“Georgia… on our minds”*

Ο Νίκος Κατσαμάτσας είναι και φέτος εδώ για να αναλύσει για το Age of Basketball το final four του NCAA και να μας διαφωτίσει για όλα όσα θα θέλαμε να ξέρουμε για τη μεγαλύτερη γιορτή του κολεγιακού μπάσκετ!

*Αυτό το Final-Four θα παιχτεί με μουσική υπόκρουση τον τεράστιο (Georgia-native), Ray Charles

Πώς θα χαρακτηρίζατε μία χρονιά που οι περσινοί πρωταθλητές μένουν εκτός των 68 ομάδων του τελικού τουρνουά, που οι ομάδες που παίρνουν το εβδομαδιαίο Νο 1 στα Rankings την επόμενη εβδομάδα χάνουν, που το πρώτο φαβορί για τον τίτλο, οι Hoosiers (που όλοι αγαπήσαμε) απογοητεύουν τους φανατικούς τους οπαδούς βάζοντας μετά βίας 50 πόντους στον γύρο των 16, που γινόμαστε μάρτυρες ενός από τους πιο σοκαριστικούς τραυματισμούς (λινκ για γερά νεύρα) που έχουν δει τα μάτια μας σε οποιοδήποτε άθλημα και που γενικότερα όποιος δοκιμάζει να κάνει προγνωστικά πέφτει τόσο έξω που μάλλον θα κάνει καιρό να ξαναμιλήσει;

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού τη χαρακτηρίζουν όπως πάντα με μία λέξη. Madness. Πιο συγκεκριμένα March Madness!

Το τεράστιο αυτό γεγονός της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας έφτασε και φέτος στο τελικό του στάδιο, το Final Four.        

Οι αναλυτές κατάπιαν τις γλώσσες τους, ο Dick Vitale συνέχισε να μας διασκεδάζει με τα άσχετα σχόλιά του, ο Craig Sager και αυτή τη χρονιά μας έκανε επίδειξη της α λα Freddie Mercury flamboyant γκαρνταρόμπας του, και εμείς εδώ στο AoB θα επιχειρήσουμε όπως και πέρυσι να… τινάξουμε τη μπάνκα στον αέρα, να αναλύσουμε τους 4 φιναλίστ και να προβλέψουμε με ακρίβεια πόντου (όπως και πέρυσι) τον φετινό βασιλιά του NCAA.

Η πόλη

“Big Peach”, “Dirty-Dirty” ή “Big-A”. Όπως και να την πείτε η Ατλάντα, μία μητρόπολη 5,5 σχεδόν εκατομμυρίων ανθρώπων στον πολύπαθο αμερικάνικο νότο, έχει παίξει και συνεχίζει να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση όχι μόνο της αμερικάνικης αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας. Η γενέτειρα (μεταξύ πολλών άλλων) του Martin Luther King Junior, της Margaret Mitchell, του Jimmy Carter, η έδρα της Coca Cola και του CNN και πρωτεύουσα της “black-mama” πολιτείας της Georgia θα είναι το ερχόμενο σαββατοκύριακο ο τόπος λατρείας των εθισμένων στον κόσμο της πορτοκαλί θεάς.

Το γήπεδο

Τo Georgia Dome δεν είναι ένα κλασικό γήπεδο μπάσκετ. Είναι από εκείνα τα πολυχρηστικά domes που φτιάχνουν οι Αμερικανοί για να φιλοξενήσουν πολλών ειδών events. Και είναι τεράστιο. Τόσο τεράστιο που στους Ολυμπιακούς του 96’ το χωρίσανε στη μέση, στο ένα μισό έγινε το τελικό τουρνουά του μπάσκετ (εκεί που ο Παναγιώτης Γιαννάκης έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, φορώντας τη φανέλα της εθνικής απέναντι στη Βραζιλία του Όσκαρ) και στο άλλο τα αγωνίσματα της ενόργανης γυμναστικής και οι τελικοί του χάντμπολ.

