Ξανασκοτώνοντας το μπάσκετ

Για ακόμη μία φορά το μπάσκετ βρέθηκε δέσμιο του χουλιγκανισμού και της ηλιθιότητας όσων μαίνονται τον ελληνικό αθλητισμό. Ο 3ος τελικός της Α1 διακόπηκε οριστικά από τους διαιτητές 1 ώρα και 19 λεπτά μετά την αρχική διακοπή του με 1:27 να απομένει για το τέλος της 4ης περιόδου. Νωρίτερα, σε τάιμ άουτ, ο πάγκος του Παναθηναϊκού δέχτηκε επίθεση, με αποτέλεσμα οι δυο ομάδες να αναγκαστούν να αποχωρήσουν στα αποδυτήρια.

Τελικά, παρότι οι διαιτητές ξεκάθαρα δεν ήθελαν να διακόψουν το παιχνίδι και παρότι πάνω από 10.000 κόσμου αποχώρησαν από το ΣΕΦ μετά τα επεισόδια, ο αγώνας σχεδόν 1,5 ώρα αργότερα διεκόπη οριστικά, καθώς περίπου 100 οπαδοί των «ερυθρολεύκων» αρνήθηκαν να φύγουν από το γήπεδο. Έτσι, επειδή δεν φαινόταν «φως» στο θέμα αφού και πάλι επικράτησε η λογική του όποιος θέλει φεύγει, όποιος θέλει κάνει ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ να κρέμεται από την ηλιθιότητά του, οι διαιτητές διέκοψαν οριστικά την αναμέτρηση 17 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, με τον Παναθηναϊκό να στέφεται πρωταθλητής Ελλάδας, κερδίζοντας τη σειρά των τελικών με 3-0 όση αξία μπορεί να έχει αυτό σήμερα για εμάς που αγαπάμε πάνω απ’ όλα το μπάσκετ.

Μάλιστα, για να γυρίσουμε στα της διακοπής, οι εν λόγω 100 άρχισαν να χειροκροτούν ειρωνικά την απόφαση οριστικής διακοπής μόλις ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα. Βέβαια, δεν μπορεί να κανείς να αναζητήσει σοβαρότητα σε τέτοιους τύπους, ούτε καν ίχνος λογικής.

Το θέμα είναι ότι για ακόμη μία φορά το μπάσκετ δέχτηκε πλήγμα από τον χουλιγκανισμό, ένα ακόμα πρωτάθλημα θα τελειώσει στα χαρτιά και όχι στο παρκέ, όπως άλλωστε τείνει να μας γίνει συνήθεια τα τελευταία χρόνια, όσο τραγελαφικό κι αν ακούγεται. Και, στ’ αλήθεια, νοιάζεται κανείς αν θα το πάρουν οι «πράσινοι» ή οι «κόκκινοι» από τη στιγμή που το προϊόν που λέγεται ελληνικό μπάσκετ έχει απαξιωθεί τόσο πολύ;

Όσοι λυμαίνονται το άθλημα, όσοι συντηρούν με τον ωχαδερφισμό τους, την αφέλειά τους ή τα συμφέροντά τους τον χουλιγκανισμό και οδηγούν το άθλημα προς την οριστική του καταστροφή, όλοι αυτοί ήταν οι μόνοι που κέρδισαν και πάλι απόψε. Γιατί στην Ελλάδα, εκτός από την ηλιθιότητα, έχουμε ως βασικό χαρακτηριστικό και την φτωχή μνήμη.

Τα ίδια είχαν συμβεί και τον Ιούνιο του 2010. Τότε, στο Age of Basketball, είχαμε μιλήσει για τη «Μέρα που πέθανε το μπάσκετ». Πλέον, τι να πούμε; Τα ίδια ξανά; Πέρασαν τρία χρόνια, έχουμε το δεύτερο πρωτάθλημα που δεν τελειώνει στο παρκέ, αλλά τελειώνει στα χαρτιά λόγω επεισοδίων και τίποτα μέσα μας δεν μας κάνει να πιστεύουμε ότι κάτι θα αλλάξει.

