το καλύτερο στον κόσμο) παίζει με τους μεγαλύτερους αθλητές. Βασικός πλέι μέικερ, ο Καλντερόν, που κάνει ίσως το χειρότερο τουρνουά των τελευταίων ετών, καλός αμυντικά, αλλά μετριότατος και με λάθη επιθετικά. Κακός είναι και ο Γκαρμπαχόσα, ο οποίος πλέον μοιάζει να μπορεί μόνο να ρίχνει τρίποντα, ενώ ανεβασμένοι είναι ο Μαρκ Γκ. με τον Ρέγιες.

Οι Αμερικάνοι δείχνουν καλύτεροι από τα προηγούμενα τουρνουά. ΛεΜπρον Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ, Καρμέλο Άντονι και Κόμπι Μπράιαντ τραβάνε το κουπί για τους Αμερικανούς, που είναι πια 40 λεπτά από το χρυσό. Ο Τζέισον Κιντ δείχνει από την αρχή του τουρνουά να βαριέται αφόρητα με αποτέλεσμα αγώνα παρά αγώνα να φορτώνεται από νωρίς με φάουλ. Ο Ντουάιτ Χάουαρντ απέναντι στους καλύτερους «διεθνείς» ψηλούς του κόσμου απέδειξε ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν άμπαλο γυμνασμένο μαύρο αθλητή, ο οποίος μπορεί μόνο να απειλήσει από το μισό μέτρο με κάρφωμα. Οι μέσοι όροι του αρκετά καλοί, αλλά δείχνει ότι δεν μπορεί να κυριαρχήσει κάτω από τα καλάθια. Όλοι οι αντίπαλοι καλοί ψηλοί, πλην του Κάμαν, έκαναν πάρτι με τον Χάουαρντ για ακόμη μια φορά σε διεθνές τουρνουά. Καλύτερος, ίσως, του αναμενομένου, ο Κρις Μπος, που είναι και 1^ος ριμπάουντερ των Αμερικανών και βοηθά αρκετά στη ρακέτα, ελλείψει ουσιαστικά τρίτου ψηλού. Κρις Πολ και Ντερόν Ουίλιαμς δεν προσθέτουν κάτι φοβερό στην ομάδα. Ισορροπία στον άσο, καλές πάσες στον αιφνιδιασμό, σχετικά μικρή πίεση στο αντίπαλο πλέι μέικερ και καλούτσικα ποσοστά στο σκοράρισμα, στους 15 πόντους που βάζουν μαζί.

Μένουν ο Πρινς, ο Μπούζερ και ο Ρεντ, που δεν έχουν ουσιαστικά ρόλο στο ματς, με μόνο αστερίσκο τον Ρεντ, ο οποίος πρώτα θα σουτάρει και μετά θα… μπει στο ματς. Ο μόνος κλασικός σουτέρ των Αμερικανών, είναι ο άνθρωπος που έδειξε ο Σιζέφσκι ότι θα βάλει στην απελπισία του (όπως έκανε όταν στο πρώτο ημίχρονο πλησίασαν οι Αργεντινοί).

Πρέπει να σημειώσουμε και τα απαράδεκτα και αδικαιολόγητα νεύρα των Αμερικανών, οι οποίοι σε κάθε ματς προκαλούν, αλλά εννοείται ότι δεν έχον δεχτεί τεχνική ποινή. Πρωτοπόρος στον τομέα ο Καρμέλο Άντονι, ο οποίος πρέπει σοβαρά να σκεφτεί την πιθανότητα των υπογλώσσιων ηρεμιστικών.

Στον πρώτο γύρο οι Ισπανοί μπήκαν στον αγώνα πιο ηλίθια από κάθε άλλη ομάδα στο τουρνουά. Άρχισαν το ματς με διάθεση να «τρέξουν» τους Αμερικανούς, απέτυχαν παταγωδώς (λογικό κι επόμενο) και έχασαν περισσότερο από κάθε άλλο αντίπαλο. Βέβαια, δύσκολα ο Ρενέσες θα παίξει έτσι στον τελικό. Ίσως απλώς τότε να μην ήθελε να δείξει τι έχει σκεφτεί για το ματς. Θα δούμε την Κυριακή.