Φυσικά έχει ξαναφιλοξενήσει F4 του NCAA, το 2002 και το 2007. Και αν έχει καμιά σημειολογική σημασία, το 2002 το Maryland (του Drew Nicholas) κέρδισε τον πρώτο (και μοναδικό) του τίτλο επί των Hoosiers και το 2007 οι Gators του Billy Donovan (με Noah, Horford και Brewer) πήραν τον 2ο συνεχόμενο τίτλο τους επί του Ohio State στην τελευταία (μάλλον) χρονιά που ο Greg Ogen έπαιξε αξιοπρεπές μπάσκετ στη ζωή του.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Επειδή το NCAA (πολύ κακώς κατά τη γνώμη μου) δεν έχει πολυαναλυθεί στη χώρα μας, θεωρώ σωστό να… σε ξεμπερδέψω λιγάκι. Παρακάτω θα βρεις το (ομολογουμένως πολύπλοκο) format του κολλεγιακού πρωταθλήματος αλλά και κάποιες λέξεις ή ορολογίες που ακριβώς επειδή δεν «σηκώνουν» ακριβή μετάφραση στα ελληνικά (όπως και πολλές ορολογίες του μπάσκετ) τις κρατάμε αυτούσιες στα αμερικάνικα. Είπαμε, τους Αμερικανούς δεν τους συμπαθούμε για πάρα πολλούς λόγους, αλλά τους συμπαθούμε για άλλους τόσους και πιο πολύ γι’ αυτό το απίστευτα συναρπαστικό άθλημα που εφηύρε ένας Καναδός αλλά διαμόρφωσαν με τους κανόνες τους οι Γιάνκηδες φίλοι μας.

Το format

Στην πρώτη κατηγορία του NCAA (γιατί υπάρχουν και άλλες 2 με αντίστοιχα τουρνουά) υπάρχουν 342 κολλέγια, χωρισμένα σε 32 ομίλους (conferences). Τα 6 σημαντικότερα conferences (ACC, Big East, Big 10, Big 12, Pac-12 και SEC που είναι τα πιο δημοφιλή) χαρακτηρίζονται major ενώ τα υπόλοιπα mid-major, παρ’ ότι το NCAA δεν αναγνωρίζει επίσημα αυτούς τους όρους. Το πρόγραμμα αγώνων για ένα αμερικάνικο κολλέγιο χωρίζεται σε 2 βασικές χρονικές περιόδους:

α) το ελεύθερο ή non conference (συνήθως μέχρι τα τέλη Δεκέμβρη), όπου το κάθε κολλέγιο κλείνει αγώνες με άλλα κολλέγια από οποιοδήποτε conference όποτε θέλει και
β) το πρωτάθλημα του κάθε conference, όπου όλοι παίζουν με όλους (του ίδιου conference εννοείται), υπάρχει μία κατάταξη κανονικής περιόδου με πρωταθλητή Regular Season και στη συνέχεια για σχεδόν όλα τα conferences υπάρχει και το αντίστοιχο τουρνουά όπου με κλασικά χιαστί παιχνίδια (1/8. 2/7, 3/6, κτλ.) ανακηρύσσεται ο πρωταθλητής του συγκεκριμένου conference, που παίρνει αυτόματα και το εισιτήριο για το τελικό τουρνουά του NCAA. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα conferences εκτός από δύο. Την Ivy League όπου δεν υπάρχει τουρνουά και προκρίνεται ο πρώτος της κανονικής περιόδου και την σχετικά νεοσύστατη Great West Conference όπου ο πρωταθλητής της δεν θα προκρίνεται στο τελικό τουρνουά μέχρι το 2020.

Αυτό σημαίνει ότι 31 ομάδες προκρίνονται αυτόματα στη March Madness. Οι υπόλοιπες 37 προσκλήσεις (invitations) για το τουρνουά δίνονται από μία ειδική επιτροπή του NCAA (τη λεγόμενη selection committee που δίνει αναφορά μόνο στον… θεό) με βάση τη συνολική απόδοσή των υπολοίπων κολλεγίων όλη τη χρονιά. Φυσικά για την επιλογή τους σημαντικό κριτήριο είναι η δυσκολία του συνολικού προγράμματος (γι’ αυτό είναι βασικό το ελεύθερο πρόγραμμα να μην είναι με κολλέγια της σειράς) αλλά και η ιστορία τους και γενικότερα το τι αντιπροσωπεύει το κάθε κολλέγιο με βάση το όνομά του και το μέγεθός του. Στη συνέχεια οι 68 ομάδες (64 αφού γίνει ο πρώτος γύρος/ξεσκαρτάρισμα μεταξύ των 4 τελευταίων ομάδων και μείνει μία) μπαίνουν σε μία ενιαία κατάταξη (seeding) με βάση την οποία χωρίζονται σε 4 regions και βγαίνει το τελικό πρόγραμμα. Για αδικίες ας μη μιλήσουμε καλύτερα, όπου υπεισέρχεται ο ανθρώπινος παράγοντας η αδικία είναι μια έννοια συνηθισμένη.

