Αποχαιρετώντας το Λονδίνο

Τα φώτα χαμηλώνουν και άλλη μια σεζόν στην Ευρωλίγκα έφτασε στο τέλος της, με την ίδια ακριβώς κατάληξη όπως και πέρσι. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το στέμμα, κράτησε για ακόμα ένα χρόνο τα σκήπτρα του και έγινε μία από τις μόλις 3 ομάδες που το έχουν καταφέρει τα τελευταία 25 χρόνια, τα χρόνια των φάιναλ φορ δηλαδή.

Το Λονδίνο ντύθηκε με τα βροχερά του αυτές τις ημέρες, παρότι εδώ και περίπου 2-3 εβδομάδες είχε καλοκαιρινό καιρό. Το φάιναλ φορ έγινε σε φόντο μουντό, ίσως για να ταιριάζει και με τα στερεότυπα που έχουμε οι Έλληνες στο μυαλό μας για την υπέροχη πρωτεύουσα των Άγγλων. Μέσα του έκρυβε μερικά που θα ξεχάσουμε γρήγορα και πολλά που θα κρατήσουμε σα θησαυρό στις μπασκετικές μας αναμνήσεις.

Ποιο φάιναλ φορ;

Το φάιναλ φορ ήταν κάτι που όχι μόνο δεν συγκίνησε τους Άγγλους αλλά που, κατά κανόνα δεν το έμαθαν καν. Μπορεί η πόλη να φιλοξενεί τα μύρια όσα, αλλά το μπάσκετ εδώ είναι ξεκάθαρα παρίας. Αν βγάλετε τα αθλητικά μαγαζιά με τις φανέλες και τα καπελάκια του NBA, στο υπόλοιπο Λονδίνο, μπάσκετ βλέπεις και για μπάσκετ ακούς μόνο στα γήπεδα των πανεπιστημίων ή στα ανοιχτά στα πάρκα.

Μετά τη λήξη του φάιναλ φορ, ας πούμε, οι εφημερίδες δεν είχαν καν σε μονόστηλο το θέμα της νίκης του Ολυμπιακού, ούτε με την αφορμή ότι έγινε στην O2 Arena. Εδώ, η Ευρωλίγκα το Σάββατο απέσυρε την μπουτίκ που είχε στήσει στο ειδικό χώρο έξω από την O2 (και την επανέφερε την Κυριακή), καθώς θεώρησε ότι δεν θα είχε κανένα νόημα να βρίσκεται εκεί όσο δεν θα ήταν εκεί οι φίλοι των τεσσάρων ομάδων. Οι Εγγλέζοι να ψωνίσουν μπλουζάκι final four δεν επρόκειτο. Εδώ δεν ήξεραν καν ποιοι ήταν «αυτοί οι πανύψηλοι» με τα κόκκινα που πέρασαν από τον έλεγχο διαβατηρίων την Τετάρτη.

Οι Λονδρέζοι περνούσαν έξω από την O2 την Κυριακή, πήγαιναν στα μαγαζιά εκεί γύρω, δεν ήξεραν καν τι γινόταν μέσα. Ενώ λίγα μέτρα πιο μακριά, μετά τις αφίσες στο σταθμό του μετρό που έβγαινε στο γήπεδο, τίποτα στο Λονδίνο δεν θύμιζε φάιναλ φορ. Η όλη φάση θα επαναληφθεί και του χρόνου, αφού και το φάιναλ φορ του 2014 θα γίνει εκεί.

Με ποια λογική; Μετά τα φετινά δεν ξέρω. Ποιοι ήξεραν για το φάιναλ φορ; Πιτσιρικάδες ως επί το πλείστον, που είχαν δηλώσει και εθελοντές για τη διοργάνωση, ώστε να βοηθούν στο χαμαλίκι, οι ξένοι φοιτητές στην πόλη και οι ελάχιστοι μπασκετικοί Άγγλοι. Και όταν λέω ελάχιστοι εννοώ ελάχιστοι. Η πόλη έχει πάνω από 10-12 εκατομμύρια κόσμο, τηρουμένων των αναλογιών θα έπρεπε να μπορεί να γεμίσει δεκατρείς αρένες όπως αυτή της O2.

