Η δική μας Μεγάλη Παρασκευή!

Θα μπορούσε να είναι η σύνθεση του φάιναλ φορ του Μιλάνου και κανείς δεν θα απορούσε: Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Ρεάλ Μαδρίτης, ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Τέσσερις ομάδες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τέσσερις ομάδες που μοιράζονται 23 τρόπαια πρωταθλητή Ευρώπης, που έχουν σηκώσει τις 7 από τις τελευταίες 8 Ευρωλίγκες, που έχουν 36 συνολικά (με τη Σουπρολίγκα) συμμετοχές σε φάιναλ φορ. Μόνο δύο θα βρεθούν στο Μιλάνο. Η μεγάλη εβδομάδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι αυτή που διανύουμε και την Παρασκευή οι δυο εκπρόσωποί μας στην Ευρωλίγκα θα δώσουν το σημαντικότερο παιχνίδι της σεζόν, στην πιο μεγάλη βραδιά της χρονιάς.              

Η βραδιά της Παρασκευής για τον Έλληνα μπασκετόφιλο θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με έναν ενδεχόμενο τελικό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στις 18 Μαΐου. Αλλά και πάλι εκείνο είναι λιγότερο σημαντικό (αν βγάλεις τα οπαδικά χρώματα), μιας και το τρόπαιο ξέρεις ότι θα καταλήξει σε ελληνικά χέρια για 4η συνεχόμενη χρονιά. Την Παρασκευή οι δυο «αιώνιοι» παίζουν τα ρέστα τους, είτε θα έχουμε ελληνικό ενδιαφέρον και στους δύο ημιτελικούς, είτε μόνο στον ένα, είτε θα κάτσουμε να δούμε τη γιορτή από τον καναπέ μας για πρώτη φορά από το 2008!

Ό,τι έχει γίνει ως τώρα στη σεζόν διαγράφεται, όλα όσα έχουμε δει έχουν τη σημασία τους αλλά περνούν σε δεύτερη μοίρα. Η Παρασκευή είναι η μέρα των μεγάλων παικτών, των ανθεκτικών ομάδων, εκείνων που αρνούνται να χάσουν. Ένα ματς, 40 λεπτά, και μετά φάιναλ φορ. Η επιτομή του νοκ άουτ αγώνα. Μαδρίτη και Μόσχα χτυπούν ελληνικά η βραδιά είναι «όλα ή τίποτα», do or die.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει κερδίσει φιλοξενούμενη ομάδα το 5ο παιχνίδι σειράς Ευρωλίγκας, 6 φορές έχουμε δει 5ο ματς, 6 φορές οι γηπεδούχοι έφυγαν νικητές. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει επιστρέψει ομάδα από το 0-2 για να πάρει σειρά. Ο αστερίσκος και το κλειδί και στις δύο φράσεις είναι το «μέχρι σήμερα». Άλλωστε, όπως λέει και η Ευρωλίγκα στην επίσημη ιστοσελίδα της «αν και Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν την ευκαιρία να σπάσουν την παράδοση της διοργάνωσης».

Η παράδοση

Έξι σειρές έχουν πάει σε 5ο παιχνίδι στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Η πρώτη ήταν ο τελικός του 2000-01, όταν Κίντερ Μπολόνια και Ταού Κεράμικα βρίσκονταν στο 2-2 και έπαιζαν 5ο παιχνίδι για τον πρωταθλητή, στην Ιταλία. Η Κίντερ κέρδισε με 82-74, ο τεράστιος Μανού Τζινόμπιλι αναδείχτηκε σε MVP των τελικών.

Για την επόμενη τέτοια μάχη χρειάστηκε να περάσουν 8 χρόνια, το 2008-09 που επέστρεψαν οι best-of-five σειρές, η Ταού Κεράμικα έπαιξε ξανά 5ο παιχνίδι, αυτή τη φορά στη Βαρκελώνη. Όμως, η Μπαρτσελόνα κέρδισε με 78-62, με τον Ναβάρο και τον Ιλιασόβα να βάζουν από 19 πόντους, για να περάσει στο φάιναλ φορ.

