Ο τρόπος του Μαρκ Κιούμπαν

Ο Μαρκ Κιούμπαν είναι από τους πιο δημοφιλείς ιδιοκτήτες ομάδων παγκοσμίως, ανεξαρτήτως σπορ. Επίσης, είναι από τους πιο επιτυχημένους ιδιοκτήτες ομάδων παγκοσμίως, με τους Μάβερικς να αποτελούν πρότυπο επιτυχημένης ομάδας τα τελευταία 15 χρόνια με συνεχείς παρουσίες στα πλέι οφς συν ένα τίτλο πρωταθλητή. Γνωστός για την επιθετική του επιχειρηματική λογική, ο ιδιοκτήτης των Μάβερικς έχει ξεχωρίσει για τα ρίσκα του και ανάμεσα στους υπόλοιπους ιδιοκτήτες ομάδων NBA.

Ο Κιούμπαν έγραψε blog για τη φετινή ομάδα των Μάβερικς, σχολιάζοντας τη σεζόν 2010-11, τον Νοβίτσκι, τη φιλοσοφία των Μάβερικς, τις προσπάθειες για απόκτηση ενός αστέρα, τις αρχές που ακολουθεί στο χτίσιμο μιας ομάδας, αναλύοντας τις τακτικές των άλλων ομάδων και τα σημεία στα οποία διαφωνεί, σε ένα μοναδικό κείμενο που κάθε μπασκετόφιλος πρέπει να διαβάσει, καθώς αφήνει ελεύθερες προς τα έξω τις σκέψεις του για τους Μάβερικς, το NBA, το χτίσιμο των ομάδων, την μπασκετική του φιλοσοφία, με τρόπο που κανείς άλλος ιδιοκτήτης δεν κάνει, βάζοντάς μας ουσιαστικά μέσα στο μυαλό ενός ιδιοκτήτη ομάδας NBA και μάλιστα ξεκινώντας από τη σεζόν που αυτή κατέκτησε τον τίτλο. Ολόκληρο το κείμενο του Μαρκ Κιούμπαν, όπως το μετέφρασε το Age of Basketball για τους αναγνώστες του:                       

«Μπαίνοντας στη σεζόν 2010-11 ανησυχούσαμε. Η ομάδα μας ήταν γερασμένη.

Ελπίζαμε να κάνουμε την τελευταία μη εγγυημένη σεζόν στο συμβόλαιο του Έρικ Νταμπίερ σε ένα μεγάλο όνομα στη λίστα των free agents. Κυνηγήσαμε κάθε sign & trade μετεγγραφή που μπορείς να φανταστείς και θα είχε αντίκτυπο στην ομάδα. Τίποτα δεν γινόταν.

Τελικά, διάβασα ότι οι συζητήσεις ανάμεσα στη Σάρλοτ και δεν θυμάμαι σε ποιον άλλο για τον Τάισον Τσάντλερ είχαν χαλάσει. Έκανα το τηλεφώνημα στους Μπόμπκατς ελπίζοντας να πάρουμε τον Τάισον. Όλοι οι υπόλοιποι δεν ασχολούνταν πια με την περίπτωσή του κυρίως λόγω της ιστορίας του με τους τραυματισμούς. Ο γυμναστής μας Κέισι Σμιθ, μου είπε ότι ο Τάι είχε ένα υπέροχο καλοκαίρι με την εθνική, το τεχνικό μας επιτελείο πίστευε ότι θα κατάφερνε να βγάλει την τελευταία σεζόν στο συμβόλαιό του. Έτσι κάναμε τη μετεγγραφή.

Η σκέψη ήταν ότι ο Τάισον θα αποτελούσε το μπακάπ του Μπρένταν Χέιγουντ, τον οποίο είχαμε ξαναϋπογράψει. Ο Γούντ είχε παίξει καλά για εμάς την προηγούμενη σεζόν. Αλλά μέχρι να ανοίξει η κανονική περίοδος, η βασική μας πεντάδα ήταν οι JKidd, JET, Καρόν Μπάτλερ, Ντιρκ και Τάισον.