Αποτυχημένο πείραμα;

Κι όμως, ακόμα και η O2 είχε άδεια καθίσματα. Υποτίθεται ότι η Ευρωλίγκα έφερε το φάιναλ φορ στο Λονδίνο για να γνωρίσει το μπάσκετ σε μια χώρα η οποία το αγνοεί και σε μια χώρα στην οποία ενδιαφέρεται πάρα, μα πάρα, πολύ να κάνει άνοιγμα. Γι’ αυτό άλλωστε και έκλεισε συμφωνία για δύο συνεχόμενα φάιναλ φορ στην Αγγλία (εξυπηρετώντας παράλληλα και τη σχέση που οικοδομεί με την AEG).

Τελικά, αν κάποιος απ’ την Ευρωλίγκα υποτίθεται ότι έκανε καμπάνια για να μάθουν οι Εγγλέζοι για το φάιναλ φορ, μάλλον θα πρέπει να απολυθεί, όχι γιατί δεν έκανε καλά τη δουλειά του, αλλά γιατί δεν έκανε τη δουλειά του. Ούτε τα πλέον αυτονόητα, να έρθει σε επαφή με πανεπιστήμια για να το διαφημίσει στο πλαίσιο αγώνων μπάσκετ, να κλείσει συμφωνίες με τα καταστήματα για να αρχίσουν να πουλάνε υλικό Ευρωλίγκας, να μιλήσει με τους υπευθύνους εφημερίδων και καναλιών για να το αναφέρουν.

Δηλαδή, αν φέτος δεν έγινε τίποτα, του χρόνου τι θα αλλάξει και θα έχει «νόημα» το να ξαναγίνει εδώ το φάιναλ φορ; Προσοχή, δεν έχω κάτι με το Λονδίνο. Ίσα ίσα που μιλάμε για μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης. Όσοι είχαν λίγο χρόνο και διάθεση, ακόμα και από μια βόλτα το Σάββατο θα το κατάλαβαν ότι αυτό είναι αλήθεια. Όμως, μιλάω για την πλευρά του μπάσκετ, όχι αν μπορείς να βρεις ωραίες παμπ στο Λονδίνο ή πάρκα, ή μαγαζιά.

Από αυτή την άποψη η Ευρωλίγκα απέτυχε παταγωδώς. Και μπορώ να σκεφτώ και τουλάχιστον άλλη μία κατηγορία στην οποία απέτυχε φέτος απόλυτα. Αυτή των εισιτηρίων.

Το θέμα των εισιτηρίων

Τις αλλαγές στις συνθήκες στην Ευρώπη προφανώς και η Ευρωλίγκα δεν τις είχε συνειδητοποιήσει όταν έβγαζε τα πανάκριβα φετινά της εισιτήρια. Το αποτέλεσμα ήταν η O2 να μην γεμίσει καμία από τις 2 ημέρες του φάιναλ φορ. Οι Ρώσοι ήταν ελάχιστοι, οι Καταλανοί και οι Μαδριλένοι λίγοι την Παρασκευή και απλώς αρκετοί την Κυριακή, με μόνο τους Ολυμπιακούς να είναι περισσότεροι, ιδίως την Κυριακή, που η O2 θύμιζε λίγο ΣΕΦ. Για τους ουδέτερους δεν το συζητώ καν, θα τολμήσω να πω ότι ήταν αρκετοί για Αγγλία, αλλά όχι τόσοι όσοι θα έπρεπε για το άνοιγμα που κάνει η Ευρωλίγκα στη χώρα.

Ακόμα και στον τελικό υπήρχαν κενά καθίσματα, κάτι που το θεωρώ αδιανόητο. Μιλάμε για το μεγαλύτερο ματς μπάσκετ στην ήπειρο για το 2013. Μπορεί να είναι ακριβό το Λονδίνο, μπορεί να είναι οτιδήποτε, αλλά μιλάμε για μια πόλη που έχει απευθείας πτήσεις απ’ όλη την Ευρώπη, θα έπρεπε να μπορεί να γεμίσει ένα γήπεδο 15.000 θέσεων. Τι έφταιξε;

Πολλά. Η συμφωνία της Ευρωλίγκας με την AEG ήταν τελικά… καταστροφική και για τους δύο, αφού αυτό το φάιναλ φορ δεν είχε καμία σχέση με εκείνο του 2009, που οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού είχαν φροντίσει να εξαντληθούν όλα τα εισιτήρια. Φέτος, το διαφορετικό πρόγραμμα της Ευρωλίγκας έφερε το φάιναλ φορ πολύ κοντά στα προημιτελικά, με τους οπαδούς των ομάδων να μην έχουν χρόνο να προγραμματίσουν τέτοια εκδρομή.

