The real… Superman!

Δεν νομίζω να περιμένατε ότι θα το αφήσω ασχολίαστο; Εννοείται πως όχι. Θα αρχίσω με τον αγώνα, με τον οποίο, πλέον όλο και λιγότεροι ασχολούνται. Ο Σακίλ Ο Νίλ ήταν εκείνος που έκλεψε, κατ’ εμέ, την παράσταση. Μπορεί κάποιοι να τον θεωρούν… καραγκιόζη, αλλά ο Σακ είναι ο μεγαλύτερος… περφόρμερ της σύγχρονης ιστορίας του NBA. Ξέρει πάντα τι να κάνει και πού. Έτσι, πέρασε το τριήμερο χορεύοντας με μάσκα μαζί με τους Jabbawockeez, κάνοντας μονόζυγο στο στεφάνι, και… μειδιώντας για τις προσπάθειες του Χάουαρντ στα καρφώματα. Νομίζω, όμως, ότι θα συμφωνήσετε πως το χορευτικό ήταν… από άλλο πλανήτη. Μακράν η καλύτερη στιγμή του τριημέρου.

Στο τέλος, για σπάσιμο, πήρε το βραβείο του MVP μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ, παρότι ο Φιλ Τζάκσον έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μη γίνει αυτό. Ο Κόμπι μέχρι και στο all-star έπαιξε… 29 λεπτά, ενώ ο Σακ 11. Μετά, οι δυο τους θυμήθηκαν τον «παλιό καλό καιρό» όπως είπε και ο Σακίλ. Δηλαδή, τον καιρό που σφάζονταν και δεν ήθελαν ούτε ζωγραφιστό να δουν ο ένας τον άλλο. Πάντως, ο Κόμπι, χωρίς τον Σακ ακόμη δαχτυλίδι NBA δεν έχει πάρει. Τουλάχιστον, έχει καταφέρει να πάρει μόνος του MVP all-star game (εδώ γελάνε).

Και πάμε στους διαγωνισμούς. Εκεί που ακούσαμε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε: «Απίστευτος ο Μάρλι, ένα δωδεκάλεπτο το έχει άνετα, δεν έχει πάρει γραμμάριο από τότε που σταμάτησε», «τελείωσε ο χρόνος για τον Ρούντι, αλλά θα του επιτρέψουν να κάνει το κάρφωμα τιμής ένεκεν», «ο Ρούντι κάρφωσε, αλλά ήταν εκτός χρόνου και βαθμολογήθηκε λίγο» και άλλα αναρίθμητα…

Ο Ρούντι όντως δεν πρόλαβε να καρφώσει εντός χρόνου, αλλά οι κανονισμοί λένε ότι μετά το τέλος του χρόνου ο παίκτης έχει δύο προσπάθειες ακόμα. Επίσης, μπορεί να βαθμολογήθηκε λιγότερο επειδή άργησε να καρφώσει, αλλά όχι επειδή… τελείωσε ο χρόνος.

Τέλος πάντων, μπορεί οι Ισπανοί να μην είναι το καλύτερό μας, αλλά ο Ρούντι έκανε τα καλύτερα καρφώματα στον προκριματικό. Και τα δύο που επιχείρησε ήταν πάρα πολύ δύσκολα στην εκτέλεση και άξιζε να είναι στον τελικό. Βέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση, αφού για ταβάνι είχε το 42, ενώ ο Χάουαρντ ό,τι έκανε έπαιρνε… 50.

Βγήκε από τα αποδυτήρια, ο Σεμπάλος σήκωσε το 50, ήπιε ισοτονικό, το 50 σηκωμένο, έβαλε κολλητό μπλουζάκι για να δούμε ότι πάει γυμναστήριο, 50 και πάλι. Τουλάχιστον φέτος κάρφωσε σε όλες τις προσπάθειές του. Κάτι είναι κι αυτό.

