Γκρεγκ Όντεν: «Θέλω απλώς να παίξω μπάσκετ»

Κάποτε ήταν στην κορυφή των μπασκετικών ελπίδων, έμπαινε στο NBA ως ο νέος μεγάλος σέντερ, ο άνθρωπος που θα ήταν καλύτερος από τον Ντουάιτ Χάουαρντ, ο παίκτης που θα δέσποζε στην άμυνα, αλλά θα μπορούσε να σκοράρει και στην επίθεση. Ο Γκρεγκ Όντεν ήταν το νούμερο 1 του ντραφτ του 2007, τότε όλοι μιλούσαμε για έναν σέντερ-δυναμίτη. Έξι χρόνια μετά, ο Όντεν έχει αγωνιστεί συνολικά 82 αγώνες στο NBA, περίπου 22 λεπτά ανά ματς, με τελευταίο του παιχνίδι εκείνο την 1η Δεκέμβρη του 2009 και κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να παίξει σοβαρό μπάσκετ.

Γονατισμένος από τους τραυματισμούς, ο Όντεν επιχειρεί ξανά, με τη φανέλα των Μαϊάμι Χιτ, να επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους, περίπου 4 χρόνια μετά το τελευταίο του παιχνίδι. Ούτε ο ίδιος θεωρεί ότι θα είναι ποτέ ξανά ο παίκτης που έμπαινε με τόσα όνειρα στο NBA, ενώ ξεκάθαρα δεν έχει πια τη νοοτροπία του παίκτη-αστέρα, αλλά δείχνει με κάθε τρόπο ότι ζει και ανασαίνει για να παίξει μπάσκετ.

Μιλώντας στην Ιντιανάπολις για την υγεία του και τους τραυματισμούς του, ο Όντεν έδειξε μια πτυχή του εαυτού του που ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν, αλλά που εύκολα μπορεί να εξηγηθεί για έναν παίκτη που από την κορυφή του κόσμου το 2007 έχει φτάσει στην πλήρη αφάνεια το 2013.

Ο Όντεν δήλωσε πολύ χαρούμενος που από Δευτέρα θα αρχίσει να προπονείται με τους Χιτ με σκοπό να ξαναπαίξει μπάσκετ: «Ο μεγαλύτερος στόχος μου είναι να ξαναπαίξω μπάσκετ. Είναι ακόμα περίεργο να πω ότι είμαι ένας Χιτ. Δεν ακόμα αληθινό για μένα».

Ο γιατρός που είχε αναλάβει την τελευταία εγχείρηση του Όντεν, το 2012, του είχε πει να παρατήσει το μπάσκετ μια και καλή, ενώ κι εκείνος είχε προσπαθήσει να αφήσει το μπάσκετ πίσω του: «Μετά από εκείνη την εγχείρηση το 2012, την τελευταία μου εγχείρηση, ο γιατρός είπε ‘πήγαινε γίνε ένας απλός άνθρωπος, πήγαινε ζήσε τη ζωή σου. Γίνε κανονικός άνθρωπος. Θα είσαι μια χαρά αν βγεις από εδώ μέσα και δεν ανησυχήσεις ξανά για αποκατάσταση και τέτοια’. Το έκανα και δύο εβδομάδες αργότερα έβλεπα NBA TV και κόλλησα. Αυτό βλέπω κάθε μέρα. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω NBA TV. Απλώς ήθελα να παίξω μπάσκετ. Καθόμουν και φώναζα στην τηλεόραση, και τότε κατάλαβα, αυτή είναι η αγάπη μου. Αυτό θέλω να κάνω, πρέπει απλώς να ξαναπαίξω».

Όμως, πια, δεν νιώθει όπως στα 18 του παρότι είναι μόλις 25: «Έχω ένα γερασμένο σώμα. Θα στο πω έτσι. Το καταλαβαίνω. Το σώμα μου δεν πρόκειται να είναι αυτό που ήταν όταν ήμουν 18, δεν θα μπορώ να τρέχω όλη μέρα, να πηδάω πάνω από τους άλλους. Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν θα συμβεί. Τα γόνατά μου, η κούραση και η επιβάρυνση από τις εγχειρήσεις, το καταλαβαίνω. Αλλά θα παίξω όσο πιο σκληρά μπορώ, θα προσπαθήσω να πηδήξω πάνω από τους άλλους, θα προσπαθήσω να τρέχω όλη μέρα. Αν με αφήσει το σώμα μου, θα το κάνω. Θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ και το σώμα μου το ίδιο. Αλλά, αν με κάποιον τρόπο πει όχι, τότε είναι όχι. Αλλά δεν το σκέφτομαι καν. Θα παίξω και δεν θα το σκέφτομαι καν. Αν δεν αντέξει το σώμα μου, θα πρέπει να ζήσω με αυτό. Τώρα, θέλω απλώς να παίξω».

Ο γιατρός που έχει αναλάβει την αποκατάστασή του τον βλέπει σε καλή κατάσταση: «Είναι σε πλήρη μπασκετική φάση. Δεν υπάρχει πια αποκατάσταση. Έχουμε ξεπεράσει αυτό το σημείο».

Όμως, ο Όντεν μοιάζει πια αρκετά επιφυλακτικός: «Πρέπει να επιστρέψω. Να πατήσω ξανά παρκέ, όταν πατήσω παρκέ, αν παίξω 5 λεπτά και βγω και είμαι υγιής, και μπορώ να ξαναπαίξω στο επόμενο παιχνίδι, αυτό είναι το μόνο που σκέφτομαι. Αυτό θα έφερνε το μεγαλύτερο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, το να μπορέσω απλώς να παίξω. Το γόνατό μου είναι καλά. Μπορώ να περπατώ, να πηδώ, να τρέχω. Αλλά θα πρέπει να κάνω συντήρηση για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Θα πρέπει να κάνω ζέσταμα ώστε μετά να… ξεκινώ ζέσταμα για να παίξω μετά».

Μπορεί η μπασκετική φλόγα να καίει ακόμα στα μάτια του και αυτό να φαίνεται από την όλη προσπάθεια που κάνει να επιστρέψει (τιτάνια προσπάθεια αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν 21 χρονών όταν έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι, είναι πλέον 25, ενώ τα τελευταία 7 χρόνια έχει κάνει 6 διαφορετικές εγχειρήσεις στα πόδια του), αλλά ο Όντεν πια είναι προφανές ότι δεν έχει τη νοοτροπία του παίκτη που θα κάνει τη διαφορά, δεν νιώθει αστέρας, θέλει απλώς να παίξει μπάσκετ, ακόμα κι αν, αυτός που φανταζόταν ότι θα είχε τον κόσμο στην παλάμη του, τώρα θα βρεθεί υπό την σκιά άλλων: «Αν ο ΛεΜπρον αποφασίσει να πάρει κι άλλο δαχτυλίδι, τότε παίρνω κι εγώ ένα μαζί του».

Νίκος Κουσούλης