Η συζήτηση στο Ντάλας ήταν εντελώς απογοητευτική. Είχαμε χρησιμοποιήσει την τελευταία μας μάρκα, όπως έλεγαν οι δημοσιογράφοι για τη δυνατότητά μας να ανταλλάξουμε τον Νταμπίερ, σε έναν παίκτη που τραυματιζόταν εύκολα. Το προηγούμενη καλοκαίρι είχαμε ανανεώσει τον 37χρονο Τζέισον Κιντ για άλλα 3 χρόνια. Δεν πηγαίναμε πουθενά, για κάποιους από τους αναλυτές. Θα ήταν άλλη μία σεζόν 50 νικών, αν η γερασμένη ομάδα μας μπορούσε να μείνει υγιής, και άλλη μία πρόωρη έξοδος από τα πλέι οφς για τους Μαβς.

Ίσως είχε έρθει η ώρα να διαλύσουμε τα πράγματα και να αρχίσουμε από την αρχή, ήταν η συζήτηση στα ραδιόφωνα. Ήμασταν γερασμένοι, σπαταλούσαμε χωρίς νόημα τα τελευταία καλά χρόνια της καριέρας του Ντιρκ. Ευτυχώς η σεζόν ξεκίνησε υπέροχα. Προχωρούσαμε και κερδίζαμε παιχνίδια, σπάγαμε σερί νικών καλών ομάδων, πολλά τέτοια. Μετά μας χτύπησε η καταστροφή. Πρώτα χτύπησε ο Ντιρκ. Μετά, στο πρώτο παιχνίδι που έχασε, χτύπησε ο Καρόν και θα έχανε όλη την υπόλοιπη σεζόν. Μετά ο Ρόντι (σ.σ. ο Ροντρίγκ Μπομπουά) χτύπησε κι αυτός και θα έχανε όλη τη σεζόν. Το να πούμε ότι αυτό μας έκανε νευρικούς θα ήταν πολύ λίγο.

Εύχομαι να μπορούσα να σας δείξω τα κείμενα που μου έστελναν κάποιοι από τους βετεράνους μας που έβλεπαν τη σεζόν να καταστρέφεται. Όπως έγραφε ένας από αυτούς ‘Είμαστε τελειωμένοι’.

Η απάντησή μας; Υπογράψαμε τον Πέτζα. Ο Πέτζα δεν είχε παίξει ιδιαίτερα εκείνη τη σεζόν και δεν ξέραμε πόσο θα μπορούσε να παίξει. Αλλά δεν είχαμε πολλές επιλογές. Τελειώσαμε τη σεζόν με τον Ντιρκ να επιστρέφει και αποκτώντας λίγο momentum, αλλά μπαίνοντας στα πλέι οφς μας ανέφεραν ως τα ‘ένα και τέρμα παιδιά’ από τραγούδι του Μπεν Ρότζερς στο τοπικό ραδιόφωνο, ότι θα φύγουμε στον πρώτο γύρο, η Ft Worth Star Telegraph έγραφε ‘οι Μάβερικς δεν έχουν αυτό που χρειάζεται’. Όλοι ξέρουμε πώς πήγε η υπόλοιπη σεζόν.

Μετά ήρθε το lockout. Όπως είχαμε σχεδιάσει τα συμβόλαια κάποιων από τους γηραιότερους παίκτες μας έληγαν, όπως και το συμβόλαιο του Τάισον. Είχαμε κάποιες δύσκολες αποφάσεις να πάρουμε. Θα κρατούσαμε την ομάδα ίδια για άλλη μια προσπάθεια ή θα πηγαίναμε σε άλλη κατεύθυνση; Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Το σχέδιό μας ήταν να τελειώσουν τα συμβόλαια των γηραιότερων παικτών μας αυτόν και τον επόμενο χρόνο. Αλλά το ότι κερδίσαμε το πρωτάθλημα μάς έκανε να τα ξανασκεφτούμε όλα, προφανώς.

