Γ. Σκιάς: Για πρόβα τζενεράλε

Το τοπ-16 της Ευρωλίγκας ολοκληρώνεται αυτό το διήμερο και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται μπροστά στο πέμπτο φετινό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, τον οποίο έχει κερδίσει στις τρεις τελευταίες συναντήσεις τους (μην ξεχνιόμαστε). Ένα ντέρμπι σε φόντο ευρωπαϊκό (εγγύηση πολιτισμένης ατμόσφαιρας;) με τους μονομάχους, ωστόσο, να έχουν μάλλον περιορισμένο κίνητρο.

Η πρόκριση είναι εξασφαλισμένη και για τους δύο, ενώ η επιλογή αντιπάλου (Ρεάλ ή ΤΣΣΚΑ;) για τους «8» ίσως αποδειχθεί παγίδα, αφού ο προγραμματισμός δίνει τον τελευταίο λόγο στους Μαδριλένους. Με αυτό υπόψιν, θα εξετάσουμε τις δύο εκδοχές που καθεμία συγκεντρώνει μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα.

Ποια Ουνικάχα…

Αυτό που σίγουρα πρέπει να πιστώσουμε στον Παναθηναϊκό είναι ότι προκρίθηκε στα πλέι-οφ με το σπαθί του και σχετικά εύκολα, καταφέρνοντας να μετατρέψει σε τυπική διαδικασία τον «τελικό» κόντρα στη Μάλαγα. Οι φιλοξενούμενοι αντιμετώπισαν μεγάλα προβλήματα απέναντι σε μια πολύ δυναμική άμυνα. Στην αρένα του ΟΑΚΑ οι «πράσινοι» έδειξαν χαρακτήρα και πέρασαν χειροπέδες στα αντίπαλα γκαρντ, μην επιτρέποντας στους παίκτες του Πλάθα (ή μήπως Πλάζα; …Πλάσα; Βοήθεια, κ. Χατζηγεωργίου!) να βρουν εύκολα καλάθια. Κακά τα ψέματα, η ισπανική ομάδα δεν διακρίνεται για την επιθετική της μαεστρία και από τη στιγμή που τα βασικά της όπλα δεν ήταν σε θέση να πραγματοποιήσουν υπερβατική εμφάνιση (από τραυματισμό ο Κέινερ-Μέντλεϊ, με… περίοδο ο Ντράγκιτς), η μοίρα τους δεν μπορούσε να αλλάξει.

Σαφώς κρατάμε την επιστροφή στις θετικές εμφανίσεις και πάντα με την πυξίδα στραμμένη στην άμυνα. Ο αντίπαλος έμεινε σε ένα πενιχρό 42,2% εντός παιδιάς (eFG%) και η αρχική αιμορραγία στο ριμπάουντ που θα μπορούσε να κοστίσει μπαλώθηκε όσο προχωρούσε το παιχνίδι. Ο Αλβέρτης ευτύχησε να έχει τον Διαμαντίδη σε τρομερή βραδιά για δεύτερο συνεχόμενο must win παιχνίδι (όπως κόντρα στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς) και αυτό από μόνο του ήταν πάρα πολύ για την Ουνικάχα. Ταυτόχρονα, ο Κάρι έμεινε στο παρκέ για 22 λεπτά και σούταρε πολύ, πράγμα ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ, αν θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί στο κορυφαίο επίπεδο. Είναι δεδομένο ότι η half court επίθεσή μας υποφέρει και ο Αμερικανός πρέπει να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και να δίνει πόντους με προσωπικά καλάθια από μέση ή και κοντινή απόσταση. Στα θετικά περνάω και την παρουσία του Μαυροκεφαλίδη που μπήκε στο παρκέ σε ένα κρίσιμο σημείο και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του (πολύ ξύλο, 5 φάουλ, τρίποντο με ταμπλό κ.λπ.), ώστε να διατηρηθεί η υπέρ μας διαφορά, ώσπου να επιστρέψει στο παρκέ ο Λασμ.

