Περί εγωισμού ο λόγος…

«Τώρα ξέρω γιατί κανείς δεν θέλει να παίξει μαζί σου. Δεν μπορείς να είσαι αρχηγός αν κανείς δεν σε ακολουθεί», γράφει ο Φιλ Τζάκσον στο βιβλίο του «Eleven Rings» ότι είπε κάποτε στον, πιτσιρικά τότε, Κόμπι Μπράιαντ. Η όλη συζήτηση για τον εγωισμό του Κόμπι έχει έρθει και πάλι στο προσκήνιο μετά την απόφαση του Ντουάιτ Χάουαρντ να μετακομίσει από τους Λος Άντζελες Λέικερς στους Χιούστον Ρόκετς. Και πώς να μην ερχόταν, άλλωστε; Δεν είναι συχνό φαινόμενο ένας παίκτης να γυρνά την πλάτη στους Λέικερς.

«Ο Κόμπι είχε τρελαθεί να περάσει τον Τζόρνταν και να γίνει ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών στο μπάσκετ. Η εμμονή του με τον Τζόρνταν ήταν ξεκάθαρη. Όχι μόνο είχε μάθει τέλεια και χρησιμοποιούσε πολλές από τις κινήσεις του Τζόρνταν, αλλά εκδήλωνε και πολλές από τις ιδιοτροπίες του MJ. Όταν παίξαμε στο Σικάγο εκείνη τη σεζόν, κανόνισα μια συνάντηση ανάμεσα στους δύο αστέρες, θεωρώντας ότι ο Μάικλ θα μπορούσε να βοηθήσει στο να αλλάξει τη συμπεριφορά του Κόμπι όσον αφορά το πόσο εγωιστικά έβλεπε τη δουλειά στην ομάδα. Μόλις έσφιξαν χέρια, οι πρώτες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του Κόμπι ήταν ‘ξέρεις ότι μπορώ να σε διαλύσω στο ένας εναντίον ενός’», αναφέρει σε ένα άλλο απόσπασμα του βιβλίου ο Τζάκσον μιλώντας για τον χαρακτήρα του Μπράιαντ.

Τι σχέση έχουν αυτά με το θέμα του Χάουαρντ; Σχετίζονται, βεβαίως, με τις πληροφορίες που βγήκαν προς τα έξω ότι ο Χάουαρντ ζήτησε από τους Λέικερς εγγυήσεις για το… πότε θα γίνει αυτός το νούμερο 1 της ομάδας, προκειμένου να μείνει. Ο Χάουαρντ λέγεται ότι θεωρεί ότι ο Μπράιαντ δεν τον στήριξε, ότι δεν ήθελε να τον δεχτεί ως το πρώτο αστέρι της ομάδας. Μάλιστα, ειπώθηκε ότι προκειμένου να επιστρέψει στους Λέικερς ο Χάουαρντ ρώτησε τους ιδιοκτήτες αν θα χρησιμοποιούσαν το «amnesty clause» στον Μπράιαντ φέτος (εν ολίγοις αν θα τον πέταγαν εκτός ομάδας με πρόφαση τον τραυματισμό του).

Βεβαίως και αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει. Το να χρησιμοποιούσαν οι Λέικερς το «amnesty clause» στον Κόμπι, την ώρα μάλιστα που ο Μπράιαντ δεν θέλει ούτε να ακούσει κάτι τέτοιο, ουσιαστικά σήμαινε «καταστροφή», όχι αγωνιστικά, αλλά στα μάτια των μπασκετόφιλων, στα μάτια των οπαδών τους.

Σύμφωνοι ο αχίλλειος ίσως είναι ο πιο σοβαρός από τους τραυματισμούς που μπορεί να πάθει ένας μπασκετμπολίστας (δεν αναφέρομαι στα τρελά πράγματα, αλλά στους… νορμάλ τραυματισμούς), σύμφωνοι όταν παθαίνεις αχίλλειο στα 35 σου οι πιθανότητες να το ξεπεράσεις και να ξαναπαίξεις καλό μπάσκετ μειώνονται πάρα πολύ. Αλλά μιλάμε για τον Κόμπι.