Ο Ολυμπιακός είχε 14 μέρες από τότε που προκρίθηκε, η ΤΣΣΚΑ τρεις εβδομάδες, η Μπαρτσελόνα 15 ημέρες, χρόνος ελάχιστος. Αυτό είχε αντίκτυπο στους Ρώσους (οι βίζες για ταξίδι στο Λονδίνο κάνουν περίπου 3 εβδομάδες για να βγουν και πολλοί “φοβήθηκαν” την αγορά εισιτηρίωνέχοντας αυτή την εκκρεμότητα), αλλά και στους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να επιστραφούν πολλά εισιτήρια πίσω από τις ομάδες (εκτός του Ολυμπιακού) και να μείνουν απούλητα για πρώτη φορά ακόμα και τα φτηνότερα εισιτήρια του φάιναλ φορ, αυτά των 160 ευρώ.

Αλλά συνέβαλαν κι άλλα, όπως ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας, που έφερε στο Λονδίνο αρκετούς Άγγλους γεμίζοντας ξενοδοχεία και δυσκολεύοντας τα πρακτορεία να βρουν καλές τιμές, ή το Πάσχα των ορθόδοξων σε συνδυασμό με τους πολλούς Έλληνες της πόλης, που έφερε πολλούς φοιτητές στην Ελλάδα και μετά ξανά από εδώ στο Λονδίνο τη βδομάδα του φάιναλ φορ, με τους φοιτητές να έχουν κλείσει πολύ νωρίτερα τα εισιτήριά τους, με αποτέλεσμα να έχουν ανέβει πολύ οι τιμές στα αεροπορικά στη χώρα μας.

Εν ολίγοις, προχειρότητα στην οργάνωση από την AEG και από την Ευρωλίγκα, που την πάτησαν άσχημα, με το 20% των εισιτηρίων να είναι απούλητα λίγες ημέρες πριν το τζάμπολ. Τελικά, η O2 είχε πληρότητα πάνω από 90% στον τελικό, αλλά μεγάλος όγκος εισιτηρίων πωλήθηκε σε τιμές πολύ χαμηλότερες των 160 ευρώ (που θα ήταν θεωρητικά η χαμηλότερη).

Για του χρόνου πρέπει να αλλάξουν πολλά. Κυρίως οργανωτικά, σε κάθε τομέα (δεν έχει νόημα να πιάσω τα «δικά μας» των δημοσιογράφων, δεν αφορούν άλλωστε άλλους, απλώς ας πω ότι και εδώ υπήρχαν αρκετά θέματα που είχαν προσεγγιστεί με προχειρότητα), αγωνιστικά οι ομάδες δίνουν πάντα τον καλύτερό τους εαυτό.

Προβληματισμένος και ο Μπερτομέου

Πάντως, ο Μπερτομέου, εν ολίγοις, παραδέχτηκε την αποτυχία του «σχεδίου Λονδίνου» και έδειξε ότι δεν είναι 100% πεπεισμένος για το αν θα πρέπει να επαναληφθεί το εγχείρημα και του χρόνου. Είπε, μιλώντας στο πλαίσιο του φάιναλ φορ, ότι θα πρέπει να συζητηθεί το αν θα ξαναγίνει το φάιναλ φορ στο Λονδίνο του χρόνου, καθώς η O2 αναφέρει ως ελεύθερες ημερομηνίες το διάστημα 30 Μαΐου με 1 Ιουνίου, πολύ αργά για τα εθνικά πρωταθλήματα, που θα κοντεύουν να φτάσουν στους τελικούς τους τότε. Ίσως αυτό αποτελέσει κι ένα «άλλοθι εξόδου» από το αγγλικό εγχείρημα, αν και ο Μπερτομέου λέει ότι θέλει εντός των επόμενων 4 ετών μια αγγλική ομάδα στην Ευρωλίγκα και θέλει να το παλέψει.

