Το «πράσινο» blog 2013-14 του Γιώργου Σκιά στο AoB!

Όπως έχει πια γίνει παράδοση, όταν η σεζόν ξεκινά, ο Γιώργος Σκιάς στολίζει το Age of Basketball με το blog του για τον Παναθηναϊκό. Η χρονιά 2013-14 δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, οι συστάσεις πλέον περιττεύουν, σας αφήνουμε γρήγορα στον κόσμο του «πράσινου» blog του Γιώργου Σκιά.

Γ. Σκιάς: Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός

Μετράμε ήδη τρεις εβδομάδες πλήρους αγωνιστικής δράσης και ο Παναθηναϊκός σε καμία περίπτωση δεν έχει καταφέρει να πείσει με τις ως τώρα εμφανίσεις του. Πέρα από τις δύο ήττες (σε έξι επίσημα ματς, όχι λίγες) είναι η γενικότερη εικόνα που βγάζει η ομάδα: οι παίκτες του Πεδουλάκη μοιάζουν ακόμα πιασμένοι από την προετοιμασία, αργοί στα πόδια, αλλά και στο μυαλό. Το πολυμελές ροτέισον εγγυάται για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα, όμως είναι πιο δύσκολο να αποδώσει καλό μπάσκετ σε σύντομο χρονικό διάστημα.                  

Ως τώρα η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει αγωνιστικές αναποδιές (τραυματισμοί των βασικών Ούκιτς-Λασμ), εξωαγωνιστικά εμπόδια (η δίκαιη ποινή για τα αίσχη των πλέι-οφ, αναγκάζει την ομάδα να πραγματοποιεί επιπλέον κουραστικά ταξίδια, ως και τα τερτίπια της τύχης (ντέρμπι πρεμιέρας στο ΣΕΦ). Σε επίθεση και άμυνα, η ομάδα μοιάζει λίγο σοφτ, σαν να μην έχει ακόμα τα απαραίτητα πατήματα. Στους ψηλούς υπάρχει ένα ζητηματάκι με τη χρησιμοποίηση του Μαυροκεφαλίδη – από τους πέντε ψηλούς είναι εκείνος που μοιάζει λιγότερο ασφαλής μέσα στη λειτουργία της ομάδας. Στην περιφέρεια, η περιπέτεια του Ούκιτς έχει μπερδέψει το ροτέισον μας, αφού πέραν αυτού δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να μπορεί να συμπληρώσει τον υπερπολύτιμο Διαμαντίδη. Όλα αυτά αντανακλώνται στα αποτελέσματα, αφού οι «πράσινοι» τις δύο φορές που αντιμετώπισαν αξιόμαχο αντίπαλο (Ολυμπιακό και Λιέτουβος) γνώρισαν ισάριθμες ήττες. Μετά βέβαια, το έριξαν στα ρεκόρ.

Η νύχτα των ρεκόρ

Το παιχνίδι με τη Λαμποράλ οπωσδήποτε δεν έλεγε και πολλά πράγματα, αφού οι Βάσκοι φάνηκαν πολύ διστακτικοί στο αμυντικό κομμάτι, σαν να είχαν από την αρχή ξεγραμμένο το ματς και να περίμεναν απλώς να περάσει ένα διαδικαστικό 40λεπτο. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση ομάδας στην Ευρωλίγκα να ξεκινάει με παθητική ζώνη από το πρώτο λεπτό του αγώνα και να μην προσπαθεί καθόλου να δυσκολέψει τον αντίπαλο. Με την τακτική που επέλεξε ο Σκαριόλο το μόνο που πέτυχε ήταν να «ζεστάνει» τους πολύ καλούς σουτέρ που διαθέτουν οι «πράσινοι» – από ένα σημείο και μετά τα τρίποντα έπεφταν βροχή. Οι φιλοξενούμενοι έβαλαν και στ’ αυτιά τους και τελικά ο λογαριασμός σταμάτησε στα 18 εύστοχα με ποσοστό 48,6%. Το μεγάλο σκορ (77 πόντοι σε 30΄) και το ρεκόρ σε τρίποντα και ασίστ έφεραν μια γενική ευφορία, πιστεύω όμως ότι οι μέσα στην ομάδα καταλαβαίνουν πόσο μηδαμινή αξία έχουν όλα αυτά.