Το λεξιλόγιο

Bracket: Πιστή μετάφραση για αυτή τη λέξη στα ελληνικά μάλλον δεν υπάρχει. Σκαρίφημα, αγκύλη, διάγραμμα, πανόραμα; Μπα. Γι’ αυτό κι εμείς θα το λέμε bracket. Είναι με απλά λόγια ο πίνακας όπου φαίνεται συγκεντρωτικά το πρόγραμμα από την αρχή μέχρι και το τέλος του τουρνουά. Γύρω από τα προγνωστικά για το ποια ομάδα θα πάει σε ποια θέση του bracket υπάρχει ολόκληρη επιστήμη στην Αμερική με το όνομα…

Bracketology: Η όλη βαβούρα-επιστήμη πριν την ανακοίνωση του bracket. Και όταν λέμε για βαβούρα εννοούμε από τα preseason games μέχρι και την ημέρα που ανακοινώνεται το bracket. Για να φανταστείτε πόσο σημαντικό μέρος της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας είναι το March Madness, υπάρχουν δημοσιογράφοι (bracketologists) που ασχολούνται αποκλειστικά (και φυσικά οι καλύτεροι πληρώνονται αφειδώς γι’ αυτό) με το να κάνουν προγνωστικά για το τελικό bracket.

Πριν την Selection Sunday όλοι συμπληρώνουν το bracket τους στην Αμερική ελπίζοντας να προβλέψουν την ακριβή θέση όσο το δυνατόν περισσότερων ομάδων, αλλά και την εξέλιξη του τουρνουά. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι!

Elite eight: Οι οκτώ ομάδες που περνούν στους τελικούς των regions (προημιτελικοί του τουρνουά).

Freshman και Sophomore, Junior, Senior: Αντίστοιχα ο πρωτοετής, δευτεροετής, τριτοετής και τεταρτοετής φοιτητής ενός αμερικάνικου κολλεγίου.

Rankings: Κάθε Δευτέρα μεσημέρι, από την αρχή της κανονικής περιόδου το Associated Press βγάζει τη λίστα με τα 25 καλύτερα κολλέγια με βάση τα αποτελέσματα μέχρι εκείνη την ημερομηνία. Υπάρχουν και άλλα rankings καθώς κάθε MME και blog που σέβεται τον εαυτό του βγάζει τα εβδομαδιαία rankings του NCAA. Αυτό συμβαίνει γιατί στην ουσία δεν υπάρχει άλλος τρόπος πριν το τελικό τουρνουά να συγκρίνει κανείς όλα τα κολλέγια μεταξύ τους, αφού υπάρχουν τόσα διαφορετικά conferences. Τα συγκεκριμένα rankings δεν παίζουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο, πέρα από την παραφιλολογία για το ποιος είναι καλύτερος, ποιος αδικήθηκε, ποιος θα σαρώσει, ποιος θα πατώσει, κτλ. Σίγουρα όμως ένα κολλέγιο που ήταν όλη τη χρονιά ranked (μέσα στην 25αδα δηλαδή) ακόμα και αν δεν κατακτήσει το τουρνουά του δικού του conference ώστε να κερδίσει αυτόματη πρόκριση στη March Madness, θα επιλεγεί από την επιτροπή για να παίξει στο τουρνουά.

Regions: Είναι οι 4 «περιοχές» (east, south, midwest, west) του bracket στις οποίες χωρίζονται οι 68 (αρχικά) και 64 στη συνέχεια ομάδες του τελικού τουρνουά. Στην ουσία κάθε region είναι ένα τουρνουά 16 ομάδων (64/4) του οποίου ο νικητής προκρίνεται στο F4. Τα ονόματα των regions έχουν γεωγραφική σχέση μόνο με τις πόλεις στις οποίες θα γίνουν οι δύο τελευταίοι γύροι (sweet sixteen, elite eight) της κάθε περιοχής. Πχ φέτος οι δύο τελευταίοι γύροι του west region έγιναν στο Staples Center του Los Angeles (δυτικά δηλαδή) ενώ οι δύο τελευταίοι του midwest region έγιναν στο Lucas Oil Stadium της Indianapolis (μεσοδυτικά).