Απ’ την άλλη, η Ευρωλίγκα έχει σκεφτεί και το ενδεχόμενο να ξεκινήσει νωρίτερα, ώστε να τελειώσει Απρίλιο, αλλά προφανώς αυτό δεν βολεύει κανέναν, αφού τότε και οι ομάδες δεν θα έχουν στη διάθεσή τους τους διεθνείς παίκτες τους (λόγω Ευρωμπάσκετ) και η Ευρωλίγκα θα «τρέξει» μια-δυο εβδομάδες με «δεύτερα» ρόστερ. Απ’ ότι βλέπετε, η συζήτηση καλά κρατεί, το Λονδίνο διχάζει μέχρι και την κορυφή της διοργανώτριας.

Απ’ τη μία είναι πολύ μεγάλο το δέλεαρ του να έχει αυτή η πόλη μπάσκετ, ομάδα Ευρωλίγκας (ουσιαστικά το Λονδίνο μπορεί ως πόλη να συγκριθεί μόνο με τη Νέα Υόρκη ή το Λος Άντζελες, μιλάμε για μια παγκόσμια πρωτεύουσα σε κάθε πτυχή της ζωής), απ’ την άλλη η Ευρωλίγκα παραδέχεται ότι φέτος το φάιναλ φορ ήταν αποτυχία (το θέμα είναι αν θα «δει» και σε ποιο σημείο υπήρχαν δικές της ευθύνες, οργανωτικές, προγράμματος, λάθος χειρισμών, λάθος υπολογισμών, ή αν θα εφησυχάσει ρίχνοντας το βάρος της αποτυχίας στους… Άγγλους που δεν ενδιαφέρονται για μπάσκετ).

Ο θρίαμβος του Ολυμπιακού

Από εκεί και πέρα, το Λονδίνο έγινε το φόντο του νέου θριάμβου του Ολυμπιακού. Τρίτος τίτλος Ευρωλίγκας, δεύτερος συνεχόμενος, ο Ολυμπιακός χτίζει το δικό του μύθο και ήδη αυτή η ομάδα του μπαίνει στις συζητήσεις για τις καλύτερες όλων των εποχών σε τέτοιες διοργανώσεις. Όπως και το φετινό φάιναλ φορ θα είναι πάντα «εκεί» στις συζητήσεις για τις καλύτερες εμφανίσεις από ομάδες μαζί με τη Ζαλγκίρις του 1999, τη Μακάμπι του 2004, ίσως και πιο πάνω από αυτές για πολλούς.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε μυθικό μπάσκετ στο φάιναλ φορ, κατάφερε να πάρει δύο αγώνες παίζοντας εκ διαμέτρου αντίθετα: τον πρώτο επιτρέποντας 52 πόντους στον αντίπαλό του, τον δεύτερο σκοράροντας ο ίδιος 100 πόντους. Και με τι αντιπάλους, ε; Αυτό δείχνει δυνατότητες που σπάνια βλέπουμε να έχει μια ομάδα ακόμα και σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Ο μύθος του Σπανούλη

Το Λονδίνο ήταν, επίσης, το βάθρο στο οποίο ολοκληρώθηκε το χτίσιμο του μύθου του Βασίλη Σπανούλη. Τρία φάιναλ φορ, τρεις τίτλοι, τρία MVP, είναι κάτι το αδιανόητο, και ο Σπανούλης πολύ δύσκολα θα βρει ταίρι σε αυτό του το κατόρθωμα. Μάλιστα, είναι πια τόσο μεγάλο, που τον κάνει ξεκάθαρα τον καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη αυτά τα χρόνια.