Συζητήσαμε και συζητήσαμε πάρα πολύ. Η τελική απόφαση θα ήταν δική μου. Παίρνω όλες τις γνώμες, από παίκτες, προπονητές, του Ντόνι, όλων όσοι είναι διατεθειμένοι να μου προσφέρουν μια εμπεριστατωμένη άποψη. Αλλά αυτή ήταν μια τόσο μεγάλη απόφαση που έπρεπε να είναι δική μου, είτε μας έβγαινε σε καλό είτε σε κακό. Αλλά, βεβαίως, αυτή δεν ήταν μια τυπική off season για άλλον ένα λόγο. Υπήρχε το lockout. Υπήρχε μια πιθανότητα να είμαστε οι πρωταθλητές για δύο συνεχόμενα καλοκαίρια, χωρίς καν να παιχτεί μπάσκετ, μιας και υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να μην γίνει καθόλου η σεζόν 2011-12.

Ήμουν ένας από τους ιδιοκτήτες στην επιτροπή που διαπραγματευόταν το CBA και πραγματικά ένιωσα ότι υπήρχαν 90% πιθανότητες να μην γίνει η σεζόν. Καθόμουν στις συναντήσεις και ήταν λες και οι δύο πλευρές ήταν από διαφορετικά σύμπαντα που απλώς συναντήθηκαν. Αποδείχτηκε ότι έκανα λάθος. Στις 3 τα ξημερώματα μια μέρα αφότου μου είπαν ότι δεν υπήρχε ουσιαστική πιθανότητα συμφωνίας, η συμφωνία επετεύχθη. Σύντομα μάθαμε ότι η σεζόν μας 66 αγώνων θα ξεκινούσε τα Χριστούγεννα του 2011. Όχι μόνο είχαμε πρόγραμμα 66 αγώνων που περιείχε όσα αγαπούν οι οπαδοί, όπως 3 αγώνες σε 3 νύχτες, αλλά είχαμε και κουτσουρεμένο training camp. Όποια χρονική ρουτίνα είχαν οι παίκτες μας για να ετοιμαστούν για τη νέα σεζόν, έπρεπε να πεταχτεί από το παράθυρο. Προσθέστε σε αυτό ότι το νέο CBA που έληξε το lockout ήταν τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενο και το επιτελείο μας είχε πάρα πολλά να σκεφτεί.

Τις σκέψεις μου για το νέο CBA τις έχω αναφέρει αλλού, οπότε δεν πρόκειται να τις ξαναπώ εδώ. Αλλά αυτό που δεν έχουμε συζητήσει δημόσια είναι η ανησυχία μας να φέρουμε πίσω μια γερασμένη ομάδα για μια στενεμένη σεζόν. Βασικά, είδαμε ότι η σεζόν 2011-12 ήταν για πέταμα όποιον κι αν υπογράφαμε. Χωρίς χρόνο να προετοιμάσουμε τα σώματά μας, το να πετάξουμε μια γερασμένη ομάδα εκεί έξω ήταν πολύ δύσκολο. Οι νεαροί παίκτες μπορούν να μπουν σε ένα παιχνίδι του NBA όποια μέρα του χρόνου. Στα 35 σου, όμως, δεν μπορείς. Οπότε, το να φέρουμε πίσω την ίδια ομάδα, ουσιαστικά θα σήμαινε ότι χάναμε ένα χρόνο. Όταν κοιτάς να κρατήσεις μια γερασμένη ομάδα και η πρώτη σεζόν μετά τον τίτλο είναι χαμένη σεζόν, τότε είναι πολύ δύσκολο να δικαιολογήσεις το γιατί κράτησες αυτή την ομάδα. Αλλά ήμασταν πρωταθλητές. Αυτό σήμαινε πολλά.

Επίσης, σήμαινε ότι αν κρατούσαμε όλη την ομάδα μαζί θα έπρεπε να προχωρήσουμε με το υπάρχον ρόστερ μας. Δεν είχαμε ουσιαστικό χώρο να προσθέσουμε νέους παίκτες. Κατά βάση δεν θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κάποιον που θα μπορούσε να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μας για το μέλλον Θα είχαμε κολλήσει με μια ομάδα που γερνούσε και δεν θα ήμασταν σε θέση να κάνουμε ουσιαστικές αλλαγές στο ρόστερ μας.