Είναι η σημαία των Λέικερς εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Η ομάδα γυρίζει γύρω του, χτίστηκε πάνω του, στηρίχτηκε στις πλάτες του, είναι το Α και το Ω εδώ και πάρα πολύ καιρό, εξαιτίας του έχουν φύγει (ή δεν έχουν έρθει ποτέ) παίκτες όπως ο Σακίλ Ο’ Νιλ από το Λ.Α.. Πολλοί κατηγορούν τους Λέικερς ότι έχουν δώσει όλη την εξουσία στον Μπράιαντ, ότι περιμένουν από αυτόν πότε θα κάνει στην άκρη για να δώσει τη σκυτάλη στον επόμενο (κάτι που άλλωστε δήλωσαν ξεκάθαρα και στη διάρκεια του θέματος Χάουαρντ).

Καλώς ή κακώς με παίκτες όπως ο Μπράιαντ αυτό είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις. Παίκτες όπως ο Μπράιαντ δεν τους πετάς, δεν τους μειώνεις, δεν τους αγνοείς, δεν τους κάνεις στην άκρη, δεν χρησιμοποιείς το «amnesty clause» πάνω τους, δεν τους λες ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να κάνουν στην άκρη. Τους σέβεσαι, τους αφήνεις ψηλά στον ιστό να κυματίζουν σαν σημαίες και όταν εκείνοι θελήσουν να κάνουν στην άκρη, θα κάνουν μόνοι τους. Ασχέτως αν ο Μπράιαντ είναι… ο παίκτης που όλος ο πλανήτης λατρεύει να μισεί και όχι αγαπημένος όπως ήταν ο Μπερντ ή ο Τζόρνταν, αξίζει τον ίδιο σεβασμό.

Και όλα αυτά ακόμα κι αν δεν μπορέσει ποτέ να επανέλθει. Που ο ίδιος ο Μπράιαντ έχει βαλθεί να τρελάνει κόσμο λέγοντας ότι στα μέσα Αυγούστου θα επιστρέψει στις προπονήσεις, δηλαδή σε χρόνο για… ρεκόρ Γκίνες, 4 μήνες μετά τον τραυματισμό του!

Ο Κόμπι έχει κοστίσει στους Λέικερς νίκες, τους έχει κοστίσει και δαχτυλίδια. Έτσι δεν είναι; Δεν κόστισε νίκες όταν «έδιωχνε» συμπαίκτες όπως ο Μπάινουμ, ή όταν φόβιζε πιθανούς συμπαίκτες όπως τώρα ο Χάουαρντ; Δεν κόστισε στην ομάδα τίτλους όταν ήταν ο βασικός λόγος που έφυγε ο Σακίλ από το Λ.Α.; Δεν θα έπαιρναν κι άλλο τίτλο οι Λέικερς με Κόμπι-Σακ στην ομάδα; Όμως, οι Λέικερς είναι αυτό που είναι σήμερα (και) λόγω του Κόμπι.

Και όπως λέει ο Τζάκσον στο βιβλίο του «σε κάποιο σημείο πρέπει να αφήνεσαι και να στρέφεσαι προς τους θεούς του μπάσκετ. Η καρδιά της επιτυχίας είναι να παραδίνεσαι στο πώς έχουν τα πράγματα».

Η συζήτηση πηγαίνει στο αν ο Μπράιαντ θα έπρεπε να δείξει μεγαλύτερο σεβασμό στον Χάουαρντ. Μα, ο Κόμπι είναι αυτός που είναι εξαιτίας του χαρακτήρα που έχει. Θα περίμενε κανείς τον Μπράιαντ να «αγκαλιάσει» τον Χάουαρντ, να προσπαθήσει να τον βοηθήσει με τα… ψυχολογικά του και να τον στηρίξει; Ο Κόμπι το «δείχνω σεβασμό» το καταλαβαίνει ως «ο σεβασμός κερδίζεται», εκείνος έκανε το βήμα και δέχτηκε τον Χάουαρντ στην ομάδα, έκανε και το δεύτερο βήμα τότε στο μίτινγκ στο Μέμφις (που μπορεί να είπε χοντράδες, αλλά σίγουρα εκείνος θεώρησε ότι έτσι βοηθάει), από εκεί και πέρα απαίτησε ο Χάουαρντ να δείξει χαρακτήρα, να δείξει στόφα ηγέτη. Και αυτό δεν έγινε.