Η αλήθεια

Συνολικά το ματσάκι αυτό ήταν μια μέτρια προπόνηση στην επίθεση εναντίον ζώνης και λέω μέτρια γιατί η ζώνη του Σκαριόλο δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερα επεξεργασμένο, δεν δημιουργούσε παγίδες, δεν έθετε πραγματικά προβλήματα στους παίκτες του Πεδουλάκη. Ο Ιταλός προφανώς είδε το λειψό του ρόστερ και επέλεξε να πάει παθητικά για να μη φορτωθεί φάουλ και χρειαστεί να κοπιάσει προπονητικά στα τελευταία λεπτά. Με το στυλ που έπαιξε υπολόγιζε μόνο στην ενδεχόμενη αστοχία/νευρικότητα του γηπεδούχου που θα μπορούσε να του δώσει την ευκαιρία να πάρει ένα ανέλπιστο διπλό. Φυσικά αυτό δεν έγινε με τους «πράσινους» να χτυπάνε με κυνισμό στις (τεράστιες) τρύπες που ανοίγονταν στην αντίπαλη περιφέρεια. Οι μισοί μας πόντοι προήλθαν από τις θέσεις 2-3 με πανεύκολα αμαρκάριστα σουτ από σημεία ψηλά στην περιφέρεια (και όχι στις γωνίες που θα ήταν και πιο συνηθισμένο). Πολύ απλά, νικήσαμε εύκολα μια άμυνα που ήταν για τα πανηγύρια και απορώ πως την πάτησαν στη Βιτόρια με την επιλογή προπονητή.

Άλλο στυλ

Κατά τα άλλα, οι κοντοί μας βρήκαν χώρους να περάσουν πολλές πάσες στην μπεισλάιν κι έτσι είδαμε κάμποσα βροντερά καρφώματα. Οι ψηλοί μας είχαν διάθεση να δουλέψουν στην άμυνα και υπήρξαν στιγμές που η ομάδα θύμιζε κάτι από το περσινό τέρας, αν και υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το φετινό σετ των σέντερ: κανείς από τους τρεις δεν έχει το τραχύ στυλ του Σόφο που ισοπέδωνε τους αντιπάλους χαμηλά, αλλά υπάρχει από όλους σημαντική ικανότητα να σταθούν στο χάι ποστ και είτε να δημιουργήσουν, είτε να εκτελέσουν. Το χαρακτηριστικό αυτό το έχουμε δει συχνά μετά από σκριν στο γκαρντ (ειδικότητα του Μαυροκεφαλίδη), όμως στην Κύπρο ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό κόντρα στη ζώνη. Θυμηθείτε πέρυσι πόσο έλειψε αυτό το χαρακτηριστικό, όταν αντιμετωπίσαμε την πονηρή ζώνη της Μπαρτσελόνα.

Ζωή χωρίς Σχορτσιανίτη

Σε γενικές γραμμές, είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ακόμα πολύ πίσω τόσο σε φυσική κατάσταση (η εικόνα του Λασμ λίγη σχέση έχει με την περυσινή), όσο και σε κατανομή ρόλων. Στο ξεκίνημα της προηγούμενης σεζόν το παιχνίδι του Σχορτσιανίτη στο λόου ποστ ήταν το πρώτο στοιχείο που βοήθησε την ομάδα να ρολάρει, φέτος όμως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ακόμα. Προσωπικά περιμένω να δω τη δουλειά του Μαυροκεφαλίδη στο παιχνίδι με πλάτη (πολύ ραφινάτος και δημιουργικός, καμία σχέση με Σόφο), όμως ακόμα η θέση του στο ροτέισον δεν έχει παγιωθεί και σίγουρα ο κόουτς περιμένει από αυτόν περισσότερη ενέργεια στην άμυνα, προκειμένου να τον αφήσει στο παρκέ για περισσότερο χρόνο. Μέχρι στιγμής δουλειά χαμηλά κάνει ο Μπατίστ που φαίνεται ικανός να βοηθήσει σημαντικά σε μικρά χρονικά διαστήματα, καθώς έχει και την απαραίτητη δύναμη, αλλά και την τεχνική κατάρτιση. Η άλλη πλευρά είναι ότι με το φετινό lineup απουσιάζει η αμυντική τρύπα, αφού και οι πέντε παίκτες του βασικού ροτέισον έχουν θετική παρουσία στα μετόπισθεν, μπορούν (άλλος λίγο, άλλος πολύ) να αλλάξουν μαρκαρίσματα και είναι πολύ προσεκτικοί στο ριμπάουντ.

