Π. Ισιγώνης: Στο γήπεδο με… επικίνδυνες αποστολές!

Καλησπέρα φίλοι μου,
Σήμερα θα σας διηγηθώ μία μικρή ιστορία τρέλας και γκαντεμιάς.

Ενά μεγάλο κομμάτι του χρόνου που αφιερώνει ένας διαιτητής μπάσκετ στο αγαπημένο του άθλημα, καταναλώνεται στις μετακινήσεις από τον τόπο κατοικίας του στο γήπεδο που έχει οριστεί να διευθύνει το παιχνίδι και στην εκάστοτε πόλη. Στην καλύτερη των περιπτώσεων η απόσταση μπορεί να είναι μερικές εκατοντάδες μέτρα, άλλες φορές όμως το γήπεδο βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά.

Πίστευα ότι αφού έχω πάει σε γήπεδο με τα πόδια και αφού έχω ταξιδέψει για αγώνα με ποδήλατο, μηχανή, αυτοκίνητο, λεωφορείο, τραμ, τραίνο, καράβι και αεροπλάνο, είχα εξαντλήσει όλους τους πιθανούς τρόπους για να μετακινηθώ για ένα παιχνίδι. Λογάριαζα όμως ‘χωρίς τον ξενοδόχο’, αφού ο νόμος του Μέρφι (Murphy’s law) φροντίζει να επιβεβαιώνεται πανηγυρικά σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας μας! (δεν είμαι προληπτικός, αλλά χρειάζεται πάντα λίγο χιούμορ όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά)

Έτσι κι έγινε σε μία πρόσφατη μετακίνηση για την Serie D της περιφέρειας μου στην Ιταλία, καθώς είχα οριστεί να διευθύνω ένα παιχνίδι στην πόλη Montebelluna του Treviso, πόλη που βρίσκεται περί τα 40 χλμ. μακριά από την Βενετία. Ένα συνηθισμένο σαββατιάτικο απόγευμα του Μαρτίου, με συννεφιά, βροχή και κρύο όταν ξεκινήσαμε με τον συνάδελφο για να πάμε οδικώς στο παιχνίδι μας. Κι εκεί που ταξιδεύουμε ανέμελοι, κουβεντιάζοντας περί ανέμων και υδάτων, μετά από περίπου 10 χλμ διαδρομής οι υαλοκαθαριστήρες «αποφασίζουν» ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να χαλάσουν και να τεθούν εκτός λειτουργίας! Προφανώς και δεν ρώτησαν οι άτιμοι εάν έβρεχε ή εάν είχε ήλιο και απλά θέλαμε να καθαρίσουμε τα τζάμια όταν τους θέσαμε σε λειτουργία. Το «κομμάτι τους» το έκαναν όπως και να χει (κι εδώ είναι που κολλάει ο νόμος)!

Ένας μικρο-πανικός μας έπιασε στην αρχή, το παραδέχομαι. Δεδομένου ότι πρέπει να βρισκόμαστε συγκεκριμένη ώρα στο γήπεδο (τουλάχιστον 1 ώρα πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης του παιχνιδιού), ρισκάραμε να καθυστερήσουμε και μία ενδεχομένη παρουσία παρατηρητή διαιτησίας (κάτι που δεν το γνωρίζουμε πριν φτάσουμε στο γήπεδο) θα μας έβαζε σε ακόμα δυσκολότερη θέση.

Οι επιλογές μας προφανώς και ήταν ελάχιστες. Παρόλο που είχαμε ξεκινήσει νωρίτερα για να είμαστε καλυμμένοι σε περιπτώση κίνησης, δεν είχαμε αρκετό χρόνο για να επιλύσουμε το πρόβλημα που μας παρουσιάστηκε και έτσι δεν ξέραμε πώς και πότε ακριβώς θα καταφέρναμε να φτάσουμε στην πόλη. Η πιο προφανής και λογική λύση, δηλαδή το να περιμένουμε οδική βοήθεια αποκλείστηκε αρχικά, αφού δεν θα φτάναμε ποτέ στην ώρα μας στο γήπεδο. Η 2η λύση ήταν πρωτοποριακή: Να κάνουμε όλη την διαδρομή με την όπισθεν, αφού ο υαλοκαθαριστήρας στο πίσω τζάμι δούλευε κανονικά! Πέρα από την πλάκα, προφανώς και αυτή η λύση απορρίφθηκε εύκολα. Μέσα στην ατυχία μας, σύμμαχος ο καιρός, αφού ευτυχώς δεν ήταν βραδυά με κατακλυσμό αλλά έπεφτε μία συνεχής και ασθενής βροχή. Έτσι κι εμείς μετά από αρκετή σκέψη αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο WRC! Δεν μας ενδιέφερε το τι ώρα θα φτάσουμε ακριβώς, απλά το να φτάσουμε για το παιχνίδι και εάν δεν είχαμε την δυνατότητα να συνεχίσουμε την οδήγηση θα σταματούσαμε άμεσα. Ο συνάδελφος μου συνέχισε την οδήγηση, θέσαμε όριο ταχύτητας πέρι τα 40 χλμ/ώρα, ενώ εγώ είχα τo GPS ανα χείρας για να βλέπω την διαδρομή και το που πάει ο δρόμος. Πρέπει να είχαμε φτάσει τους 200 σφυγμούς ο καθένας καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής. Σημεία αναφοράς στην διαδρομή μας τα φώτα του δρόμου, τα φανάρια, τα μπροστινά αυτοκίνητα και οι άσπρες γραμμές του δρόμου. Καταφέραμε με αυτόν τον τρόπο και να πάμε στο γήπεδο και να γυρίσουμε στην Βενετία, καλύπτοντας συνολικά 70-80 χλμ. χωρίς υαλοκαθαριστήρες. Οι στιγμές που ζήσαμε, πραγματικά δεν περιγράφονται, μία εμπειρία ζωής!