Seed: Η κατάταξη που έχει κάθε ομάδα στο κάθε region (από το 1 εώς το 16). Η επιτροπή του NCAA εκτός από το να επιλέξει τις ομάδες που θα συμμετέχουν, αποφασίζει και την κατάταξη του κάθε κολλεγίου με βάση την δυναμικότητά του όλη τη χρονιά. Η θεωρούμενη καλύτερη ομάδα παίρνει το 1ο seed, η επόμενη το 2ο κοκ. μέχρι το 68. Στη συνέχεια η επιτροπή τοποθετεί το κάθε κολλέγιο σε ένα από τα τέσσερα regions προσέχοντας όμως η κατανομή να γίνει με τον πιο δίκαιο τρόπο. Τα πρώτα τέσσερα κολλέγια παίρνουν τις 4 πρώτες θέσεις στο κάθε region, Στη συνέχεια τα επόμενα 4 παίρνουν τις δεύτερες, κτλ. Tο πού θα τοποθετηθεί το κάθε κολλέγιο, όμως, είναι μία πολύπλοκη διαδικασία αφού υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες όπως το ότι οι 3 πρώτες ομάδες του ίδιου conference θα πρέπει να πάνε σε διαφορετικά regions αλλά και το ότι οι καλύτερες ομάδες θα πρέπει να παίξουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στη φυσική τους έδρα.

Selection Sunday: Η Κυριακή που η ειδική επιτροπή του NCAA επιλέγει τις 37 ομάδες που θα συμπληρώσουν τις υπόλοιπες 31 που κέρδισαν τα τουρνουά των conferences και έχουν ήδη προκριθεί. Επίσης την ίδια ημέρα η επιτροπή ανακοινώνει τα seeds, και κατά συνέπεια το τελικό bracket του τουρνουά

Sweet sixteen: Οι 16 ομάδες που μένουν μετά τους 3 πρώτους γύρους του τουρνουά

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ

Midwest Region – Wichita State

Kansas; Όχι.

Kansas State; Μας τελείωσε!

Η πολιτεία του Kansas όμως δεν θα μείνει χωρίς εκπρόσωπο στην Ατλάντα. Τι κι αν ο Carl Hall (βασικός forward) έχει συχνές λιποθυμικές τάσεις λόγω καρδιακής αστάθειας και μπαίνει κάθε φορά στα κολλεγιακά παρκέ με δικό του ρίσκο. Tι κι αν ο βασικός τους point guard, Malcolm Armstead, χρειάστηκε να πάρει δάνειο και να δουλέψει σαν χειριστής γερανού για να πληρώσει τα δίδακτρα. Τι κι αν το ίδιο το κολλέγιο χρειάζεται να πληρώνει για τις στολές αφού δεν έχουν συμβόλαιο με εταιρεία αθλητικού υλικού.

Οι Shockers από το Wichita State κυριολεκτικά σόκαραν (αν και το παρατσούκλι τους δεν έχει σχέση με αυτό) ειδικούς και μη και από το 9-seed έφτασαν στο F4 για πρώτη φορά μετά το 1965 και δεύτερη συνολικά στην ιστορία τους. Το WSU είναι το 5ο κολλέγιο στην ιστορία του NCAA που ήταν στο 9-seed και κάτω και καταφέρνει να περάσει σε F4 και το γεγονός ότι προέρχεται από ένα πολύ αδύναμο conference (Missouri Valley) κάνει το κατόρθωμά του ακόμα μεγαλύτερο. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κολλέγιο της Missouri Valley προκρίθηκε σε F4; Το σωτήριο έτος 1979 με το Indiana State. Και σίγουρα θα θυμάστε πως τότε οι Sycamores στο 5 είχαν ένα ξανθωπό ψηλόλιγνο αγόρι με βλάχικη προφορά και το 33 στην πλάτη…

Και τώρα; Απλά το απολαμβάνουν, είναι ήδη ήρωες και αν τους κάτσει θα γράψουν ιστορία ως η πρώτη ομάδα από το 9-seed και πρώτη μετά από πάρα πολλά χρόνια από mid-major conference που κατακτάει το τρόπαιο.