Οπότε πήραμε την απόφαση να παραμείνουμε με τους τύπους με τους οποίους είχαμε συμβόλαιο για να βγάλουμε τη σεζόν του lockout. Οπότε κάναμε μια μετεγγραφή που πιστεύαμε ότι θα βοηθούσε, αλλά αποδείχτηκε καταστροφή (σ.σ. εννοεί τον Λαμάρ Όντομ). Τα καλά νέα ήταν ότι ήταν μια συμπιεσμένη σεζόν και νομίζαμε ότι θα περάσει γρήγορα και μετά από αυτή θα είχαμε χώρο στο salary cap για πάμε για παίκτες που θα έκαναν τη διαφορά και θα ταίριαζαν στην κουλτούρα μας.

Η κουλτούρα είναι πολύ σημαντική για τους Μαβς. Ο καλύτερός σου παίκτης πρέπει να ταιριάζει σε αυτό που θες η κουλτούρα της ομάδας σου να είναι. Πρέπει να είναι κάποιος που καθοδηγεί κάνοντας πράξη τα όσα λέει η κουλτούρα σου. Κάποιος που δίνει τον τόνο στα αποδυτήρια και στο παρκέ. Δεν είναι το ποιος μιλάει περισσότερο ή πιο δυνατά. Είναι η νοοτροπία και το πώς αυτή μεταφράζεται σε συμπεριφορά. Είναι καταπληκτικό το πώς όταν η κουλτούρα σου είναι δυνατή, είναι δυνατή και η χημεία σου. Όταν οι Μάβερικς αγόραζαν έναν παίκτη που δεν ταίριαζε στην κουλτούρα μας, τότε αυτό δημιουργούσε πολλά προβλήματα εντός και εκτός παρκέ. Είναι πιθανό να μπορείς να χειριστείς έναν τύπο που δεν ταιριάζει. Αλλά θα έχει σίγουρα αρνητικό αντίκτυπο στο ρεκόρ νικών και ηττών σου αν έχεις παραπάνω από έναν τέτοιους.

Η κουλτούρα μας είναι ένας από τους λόγους που δεν πρόκειται ποτέ να ανταλλάξω τον Ντιρκ.

Όταν αναποδογυρίζεις την ομάδα σου προσπαθώντας να καταλάβεις ποια είναι η κουλτούρα της, τότε παίρνεις το μεγαλύτερο ρίσκο που μπορεί μια ομάδα να πάρει. Ο Ντιρκ θέτει τα στάνταρ για την ομάδα μας. Δουλεύει το ίδιο σκληρά, αν όχι πιο σκληρά απ’ όλους. Βοηθάει τους νεαρότερους παίκτες να καταλάβουν τι περιμένει και τη χρειάζονται για να επιτύχουν. Στο παρκέ είναι αλτρουιστής. Θα προτιμούσε να μη σκοράρει ούτε έναν πόντο, αν επρόκειτο κι έτσι ακόμη να κερδίζαμε το ματς. Θα προτιμούσε να πασάρει την μπάλα, να αφήσει όλους τους άλλους να σουτάρουν απ’ το να πιέσει για να πάρει αυτός το σουτ. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που το παιχνίδι είναι εκεί που έχουμε ανάγκη από έναν πόντο. Τότε είναι πανέτοιμος να πάρει την ευθύνη όσο συχνά τον χρειάζεται η ομάδα. Αλλά ξέρει ότι η αντίκτυπός του στο παιχνίδι είναι πολύ μεγαλύτερος από τους μέσους όρους που φαίνονται στην καρτέλα του σκορ μετά το ματς. Αυτή η νοοτροπία. Αυτός ο αλτρουισμός. Η ηθική της δουλειάς του είναι κάτι που θέλω να παραμείνει στους Μάβερικς πολύ μετά που ο Ντιρκ θα έχει αποχωρήσει από το μπάσκετ. Αλλά για να το καταφέρουμε αυτό, πρέπει να πάμε μαζί του, όχι να το τρέξουμε στο κενό.

Αυτός είναι και ο λόγος, επίσης, που πιστεύω ότι δεν διαλύεις απλώς μια ομάδα. Πήγαινε πίσω 10 χρόνια και κοίτα σε όλες τις ομάδες που αντάλλαξαν τον καλύτερό τους παίκτη. Δε θα δεις πολλά γρήγορα ταξίδια στους τελικούς ως παραδείγματα.