Άρα, για τον Κόμπι είναι περίεργο, ανεξήγητο που οι Λέικερς ήθελαν τον Χάουαρντ το καλοκαίρι. Το… «Δεν ξέρω γιατί πήγε στο Χιούστον. Κοίτα με, πραγματικά θεωρείς ότι άπαξ και ένας τύπος αποφασίσει να πάει αλλού, εγώ θα χάσω χρόνο προσπαθώντας να καταλάβω γιατί έγινε αυτό;» που είπε ο Κόμπι, ουσιαστικά σημαίνει «δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ασχολείστε ακόμα με τον τύπο, εγώ είμαι εδώ».

Για τον Μπράιαντ ο Χάουαρντ είναι αδύναμος, δεν ήταν ο ηγέτης που θα ήθελαν οι Λέικερς. Ο μόνος τρόπος να του έδινε τη σκυτάλη θα ήταν αν ο Χάουαρντ την άρπαζε μόνος του. Τότε θα τον σεβόταν. Τώρα, εννοείται πως όχι. «Νομίζω ότι ο καθένας είναι φτιαγμένος διαφορετικά. Ο Χάουαρντ έχει τον τρόπο του να ηγείται, τρόπο που νιώθει ότι είναι πιο αποτελεσματικός και λειτουργεί γι’ αυτόν. Απ’ την άλλη, ο τρόπος που εμείς χρησιμοποιούμε σε αυτή την ομάδα, οι ηγέτες που εμείς είχαμε, δηλαδή εγώ, ο Μάτζικ, ο Καρίμ, εμείς ηγούμαστε εντελώς διαφορετικά». Εν ολίγοις «σας έσωσα από την καταστροφή, ο τύπος δεν έκανε για ηγέτης των Λέικερς».

Ο Κόμπι είναι οι Λέικερς, οι Λέικερς είναι ο Κόμπι, η «όλα θα πάνε καλά όσο ακολουθείτε εμένα» λογική του Κόμπι είναι αυτή που θα έχουν οι Λέικερς μέχρι ο ίδιος ο Κόμπι να αποφασίσει ότι θα κάνει στην άκρη. Θα τον πληρώνουν 30 εκατομμύρια δολάρια μέχρι εκείνος να πει (όπως έκαναν ο Γκαρνέτ, ο Ντάνκαν, όπως είπε ότι θα κάνει ο Νοβίτσκι) ότι θέλει μείωση για να πάρει βοήθεια στη μάχη για τον τίτλο. Και δεν θα το θελήσει («Δεν θα δεχτώ μείωση. Αυτό είναι η διαπραγμάτευση. Να πάω και να πω ‘ω ναι, θέλω να μου κάνετε μείωση;’. Όχι, θα πάω να πάρω όσα περισσότερα μπορώ»).

Αυτό είναι και το μπάσκετ σε τελική ανάλυση. Οι παίκτες που είναι «bigger than the game» πολλές φορές έχουν και εγωισμούς εξίσου μεγάλους. Και είτε τους ακολουθείς είτε συγκρούεσαι μαζί τους ελπίζοντας να είσαι τόσο δυνατός ώστε να βγεις νικητής. Κάτι που δεν ήταν ο Χάουαρντ. Και γι’ αυτό ο δικός του εγωισμός δεν του επέτρεψε να μείνει στους Λέικερς, κάτω από τη σκιά του Κόμπι.

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Εντωμεταξύ οι Λέικερς το βράδυ της Πέμπτης αποδέσμευσαν τον Παγκόσμια Ειρήνη από το ρόστερ τους χρησιμοποιώντας το «amnesty clause» σε αυτόν. Ο Παγκόσμια Ειρήνη είχε 12.4 πόντους και 5.0 ριμπάουντ σε 75 παιχνίδια τη σεζόν που τελείωσε, ερχόμενος στους Λέικερς το 2009 και το περιβάλλον του λέει ότι «έχει απαντήσεις να δώσει», αλλά μόνο σε ομάδα μεγάλης πόλης (Κλίπερς, Νικς), αλλιώς ίσως και να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.