Μία… αλλά λέαινα!

Και βεβαίως, δεν μπορώ να νιώσω παρά… δικαιωμένος που ήρθε μόλις 4 μήνες μετά η επιβεβαίωση από επίσημα χείλη. Παραδόξως, χείλη γυναικεία, της μόνης γυναίκας που σφύριξε αγώνα αντρικών ομάδων μπάσκετ στο Πεκίνο, μόνης ανάμεσα σε τόσους άντρες που έδειξε ότι είχε κότσια να πει αυτό που έγινε.

Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης είχαμε γράψει μέσα στα άρθρα: «7-8 οι φορές που οι Αμερικάνοι έκαναν βήματα, αλλά έχουν ασυλία και παίζουν ουσιαστικά… με τους δικούς τους κανονισμούς», «Η διαιτησία επέτρεψε πάρα πολλά βήματα στους Αμερικανούς (ειδικά ο Πολ κάνει, σχεδόν σε κάθε φάση, δύο φορές βήματα) και σφύριξε μονόπλευρα τα φάουλ (36-16 οι βολές υπέρ των Αμερικανών!), ανεχόμενη παράλληλα τον εκνευρισμό και τις ακραίες αντιδράσεις» για να κλείσουμε με μία φράση πριν τον τελικό που συνόψιζε όλο το τουρνουά: «οι Αμερικανοί φτάνουν στο σημείο να παίζουν με… κανόνες NBA, ή χωρίς κανόνες αν θέλετε. Είναι οι μόνοι που δεν τους σφυρίζονται βήματα, hand-checking, επιθετικά φάουλ, τεχνικές ποινές, που παίζουν όπως θέλουν, με τον Στερν στην εξέδρα να θυμίζει σε όλους γιατί το NBA είναι στο Πεκίνο. Μέχρι η FIBA να αποφασίσει πάλι να σέβεται τους Ευρωπαίους παίκτες, μέχρι τα μεγάλα κεφάλια να αποφασίσουν τι κανονισμούς θα έχουν τα διεθνή τουρνουά, δύσκολα θα έχουμε σοβαρό τουρνουά».

Μπορεί να το θεωρείτε κουραστικό, αλλά θα το ξαναπώ: νιώθω απόλυτα δικαιωμένος που τότε, τις στιγμές της δημοσιογραφικής μπασκετικής Αμερικανολαγνείας στην Ελλάδα, εγώ μιλούσα για τη διαιτησία και όσα απαράδεκτα σφυρίζονταν στο παρκέ, βλέποντας τα ματς που γίνονταν και όχι κάτι που υπήρχε μόνο στο μυαλό μου (την απόλυτη υπεροχή του παιδικού μπάσκετ των Αμερικάνων).

Για όσους δεν είδαν τις δηλώσεις της Σαντάλ Ζιλιέν, της διαιτητού που σφύριξε το Η.Π.Α.-Γερμανία και, όπως όλοι οι υπόλοιποι διαιτητές που σφύριξαν αγώνα των Η.Π.Α., πήρε γραμμή, σας τα παραθέτω: «Ορισμένα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Υπήρχε γραμμή να μην καταλογίζονται συγκεκριμένες παραβάσεις στους Αμερικανούς παίκτες. Έπρεπε να σφυρίζουμε τα πιο εμφανή. Δεν μπορούσαμε να σφυρίζουμε τα βήματα του Κόμπι Μπράιαντ όποτε ντρίμπλαρε την μπάλα. Μου είχαν πει, κάθε φορά που θα δίνεις βήματα όταν ο Κόμπι ξεκινάει μία προσπάθεια, θα δέχεσαι προειδοποίηση».

Αυτά τα ωραία. Και η Ζιλιέν συνέχισε: «Η Ισπανία αδικήθηκε σε δύο φάσεις με βήματα των Η.Π.Α.. Αν σκεφτούμε τι ακολούθησε, δηλαδή η τιμωρία της με δύο τεχνικές ποινές… ήταν κάτι ντροπιαστικό». Για τη FIBA, το μπάσκετ και τη διαιτησία…

Η Ζιλιέν θεωρείται μία από τις καλύτερες σφυρίχτρες στην Ευρώπη. Γι’ αυτό άλλωστε είναι μια γυναίκα που σφυρίζει από το 1997 αντρικούς αγώνες. Το να μιλά ένας (μία στην προκειμένη περίπτωση) από τους καλύτερους για το θέμα αυτό, πρέπει να κάνει τη FIBA να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον της ενοποίησης των κανονισμών.

Όπως είχαμε γράψει από τότε, μέχρι η FIBA να αποφασίσει τα τουρνουά να γίνονται με τα ίδια μέτρα και σταθμά, δεν θα δούμε σοβαρό μπάσκετ. Οι Αμερικάνοι παρατάχτηκαν στο Πεκίνο, πήραν αυτό που «έπρεπε» να πάρουν και πήγαν σπίτι τους νιώθοντας βασιλιάδες. Ευτυχώς, βγήκε κάποιος και μίλησε και έμαθε και ο πολύς κόσμος που εθελοτυφλεί τι έγινε στο Πεκίνο. Είναι σχεδόν σίγουρο τις επόμενες ημέρες ότι η Ζιλιάν θα τιμωρηθεί ή τουλάχιστον θα διαψευστεί για όσα είπε με δηλώσεις από τα πλέον αρμόδια χείλη. Πλάκα θα έχει, αλλά δεν θα πείσουν κανέναν.

Το οικοδόμημα τρίζει και άποψή μου ήταν από το καλοκαίρι, είναι ακόμη και θα παραμείνει έτσι, ότι όταν δεν σέβεσαι το μπάσκετ, καλύτερα να μην το παίζεις με άλλους. Ας επιστρέψουμε στις εποχές με κολεγιόπαιδα, αφού δεν μπορεί να βρεθεί λύση. Τουρνουά-παρωδίες δεν ταιριάζουν στις μεγαλύτερες γιορτές του μπάσκετ. Όσα έγιναν και αποκαλύφθηκαν πλέον ότι έγιναν στο Πεκίνο είναι ντροπή για το μπάσκετ και όσους το αγαπάνε. Σημασία δεν έχει ποιος θα κέρδιζε το τουρνουά αν η διαιτησία σφύριζε με κοινούς κανόνες, σημασία έχει ότι δεν παίχτηκε πραγματικά τουρνουά, αλλά θέατρο.

Αυτό που θα ήθελα θα ήταν να μαζευτούν κάποιες χιλιάδες αγωγές από ανθρώπους που στοιχημάτισαν τα λεφτά τους πηγαίνοντας κόντρα στις Η.Π.Α. στο Πεκίνο και να μηνύσουν τη FIBA για ηθελημένη αλλοίωση αποτελέσματος τουρνουά. Για να πέσουμε στην απόλυτη κατάντια…

Ή μπορούμε απλώς να μαγευόμαστε από τους αστέρες του NBA και να περιμένουμε ένα ίδιο τουρνουά το 2010 και το 2012. Με διαιτητικές αποφάσεις σε βάρος μόνο των άλλων και με ντόπινγκ κοντρόλ… μόνο για τους υπόλοιπους.