Αφιέρωμα «Παγωμένος Ώμος»: Θεραπευτικές ασκήσεις – Κινησιοθεραπεία (Α)

Εικόνα 13.1 Παραδείγματα εκκρεμοειδών ασκήσεων με τη χρήση βάρους

ΕΚΚΡΕΜΟΕΙΔΕΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ (ΑΣΚΗΣΕΙΣ GODMAN)

Έχοντας ως στόχο την αύξηση της ελαστικότητας του ώμου και την ενδυνάμωση αυτού, προχωρούμε στις εκκρεμοειδείς ασκήσεις που ειδικά σε περιπτώσεις με το σύνδρομο του Παγωμένου Ώμου είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές.

Πρόκειται για τεχνικές κινητοποίησης από τον ίδιο τον ασθενή, οι οποίες χρησιμοποιούν τις επιδράσεις της βαρύτητας, για να απομακρύνουν το βραχιόνιο από την ωμογλήνη. Βοηθούν στην ανακούφιση του πόνου, μέσω της ήπιας έλξης και των κινήσεων δόνησης και παρέχουν πρώιμη κίνηση στις δομές της άρθρωσης και το αρθρικό υγρό. Αρχικά, δεν χρησιμοποιείται καθόλου βάρος. Όταν ο ασθενής μπορεί να δεχθεί διάταση, προστίθεται βάρος στο χέρι ή στον καρπό, έτσι ώστε να προκληθεί μια δύναμη απομάκρυνσης στην άρθρωση⁵⁵ (Εικ.10.1).

Η θέση που πρέπει να έχει ο ασθενής είναι:

Κοντά στην άκρη του κρεβατιού από την πρηνή θέση με το πάσχον άκρο να κρέμεται από το κρεβάτι. Θα πρέπει το χέρι να είναι χαλαρό και να αφήνεται ελεύθερο. Σιγά – σιγά, θα πρέπει ο ασθενής να αρχίσει να ταλαντώνει το χέρι μπρος – πίσω χωρίς να χρησιμοποιεί τους μύες του αυχένα, η κίνηση μπορεί να γίνει και μέσα – έξω, καθώς και κυκλικά. Γίνονται αργά και σταδιακά, ξεκινούν από κυκλικές με τη φορά των δεικτών του ρολογιού και αντίθετα, πραγματοποιούνται και με κράτημα μικρού βάρους (1 – 2 kg).

Εικόνα 13.2 Εκκρεμοειδείς ασκήσεις από πρηνή θέση

Από όρθια θέση διάταση του οπίσθιου θυλάκου.

Εικόνα 13.3 Εκκρεμοειδείς ασκήσεις από όρθια θέση

Προσοχή: Μερικοί ασθενείς μπορεί να ζαλιστούν καθώς σηκώνονται. Αν συμβεί αυτό, τους βάζουμε να καθίσουν και να ηρεμήσουν. Αν οι ασθενείς δε μπορούν να διατηρήσουν την ισορροπία τους καθώς γέρνουν προς τα εμπρός, τους δίνουμε να κρατούν ένα σταθερό αντικείμενο ή τους λέμε να ξαπλώσουν σε ένα κρεβάτι σε πρηνή θέση. Αν ο ασθενής παρουσιάσει πόνο στην πλάτη από το σκύψιμο προς τα εμπρός, χρησιμοποιούμε την πρηνή θέση.

ΙΣΟΜΕΤΡΙΚΕΣ

Είναι εκείνες στις οποίες το μήκος των μυών που συσπώνται παραμένει αμετάβλητο και δεν παρουσιάζει κίνηση. Η ισχύς και ο τόνος των μυών διατηρούνται με την διδασκαλία και εφαρμογή των ισομετρικών συσπάσεων⁴¹. Αυτές πιο συγκεκριμένα για τους μύες της περιοχής του ώμου θα είναι:

1. Έξω στροφή ώμου. Από όρθια θέση απέναντι από τοίχο ή σε δοκάρι πόρτας με το χέρι στο πλάι και τον αγκώνα σε κάμψη 90 μοιρών. Ο ασθενής πιέζει την έξω επιφάνεια του αντιβραχίου του στο δοκάρι. Κράτημα υπομέγιστης δύναμης για 8sec και επανάληψη.