Κατά τα άλλα, το ζήτημα με τα πλέι-μέικερ μας παραμένει, αφού ο μεν Ούκιτς δεν αντέχει να παίζει 100% για πολλά λεπτά, ο δε Ράιτ (και μαζί του η ομάδα) δεν έχει βρει ακόμα τους τρόπους να αναδεικνύει τα προσόντα του, κρύβοντας παράλληλα τα μειονεκτήματά του. Πρέπει να τονιστεί ότι το παιχνίδι κερδήθηκε 100% από την άμυνα, καθώς στο επιθετικό κομμάτι μόνο σε μικρά χρονικά διαστήματα καταφέραμε να επιβληθούμε. Ξέρουμε πολύ καλά ότι είμαστε εξαρτημένοι από το περιφερειακό σουτ και την Πέμπτη οι spot shooters μας έμειναν στο 35,7% – όχι τραγικό, αλλά σίγουρα όχι αρκετό για να νικήσεις μια Ρεάλ, μια ΤΣΣΚΑ ή μια Μπαρτσελόνα. Ευάλωτοι, τέλος, παραμένουμε στην άμυνα μέσα στο ζωγραφιστό (χρειαστήκαμε 10 φάουλ από τους σέντερ μας) όπου έχουμε προβλήματα απέναντι σε δυνατούς ψηλούς.

Άλλο επίπεδο

Με αυτά σαν δεδομένα, πηγαίνουμε τώρα στη μάχη του ΣΕΦ που περισσότερο μοιάζει σαν πρόβα για αυτά που θα επακολουθήσουν. Για τους Πειραιώτες οι τελευταίες αγωνιστικές εξελίχθηκαν πολύ θετικά, αφού η ομάδα – παρά τα επίμονα προβλήματα τραυματισμών – απέδωσε θαυμάσιο μπάσκετ και επιβλήθηκε μέσα στο παρκέ, για να πάρει τελικά καθαρές νίκες. Το πιο σημαντικό είναι ότι παγιώθηκε μια αγωνιστική φυσιογνωμία βασισμένη στο πλούσιο (ελληνικό) υλικό των γκαρντ, ενώ από τον πάγκο έβγαιναν πάντα νέες «ενέσεις» ενέργειας. Στο Φάληρο οι κοντοί του Παναθηναϊκού θα πρέπει να αναμετρηθούν με μια αθλητική περιφερειακή γραμμή όπου τον τόνο δίνει ο φορμαρισμένος Βαγγέλης Μάντζαρης – πανταχού παρών στην άμυνα, απέριττος στην επίθεση.

Ζητούμενα

Σαφώς, με το να μην παίξουν Πρίντεζης ή/και Περπέρογλου, οι «ερυθρόλευκοι» θα χάσουν πόντους και, κυρίως, post game, όμως υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα για τον Αλβέρτη και το τιμ του και αυτό ακούει στο όνομα Γκιόργκι Σερμαντίνι. Ο Γεωργιανός έχει μπόι που λείπει από το ρόστερ μας, ενώ έχει πολύ καλή επαφή με το καλάθι και μπορεί να δώσει σκορ σε ανύποπτα σημεία. Είναι απαραίτητο να σημαδευτεί στην άμυνα και πιθανολογώ πως θα γίνει προσπάθεια να τον βγάλουν από τη ρακέτα, εναλλάσσοντας την τακτική του σέντερ μας μετά από το σκριν. Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός ζητάει το κάτι παραπάνω από τους παίκτες που ως τώρα έχουν περιορισμένο ρόλο. Μπορεί να είναι ο Μαυροκεφαλίδης που έχει το σουτ, έχει και το καθαρό παιχνίδι με πλάτη. Μπορεί να είναι ο Παππάς που χρειάζεται μια μεγάλη εμφάνιση για να δυναμώσει την «υποψηφιότητά» του σε ένα ροτέισον που τον έχει αδειάσει. Μπορεί ακόμα να είναι και ο Ούκιτς που κάτι παθαίνει όποτε αντιμετωπίζει Ολυμπιακό. Μια δική του ανάσταση, θα ήταν το καλύτερο δυνατό σενάριο.

