Τον θυμάσαι; – Εξέιβιερ ΜακΝτάνιελ

Είναι σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν περάσει ποτέ τον Ατλαντικό Ωκεανό. Αν μάλιστα σκεφτούμε και την εποχή που τον πέρασε σίγουρα μιλάμε για πρωτοφανή επιτυχία. Ο λόγος για τον Εξέιβιερ ΜακΝτάνιελ (Xavier McDaniel, 46, 2.01) ή Ξαβιέρ (Ζέιβιερ ή Ξαβιέ) όπως τον είχαμε ακούσει τότε, τον οποίο έφερε στην Ελλάδα ο Ηρακλής την περίοδο 1995-96.

Ο τρόπος που ήρθε ο ΜακΝτάνιελ στην Ελλάδα ήταν αρκετά περίεργος (αν και όχι πρωτόγνωρος). Η συμφωνία μιλούσε για συμβόλαιο ενός μήνα και αν ο ΜακΝτάνιελ… έμενε ικανοποιημένος, τότε είχε 15 μέρες για να το ανανεώσει για 2 χρόνια. Οι εφημερίδες (με γνωστούς συγκεκριμένους συντάκτες…) μιλούσαν για σκάνδαλο, για «τσιφλίκι των Αμερικανών μάνατζερ» στην Ελλάδα, για «μηνιαία αρπαχτή» του ΜακΝτάνιελ, για κομπίνα του Τζορτζ Άντριους που είχε αναλάβει τις διαπραγματεύσεις, αλλά η ιστορία απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι ορισμένοι καλύτερα να… μασάνε παρά να μιλάνε (να γράφουν εν προκειμένω).

Ο ΜακΝτάνιελ ήρθε τον Σεμπτέμβρη (στις 4/9 έγινε γνωστή η συμφωνία) και από την αρχή οι άνθρωποι του Ηρακλή μιλούσαν για έναν παίκτη που θέλει να μείνει στην Ελλάδα. Κανείς… σχεδόν δεν τους πίστεψε, μέχρι τις 17 Οκτωβρίου, όταν ο ΜακΝτάνιελ βγήκε από το αυτοκίνητό του έξω από το Ιβανώφειο, πλησίασε τους δημοσιογράφους και ανακοίνωσε ότι μένει στην Ελλάδα. «Μέχρι τη Δευτέρα, το μυαλό μου και η καρδιά μου ταξίδευαν στο NBA, όμως έπρεπε να πάρω τώρα την απόφασή μου και αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα». Οι δηλώσεις χρειάστηκαν… επιβεβαίωση μέσω του επίσημου δελτίου Τύπου της εταιρείας που τον εκπροσωπούσε, ώστε να γίνουν πιστευτές σε Έλληνες και… Αμερικάνους. Το συμβόλαιο του ΜακΝτάνιελ ήταν 3 εκατομμύρια δολάρια για δύο χρόνια, με τον Αμερικανό να μένει μια σεζόν στην Ελλάδα.

Όταν ήρθε είπε ότι θέλει το πρωτάθλημα και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, για να δει πολύ σύντομα ότι το μπάσκετ στην Ευρώπη δεν ήταν… περίπατος. Ο Ηρακλής μίλησε για απάντηση στον… Ντομινίκ Ουίλκινς και πράγματι ήταν αν αναλογιστούμε τη διαφορά δυναμικής ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Τι έκανε στην Ελλάδα ο ΜακΝτάνιελ; Μπορεί ο Ηρακλής να μην μπόρεσε σε καμία στιγμή να χωρέσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη (Πρωταθλητριών και Α1) και τελικά να τα… έριξε και τα δύο, αλλά ο ΜακΝτάνιελ, όπως και να το κάνουμε, ήταν… ΜακΝτάνιελ. Έφτασε με τον Ηρακλή στον τελικό του Κυπέλλου και είχε 19.5 πόντους και 9.4 ριμπάουντ με περίπου 2 ασίστ και 1,5 κλέψιμο ανά αγώνα στην Ελλάδα.

Ο “X-man” όπως είναι το προσωνύμιό του, για τον οποίο στο Σιάτλ λένε «κανείς ποτέ δεν έπαιζε πιο σκληρά από αυτόν», είχε μια γεμάτη καριέρα στο NBA.

Τα διαπιστευτήριά του τα είχε δώσει από το κολέγιο. Στο Ουιτσιτά Στέιτ ο ΜακΝτάνιελ έγραφε ιστορία. Έγινε (στην τελευταία του χρονιά) ο 1ος παίκτης στην ιστορία του NCAA που ήταν 1ος σε πόντους (27.0 μέσο όρο) και ριμπάουντ (14.8 μέσο όρο) σε όλο το NCAA. Τελείωσε το κολέγιο με 2.152 πόντους και 1.352 ριμπάουντ, όντας 1ος στην ιστορία του Ουιτσιτά σε ριμπάουντ και 2ος σε πόντους. Ρεκόρ είχε τους 44 πόντους με το Ουέστ Τέξας Στέιτ, ενώ πέρασε 14 φορές τους 30 πόντους. Τρεις φορές μέλος της καλύτερης ομάδας του NCAA και 2 φορές καλύτερος παίκτης, μόλις ο 2ος στην ιστορία του κολεγίου που πέρασε τους 2.000 πόντους και τα 1.000 ριμπάουντ.