Εικόνα 13.4 Ισομετρικές ασκήσεις έξω – έσω στροφής, απαγωγής προσαγωγής και κάμψης – έκτασης.

2. Έσω στροφή ώμου. Από όρθια θέση απέναντι από τοίχο ή σε δοκάρι πόρτας με το χέρι στο πλάι και τον αγκώνα σε κάμψη 90 μοιρών. Ο ασθενής πιέζει την έσω επιφάνεια του αντιβραχίου του στο δοκάρι. Κράτημα υπομέγιστης δύναμης για 8sec και επανάληψη.

3. Κάμψη ώμου. Από όρθια θέση μπροστά από τοίχο ή από πόρτα με το πάσχον χέρι μπροστά. Ο ασθενής τοποθετεί το αντιβράχιο και το χέρι στον τοίχο και πιέζει σαν να πρόκειται να σηκώσει τον ώμο ψηλά σε κάμψη πάνω από το κεφάλι. Κράτημα υπομέγιστης δύναμης για 8sec και επανάληψη.

4. Απαγωγή ώμου. Από όρθια θέση μπροστά από τοίχο ή από πόρτα με το πάσχον χέρι στο πλάι. Ο ασθενής τοποθετεί το αντιβράχιο και το χέρι στον τοίχο και πιέζει με την ραχιαία επιφάνεια του αντιβραχίου τον τοίχο. Ο αγκώνας παραμένει στο πλάι (σε απαγωγή) και ο αγκώνας σε έκταση. Κράτημα υπομέγιστης δύναμης για 8sec και επανάληψη.

5. Κάμψη αγκώνα. Με χρησιμοποίηση του υγιούς μέλους το οποίο κρατά ή βάζει αντίσταση για ισομετρική σύσπαση του δικέφαλου σε διάφορες γωνίες 45, 90 και 135 μοιρών. Ο ασθενής κάμπτει το αντιβράχιο σπρώχνοντας το υγιές μέλος αλλά κρατώντας το σταθερό. Κράτημα υπομέγιστης δύναμης για 8sec και επανάληψη.

6. Έκταση ώμου. Από όρθια θέση μπροστά από τοίχο ή από πόρτα με την πλάτη προς τον τοίχο. Ο ασθενής φέρνει το πάσχον άκρο προς τα πίσω ελαφρά και πιέζει τον τοίχο. Κράτημα υπομέγιστης δύναμης για 8sec και επανάληψη.

Εκτελούμε διακοπτόμενες ισομετρικές συσπάσεις με μικρή αντίσταση από διάφορες γωνίες και χωρίς να απαιτείται η μέγιστη σύσπαση στους μυς του μυοτενόντιου πετάλου και στο δικέφαλο βραχιόνιο σε ανώδυνες θέσεις και σε ένταση που να μην προκαλεί συμπτώματα. Αρχικά, καθώς ο ασθενής μαθαίνει να αισθάνεται τη σωστή μυϊκή σύσπαση, δίνουμε ήπια αντίσταση με τα χέρια, έτσι ώστε η θέση και η ένταση να μπορούν να ελεγχθούν.

Προσφέρουμε την αντίσταση πάνω από τον αγκώνα, για να ελαχιστοποιήσουμε τις διατμητικές δυνάμεις μέσα στη γληνοβραχιόνιο άρθρωση. Αν προκληθεί πόνος από συμπίεση της άρθρωσης, εφαρμόζουμε μια ελαφρά έλξη, καθώς βάζουμε την αντίσταση. Ξεκινάμε με τον ασθενή σε ύπτια θέση και καθώς η κατάσταση βελτιώνεται τοποθετούμε τον ασθενή σε καθιστή ή όρθια θέση.