Η παράσταση του Σπανούλη στον τελικό είναι μία από τις πιο σπάνιες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν είναι μόνο τα στατιστικά κατορθώματα, οι 22 πόντοι, οι 3 ασίστ, τα 5 κερδισμένα φάουλ στο δεύτερο ημίχρονο. Είναι και η τρομερή αντίθεση των δύο ημιχρόνων, η μετάβαση από το μηδέν στο δέκα που απαιτεί τεράστια δουλειά σε πνευματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Σε τέτοιους αγώνες, με τόσο βάρος, τόσο κρίσιμους, είναι σχεδόν αδύνατο παίκτης να ξεκινήσει τόσο άσχημα για τόση ώρα (το μισό ματς) και να καταφέρει να γυρίσει τόσο ανάποδα την απόδοσή του. Αυτό το ματς, για μένα, ανεβάζει τον Σπανούλη σε άλλα επίπεδα ως μπασκετική οντότητα, υψηλότερα ακόμη κι από των άλλων μεγαλύτερων παικτών της Ευρώπης. Γιατί, μην ξεχνάτε, ήταν τελικός. Και ξεκίνησε με -10 ranking, 0/5 σουτ και 3 λάθη σε 20 λεπτά. «One for the ages», για να το πούμε και στα αγγλικά, ήταν το ματς του Σπανούλη, μοναδικό και ανεπανάληπτο εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Το «αντίο» του Παπαλουκά

Ήταν στον μικρό τελικό του φάιναλ φορ του 2013, με 3:48 λεπτά συμμετοχής, ένα άστοχο δίποντο, ένα άστοχο τρίποντο, 2 ασίστ και 1 φάουλ, το τελευταίο ματς του Θοδωρή Παπαλουκά στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα, όπως ο ίδιος ανακοίνωσε.

Ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες του 21ου αιώνα, ο παίκτης που άλλαξε τον ορισμό, τη σημασία, την αντίληψη όλων, για τον «έκτο παίκτη», για τον «παγκίτη», ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, αποχαιρετά τη διοργάνωση μετά από 12 σεζόν σε αυτή. Και για εμάς αυτό έχει λίγη μεγαλύτερη σημασία, γιατί μιλάμε για Έλληνα παίκτη. Που σημάδεψε το ευρωπαϊκό μπάσκετ με την πορεία του τον 21ο αιώνα.

Ο Παπαλουκάς αποχαιρέτησε την Ευρωλίγκα μετά από 252 αγώνες, 1724 πόντους, 599 ριμπάουντ, 335 κλεψίματα και 977 ασίστ. Σταματά την καριέρα του όντας 1ος πασέρ στην ιστορία, 2ος στα κλεψίματα, 18ος σκόρερ, 29ος ριμπάουντερ και 4ος στο assist-to-turnover ratio με 225.67%. Οι μέσοι όροι του, 6.8 πόντοι, 2.4 ριμπάουντ, 3.9 ασίστ, 1.3 κλεψίματα.

Σίγουρα μια πολύ σημαντική στιγμή για την ιστορία της Ευρωλίγκας, καθώς ένας από τους μεγαλύτερους και πιο εγκεφαλικούς παίκτες που πάτησαν τα παρκέ της σταματά, μετά από 9 φάιναλ φορ, 2 τίτλους, 1 MVP φάιναλ φορ, 1 MVP κανονικής περιόδου και πολλές άλλες μεγάλες στιγμές.

Η Ευρωλίγκα της Ελλάδας

Η διοργάνωση μετράει από το 2000-01 ουσιαστικά, τότε που έγινε το… σχίσμα, για να επέλθει μία χρονιά αργότερα η εγκαθίδρυση της νέας τάξης πραγμάτων στην κορυφή της Ευρώπης. Από το 2001-02 (προσπαθώντας να ξεχάσουμε, δηλαδή, τη γελοία χρονιά του σχίσματος) έχουμε 12 φάιναλ φορ και 12 τίτλους.

Από αυτούς οι 6 έχουν καταλήξει σε ελληνικά χέρια, εκ των οποίων οι 5 από τους τελευταίους 7, αλλά και όλοι των τελευταίων 3 ετών. Οι ελληνικές ομάδες έχουν παίξει σε 7 από τους 12 τελικούς (έχοντας 6/7), ενώ φέτος ήταν η 5η συνεχόμενη χρονιά που είχαμε ελληνική ομάδα στον τελικό της Ευρωλίγκας. Πόσο καλύτερα; Μάλλον δεν γίνεται.