Η πορεία

Οι Shockers ήταν 9th seeded στο West Region

2nd Round: Pittsburgh(8) – Wichita State 55-73
3rd Round: Gonzaga(1) – Wichita State 70-76
Sweet Sixteen: Wichita State – La Salle(13) 72-58
Elite Eight: Wichita State – Ohio State(2) 70-66

Τα όπλα

Δύσκολα ξεχωρίζεις κάποιον σε μια ΟΜΑΔΑ σαν τους Shockers. Ο Cleanthony Early είναι ένα βαρόμετρο αφού εξαρτώνται πολλά από αυτόν σε άμυνα και επίθεση. Μπορεί να παίξει με άνεση και με πλάτη στο καλάθι αλλά και pick ‘n’ pop σουτάροντας πολλές φορές ακόμα και έξω από τα 6,32μ. με πολύ μεγάλη επιτυχία, ανοίγοντας την άμυνα του αντιπάλου. Σημαντικός επίσης και ο Carl Hall που συμπληρώνει τις θέσεις των ψηλών.

Η αποκάλυψη του τουρνουά όμως για τους Shockers ήταν ένας ξανθωπός freshman ονόματι Ron Baker που βομβάρδισε το καλάθι του Gonzaga πετώντας έξω από το τουρνουά τους 1-seeded Bulldogs. Ο Baker είχε χάσει μεγάλο μέρος της χρονιάς λόγω τραυματισμού, επανήλθε όμως και απειλεί τα αντίπαλα καλάθια.

Τέλος πολλά θα εξαρτηθούν από την απόδοση του Malcolm Armstead και το πόσο καλά θα μπορέσει να διαχειριστεί τις καταστάσεις αφόρητης πίεσης και του Louisville αλλά και (σε περίπτωση που βρεθούν στον τελικό) του Syracuse.

Ο Κόουτς

Η 6η χρονιά του Gregg Marshall αποδείχθηκε και η πιο επιτυχημένη. Ο Marshall κατάφερε πέρυσι να πάει για πρώτα φορά σε NCAA tournament με τους Shockers και φέτος, μέσα σε έναν μόλις χρόνο, να οδηγήσει την ομάδα του σε F4. To πάθος, η ενέργεια, η ομαδικότητα και η “refuse to lose” μενταλιτέ, είναι στοιχεία που έχει εμφυσήσει στο Wichita State ο 50χρονος κόουτς και είναι αυτά που οδήγησαν και το κολλέγιο από το Kansas σε αυτή την τεράστια πραγματικά επιτυχία.

South Region – Michigan Wolverines

Trey Burke. Trey Burke. Trey Burke. Trey Burke.

Όσες φορές και αν το πούμε ή το γράψουμε δεν θα είναι αρκετό για τον υπερπαίκτη των Wolverines. Ο sophomore από το Ohio μετά από μία φοβερή χρονιά, απογειώθηκε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε, τον Μάρτιο, και με εκπληκτικές εμφανίσεις οδήγησε την ομάδα του στο F4. Η ανατροπή που έκανε σχεδόν μόνος του στο ματς με το Kansas (με αποκορύφωμα το τρίποντο από τα 8,5 μέτρα που έστειλε τον αγώνα στην παράταση) θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες σε τουρνουά NCAA.

Οι Wolverines ήταν σταθερά μία από τις καλύτερες ομάδες της χρονιάς, ήταν στην τοπ 5αδα των rankings για αρκετές εβδομάδες και ένα από τα φαβορί για την πρόκριση στο F4. Τα κατάφεραν και απομένει να δούμε αν θα μπορέσουν να κάνουν το βήμα παραπάνω και να στεφθούν πρωταθλητές για 2η φορά στην ιστορία τους (η πρώτη το 89’ με τον Bill Fisher στον πάγκο και τον Glen Rice στο παρκέ). Δεν θα έχουν εύκολο έργο αφού στο F4 υπάρχουν ισοδύναμες ομάδες, έχουν όμως και το ταλέντο αλλά και το βάθος σαν ομάδα για να φτάσουν στο τρόπαιο.

Η πορεία

Οι Wolverines ήταν 4th seeded στο South Region

2nd Round: Michigan – South Dakota State(13) 71-56
3rd Round: VCU(5) – Michigan 53-78
Sweet Sixteen: Kansas(1) – Michigan 85-87
Elite Eight: Michigan – Florida(3) 79-59

Τα όπλα

Για τον Burke τα είπαμε και πιο πάνω. Αλλά… θα τα ξαναπούμε. Παίκτης της χρονιάς για την Big Ten (τη δυνατότερη περιφέρεια του κολλεγιακού με πολλούς μελλοντικούς NBAers), υποψήφιος για το John Wooden award (το ύψιστο βραβείο για παίκτη κολλεγίου) και σίγουρος για Lottery Pick (ίσως και στην πρώτη 6αδα) σε περίπτωση που δηλώσει συμμετοχή για το επόμενο draft. Αν ο Burke ήταν 7-8 πόντους ψηλότερος τώρα θα μιλάγαμε για το σίγουρο νο1 του draft αλλά το γεγονός ότι βλέπει τον κόσμο από τα 180 εκατοστά είναι σημαντικό μείον ειδικά για το επίπεδο του NBA με τα γκαρντ-θηρία. Στο κολλεγιακό πάντως δεν έχει αντίπαλο και θα προσπαθήσει να κλείσει τη χρονιά με τον ιδανικότερο τρόπο οδηγώντας τους Wolverines στον τίτλο.