Μια μικρή ιστορία. Την εβδομάδα που αγόρασα τους Μάβερικς με ρώτησε ο Νέλι (σ.σ. ο Νέλσον) αν ήθελα να πετάξουμε τη σεζόν ώστε να πάρουμε το καλύτερο ντραφτ πικ που θα μπορούσαμε. Η απάντησή μου ήταν ‘όχι. Σε κάποιο σημείο αυτή η ομάδα πρέπει να μάθει πώς να κερδίζει και να χτίσει νοοτροπία νικητή. Δεν δημιουργείς αυτή την κουλτούρα με το να πετάς μια σεζόν. Δεν ξέρω πόσα παιχνίδια μπορούμε να κερδίσουμε, αλλά θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε το κάθε ένα από αυτά’. Ευτυχώς δεν πετάξαμε εκείνη τη σεζόν, το ντραφτ δεν ήταν καλό. Και η αλλαγή που κάναμε από τότε και στο εξής βοήθησε τους πάντες να κατανοήσουν το ποιοι ήμασταν και ποιοι είμαστε μέχρι και σήμερα.

Πετάγομαι μπροστά στο τέλος της σεζόν του lockout. Είχαμε ελπίσει ότι ο Ντουάιτ Χάουαρντ θα ήταν διαθέσιμος. Αλλά δεν ήταν. Πρώτα επέλεξε να κάνει opt in στο συμβόλαιό του προς έκπληξη πολλών. Μετά, ο Ντουάιτ μετεγγράφηκε στους Λέικερς που έφτιαξαν αυτό που όλοι πίστεψαν ότι θα ήταν στα σίγουρα ομάδα που θα έκανε τη διαφορά στα πλέι οφς. Όταν δεν υπήρχε ο Ντουάιτ, δεν είχαμε ιδιαίτερες επιλογές που να νιώθουμε ότι μας ταιριάζουν. Είχαμε πολλές συναντήσεις με παίκτες. Άλλες δημόσιες. Άλλες όχι. Υπήρχε μια διαφωνία στο επιτελείο μας σχετικά με το ποιοι παίκτες θα μας ταίριαζαν και ποιοι όχι. Όπως αποδείχτηκε, δεν μπορέσαμε να υπογράψουμε παίκτες που θα μας πήγαιναν στη νέα εποχή. Πήραμε την απόφαση να υπογράψουμε συμφωνίες ενός χρόνου, ελπίζοντας ότι θα μας εξυπηρετήσει, ελπίζοντας ότι είχαμε ομάδα που θα μπορούσε να παλέψει για τα πλέι οφς και θα ήταν καλύτερη απ’ ότι ήμασταν πριν.

Πραγματικά νομίζαμε ότι θα τα καταφέρναμε. Παρότι αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε συμφωνίες ενός χρόνου, νομίζαμε ότι με τον Ντιρκ και τον JKidd, μπορούσαμε να τους περιστοιχίσουμε με ταλέντα που ήταν στην τελευταία σεζόν συμβολαίων τους ή με μονοετή συμβόλαια και θα είχαμε την ευκαιρία να πάμε στα πλέι οφς. Αυτό θα μας έδινε την ευκαιρία να κρίνουμε τους νέους παίκτες και ίσως να τους μετατρέψουμε σε μακροπρόθεσμα κομμάτια των Μάβερικς, ή να μπούμε πάλι το καλοκαίρι του 2013 στην αγορά των free agent ψάχνοντας ένα μεγάλο όνομα, αφού μόνο ένα θα άντεχε το cap μας, ή να υπογράψουμε παίκτες που θα ήταν η βάση της μελλοντικής μας ομάδας, ξέροντας ότι το καλοκαίρι του 2014 θα είχαμε περισσότερο χώρο στο cap. Περισσότερο απ’ όσο είχαμε για το καλοκαίρι του 2013.