Αυτό που έλειπε

Με την προσθήκη του Φώτση η ομάδα έχει κερδίσει τη μόνιμη απειλή από μακριά, στοιχείο που έλειπε στην φροντλάιν της περασμένης περιόδου. Έχουν ακουστεί διάφορες μουρμούρες για την ηλικία του και είναι γεγονός ότι, όντας κατά πολύ στηριγμένος στα αθλητικά του προσόντα, δεν είναι ακριβώς ο παίκτης που ήταν λίγα χρόνια πριν. Πρέπει όμως να συγκρατούμε ότι παραμένει ένα πολύ ψηλό και ευκίνητο τεσσάρι με έφεση στο αμυντικό και επιθετικό ριμπάουντ, με μεγάλη ωριμότητα εντός παρκέ και με αποδεδειγμένη ικανότητα στο απαιτητικό μπάσκετ του Παναθηναϊκού με το συνεχές διάβασμα καταστάσεων. Εξάλλου, το σουτ είναι ένα από τα λίγα στοιχεία στο μπάσκετ που ελάχιστα επηρεάζονται από το χρόνο. Ο 32χρονος Αντώνης δεν είναι πια ο energy guy (γι’ αυτό το ρόλο σήμερα υπάρχει ο Γκιστ), αλλά ένα stretch-4 με μεγάλη εμπειρία που θα ανοίξει χώρους για τα γκαρντ και θα δώσει λύσεις σε δύσκολες στιγμές.

Το πρόβλημα

Ομολογουμένως η γραμμή των ψηλών δεν εμπνέει ιδιαίτερη ανησυχία, αφού και ποιότητα υπάρχει και βάθος και εμπειρία. Εκείνο που φαίνεται πιο δυσκολο για φέτος είναι η περιφέρεια με τον Διαμαντίδη στα 33 να έχει χάσει ένα βήμα στα αθλητικά του προσόντα και να πρέπει, παρόλα αυτά, να παραμείνει το αδιαφιλονίκητο νο.1 στο πράσινο μπακ-κορτ. Η ανάγκη για υποστήριξή του είναι φέτος ακόμα εντονότερη και υπάρχει η ιδιαίτερη ατυχία να έχουμε τον βασικό του παρτενέρ (Ούκιτς) βεβαρημένο με έναν ιδιότυπο και πονηρό τραυματισμό. Εδώ υπάρχει μια παλινωδία από την ομάδα (διοίκηση και τεχνικό τιμ) που φαίνεται πως δεν έχει χειριστεί το θέμα με τον σωστό τρόπο. Στις αρχές Οκτωβρίου φαινόταν ότι πάμε για απόκτηση πόιντ-γκαρντ με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (αθλητικού, σκληρού, οργανωτικού), αλλά φαίνεται ότι δεν προέκυψε κάποια ευκαιρία στο παζάρι (δεν είναι καιρός για γαλαντομίες) και άρχισαν τα πειράματα.

Ρόκο, γύρνα πίσω!

Η πρώτη σκέψη ήταν η προώθηση των δύο νέων (Παππά-Γιάνκοβιτς) σε ρόλο πόιντ, αλλά η εικόνα από τα φιλικά παιχνίδια ήταν αμείλικτη: βραχυπρόθεσμα η ομάδα κινδύνευε να εκτεθεί σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Και τα δύο πρότζεκτ έχουν πολύ ενδιαφέρον και θα δούμε θετικά πράγματα στη συνέχεια, όμως απαιτούν πολύ χρόνο. Τελικά ο Ούκιτς μπήκε στο ροτέισον εσπευσμένα με μηδαμινή προετοιμασία και αυτό είναι ένα τεράστιο ρίσκο από μόνο του. Αρχικά ειπώθηκε ότι θα έχει περιορισμένο ρόλο, όμως οι ανάγκες των παιχνιδιών δεν επιτρέπουν στην ομάδα να στερηθεί τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Όσο κι αν δεν είναι στο 100% έχει το μεγάλο ατού της περσινής «προπαρασκευαστικής» σεζόν και πλέον ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει για να είναι χρήσιμος. Οι επίσημες υποχρεώσεις ξεκίνησαν με κακές εμφανίσεις σε Φάληρο και Βίλνιους και όλοι κατάλαβαν ότι η ομάδα κινδυνεύει να χάσει έδαφος, αν επιμείνει στους πειραματισμούς. Μπαίνοντας στον Νοέμβριο ο Ούκιτς είναι και πάλι βασικός και όλα δείχνουν ότι θα παίζει μίνιμουμ 25 λεπτά στα σοβαρά παιχνίδια (δηλ. όχι με την Λαμποράλ!). Αρκεί να μην προκύψει υποτροπή…

