Τα είχε όλα!

Ο Ομπράντοβιτς μετά το ματς έκανε λόγο για έλλειψη κινήτρου ορισμένων παικτών και ότι έτσι η ομάδα δεν πρόκειται να προχωρήσει ακόμη κι αν η σεζόν έχει ακόμη 15 χρόνια (έμμεση απάντηση σε φράση του Διαμαντίδη ότι η χρονιά έχει ακόμη πολύ δρόμο). Η φράση αυτή είχε διατυπωθεί από τον Ζοτς με παρόμοιο τρόπο και μετά την ήττα στη Βαρκελώνη και δεν είναι φυσιολογικό. Ο Γιαννακόπουλος (ο Θανάσης) έσπευσε στα αποδυτήρια ένας Θεός ξέρει για να κάνει τι, αλλά πριν ανοίξει το στόμα του και πει κάτι που θα εξέθετε την ομάδα, τον συγκράτησαν οι ψυχραιμότεροι. Εμφανώς τα είχε με τους παίκτες της ομάδας, που μάλλον γλίτωσαν οριακά το πρόστιμο. Δεν ξέρω όμως αν όντως υπάρχει τέτοιο θέμα στον Παναθηναϊκό, όσο ο Ομπράντοβιτς και ο Γιαννακόπουλος το έκαναν να φανεί την Κυριακή, με τις φράσεις του Ζοτς να αποτελούν προμήνυμα αλλαγών παικτών, κάτι που ξέρουμε ότι δεν θα γίνει.

Εντάξει, ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο στην Κυψέλη ίσως ήταν χειρότερος απ’ ότι και στη Βαρκελώνη, αδιάφορος, νωθρός, χωρίς καθαρό μυαλό, με παίκτες που δίσταζαν να σουτάρουν, με λύσεις πρόσκαιρες και χωρίς το αμυντικό πρόσωπο που μας έχει συνηθίσει. Όμως λάθη έκανε και ο Ομπράντοβιτς: σε ένα ματς που η ομάδα του έχασε τα ριμπάουντ με το θεαματικό 36-21 δεν βρήκε τρόπο να κάνει πέντε μπλοκ άουτ ώστε να μην έχει ο Πανελλήνιος δεύτερες επιθέσεις. Για τα ριμπάουντ τα είχα πει και μετά από τη νίκη επί της Ζαλγκίρις, οπότε κανείς δεν μπορεί να μου καταλογίσει ότι έγινα μετά Χριστόν προφήτης. Είπα ότι ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει αστάθεια στη ρακέτα, ένα ματς κυριαρχεί, ένα ματς δεν μπορεί να σταθεί στο ζωγραφιστό, και ότι αυτό θα του στοιχίσει. Έτσι έγινε στην Κυψέλη.

Όμως, τώρα δεν δούλεψε ούτε η άμυνα του «τριφυλλιού» και αν για τα ριμπάουντ υπάρχει… μισή δικαιολογία, για την άμυνα δεν υπάρχει καμία. Η άμυνα ήταν, είναι και θα είναι πάντα θέμα διάθεσης. Αν θέλεις παίζεις, αν δεν θέλεις δεν παίζεις. Μετά από αυτό πάμε στις φυσικές ικανότητες κάθε παίκτη που ξεχωρίζουν τον Διαμαντίδη από τον Γιασικεβίτσιους και τον Βασιλόπουλο από τον Τεόντοσιτς. Όμως, πρώτα μιλάμε για «διάθεση να παίξει άμυνα». Και ο Παναθηναϊκός δεν είχε. Σε αυτό δεν ευθύνεται ο Ομπράντοβιτς.

Όμως, λογική δεν υπήρχε ούτε στις επιθετικές επιλογές. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν άστοχος, ήταν κακός επιθετικά. Το 56% στα δίποντα και το 40% στα τρίποντα είναι ποσοστά που απέναντι στον Πανελλήνιο σου δίνουν τη νίκη αν προστεθούν σε άλλες προϋποθέσεις: άμυνα, ριμπάουντ, σωστές επιλογές, καθαρό μυαλό, λίγα λάθη. Τίποτα από αυτά δεν είχαν οι «πράσινοι».