Πλέον, το να συζητάμε για το πόσο φταίνε οι Αγγελόπουλοι ή αν απλά είναι άβουλοι και αφελείς, αν θα φύγουν ή αν θα μείνουν (να φύγουν ως θύματα όταν στις μέρες τους ήδη δύο πρωταθλήματα δεν έχουν τελειώσει με υπαιτιότητα των οπαδών του Ολυμπιακού;), αν φταίνε οι Γιαννακόπουλοι, αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι χούλιγκαν ή όχι, αν φταίνε οι φυλλάδες που δυναμιτίζουν το κλίμα, αν φταίει η… τρόικα και τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία που έχουν νεύρα οι οπαδοί, αν φταίνε οι μανάδες και οι δασκάλες των χούλιγκαν για την ανατροφή που πήραν, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Εδώ που έχει φτάσει το μπάσκετ, νόημα έχουν μόνο οι εξοντωτικές τιμωρίες μήπως και αλλάξει κάτι. Αλλιώς η παράσταση θα ανέβει ξανά στην πρώτη ευκαιρία, θα είμαστε και πάλι στο ίδιο έργο θεατές, με ίδιους πρωταγωνιστές και άλλο casting στους ρόλους. Ας διαλυθεί, λοιπόν, το (επαγγελματικό) μπάσκετ, ας καεί, ούτως ή άλλως το καταστρέφουμε συνεχώς, και αν μπορέσει ποτέ να αναγεννηθεί από τις στάχτες του καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς. Προφανώς θα σημαίνει ότι ήταν τόσο αρρωστημένη η κατάσταση που δεν υπήρχε τρόπος ανάκαμψης.

Βλέποντας και πάλι τα όσα έγιναν στο ΣΕΦ, βλέποντας την… καλοκαιρινή τιμωρία του Γιαννακόπουλου, το πώς έγινε η διακοπή απόψε (ξανά με τη λογική της «εκκένωσης του φιλότιμου», δηλαδή του «φιλοτιμηθείτε να φύγετε αν θέλετε»), το μυαλό μου ταξιδεύει και γυρνάει ξανά και ξανά στο παράδειγμα της Αγγλίας και την εκεί τιμωρία πριν από σχεδόν 30 χρόνια, προκρίνοντάς τη ως μόνη «βιώσιμη» λύση. Δεν γίνεται όλοι, όσοι ενδιαφέρθηκαν, να έχουν λύσει το πρόβλημα και μόνο εμείς να αντιδρούμε κάθε φορά με την ίδια έκπληξη όταν συμβαίνει. Τραβηγμένο να αναζητάς ουσιαστικά την καταστροφή των δύο πιο ισχυρών ομάδων ως λύση; Ακραίο;

Δηλαδή δεν είναι ακραίο το γεγονός ότι στα τελευταία 4 πρωταθλήματα τα 2 έχουν τελειώσει στα χαρτιά λόγω επεισοδίων; Ότι το τελευταίο ματς της κάθε χρονιάς από τις δύο έχει κριθεί από τους χούλιγκαν και όχι από τους παίκτες; Αυτό είναι λογικό; Αυτό είναι το μπάσκετ; Μα, εφόσον όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν άπειρες ευκαιρίες για να αλλάξουν κάτι και δεν το έκαναν, ποιος άλλος τρόπος υπάρχει πλην μιας εξοντωτικής ποινής; Ή μήπως θα πρέπει να κάνουμε ότι δεν έγινε τίποτα και να ασχοληθούμε με τα αγωνιστικά, αφού τα έχουμε συνηθίσει τα επεισόδια. Ρητορική ερώτηση, βγείτε μια βόλτα στα μέσα έξω από το AoB και αυτό γίνεται παντού…

Οι 100 που έμειναν στο ΣΕΦ και έγιναν η αιτία για την οριστική διακοπή του αγώνα, γιατί να μην μηνυθούν από τον ΕΣΑΚΕ, την εταιρεία που είχε αναλάβει τους τελικούς, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό για διαφυγόντα κέρδη; Γιατί να μην μηνυθούν αυτοί, όλοι οι υπόλοιποι που έκαναν σήμερα επεισόδια και οι βασικοί υπεύθυνοι των ομάδων που μας κοροϊδεύουν από όλους τους Έλληνες μπασκετόφιλους για ψυχική οδύνη;