Απ’ ότι αποδείχτηκε δεν είχαμε τον jkidd (άλλαξε το μυαλό του και πήγε στους Νίκς) ή για ένα μεγάλο κομμάτι της σεζόν ούτε τον Ντιρκ, ακόμα ούτε τον Σον Μάριον για άλλο ένα κομμάτι της σεζόν. Δεν υπάρχει λόγος να αναβιώσουμε την περσινή σεζόν. Ήταν χάλια από όποια πλευρά κι αν τη δεις, και κανείς δεν πέρασε καλά.

Οπότε πήγαμε για έναν μεγάλο free agent αυτό το καλοκαίρι. Ελπίζαμε να είναι διαθέσιμος ο Κρις Πολ. Δεν ήταν. Οπότε και πάλι ο Ντουάιτ Χάουαρντ ήταν ο πρώτος μας στόχος.

Αφήστε με να σχολιάσω την προφανή ερώτηση για το πού κολλάει ο Ντουάιτ στην κουλτούρα των Μαβς. Το είδαμε ως ένα σχετικό ρίσκο, αλλά νιώσαμε καλά επειδή ο Ντουάιτ όσο το ψάξαμε είναι ένας καλός τύπος και με τη βοήθεια που θα του παρείχαμε θεωρήσαμε ότι θα έπιανε τόπο. Αν όχι, ξεκάθαρα είναι ένα πολύ καλό περιουσιακό στοιχείο για μετεγγραφή. Αλλά, όπως όλοι ξέρετε, δεν τον υπογράψαμε. Πήγε στους Ρόκετς. Πρέπει να ομολογήσω ότι το μίτινγκ με τον Ντουάιτ ήταν πολύ ενδιαφέρον. Είναι ένας έξυπνος τύπος. Πολύ εξυπνότερος απ’ όσο θεωρούν οι περισσότεροι. Επίσης, είναι ένας πολύ, πολύ καλός ακροατής. Αντίθετα με τους περισσότερους ανθρώπους, πέρασε πιο πολύ χρόνο ακούγοντας, παρά μιλώντας. Και είχε και την καλύτερη απάντηση στην πρώτη ερώτηση που έχω ακούσει ποτέ από παίκτη, ή οποιονδήποτε άλλον. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι ο στόχος του, η απάντησή του ήταν ακριβής ‘θέλω να γίνω επικός’.

Θα τα έκανα όλα με τον ίδιο τρόπο ξανά; Ναι, χωρίς καν να το σκεφτώ. Γιατί; Γιατί στο NBA, όπως και στις επιχειρήσεις πρέπει να παίρνεις ρίσκα για να επιβραβεύεσαι. Πρέπει να είσαι έξυπνος και πρέπει να είσαι με το παραπάνω τυχερός.

Πρέπει επίσης να δίνεις προσοχή στο τι συμβαίνει γύρω σου. Στα 14 χρόνια από τη στιγμή που αγόρασα τους Μάβερικς το πρωτάθλημα έχει γίνει πολύ πιο έξυπνο. Υπάρχουν πολύ λιγότεροι παλιάς κοπής ιδιοκτήτες και τζένεραλ μάνατζερ. Υπάρχει πολύ περισσότερη αναλυτική προσέγγιση σε όλα. Πριν 10 χρόνια, ή όποτε ήταν, όταν ανταλλάζαμε για τους Νικ Βαν Έξελ, Έιβερι Τζόνσον και Ρεφ Λαφρέντζ, όλες οι ομάδες τουλάχιστον κοίταξαν να δουν τι ομάδα είχαν και μετά επιχείρησαν να βρουν χώρο όταν είδαν ότι δεν επρόκειτο να δουλέψει. Αυτό δημιούργησε πολλές μοναδικές ευκαιρίες μετεγγραφής. Κάποιες καλές για εμάς. Κάποιες όχι.

Στο σημερινό παιχνίδι φαίνεται ότι ο δημοφιλής τρόπος να χτίσεις μια ομάδα είναι να μαζέψεις ένα γκρουπ νεαρών παικτών που ελπίζεις ότι θα αναπτυχθούν όσο μπορούν και μέχρι τότε να χάσεις πολλά παιχνίδια, ώστε να μπορεί να πάρεις τον επόμενο Κέβιν Ντουράντ, τον επόμενο Τζον Ουόλ ή Κάιρι Έρβινγκ ή Μπλέικ Γκρίφιν.