Ποιος καίγεται απόψε

Το κλειδί σε αυτή την αναμέτρηση είναι ότι ο Ολυμπιακός κατεβαίνει στο γήπεδο έχοντας πολύ περισσότερο ανάγκη τη νίκη. Οι τρεις σερί ήττες δεν καταπίνονται εύκολα και αποτελούν πολύ κακή υποθήκη για την τελική μάχη του πρωταθλήματος. Πόσο μάλλον που συνδυάζονται με ισάριθμες αποκαρδιωτικές εμφανίσεις του ηγέτη της ομάδας – φαντάζομαι ότι ο Σπανούλης θα προσπαθήσει να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Όσο κι αν η πρόκριση έχει κριθεί, το ματς είναι ιδιαίτερο για τους γηπεδούχους που θα έχουν για πρώτη φορά φέτος στήριξη οπαδών σε ένα παιχνίδι με τον αιώνιο αντίπαλο. Είναι λογικό να μην θέλουν να τους αφήσουν πικραμένους και να χτυπήσουν 100% τη νίκη, εγκαταλείποντας κάθε λογική επιλογής αντιπάλου. Η πίεση, δηλαδή, ανήκει στην έδρα και αυτό θα παίξει το ρόλο του στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Από την πλευρά του «τριφυλλιού» (πέρα από τη διοίκηση που είναι έτσι κι αλλιώς… καμένη) ο μόνος που πραγματικά καίγεται για τη νίκη είναι ο Φραγκίσκος Αλβέρτης που α) θέλει να ξεκινήσει την καριέρα του με ένα διπλό στο ΣΕΦ και β) δεν θέλει να γίνει «εκείνος που έσπασε το σερί του Πεδουλάκη».

Σκοτεινό μέλλον

Όσο για το τι θα γίνει στη συνέχεια, κανένας δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Είτε το βελάκι δείξει Μαδρίτη, είτε Μόσχα, είτε επιλέξουμε εμείς τον αντίπαλο, είτε μας επιλέξει αυτός, είτε πάμε στα πλέι-οφ με μια ένδοξη νίκη, είτε με μια ταπεινωτική ήττα ένα είναι το σίγουρο: με οποιονδήποτε από αυτούς τους αντιπάλους έχουμε πολύ δύσκολο έργο. Τόσο η Ρεάλ, όσο και η ΤΣΣΚΑ είναι αυτή τη στιγμή ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ από τον Παναθηναϊκό και θα χρειαστεί μια μοναδική υπέρβαση για να προκριθούμε. Το 2011 σκοτώσαμε την Μπαρτσελόνα που ως τότε τρόμαζε κόσμο, αλλά τότε είχαμε στον πάγκο τον Ομπράντοβιτς και τους Διαμαντίδη-Φώτση-Μπατίστ τρία χρόνια νεότερους. Στη φετινή συγκυρία οι δυνατότητές μας είναι πολύ χαμηλότερες.

Παλούκι νο.1

Οι μεν πρωταθλητές Ισπανίας είναι η ομάδα με την συνολικά καλύτερη παρουσία στη διοργάνωση και έχουν τον, κατά κοινή ομολογία, κορυφαίο πόιντ γκαρντ της σεζόν (MVP λέω εγώ) Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Σε αντίθεση με εμάς σκοράρουν κατά ριπάς, είτε στο ανοικτό γήπεδο, είτε σε σετ κατάσταση και αυτό είναι που τους διαφοροποιεί σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Το ρόστερ τους είναι βαθύ και πληρέστατο με δυνατούς αμυντικούς, πολλούς δημιουργούς, πολλούς σουτέρ, πολλή ποιότητα και ομοιογένεια. Έχουν ψηλό σέντερ ποιότητας (Μπουρούσης), άρα μπορούν να μας χτυπήσουν εκεί που πονάμε. Το μόνο σημείο που ίσως υπερτερούμε (θεωρητικά πάντα) είναι η δύναμη του μυαλού που μεταφράζεται σε αντοχή σε μάχες μέχρις εσχάτων (κληρονομιά Ομπράντοβιτς, αλλά και Πεδουλάκη). Αυτό το ατού αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του αρχηγού μας και, όχι, Διαμαντίδη αυτοί δεν έχουν.