Τα συζητάμε ακόμα και τώρα με τον συνάδελφο και γελάμε, αλλά οφείλω να τονίσω ότι δεν είναι κάτι για το οποίο είμαστε χαρούμενοι ή υπερήφανοι. Κανείς δεν πρέπει να κάνει κάτι παρόμοιο, αφού εκτός από παράνομο είναι και αρκετά επικίνδυνο. Εμείς πήραμε ένα μικρό ομολογουμένως ρίσκο, για το οποίο πλέον εκ του ασφαλούς μπορούμε να συζητάμε και να σχολιάζουμε. Απλά η αγάπη για το μπάσκετ και η τρέλα μπορούν κάποιες φορές να υπερισχύσουν της λογικής. Εάν πάντως μου ξανατύχει κάτι παρόμοιο στο μέλλον, το σίγουρο είναι ότι θα προτιμήσω να τιμωρηθώ από την ομοσπονδία μου για ένα παιχνίδι που δεν έγινε με υπαιτιότητα μου, παρά να ξαναπεράσω τέτοιο άγχος!

Σε περίπτωση που κάποιος συνάδελφος διαβάζει το κείμενο, μία χρήσιμη συμβουλή για παρόμοια ώρα ανάγκης: Καλό είναι να έχουμε μαζί μας κάποια τηλέφωνα όπως το σταθερό τηλέφωνο του γηπέδου που παίζουμε, το τηλέφωνο κάποιου εκ των κριτών και ενδεχομένως ένα τηλέφωνο από την γηπεδούχο ομάδα εάν είναι δυνατό.

Κλείνοντας, όμως, θα ήθελα να κάνω μία ειδική μνεία σε έναν κύριο που έχω συναντήσει εδώ στην Ιταλία και κατέχει μία ξεχωριστή θέση στις εμπειρίες μου στα γήπεδα. Αναφέρομαι στον κ. Silvio Zanon, που βλέπετε στην φωτογραφία, ο οποίος είναι πρόεδρος του σωματείου A.S.D. Fiamma Venezia εδώ και πολλά χρόνια. Ο κ. Zanon είναι μια θρυλική μορφή για το τοπικό μπάσκετ και από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει στον χώρο της καλαθοσφαίρισης. Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την 1η μας συνάντηση είναι το γεγονός ότι σε κάθε παιχνίδι εντός έδρας της ομάδας του, φέρνει στους διαιτητές ένα θερμός με ζεστό τσάι! Μία ομολογουμένως θαυμάσια κίνηση, αφού δεν έχει κανένα λόγο να μας το προσφέρει, παρόλα αυτά το τσάι είναι πάντα στα αποδυτήρια και μας περιμένει πριν κάθε παιχνίδι. Μικρές στιγμές ανιδιοτέλειας και ευγένειας, εύχομαι να είναι πάντα καλά και να απολαμβάνει τους αγώνες της ομάδας του!

Μην ξεχνάτε ότι μπορείτε να στέλνετε απορίες και ερωτήσεις σχετικά με το μπάσκετ και την διαιτησία στην διεύθυνση asktheref@ageofbasketball.net, ή να χρησιμοποιείτε τα σχόλια στο τέλος κάθε ποστ.

Σας χαιρετώ,
Παναγιώτης

ΥΓ. Σχετικά με τον φίλο που έχει στείλει την ερώτηση για το παιχνίδι Ολυμπιακός – Σιένα, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε κάποιο από τα επόμενα κείμενα μου.