Μετά θα πρέπει να το ξανακάνεις το ίδιο τουλάχιστον άλλη μία σεζόν, αν όχι και περισσότερες, γιατί κανείς από αυτούς τους παίκτες από μόνος του δεν αρκεί για να πάρεις το πρωτάθλημα. Είναι όλοι τρομεροί παίκτες τώρα, αλλά τους παίρνει χρόνο να εξελιχθούν σε τρομερούς παίκτες. Μετά πρέπει να βάλεις τους σωστούς παίκτες γύρω τους, ώστε να γίνεις μια ομάδα που θα παλεύει για τον τίτλο. Αυτή μπορεί να είναι η σωστή λογική για ομάδες που προσπαθούν να πάρουν τίτλο. Ποτέ δεν ξέρεις μέχρι να μάθεις.

Αυτό που εγώ ξέρω, τουλάχιστον αυτό που νομίζω ότι έχω μάθει από τις εμπειρίες μου στο NBA είναι ότι όποτε υπάρχει μεγάλη ζέση απ’ όλους να κάνουν το ίδιο πράγμα, τότε γίνεται πάρα πολύ δύσκολο να το κάνει κάποιος. Όχι πιο εύκολο. Πιο δύσκολο. Επίσης σημαίνει ότι, όσο άλλες ομάδες κάνουν ακριβώς αυτό, έτσι δημιουργούνται ευκαιρίες για όσους ακολουθούν διαφορετική τακτική.

Βλέπω πολλές ομάδες να ακολουθούν αυτό που μοιάζει σαν την ίδια τακτική στο χτίσιμο μιας ομάδας. Μπορώ να καταλάβω γιατί ακολουθούν αυτή την τακτική. Με το νέο CBA η αξία κάθε παίκτη που επιλέγεται στο ντραφτ μπορεί να είναι αρκετή εξαιτίας των συγκεκριμένων όρων στα συμβόλαια. Και αν βάλεις μαζί μερικούς πολύ καλούς νεαρούς παίκτες, τότε σε κάνει να θες να τους κρατήσεις μαζί για μεγάλη περίοδο.

Αλλά επίσης ξέρω ότι ακόμα κι αν έχεις το χειρότερο ρεκόρ του NBA, μπορεί να μην πάρεις το πρώτο πικ και ακόμα κι αν το κάνεις, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να διαλέξεις τον λάθος παίκτη, ή να τύχει αυτό να είναι ένα ντραφτ που δεν θα έχει κανέναν ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΟ παίκτη με δυνατότητα να γίνει σούπερσταρ στην κορυφή του.

Με άλλα λόγια, παρότι μπορεί να είναι δημοφιλής, θεωρώ ότι η ποσότητα των ομάδων που ακολουθούν την ίδια τακτική, καθιστά πολύ πιο δύσκολο το να χτίσεις ομάδα με αυτόν τον τρόπο.

Οπότε ας αφήσουμε τη μικρή μου διάλεξη για το ντραφτ και την εξέλιξη της ομάδας πίσω μας και ας πάμε ξανά στους Μαβς.

Αν είχαμε πάρει έναν μεγάλο free agent ο οποίος θα μας κόστιζε 19-20 εκατομμύρια δολάρια, θα είχαμε μια καλή ομάδα. Ίσως και μια πολύ καλή ομάδα, αν μπορούσαμε να συμπληρώσουμε τα κατάλληλα minimum συμβόλαια γύρω από τον πυρήνα μας συν τον νέο μας παίκτη. Αλλά το πιο πιθανό θα ήταν να μην έχουμε και πάλι ομάδα πρωταθλητισμού. Θα ήταν τον επόμενο χρόνο όταν θα είχαμε και πάλι ελεύθερο χώρο στο cap και θα προσθέταμε αυτά που θα πιστεύαμε ότι θα ήταν οι τελικές πινελιές μέσω μιας ανταλλαγής ή μέσω των free agents.

Αν δεν παίρναμε τον παίκτη μεγάλου συμβολαίου, είχαμε σχεδιάσει να επιταχύνουμε αυτό που θα κάναμε του χρόνου και να το κάναμε φέτος. Κάτι το οποίο προφανώς και κάναμε.