Παλούκι νο.2

Η ΤΣΣΚΑ από την πλευρά της μοστράρει τον δικό της γαλαξία αστέρων και έχει να επιδείξει τρομερή πρόοδο στη διάρκεια της διοργάνωσης. Η άνοδος των Κρίστιτς-Κριάπα και η καλύτερη μοιρασιά της τράπουλας στην περιφέρεια (κλειδί η δημιουργικότητα του Ουίμς – πώς;) έκανε την αρκούδα να δείξει τα δόντια της στο τοπ-16, όπου είχε την πιο παραγωγική επίθεση από όλες τις ομάδες. Αυτοί έχουν άλλο στυλ, θα μας σκοτώσουν με αργό τέμπο και με κέντρο βάρους το inside game του Νέναντ Κρίστιτς που, πολύ απλά, δεν αντιμετωπίζεται από τους δικούς μας ψηλούς. Σημείο κλειδί είναι η ενδεχόμενη απουσία του τραυματία Τεόντοσιτς που είναι ο βασικός τροφοδότης του Σέρβου σέντερ και που δίνει στην ομάδα την απαραίτητη δόση δημιουργικής τρέλας. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για την ομάδα που κοουτσάρει ο πολύς Έτορε Μεσίνα και το βλέπω πολύ δύσκολο να χάσει σειρά πέντε αγώνων από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη.

Το μη χείρον…

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, λοιπόν, αλλά, αν με έβαζαν να επιλέξω, θα πήγαινα με τη Ρεάλ. Όχι με την έννοια ότι η πρόκριση είναι περισσότερο πιθανή. Απλώς, κατά τι λιγότερο απίθανη. Αυτό μοιάζει με σόφισμα, αλλά νομίζω ότι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και σε ό,τι μας έχουν δείξει οι ομάδες ως τώρα. Θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός δύσκολα μπορεί να αποκλείσει την ΤΣΣΚΑ (εννοείται, μακάρι να διαψευστώ), ενώ ενδέχεται, υπό προϋποθέσεις, να αποκλείσει τη Ρεάλ. Όλα αυτά αν καταφέρει να κρατήσει το σκορ χαμηλά, αν καταφέρει να νικήσει στον αριθμό των κατοχών, αν εκνευρίσει τον Ρούντι, αν «δείρει» τον Μίροτιτς, αν πέσει σε κακές shooting nights των Ισπανών, αν είναι έγκαιρα έτοιμος ο Γκιστ, αν αντέχει 30λεπτα ο Ούκιτς, αν ξυπνήσει ο Λου, αν αναστηθεί ο Μπατίστ, αν τα βάλουν όλα οι Μπράμος-Φώτσης-Ματσιούλις, αν δεν φορτώνεται φάουλ ο Λασμ και, κυρίως, αν είναι γερός ο Μήτσος.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά μπορούν να γίνουν ταυτόχρονα και μάλιστα σε σειρά αγώνων. Το βέβαιο είναι ότι οι «πράσινοι» θα προσπαθήσουν για το καλύτερο δυνατό και θα χτυπήσουν την όποια σειρά με όλες τους τις δυνάμεις, έστω κι αν ξέρουμε όλοι ότι πάμε στα πλέι-οφ με ρόλο αουτσάιντερ. Τι να κάνουμε, οι παχιές αγελάδες την έκαναν για άλλα λιβάδια και η ανάκαμψη (άσχετα τι παπαγαλίζει η TV) αργεί ακόμη.

Γιώργος Σκιάς