Age Of Basketball AGE OF BASKETBALL. Η μοναδική Αθλητιατρική Μπασκετική Πύλη στο ελληνικό διαδίκτυο ξεχωρίζει μέσα από το περιεχόμενο, τα άρθρα …
Δημοσιεύτηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2008
Την περασμένη εβδομάδα (4 Σεπτέμβρη) είχαμε μια θλιβερή μπασκετική επέτειο. 4 χρόνια πέρασαν από εκείνο το θλιβερό φθινοπωρινό πρωινό που ο Αλφόνσο Φορντ άφησε την τελευταία του πνοή.
Σε ηλικία μόλις 33 ετών, ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι το γελαστό παιδί που είχαμε την τύχη να θαυμάσουμε από κοντά στη χώρα μας για 5 σεζόν με τη φανέλα 4 ομάδων (Παπάγου, Σπόρτιγκ, Περιστέρι, Ολυμπιακός), είχε χάσει μια προσωπική μονομαχία έστω και μία φορά στη ζωή του.
Ο Φορντ, στην πραγματικότητα, είναι ίσως στην κορυφή της λίστας με τους παίκτες για τους οποίους μπορεί η χώρα μας να… βαυκαλίζεται ότι αυτή έκανε γνωστούς στον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις που, παρότι έβγαλαν μάτια στο NCAA (ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του κολλεγιακού πρωταθλήματος που είχε μέσο όρο τουλάχιστον 25 πόντους και στις 4 χρονιές του), το NBA παραδόξως τους προσπέρασε. Έτσι, πέρασε τον Ατλαντικό σαν υποψήφιος αποτυχημένος ψάχνοντας για αξιοπρεπή χρήματα για να ζήσει. Μετά από ε΄να σύντομο πέρασμα από την Ισπανία, ξεκίνησε από τον Παπάγου το 1996, όπου έδειξε αμέσως την τεράστια κλάση του στο σκοράρισμα. Ανέβηκε ένα ένα τα σκαλοπάτια: Σπόρτιγκ, Περιστέρι και Ευρωλίγκα, Ολυμπιακός, ενώ μετά συνέχισε στην Ιταλία. Η καριέρα του γεμάτη από παράσημα: 4 φορές πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα, δύο φορές στην Ευρωλίγκα. Πρώτος σκόρερ σε μέσο όρο και σε πόντους ανά λεπτό, όλων των εποχών, στην Ευρωλίγκα, ενώ 3 χρόνια στη διοργάνωση δεν έμεινε ποτέ κάτω από διψήφιο αριθμό πόντων!
Τον Φορντ τον γνωρίσαμε σιγά σιγά και μπήκε στις καρδιές μας χάρη στο αστείρευτο ταλέντο του και τη συνήθειά του να χαμογελάει συνεχώς. Ακόμη και εκείνη η στιγμή που πιάστηκε στα χέρια με τον Μποντιρόγκα δεν έμεινε κακία, περισσότερο αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα στα δύο μεγάλα ονόματα. Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι από τον Αύγουστο του 1997 ο Φορντ είχε διαγνωσθεί με λευχαιμία, σε μια μορφή σαφώς θανατηφόρο για τον οργανισμό του. Συνεχίζαμε να αποθεώνουμε αυτήν την ακούραστη καλαθομηχανή χωρίς να γνωρίζουμε το προσωπικό του δράμα.
Ο ίδιος δε μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Επιπλέον, ποτέ δεν κόμπαζε, πάντοτε ήταν μετριόφρων και καλότροπος, ποτέ δεν αγόρασε ακριβά αυτοκίνητα, ούτε έκανε επίδειξη. «Καλλιτέχνης του σκοραρίσματος; Ωραίο και αυτό, μόνο που καλλιτέχνες ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Τζούλιους Ερβινγκ και ο Μάικλ Τζόρνταν, ο οποίος στα 38 χρόνια του κάνει τους νεαρούς παίκτες να παραμιλάνε, ενώ εγώ τι είμαι; Ένας απλός άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά του, να διασκεδάζει με το παιχνίδι και να φέρνει χρήματα στην οικογένειά του», δήλωνε.
Όταν κανείς έβλεπε αυτόν τον ανίκητο αθλητή, συνειδητοποιούσε ότι έβλεπε στιγμές που θα χαράσσονταν στη μνήμη για καιρό. Ο Αμερικανός γκαρντ με τη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία, τον αστείρευτο έρωτα για το μπάσκετ και τους… υπερτροφικούς δικεφάλους, έκανε κάθε στιγμή, κάθε επίθεση να αξίζει. Όταν μάθαμε ότι τόσα χρόνια έδινε μάχη με το θάνατο, λάμβανε πολύ ισχυρά φάρμακα σε υψηλές δόσεις και συνέχιζε να παίζει, ευχηθήκαμε να ξαναβλέπαμε όλους τους αγώνες του από την αρχή και να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε κάπου πίσω από το χαμόγελο (που επέμενε να μην υποχωρεί) το δράμα μιας ψυχής. Όσοι κάποτε τον θεώρησαν ντοπαρισμένο, όσοι τον κατηγόρησαν ότι έπαιρνε κιλά ή ότι διαμαρτυρόταν πολύ για τη μέση του, έψαξαν να βρουν μέρος να κρυφτούν όταν έμαθαν την αλήθεια.
Ο Φορντ έπαιξε μπάσκετ μέχρι τη στιγμή που δεν μπορούσε άλλο. Κάποια στιγμή το 2002 είπε ότι θα σταματούσε το μπάσκετ για να μπορέσει να αφοσιωθεί στο ψάρεμα και την οικογένειά του. Δεν… άντεξε, και στο τέλος της σεζόν υπέγραψε διετές συμβόλαιο στη Σκαβολίνι. Έπαιξε ολόκληρη τη σεζόν και αφού τελείωσε είπε ότι θα γυρίσει για την επόμενη. Δε γύρισε ποτέ. Τον Αύγουστο του 2004 ανακοίνωσε ότι πάσχει από λευχαιμία, ζήτησε… συγνώμη από τη Σκαβολίνι που δε θα μπορούσε να τιμήσει το συμβόλαιό του και εισήχθη σε νοσοκομείο του Μέμφις, όπου η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει κάτι παραπάνω από μία εβδομάδα αργότερα.
Ο Αλφόνσο Φορντ δε ζει πια ανάμεσά μας, αλλά έχει εξασφαλίσει την υστεροφημία του. Ύψιστη τιμή για τη μνήμη του, η Ευρωλίγκα ονόμασε το βραβείο του πρώτου σκόρερ, «Βραβείο Αλφόνσο Φορντ». Κατά τραγική ειρωνεία, ο παίκτης που πρώτος βραβεύτηκε με αυτό το βραβείο ήταν ο Τσαρλς Σμιθ που τον αντικατέστησε την επόμενη σεζόν στη Σκαβολίνι. Κατά μία άλλη ειρωνεία, 3 από τις 4 ελληνικές ομάδες στις οποίες μεγαλούργησε ο Φορντ, σήμερα ψάχνονται κάπου στις χαμηλότερες κατηγορίες. Ίσως δεν άντεξαν τη λάμψη του…