Σίγουρα η πλειοψηφία των φίλων του Παναθηναϊκού θα χαίρεται απόψε για τον τίτλο της ομάδας. Προφανώς δεν μπορεί κανείς να την ψέξει, ή να της ρίξει άδικο. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Να χαίρεσαι για την ομάδα σου όταν κερδίζει. Φυσιολογικό, όμως, είναι να ξέρεις και να χάνεις. Που στην Ελλάδα έχουμε πλειστάκις αποδείξει ότι δεν ξέρουμε. Όμως, υπάρχει έστω και ένας που να αγαπά το μπάσκετ, ασχέτως προτίμησης ομάδας, που να μην αηδίασε πάλι από τα αποψινά; Που να μην προβληματίστηκε; Που να μην ευχόταν να ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα; Που να μην έχει κουραστεί από την κατάσταση; Που να μην τον έχει κάνει κάθε χρόνο όλο αυτό το αίσχος να γυρνάει ολοένα και περισσότερο την πλάτη στο ελληνικό μπάσκετ; Να αδιαφορεί κάθε χρονιά και λίγο περισσότερο;

Η παιδεία της χώρας φάνηκε ακόμα μια φορά, «έλαμψε» ξανά το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου Έλληνα. Αλλά ας μην κρυβόμαστε, τα ζούμε και τα βλέπουμε καθημερινά αυτά σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα. Γιατί δεν είναι το μπάσκετ το πιο μεγάλο μας πρόβλημα, ούτε κατά διάνοια. Απλώς έτυχε απόψε να αποφασίσουμε να βγάλουμε τα κόμπλεξ μας εκεί.

Κι όσοι από εμάς στρουθοκαμηλίζουμε ότι δεν φταίμε εμείς αλλά είμαστε τα αιώνια θύματα, ότι όλα αυτά δεν αφορούν εμάς, αλλά κάποιους άλλους που κάνουν κακό στο μπάσκετ, προφανώς και κοροϊδευόμαστε. Γιατί, πια, αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος. Την κατάσταση τη νομιμοποιούμε όλοι μας, όταν θα μιλήσουμε για τον αγώνα, όταν θα γελάσουμε και θα αλληλοπειραχτούμε για το πρωτάθλημα που πήραν οι μεν ή οι δε, όταν θα ασχοληθούμε με τα του παρκέ, όταν θα μπούμε απόψε να διαβάσουμε στα σάιτ «πέρα βρέχει» δηλώσεις για την κούπα και το αγωνιστικό προφίλ των ομάδων στο ματς, όταν θα πανηγυρίσουμε για τον τίτλο, όταν απ’ τη μία θα κλαιγόμαστε για τον χουλιγκανισμό και απ’ την άλλη θα συνεχίζουμε σα να μην έγινε τίποτα επειδή μπορεί (ως μέσα ενημέρωσης) να δυσαρεστήσουμε έναν αναγνώστη αν δεν μιλήσουμε απόψε για κούπες και γλέντια ή επειδή μπορεί (ως φίλαθλοι) θα θεωρηθούμε γραφικά ρομαντικοί αν μείνουμε στα επεισόδια, όταν θα ξαναπάμε στο γήπεδο, όταν θα συνεχίσουμε του χρόνου στην Α1 σα να μην τρέχει τίποτα, όταν εμείς θα επιλέξουμε να εντάξουμε στη ρουτίνα του ελληνικού μπάσκετ τον χουλιγκανισμό σε τέτοιο βαθμό που να τον θεωρούμε (ήδη) φυσικό μέρος του παιχνιδιού. Το μπάσκετ για το Age of Basketball τελειώνει τη στιγμή που ξεκινά ο χουλιγκανισμός και αυτό εδώ δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε.

Ο Παναθηναϊκός πήρε το πρωτάθλημα. Τι κι αν αυτό δεν τελείωσε ποτέ; Η πρώτη φορά είναι; Μα δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Την κατάσταση τη συντηρούμε όλοι μας. Να τη χαιρόμαστε. Αυτό το μπάσκετ μας αξίζει αφού αυτό το μπάσκετ δεχόμαστε χωρίς να ενδιαφερόμαστε να το αλλάξουμε.

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Προφανώς και η απόφαση να είναι αυτό το άρθρο της βραδιάς δεν ήταν καθόλου εύκολη ούτε πάρθηκε ελαφρά τη καρδία. Όμως, στο Age of Basketball έχουμε ένα συγκεκριμένο ήθος κι ένα συγκεκριμένο όραμα για το μπάσκετ από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας μας. Δεν θα μπορούσα να τα προδώσω όλα αυτά για 10 «κλικ» ή 10 Likes περισσότερα. Γιατί μετά, τα όσα γράφτηκαν πιο πάνω θα ήταν απλώς γελοία ενώ εγώ τα θεωρώ πολύ πιο σοβαρά από την όποια κούπα της όποιας ομάδας.