Βγήκαμε στην αγορά και υπογράψαμε αυτό που πιστεύω (ξέρω ότι πάντα είμαι αισιόδοξος για τους παίκτες μας, αλλά αυτή τη φορά είμαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ), ότι είναι ένα τρομερό γκρουπ παικτών. Πήραμε παίκτες που θεωρώ ότι ταιριάζουν στην κουλτούρα μας. Που έχουν τις ικανότητες που θα μας επιτρέψουν να είμαστε επιτυχημένοι, που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, που ταιριάζουν στο σύστημα του Ρικ και μπορούν να είναι καλή ομάδα.

Επίσης νιώθουμε ότι έχουμε μερικούς παίκτες που θα είναι πολύ καλύτεροι στη δική μας ομάδα απ’ ότι ήταν στις προηγούμενες ομάδες τους. Μου αρέσει πολύ η ικανότητα που έχουμε να δουλεύουμε με αυτό που ονομάζω ‘πεσόντες άγγελοι’. Παίκτες που έχουν γίνει ανταλλαγή ή που έχουν μείνει χωρίς ομάδα, επειδή όλοι στο πρωτάθλημα νομίζουν ότι μπορούν να είναι οι παίκτες που είδαν στην άλλη τους ομάδα. Έχουμε πάρει τέτοιους παίκτες, παίκτες όπως ο Τζέισον Τέρι, ο Τζέρι Στακχάουζ, ο Μπράντον Ράιτ ο Τάισον Τσάντλερ, μπορείς ακόμα να πεις και τον Βινς Κάρτερ, ανάμεσα σε άλλους, παίκτες που θεωρούταν ότι έχουν αυτό το πρόβλημα ή εκείνο το πρόβλημα και μπορέσαμε να τους κάνουμε να συνεισφέρουν με νέους τρόπους που ήταν πέρα από αυτό που μπορούσαν οι ‘ειδικοί’ να δουν.

Δίνουμε λιγότερη σημασία στο τι έκαναν στο τελευταίο τους σύστημα και περισσότερη στο τι πιστεύουμε ότι μπορούν να κάνουν στο δικό μας, με το δικό μας γκρουπ παικτών. Δεν πετυχαίνουμε πάντα όπως μας έδειξε η περσινή χρονιά, αλλά έχουμε πολύ καλό ρεκόρ στις προσπάθειές μας.

Αν μείνουμε υγιείς νομίζω ότι έχουμε πολύ καλή ομάδα. Πόσο καλή; Δεν κάνω προβλέψεις. Πιστεύω ότι έχοντας έναν πυρήνα παικτών που μπορούμε να μεγαλώσουμε και να εξελίξουμε, χώρο στο cap για τη νέα σεζόν και αυτό που νιώθουμε ότι είναι η ικανότητα να αναπτύξουμε και να βελτιώσουμε την απόδοση των παικτών μας, είμαστε σε πολύ καλή θέση για τη φετινή χρονιά και για το μέλλον. Μας έχει πληγώσει το γεγονός ότι δεν έχουμε έναν πυρήνα παικτών στην ομάδα ώστε οι free agents να τους βλέπουν ως συμπαίκτες και να θέλουν να παίξουν με αυτούς. Αλλά αυτό δεν θα είναι πρόβλημα του χρόνου το καλοκαίρι.

Επιπροσθέτως, εξαιτίας όλων των οικονομικών περιορισμών του νέου CBA για τις ομάδες, θεωρώ ότι πολλές ομάδες πρόκειται να διαλυθούν και η νέα τακτική να υιοθετηθεί από ακόμα περισσότερες. Αυτό θα κάνει την εν λόγω τακτική ακόμα πιο δύσκολη να επιτύχει. Ευελπιστώ αυτό να δημιουργήσει ευκαιρίες για τους Μάβερικς να προσθέσουν νέους παίκτες μέσω του χώρου τους στο cap, μέσω ανταλλαγής και να ξαναπάμε στους τελικούς και να ανταμείψουμε τους οπαδούς μας με ένα ακόμα δαχτυλίδι.»