Από κοντά και ο Mitch McGary, ένας εκρηκτικός freshman power forward που αν και συνήθως έδινε ενέργεια προερχόμενος από τον πάγκο κατά τη διάρκεια της χρονιάς, στο τουρνουά έκανε το μπαμ, έγινε βασικός και έφτασε στο peak της απόδοσης του στο συγκλονιστικό ματς με το Kansas στους sweet sixteen, όπου με 25 πόντους και 14 ριμπάουντ κυριάρχησε στη ρακέτα έχοντας απέναντί του όχι κάποιον τυχαίο, αλλά έναν από τους κορυφαίους μπλοκέρ στην ιστορία του κολλεγιακού, τον Jeff Withey.

Δίπλα τους ο Tim Hardaway Jr (ναι, είναι γιος του τεράστιου ντριμπλέρ) και ο Glenn Robinson III (και αυτός γιος του “Big Dog” Glenn) αλλά και ο Καναδολιθουανός μπομπέρ Nick Stauskas με ποσοστά στο τρίποντο που αγγίζουν το 45%!

Ο Κόουτς

Ο John Beilein στην 6η του χρονιά στον πάγκο των Wolverines έχει να επιδείξει αξιοσημείωτη δουλειά σε όλα τα επίπεδα και κατηγορίες των σχολικών και κολεγιακών πρωταθλημάτων. Η αλήθεια είναι ότι η φετινή χρονιά είναι μάλλον η πιο επιτυχημένη της καριέρας του μιας και είναι η πρώτη φορά που πηγαίνει σε F4 είτε με το Michigan είτε παλαιότερα με το Virginia State ή το Richmond.

Λάτρης της επίθεσης, προσπαθεί πάντα οι ομάδες του να τελειοποιούν τα motion συστήματα γι’ αυτό και σχεδόν πάντα η στρατολόγηση παικτών στις ομάδες του (recruiting) ξεκινάει από τα γκαρντ. Αυτό έκανε και στο Michigan και ιδού το αποτέλεσμα!

Midwest Region – Louisville Cardinals

Αυτό το πράγμα που λέγεται άμυνα του Louisville είναι πραγματικά κάτι που δεν το έχω ξαναδεί σε γήπεδο μπάσκετ, τουλάχιστον όχι σε κολλεγιακό επίπεδο. Γίνεται λοιπόν κατά κύματα:

Κύμα 1: Μετά από καλάθι των Cardinals η πίεση στην επαναφορά του αντιπάλου είναι αφόρητη, τόσο που λίγα γκαρντ μπορούν να ανταπεξέλθουν. Οι υπόλοιποι; Είτε δεν καταφέρνουν να επαναφέρουν καν τη μπάλα, είτε τη χάνουν με το που την πάρουν.

Κύμα 2: Εάν ο αντίπαλος γλιτώσει από το πρώτο κύμα και καταφέρει να επαναφέρει τη μπάλα, έρχεται το 2ο κύμα με την αφόρητη Full Court Press του Pitino να πνίγει σα μέγγενη τον αντίπαλο. Peyton Shiva, Russ Smith και οι λοιπές βδέλλες εναλλάσσονται στις παγίδες και κάνουν το πέρασμα του κέντρου να μοιάζει με κατόρθωμα.

Κύμα 3: Η άμυνα στο μισό γήπεδο. Όπου εκεί, πέρα από τους φοβερούς αμυντικούς που έχουν οι Cardinals στην περιφέρεια και την κλασική 2-3 ζώνη τους, υπάρχει στην οπισθοφυλακή το σκιάχτρο που ακούει στο όνομα Gorguι Dieng. Not in his house!