Ρόλο βεβαίως θα παίξει και η διαιτησία. Οι δύο ομάδες δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τους γκρι. Προστατεύονται απόλυτα, οι Αμερικανοί φτάνουν στο σημείο να παίζουν με… κανόνες NBA, ή χωρίς κανόνες αν θέλετε. Είναι οι μόνοι που δεν τους σφυρίζονται βήματα, hand–checking, επιθετικά φάουλ, τεχνικές ποινές, που παίζουν όπως θέλουν, με τον Στερν στην εξέδρα να θυμίζει σε όλους γιατί το NBA είναι στο Πεκίνο. Μέχρι η FIBA να αποφασίσει πάλι να σέβεται τους Ευρωπαίους παίκτες, μέχρι τα μεγάλα κεφάλια να αποφασίσουν τι κανονισμούς θα έχουν τα διεθνή τουρνουά, δύσκολα θα έχουμε σοβαρό τουρνουά.

Βέβαια, απέναντι στην ομάδα με την οποία έχει όλος ο κόσμος παράπονα (από τη διαιτησία) τα τελευταία χρόνια, την Ισπανία, μπορεί η κατάσταση να αλλάξει. Δεν το πιστεύω, αλλά ας περιμένουμε την Κυριακή.

Λίγες ώρες νωρίτερα, ξημερώματα ακόμη ώρα Ελλάδας, η Λιθουανία θα περιμένει την Αργεντινή στον μικρό τελικό. Οι χρυσοί Ολυμπιονίκες της Αθήνας θα κατέβουν χωρίς τον Μανού Τζινόμπιλι, με τον Νοτσιόνι να έχει πρόβλημα και… ψόφιοι από δύο τιτανομαχίες με Ελλάδα και Η.Π.Α.. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα αντέξουν. Απ’ την άλλη, η Λιθουανία, η οποία από τις ευρωπαϊκές ομάδες έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στο τουρνουά, θα πρέπει να δείξει αν ξεπέρασε το σοκ του αποκλεισμού από τον τελικό, τις διαρκείς επί δίωρο (δικαιολογημένες) γκρίνιες της Παρασκευής προς τους διαιτητές. Αν κρίνουμε από το Ευρωμπάσκετ του 2007, οι Λιθουανοί θα είναι έτοιμοι. Έχουν πιο πολλές λύσεις, αλλά δεν έχουν ούτε Σκόλα, ούτε Νοτσιόνι. Ο στόχος είναι το χάλκινο μετάλλιο, διόλου ευκαταφρόνητος. Αξίζει τον κόπο να ξεκινήσει νωρίς η Κυριακή μας για να δούμε τον αγώνα.

 

Υ.Γ.: «Για φωτογραφίες και αυτόγραφα θα επιφυλαχθεί μετά»: Όταν λες (Σκουντής για τον Πριτζιόνι και τον Κόμπι) κάτι τέτοιο και δεν ντρέπεσαι, τότε για μένα δεν θα έπρεπε να αναμεταδίδεις μπάσκετ. Για τον διπλανό του δεν μπορώ καν να μιλήσω. Ο Ιωάννου στο 27-12 σερί των Αργεντινών μίλησε μόνο μια φορά: «Μεγάλο τρίποντο από τον Κόμπι». Αυτό τα λέει όλα. Όλη την υπόλοιπη ώρα, κοιτούσε σιωπηλός. Μας λείπει ο «ζεν πρεμιέ», ο οποίος ρώτησε την Χίγκα Μάγκι, χρυσή Ολυμπιονίκη στο άλμα εις μήκος: «Ντιντ γιου αφρέι before Lebedeva last jump?» (Did you afray, να φανταστώ;). Μπορεί το afraid να μην έχει… ενεστώτα και να μην συντάσσεται έτσι, μπορεί η Βραζιλιάνα να απάντησε εύγλωττα… «What?», αλλά φέρτε τον επειγόντως πίσω. Αν και δεν λείπει καθόλου γραφικότητα από το μπάσκετ της ΕΡΤ…