Καψόνια

Το πιο ιντριγκαδόρικο κομμάτι είναι η ένταξη του φύσει «αναρχοαυτόνομου» Νίκου Παππά στο πολύ σφιχτά δομημένο μπάσκετ του Πεδουλάκη και του Παναθηναϊκού. Η διαδικασία αυτή θα πάρει πολύ χρόνο και θα έχει σκαμπανεβάσματα τόσο σε επίπεδο απόδοσης εντός παρκέ, όσο και σε επίπεδο συναισθηματικής έντασης εντός του νεαρού άσου. Με Ολυμπιακό και Λιέτουβος ξεκίνησε βασικός (στο ΣΕΦ έπιανε τον Σπανούλη), αλλά γρήγορα έχασε έδαφος: με την Ελευσίνα πέρασε σε δεύτερο πλάνο και στην Κύπρο έπαιξε μόνο στο τελευταίο ενάμισι λεπτό. Είναι φανερό ότι ο Πεδουλάκης θα φτάσει τον παίκτη στα όριά του σε μια προσπάθεια να τον βάλει στο καλούπι που θέλει. Δυστυχώς για τον Ευβοιώτη γκαρντ, θα υπάρξουν και… χειρότερα.

Στα φτηνά…

Έτσι κι αλλιώς ένα μπακ-κορτ των τεσσάρων ατόμων δύσκολα στέκεται στο μαραθώνιο της Ευρωλίγκας, πόσο μάλλον στον ΠΑΟ που βλέπουμε δύο «άσους» και δύο «δυάρια». Ακόμα χειρότερα δηλαδή, αφού ο ένας από τους δύο γνήσιους πόιντ (Διαμαντίδης) πρέπει να προστατεύεται από το χαμαλίκι (κατέβασμα μπάλας, μαρκάρισμα αντίπαλου δημιουργού κλπ). Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Οι «πράσινοι» πρέπει να γεμίσουν την περιφέρειά τους με έναν ακόμα χειριστή που λίγο πολύ να έχει τα στοιχεία που λέγαμε πιο πάνω, δηλαδή να προσφέρεται ως αντι-Ούκιτς. Κι αν τα χρήματα δεν επαρκούν για έναν ξένο αναγνωρισμένης αξίας, υπάρχει έτοιμη λύση στην εγχώρια αγορά και αργά ή γρήγορα ο Παναθηναϊκός θα ολοκληρώσει την απόκτηση του Γιώργου Αποστολίδη (ψηλός, αθλητικός, ρολίστας, έμπειρος) που έχει ακολουθήσει την προετοιμασία της ομάδας και έπαιξε στα φιλικά του Ρεθύμνου. Σαφώς και δεν είναι η μεταγραφή που θα ρίξει τα τσιμέντα, όμως είναι ένας παίκτης που μπορεί να συντελέσει στην ομαλότερη λειτουργία της ομάδας, ενώ θα έχει ένα τεράστιο κίνητρο: μια σπάνια ευκαιρία να ανεβάσει το μπασκετικό του στάτους.