Επιλέχθηκε το καλοκαίρι του 1985 από τους Σιάτλ Σουπερσόνικς στο νούμερο 4 του ντραφτ και μαζί με τον Νέιτ ΜακΜίλαν και τον Ντέρικ ΜακΚι έφτιαξαν την περίφημη… Big Mac!

Στο Σιάτλ έμεινε μέχρι τα μισά της χρονιάς 1990-91. Είχε στην ρούκι σεζόν του 17.1 πόντους, 8.0 ριμπάουντ, 2.4 ασίστ και 1.2 κλεψίματα μέσο όρο, ενώ οι μέσοι όροι του τα επόμενα 4 χρόνια ήταν πάντα πάνω από τους 20 πόντους (23.0 το 86-87), τα 5.3 ριμπάουντ (8.6 το 86-87) και τις 1.6 ασίστ (3.4 το 87-88). Η συμμετοχή του έφτασε μέχρι και τα 37 λεπτά ανά αγώνα στη δεύτερη σεζόν του στο NBA, ενώ το 1988 έπαιξε και στο all-star game.

Στο Σιάτλ πήρε το προσωνύμιο X-man, καθώς στο κολέγιο τον έλεγαν απλώς X. Στην πόλη ακόμη τον θυμούνται ως το «πιο κακό παιδί» και δεν είναι τυχαίο ότι οι μισοί τον αποκαλούσαν… «Xavier the bad». Ως τρανότερη απόδειξη το γεγονός ότι έγινε ο πρώτος παίκτης (ακολούθησε ο… Σπριούελ) που αποπειράθηκε να στραγγαλίσει κάποιον: μόνο που ο ΜακΝτάνιελ το έκανε κατά τη διάρκεια αγώνα και σε αντίπαλο (τον Ουές Μάθιους των Λέικερς). Πώς αντέδρασε το θύμα όταν τον ρώτησαν αν θα ανοίξει βεντέτα; «Όταν τον ξαναδώ, θα του σφαλιαρίσω το φαλακρό κεφάλι του» είπε ο Μάθιους, αλλά όσο τον… έπνιγε ο ΜακΝτάνιελ, καθόταν.. ανήμπορος. Η φωτογραφία στο πλάι ως απόδειξη.

Στη συνέχεια ήρθαν οι Φίνιξ Σανς (ανταλλαγή με τον Έντι Τζόνσον) για μισή χρονιά, μετά η Νέα Υόρκη για το 1991-92 και στη συνέχεια οι Μπόστον Σέλτικς, που ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο ΜακΝτάνιελ… ήρθε στον Ηρακλή. Μπορεί το μπλέξιμο στη λίγκα το 1995-96 και η αβεβαιότητα να μέτρησαν, αλλά ο ίδιος είπε ότι δεν άντεχε να παίζει λίγο, να έρχεται από τον πάγκο και να… φοβάται να σουτάρει: «εκεί αν σούταρες περισσότερο απ’ όσο σου αναλογούσε, οι βασικοί άρχιζαν να σου φωνάζουν. Δεν θεωρώ ότι είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου», είπε όταν οι δημοσιογράφοι… θαύμασαν το γεγονός ότι προσαρμόστηκε σε ρόλο παγκίτη. Το 1994-95 είχε μόλις 21 λεπτά συμμετοχής και 8.6 πόντους, 4.4 ριμπάουντ και 1.6 ασίστ. Κάπου εκεί ξεχείλισε το ποτήρι και πέρασε τον Ατλαντικό.

Μετά τον Ηρακλή έπαιξε 2 χρονιές στους Νετς, ολόκληρο το 1996-97 και το μισό 1997-98 για να σταματήσει την καριέρα του.

Στη συνέχεια, έπαιξε σε σειρές, εμφανίστηκε σε σόου, οργάνωσε καμπ για παιδιά, ασχολήθηκε με μεσιτικά γραφεία για να γίνει προπονητής μικρών παιδιών (ηλικία 11-12).

Στο Σιάτλ, όπου πλέον δεν υπάρχουν οι Σόνικς, πάντα θα θυμούνται τον σκληρό ΜακΝτάνιελ, τον X-man της πόλης. Το ίδιο κι εκείνος: «Όταν πήρα μετεγγραφή, πολλοί νευρίασαν. Πάντα όταν γυρνούσα κι έπαιζα στο Σιάτλ, μου φέρονταν σαν να ήμουν από εκεί. Εύχομαι να είχα τελειώσει την καριέρα μου στο Σιάτλ. Να είχα παίξει μόνο εκεί. Πάντα ήθελα να μου αποσύρουν τη φανέλα μου οι Σόνικς. Το έκανε το Λύκειό μου, το έκανε το κολέγιό μου… Πάντα έλεγα ότι θα πάω εκεί θα φτιάξω το όνομά μου και θα τους κάνω να μου αποσύρουν τη φανέλα. Μέχρι να το κάνουν, μάλλον πάντα θα το περιμένω με ανυπομονησία…».

Νίκος Κουσούλης