Το σκετσάκι με τον τηλεφωνικό θάλαμο ήταν έξυπνο και καλό, αλλά ο Χάουαρντ το… χάλασε, αφού βγήκε έξω χωρίς να έχει φορέσει την κάπα. Δηλαδή μπήκε μέσα για να ντυθεί Σούπερμαν και τελικά βγήκε έξω και ντύθηκε…

Όσο για τα καρφώματά του, τι να λέμε… Στο πρώτο πατάει κάτω από το στεφάνι και είναι 2.11, δηλαδή κάνει κάρφωμα που θα έκανε και ο Μιλίσεβιτς, στο δεύτερο δοκιμάζει να καρφώσει σε ψηλότερη μπασκέτα, αλλά χάνει θεαματικά στη σύγκριση με τον Μάικλ Ουίλσον (που έχει το ρεκόρ σε μπασκέτα 3.65 μέτρων και ήταν και 1.95). Για μένα δεν μπορείς να δοκιμάζεις να κάνεις κάτι τέτοιο και να μην μπορείς να σπάσεις το ρεκόρ. Απλώς δεν έχει κανένα νόημα. Βέβαια, 50 πήρε εννοείται.

Στον τελικό, το πρώτο του κάρφωμα ήταν πραγματικά πολύ καλό και δύσκολο. Το δεύτερο, όμως, όχι. Προσπάθησε να πατήσει από τις βολές και να καρφώσει με τα δύο χέρια. Τελικά πάτησε περίπου 40 πόντους πιο μπροστά και κάρφωσε με το ένα. Δηλαδή έκανε το κάρφωμα του… Μπρεντ Μπάρι χειρότερα από τον Μπρεντ Μπάρι, την ώρα που ο Μπάρι το έκανε φορώντας και φόρμα!

Ο Νέιτ Ρόμπινσον είχε καλά καρφώματα, με ιδιαίτερο το δεύτερο του ημιτελικού. Ξεχωρίζω αυτό καθότι είναι πολύ δύσκολο να καρφώσεις έχοντας πατήσει σε πλάτη ανθρώπου. Θα σας έλεγα βάλτε ένα σκαμπό με μαξιλάρι και πάρτε φόρα για να δείτε αν θα καρφώσετε, αλλά καλύτερα… don’t try this at home.

Οι δυο τους έπρεπε να περάσουν τελικό (δεν το καταλάβατε από τα 50αρια), ώστε να μην πάει χαμένη η παράσταση με τον Κρυπτονίτη. Χαλάλι τους, καθώς είχε γέλιο. Και φτάνω στο κάρφωμα του Ρόμπινσον πάνω από τον Χάουαρντ, το οποίο κέρδισε με… 52% των ψήφων. Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει για να κερδίσει άνετα; Να βάλει στις πλάτες του Χάουαρντ τον Σακίλ και να περάσει από πάνω; Ή να το κάνει χωρίς παπούτσια μόνο με κάλτσες; Αυτό βέβαια, το είχε δοκιμάσει πέρσι ο Τζέραλντ Γκριν (και κάρφωσε κάτω από τα πόδια), αλλά τότε είχε κερδίσει το λέι απ του Χάουαρντ. Γιατί με κάλτσες… καρφώνουν όλοι.

Από το διαγωνισμό θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη το ειρωνικό γέλιο του Σακίλ όταν ο Χάουαρντ στο πρώτο κάρφωμα προσπαθούσε να στρώσει την μπάλα στον εαυτό του… σουτάροντας. Ίσως γι’ αυτό πήρε και το 50άρι εν τέλει. Επειδή μετά από 1 λεπτό κατάφερε να κάνει έρμπολ κοντά στο καλάθι και όχι μακριά από αυτό… Αλλά με το δίκιο σας θα μου πείτε: γιατί γελάει ο Σακίλ, Rasheed; Η απάντηση είναι προφανής. Ο Σακ έχει σπάσει… τα κοντέρ φέτος με 62% στις βολές ποσοστό που είχε μόνο άλλη μια χρονιά στην καριέρα του και έχοντας ανέβει 10% σε σχέση με πέρσι. Είναι 2.4 % πάνω από τον Χάουαρντ και έχει κάθε λόγο να… μειδιά. Για του χρόνου, να προτείνω διαγωνισμό βολών Χάουαρντ, Σακ, Μπεν Ουάλας;

Και κλείνω με τον διαγωνισμό τριπόντων… Μα 5/25 σουτ; Μα 5/25 σουτ σε μπαράζ τελικού; Και ο σπορκάστερ να δίνει ρεσιτάλ: «Έχει ποσοστό περίπου 22-23%», προφανώς μετρώντας τους… πόντους από τις διπλές μπάλες στα εύστοχα σουτ.

Ευθυμήσαμε και φέτος, πάμε Ξάνθη τώρα για να μελαγχολήσουμε.