Το κεφάλαιο Πέκοβιτς είναι επίσης ένα θέμα για τον Παναθηναϊκό. Ο Σέρβος από το κέντρο και μπροστά είναι ένας από τους πιο κυρίαρχους ψηλούς στην Ευρώπη, αλλά από το κέντρο και πίσω δεν μπορεί να μαρκάρει ούτε τη σκιά του. Στην αρχή του αγώνα, μπήκε μέσα, έβαλε 4 πόντους, αλλά ταυτόχρονα «έφαγε» 5 από τον Όστοϊτς. Και αυτό γίνεται μέχρι στιγμής σε όλη τη χρονιά. Μετά, έκανε πάλι 4 φάουλ σε 12 λεπτά κι έτσι ο μοναδικός παίκτης που κατέβαζε ριμπάουντ αχρηστεύτηκε μόνος του.

Είναι νωρίς ακόμα, ο Παναθηναϊκός είναι λογικό να χωλαίνει, έχει αλλάξει ρόστερ περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά και μάλιστα δείχνει διάθεση να αλλάξει εν μέρει και τρόπο παιχνιδιού. Οπότε τέτοιου είδους εμφανίσεις είναι φυσιολογικές. Βέβαια… υπάρχει και το θέμα της πρώτης θέσης. Πλέον, όποια διαφορά κι αν πάρει στο ΟΑΚΑ (αν θεωρήσουμε ότι θα κερδίσει) ίσως να μην μετρήσει καν, αν ο Ολυμπιακός δεν κάνει «γκέλα» με τρίτη ομάδα, ενώ αν χάσουν οι «πράσινοι» η 1η θέση και το πλεονέκτημα των τελικών απομακρύνονται από τώρα πάρα πολύ.

Όχι ότι είναι καθοριστικό, αλλά είναι ένα πλεονέκτημα, παρότι αμφότεροι οι «αιώνιοι» έχουν φέτος το ρόστερ για να «σπάσει» ο ένας την έδρα του άλλου. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού (και κυρίως… ο Θανάσης Γιαννακόπουλος) θα πρέπει να κάνουν υπομονή φέτος. Και ο Ομπράντοβιτς έχει τρόπους να αφυπνίσει τους παίκτες του. Το έχει αποδείξει.

Στο ΣΕΦ είχαμε το πρώτο μεσημεριανό ματς της Α1 σε ένα… γεύμα χορταστικό και απολαυστικό. Ο Ολυμπιακός μπήκε χαλαρός, η ΑΕΚ βρήκε ρυθμό και προς τέρψη όλων μας, παίχτηκε όμορφο και γρήγορο μπάσκετ μέχρι το τέλος. Βέβαια, όταν το ματς πηγαίνει στους 90-100 πόντους, η ΑΕΚ δεν μπορεί να κερδίσει τον Ολυμπιακό, αυτό είναι φυσιολογικό. Αλλά στάθηκε μια χαρά στο ΣΕΦ και έδειξε ότι έχει χαρακτήρα, κάτι που θα της χρειαστεί σε άλλα ματς. Αυτό ισχύει ό,τι κι αν γίνει την Τετάρτη για το Κύπελλο. Πρωταγωνιστής ο Λιν Γκριρ (δεν είχαμε ασχοληθεί φέτος ιδιαίτερα ακόμα) που πρόσφερε (το κάνει από την αρχή της χρονιάς και πάλι) αρκετά χαμόγελα ειρωνείας στον BEN κάθε φορά που σκεφτόταν ότι υπήρχαν δημοσιογράφοι πέρσι που προωθούσαν τον αστείο Γουντς εις βάρος του Γκριρ στην κούρσα για την αποχώρηση από την ομάδα.

Στο Αλεξάνδρειο, μετά από ένα τρομερό ματς, απίστευτη διαφήμιση για το άθλημα, ο Άρης βγήκε νικητής. Είχα πει σε ανύποπτο χρόνο ότι ο Άρης με το σύστημα Ματσόν (παθιασμένη μέχρι λύσσας άμυνα και επίθεση βασισμένη στο ατομικό ταλέντο) θα υπερισχύσει έναντι των ομάδων του επιπέδου του και θα έχει πρόβλημα απέναντι στους «αιώνιους». Αποδείχτηκε ξανά. Ο Κλαρκ έκανε το καλύτερό του μέχρι στιγμής ματς, είχε 23 πόντους με 9 σουτ μόλις και πήρε το ντέρμπι.