Κατά τα άλλα θα πρέπει να δοθούν τεράστια εύσημα στους Cardinals για την αντίδρασή τους μετά τον ανατριχιαστικό τραυματισμό του συμπαίκτη τους, Kevin Ware, στους Elite Eight κόντρα στο Duke. Άλλοι αγκαλιάζονταν προσπαθώντας να συνέλθουν από το σοκ, άλλοι «έβγαζαν» στον πάγκο το μεσημεριανό τους γεύμα, ο Πιτίνο έκλαιγε, αλλά μετά από όλα αυτά, μάζεψαν τα κομμάτια τους και… έκαναν κομμάτια το Duke και μάλιστα με χαρακτηριστική ευκολία. Μπράβο τους!

Η πορεία

Οι Cardinals ήταν 1st seeded στο Midwest Region

2nd Round: Louisville – North Carolina A&T(16) 79-48
3rd Round: Louisville – Colorado State(8) 82-56
Sweet Sixteen: Louisville – Oregon(12) 77-69
Elite Eight: Louisville – Duke(2) 85-63

Τα όπλα

Για την άμυνα τα είπα και στον πρόλογο. Και η επίθεσή όμως δεν πάει πίσω. Όταν Russ Smith και Peyton Shiva πάρουν την μπάλα από την άμυνά τους στα επόμενα 5 δευτερόλεπτα έχουν ήδη βρεθεί στην ρακέτα του αντιπάλου έχουν πετύχει καλάθι και ήδη πρεσάρουν την επαναφορά! Είναι δεδομένο λοιπόν ότι το Backcourt των Cardinals είναι το καλύτερο σε αυτό το F4, ίσως και σε όλο το κολλεγιακό.

Ο πρώτος είναι μάλλον ο καλύτερος στο NCAA στο ένας εναντίον ενός και ο δεύτερος ένας από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς (μαζί με τον Aaron Craft) με φαρμακερό σουτ. Η άμυνά τους σε όλο το γήπεδο είναι για σεμινάριο και ο Gorgui Dieng σκεπάζει τα καλάθια και βάζει και κάνα jump shoot αν χρειαστεί. Από κοντά και ο Chane Behanan που είχε κάνει εξαιρετικό περσινό F4 και θα βοηθήσει πάρα πολύ με την εμπειρία του.

Ο Κόουτς

Πολλά έχουν γραφτεί και θα γραφτούν για έναν κόουτς που έχει γράψει τη δική του ιστορία στα γήπεδα της Αμερικής, άλλοτε θετική (NCAA), άλλοτε αρνητική (Knicks, Celtics). Για τον Rick Pitino μπορώ να γράψω πολλά για την προπονητική του φιλοσοφία, τα αμυντικά συστήματα που έχει αφήσει παρακαταθήκη, την αυστηρότητα των περασμένων ετών και το “coolness” των τελευταίων, τις επιτυχίες και αποτυχίες της καριέρας του. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι οι ηγετικές του ικανότητες, η μεταδοτικότητά του και το κίνητρο που μπορεί να δώσει στους παίκτες του. Φέτος στην Ατλάντα θα έχει την ευκαιρία να κατακτήσει το 2ο του κολλεγιακό πρωτάθλημα (το 1ο με το Kentucky το 96’) στην 12η του χρονιά στον πάγκο των Cardinals.

East Region – Syracuse Orange

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη Syracuse; Η άμυνα. Και πιο συγκεκριμένα η ζώνη 2-3. Με αυτή την άμυνα οι Orange ζουν και πεθαίνουν. Είναι το σήμα κατατεθέν του Jim Boeheim που για 37 χρόνια τώρα σαν πρώτος προπονητής την εφαρμόζει ανελλιπώς από κολλεγιακούς αγώνες μέχρι και ολυμπιακά τουρνουά συνήθως με θετικά, σπανιότερα με αρνητικά αποτελέσματα. Αυτή η ζώνη λοιπόν έχει επιτρέψει στους αντιπάλους των Νεοϋορκέζων στο τουρνουά να πετύχουν 45,7 πόντους! Είπες κάτι;

Το καημένο το Montana στον 2ο γύρο δεινοπάθησε να βάλει 34, το σούπερ φαβορί όλης της χρονιάς, οι Hoosiers έβαλαν 50 στους Sweet Sixteen, ενώ το Marquette στους Elite Eight μετά βίας έφτασε τους 39.

Εφόσον συνεχίσουν με αυτόν τον ρυθμό θα κερδίσουν το τουρνουά. Απλά πράγματα.