Με δύναμη στο Βελιγράδι

Πάντως για τη θέση «3» δεν μπορούμε να έχουμε κανένα παράπονο, αφού οι Μασιούλις-Μπράμος είναι σταθερές αξίες και έχουν ξεκινήσει θετικά, ενώ και ο Βλάντο Γιάνκοβιτς που έρχεται από πίσω μοιάζει έτοιμος να πάρει ό,τι περισσότερο γίνεται από κάθε ευκαιρία που θα του παρουσιαστεί. Σίγουρα τα δυναμικά μας τριάρια θα έχουν κομβικό ρόλο στο επόμενο παιχνίδι της Ευρωλίγκας κόντρα στον πρωτοεμφανιζόμενο Ερυθρό Αστέρα. Οι Σέρβοι έχουν κάνει γερή επένδυση και έχουν στις τάξεις τους τον Μπλέικ Σιλμπ που πέρυσι έβγαλε μάτια ως παίκτης της Σαλόν και φέτος είναι μπροστάρης στην επίθεση του Ερυθρού Αστέρα ως δημιουργός-εκτελεστής. Πρόκειται για παίκτη με πληρέστατο οπλοστάσιο και το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι δικοί μας είναι να του περιορίσουν τη δημιουργία, αφήνοντάς τον να αναλωθεί σε αλλεπάλληλα προσωπικά τζαμπ-σουτ (πόσα να βάλει;).

Κύκλωψ

Κατά τα άλλα στοίχημα για την άμυνά μας είναι ο έλεγχος του γίγαντα Μαριάνοβιτς (2.21 ο ψηλότερος της λίγκας) που μέχρι τώρα έχει κάνει θραύση στο επιθετικό ριμπάουντ και την προηγούμενη εβδομάδα προκάλεσε εφιάλτες στο κοινό του Τελ Αβίβ, απειλώντας να γυρίσει μόνος του ένα ματς προ πολλού χαμένο. Αν κάπου υστερεί η ομάδα του Βελιγραδίου είναι στην κατεύθυνση: τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ λείπει η ηγετική προσωπικότητα που θα κουμαντάρει το παιχνίδι της ομάδας και θα την καθοδηγήσει με ασφάλεια. Στα δύο παιχνίδι που προηγήθηκαν (ήττες με Λοκομοτίβ μέσα και Μακάμπι έξω) η ομάδα έδειξε ευάλωτο χαρακτήρα. Είναι ένα σύνολο κάπως… συναισθηματικό, που εύκολα χάνει τον έλεγχο του αγώνα, μπορεί όμως και να κάνει κάποιες υπερβάσεις, αν βρει μπόσικο αντίπαλο. Δεν διακρίνονται, δηλαδή, για την αγωνιστική τους αξιοπιστία και βασίζονται πολύ στις ατομικές εξάρσεις των Αμερικανών που έχουν στην περιφέρεια (τυπικοί scoring guards). Αν πατήσουν καλά και αν βρουν δυνατότητα να βγουν στο ανοικτό γήπεδο, μπορούν να κάνουν ζημιές.

Ερυθρόλευκο καμίνι

Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο ατού των Σέρβων είναι η τρομερή τους έδρα που μπορεί να δώσει φτερά σε μια μάλλον μέτρια ομάδα. Το δεύτερο σημείο κλειδί είναι το γεγονός ότι ξεκίνησαν με 0-2 και θέλουν να δώσουν στους οπαδούς τους τη χαρά της παρθενικής νίκης στην Ευρωλίγκα και μάλιστα κόντρα σε αντίπαλο με βαριά φανέλα. Οι «πράσινοι» σίγουρα δεν είναι στην καλύτερη φόρμα, όμως έχουν το ειδικό βάρος να βγουν αλώβητοι και σίγουρα δεν θέλουν δεύτερη κακή εκτός έδρας ήττα – Λιέτουβος και Ερ. Αστέρας φαντάζουν καταρχήν σαν οι αδύναμοι κρίκοι του ομίλου D.

Η καυτή «Χάλα Πιονίρ» δεν φαντάζομαι ότι θα ζορίσει παίκτες με την εμπειρία του Διαμαντίδη και του Μπατίστ – χώρια που την ξέρουν χρόνια από τα ματς με την Παρτίζαν. Χρειάζεται προσοχή στο αμυντικό ριμπάουντ και κυρίως στο αμυντικό τρανζίσιον, για να μην έχουμε εκπλήξεις. Η ελληνική ομάδα υπερέχει σε επίπεδο τακτικής και πρέπει αυτό να φανεί στο γήπεδο. Αντίθετα, αν το ματς εξελιχθεί σε ουέστερν, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, αφού οι Σέρβοι δεν υπολείπονται σε firepower.

Γιώργος Σκιάς