Ο ΠΑΟΚ είναι πολύ δυνατός φέτος, πρέπει ο ψηλός που θα πάρει να μπορεί να βοηθήσει, κάτι που είχα γράψει από την ανάλυση των ομάδων ότι δεν μπορεί πια να κάνει ο Τομάσεβιτς. Απορία μόνη για το ματς: γιατί δεν έπαιξε ο Κυρίτσης; Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η επιλογή του Πεδουλάκη (δεν τον έβαλα γιατί πήγαν καλά Βασιλειάδης, Ντιαρά και Γκρέγκορι) δεν δικαιώθηκε.

Στη Λάρισα το Μαρούσι πέτυχε τεράστια νίκη απέναντι στην Ολύμπια που (θα το πω μη με κρατάτε) έδιωξε έναν ξένο 10 πόντων μέσο όρο για να πάρει έναν που πέτυχε 3 κάνοντας 2 σουτ. Και δεν ήταν τυχαίο νούμερο που δεν θα επαναληφθεί αυτό.

Ακόμη μεγαλύτερες οι νίκες του Κολοσσού και την Καβάλας. Ο Κολοσσός έδειξε απίστευτη ωριμότητα μετά τις πρώτες 3 σφαλιάρες και πλέον έχει 3-3 στο πρωτάθλημα, ενώ πιστώνεται και με τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ από το Κύπελλο. Ο Σφαιρόπουλος τρίβει τα χέρια του με τους Αμερικανούς που διάλεξε και η διοίκηση του συλλόγου τα τρίβει με τον προπονητή που έχει στις τάξεις της.

Στο ματς Αιγάλεω-Καβάλα πρέπει να σταθούμε σε δύο σημεία: πρώτον ότι η νίκη της Καβάλας απέδειξε πως όλοι μπορούν να κερδίσουν… όλους από την 8η θέση και κάτω και πως το πρωτάθλημα θα είναι «καυτό» και απολαυστικό ως το τέλος. Δεύτερον, το απίστευτο μπέρδεμα με το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα, μόνο ντροπή είναι για το ελληνικό μπάσκετ. Δεν ψέγω τους δημοσιογράφους (παρότι το σάιτ μου δεν έκανε λάθος, οπότε θα μπορούσα να κάνω τον έξυπνο αν και δεν έγραφα εγώ το ματς), αλλά αποκλειστικά τη λίγκα, τη γηπεδούχο ομάδα και την ομοσπονδία. Το γεγονός ότι το Αθηναϊκό Πρακτορείο (!!!), τα μισά σάιτ και ακόμη και τηλεοπτικά κανάλια (ο ΣΚΑΪ μέχρι και την Κυριακή το βράδυ είχε λάθος στις ειδήσεις του) έδιναν για νικητή το Αιγάλεω είναι πρωτοφανές. Όμως, όταν στο γήπεδο αυτό δεν υπάρχει δίκτυο στατιστικών (με απλά λόγια… σύνδεση internet) και όταν το αποτέλεσμα το μαθαίνεις α) αν το δείχνει η τηλεόραση live, β) αν είσαι εκεί και δουλεύεις, γ) αν… πάρεις τηλέφωνο άλλον που είναι εκεί, τότε ό,τι και να μου πείτε για τους δημοσιογράφους που έκαναν λάθος, το απορρίπτω και ψέγω μόνο την ομάδα (προφανώς ξέρω ότι ευθύνονται κι αυτοί και ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, αλλά περνά σε δεύτερη μοίρα). Όταν πρέπει (στα σάιτ) να γράφει ένα-δυο άτομα όλα τα ματς, τότε εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να είναι παντού. Την ίδια ώρα η ομάδα δεν έχει ενδιαφερθεί να διευκολύνει κανέναν, καθώς διοικητικά… δεν υπάρχει, η ομοσπονδία και η λίγκα αδιαφορούν και σφυρίζουν αμέριμνα, ενώ μέχρι και το ΑΠΕ κάνει λάθος (!!!) στο νικητή και το διατηρεί για 2,5 ώρες, για να φτάσουμε στα τραγελαφικά που είχαμε το Σάββατο, όταν οι φίλαθλοι ήξεραν άλλον νικητή… ανάλογα με το ποιο σάιτ εμπιστεύονταν.

Στο ματς του Πανιωνίου με την ΑΕΛ είχαμε το φυσιολογικό αποτέλεσμα, δηλαδή την ΑΕΛ να μην αντέχει. Η τεχνική ποινή που δέχτηκε ήταν αρκετά… τραγική (και σα να έψαχνε αφορμή ο διαιτητής), αλλά και πάλι φάνηκε η έλλειψη λύσεων της ομάδας.