Η πορεία

Οι Orange ήταν 4th seeded στο East Region

2nd Round: Syracuse – Montana(13) 81-34
3rd Round: California(12) – Syracuse 60-66
Sweet Sixteen: Indiana(1) – Syracuse 50-61
Elite Eight: Syracuse – Marquette(3) 55-39

Τα όπλα

Δεν θα μιλήσω άλλο για τη ζώνη 2-3, είναι δεδομένη πια. Ας πω για τον βασικό τους point guard, Michael Carter-Williams, που απέναντι στους Hoosiers έδωσε το σύνθημα για την πολύ μεγάλη νίκη και απ’ ότι φαίνεται του χρόνου θα παίζει στο NBA. Ή για τον πρώτο τους σκόρερ και ριμπάουντερ και πολύ αθλητικό C.J. Fair, έναν παίκτη το ίδιο καλό και μέσα και έξω από το καλάθι με πολύ καλό σουτ από μέση απόσταση. Ή για τον shooting guard Brandon Triche. Γενικότερα όμως οι Orange δεν στηρίζονται σε έναν ή δύο παίκτες όπως πχ το 2003 με τον Carmello Anthony. Στηρίζονται στην ομαδική τους άμυνα και στον παίκτη που θα βρεθεί στη μέρα του στην επίθεση.

Ο Κόουτς

37 χρόνια πρώτος προπονητής του Syracuse. 2ος στη λίστα των προπονητών με τις περισσότερες νίκες στην πρώτη κατηγορία του NCAA (πίσω από τον Mike Krzyzewski και μπροστά από τον Bobby Knight). 2 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια σαν assistant του Coach-K (2008, 2012). 3 παρουσίες σε F4, 3 τελικοί και 1 τρόπαιο.

Ένα είναι σίγουρο. Ο Jim Boeheim είναι μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του μπάσκετ τα τελευταία 40 χρόνια, ένας πολύ μεγάλος δάσκαλος, έχουν περάσει από τα χέρια του πολύ μεγάλοι παίκτες (και κάποιοι που αργότερα έγιναν σπουδαίοι προπονητές), έχει ήδη εισαχθεί στο Hall of Fame και όταν με το καλό κλείσει σε μερικά χρόνια την καριέρα του θα αφήσει πίσω του τεράστια μπασκετική κληρονομιά. Α, και επίσης θέλει στην Ατλάντα να κατακτήσει τον 2ο τίτλο του. Αν καταφέρει να βρει στον τελικό και το Louisville του Pitino και πάρει εκδίκηση για τον χαμένο τελικό του 1996 θα το χαρεί πολύ!

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ (ΣΕ ΩΡΕΣ ΕΛΛΑΔΟΣ)

Κυριακή 7 Απριλίου
1:09 πμ. Wichita State Shockers – Louisville Cardinals
3:49 πμ. Syracuse Orange – Michigan Wolverines

Τρίτη 9 Απριλίου
4:23 πμ. Τελικός

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ

Εμφανώς δυσκολότερη η πρόβλεψη για το φετινό F4 σε σχέση με πέρυσι όπου υπήρχαν πολύ καλές ομάδες αλλά και ξεκάθαρο φαβορί (Kentucky).

Φέτος μιλάμε για 3 ισοδύναμες ομάδες που όλες είχαν τα σκαμπανεβάσματά τους κατά τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά όλες είχαν και το υλικό για να φτάσουν στο F4. Υπάρχουν βέβαια και οι τρελοShockers από το Wichita State. Ειδικά αυτούς είναι αδύνατον να τους ξεγράψεις.

Στον πρώτο ημιτελικό υπάρχει όμως φαβορί. Ξεκάθαρα. Το Louisville έχει το πάνω χέρι με όπλο τη φοβερή άμυνα αλλά και το βάθος του πάγκου του και θεωρώ ότι θα καταφέρει να περάσει στον τελικό, ίσως και με διψήφια διαφορά.

Ο άλλος ημιτελικός είναι πραγματικά 50-50. Άμυνα εναντίον επίθεσης. «Γραμμή Μαζινό» με ζώνη 2-3 ή Trey Burke εναντίον όλων. Και επειδή στην Αμερική το «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» κυριαρχεί θεωρώ ότι το Michigan θα πάρει τον 2ο ημιτελικό με μικρή διαφορά μάλλον.

Όσο για τον τελικό θα τον δώσω στο Louisville με διαφορά όχι μεγαλύτερη από 5 πόντους.

Νίκος Κατσαμάτσας