Μπαρτζώκας ο πρώτος

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας σφράγισε την καταπληκτική του παρουσία στο πρώτο φάιναλ φορ της καριέρας του με μια ιστορική πρωτιά, καθώς έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά Ευρωλίγκα. Μπορεί ο ίδιος να προσπάθησε με κάθε τρόπο να αποφύγει τις ερωτήσεις επ’ αυτού και το να σχολιάσει για το παράσημο που μπαίνει δίπλα στο βιογραφικό του, αλλά ξεκάθαρα πρόκειται για τεράστια πρωτιά και μεγάλο κατόρθωμα. Εννοώ παράλληλα με αυτό του τίτλου που τον φέρνει στην ελίτ της Ευρώπης.

Το «δράμα» των παλιών και η «καλή χαρά» του Λάσο

Και μπορεί ο Μπαρτζώκας να φεύγει από το Λονδίνο με το τρόπαιο, αλλά και με τη σιγουριά ότι στο εξής το όνομά του θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια στις συζητήσεις προπονητολογίας των πρωτοκλασάτων ομάδων (αν και έχει βρει το λιμάνι του απ’ ότι φαίνεται), αλλά με τους άλλους τρεις τι έγινε;

Ας αρχίσουμε από τους «παλιούς», ο Μεσίνα με τον Πασκουάλ έχουν ήδη κατακτήσει Ευρωλίγκα, είναι στην αφρόκρεμα της Ευρώπης. Αμφότεροι μας χάρισαν μοναδικές στιγμές στις φετινές συνεντεύξεις τύπου, ο Μεσίνα με τη μνημειώδη ατάκα «αναγνώρισα τους παίκτες μου μόνο από τις κόκκινες φανέλες» μετά τον ημιτελικό και την ήττα από τον Ολυμπιακό, και ο Πασκουάλ με το… απόλυτο παράπονο «αν μας είχατε δει πώς παίζαμε ένα μήνα πριν, θα καταλαβαίνατε ότι κάτι μας λείπει» μιλώντας για την απουσία του Μάικλ και τον τραυματισμό του Τζαγουάι.

Τέλος, υπήρχε και ο Λάσο. Ο Λάσο σχεδόν χαμογελούσε στη συνέντευξη τύπου μετά τον τελικό, μιλούσε ξεκάθαρα ευδιάθετος στους δημοσιογράφους και έλεγε για ματς που θα μπορούσαν να έχουν πάρει αυτός και η ομάδα του. Κι εντάξει, ο καθένας… αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο το πένθος και έχει άλλες άμυνες για να αντέξει τα κακά μαντάτα, αλλά θα μπορούσε ο Λάσο να κρατήσει τα προσχήματα τουλάχιστον, για τους τύπους, για τους Ισπανούς οπαδούς που είχαν βγάλει τα σωθικά τους ουρλιάζοντας στο ματς, ή για τους υπευθύνους της Ρεάλ, που από την αρχή της 4ης περιόδου και μετά κάθονταν ακίνητοι στις θέσεις τους πίσω από τη μία μπασκέτα έχοντας το ένα χέρι στο κεφάλι τους και χωρίς καν να κουνιούνται στο ελάχιστο.

Λονδίνο «αντίο», «καλημέρα» Λονδίνο;

Το φάιναλ φορ του Λονδίνου τελείωσε, αν όλα μείνουν ως έχουν του χρόνου θα επιστρέψουμε εδώ για άλλον ένα γύρο. Μέχρι τότε μεσολαβεί ένα καλοκαίρι που μπορεί να αλλάξουν πολλά στον μπασκετικό χάρτη της Ευρώπης, ήδη ψιθυρίζονται κινήσεις που θα ταράξουν τα νερά και ίσως αλλάξουν τις ισορροπίες.

Είτε γυρίσουμε στο Λονδίνο είτε όχι, είναι τα μεγάλα ραντεβού του μπάσκετ σαν κι αυτό που μας κάνουν να θυμόμαστε όλους τους λόγους που λατρεύουμε το άθλημα αυτό και που δεν μπορούμε να αντέξουμε μακριά του. Ως την επόμενη φορά, λοιπόν…

Νίκος Κουσούλης