Το 2010-11, Ρεάλ Μαδρίτης και Βαλένθια πάλευαν για το φάιναλ φορ με τους Μαδριλένους να κερδίζουν εντός έδρας με 66-58 για το 3-2 στη σειρά και την πρόκριση. Το 2011-12 ήταν η σειρά του Παναθηναϊκού να παίξει 5ο παιχνίδι, απέναντι στη Μακάμπι. Σε μια σειρά που η Μακάμπι είχε κερδίσει στο ΟΑΚΑ με 92-94 στην παράταση (2ος αγώνας) και ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε σε 2-2 στο 4ο παιχνίδια (69-78) στο Τελ Αβίβ, οι δυο τους έφτασαν στο 5ο ματς με το σκορ να είναι 85-85 και τον Διαμαντίδη να έχει 1/2 βολές. Η Μακάμπι πήρε το ριμπάουντ αλλά το χέρι του Διαμαντίδη απέτρεψε το τελευταίο σουτ, με τον Παναθηναϊκό να ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη.

Το 2012-13 δύο σειρές έφτασαν στο 5ο παιχνίδι, αμφότερες «ελληνικές» όπως και φέτος. Ο Ολυμπιακός είδε τον Γκόρντον της Εφές να βάζει φόλοου στο τελευταίο δευτερόλεπτο για να ισοφαρίσει σε 2-2 τη σειρά, με τους Τούρκους να κερδίζουν με 21-36 στο 15ο λεπτό του 5ου αγώνα. Όμως, με μία από τις… κλασσικές επικές αντεπιθέσεις οι πρωταθλητές Ευρώπης έφτασαν στο 82-72 και το Λονδίνο. Ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει την Μπαρτσελόνα με 65-66 στο 2ο παιχνίδι, αλλά έχασε στο ΟΑΚΑ με 60-70 στο 4ο. Στο 5ο ματς η Μπαρτσελόνα κατάφερε να κερδίσει στην έδρα της για να πάρει αυτή την πρόκριση.

Η Μαδρίτη

Οι πρωταθλητές Ευρώπης δοκιμάζονται την Παρασκευή στη Μαδρίτη. Από το 0-2 στο 2-2 ο Ολυμπιακός θέλει άλλη μία νίκη για να ταξιδέψει στο Μιλάνο και να υπερασπιστεί εκεί το στέμμα που κατέχει από τον Μάη του 2012. Η ομάδα που τα τελευταία 3 χρόνια έχει κερδίσει όλα τα ματς τα οποία έπρεπε να κερδίσει, καλείται να επαναλάβει κάτι αντίστοιχο για ακόμα μία φορά. Θα μπορούσες να βρισκόσουν σε πιο δύσκολη κατάσταση απ’ το να παίζεις στην απόρθητη φέτος σε Ευρώπη και ACB έδρα της Ρεάλ; Όχι. Θα μπορούσες να έχεις στη γωνία σου καλύτερη ομάδα για να αντιμετωπίσει τέτοια κατάσταση; Όχι.

Το πόσο αμφίρροπο ήταν το εν λόγω ζευγάρι το είχα επισημάνει από την αρχή, τότε που ακόμα είχαμε τη συζήτηση για το αν η Ρεάλ επέλεξε τον Ολυμπιακό ή όχι. Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως μετά από τα 4 παιχνίδια που έχουμε δει και τα όσα έχουμε δει σε αυτά, η πλειονότητα των ελληνικών μέσων προσπαθεί να περάσει το 5ο ματς περίπου σαν mission impossible, κάτι σαν έπος. Τίτλοι και φράσεις στο στιλ του «δεν χρειάζονται δάκρυα» ή στο «σε ένα ματς μπορεί και η χειρότερη ομάδα να περάσει και τώρα έχουμε μπροστά μας ένα ματς» (το δεύτερο ακούστηκε στη nova μετά το 4ο παιχνίδι) θεωρώ ότι είναι εκτός πραγματικότητας και χωρίς λογική.

Στη σειρά η Ρεάλ ήλεγξε απόλυτα το 1ο παιχνίδι, με τον Ολυμπιακό να το προσεγγίζει εντελώς λάθος και να το χάνει εύκολα με 88-71, με το 2ο ματς να κλείνει στο 82-77 και τον Ολυμπιακό να έχει 15/27 βολές κρατώντας τη Ρεάλ στους 29 πόντους στο 2ο ημίχρονο. Αντίστροφη κατάσταση στην Αθήνα, με το 3ο ματς να πηγαίνει στο 78-76 και το 4ο στο 71-62 με τους Μαδριλένους να κάνουν αρνητικό ρεκόρ σεζόν στην επίθεση με τους 62 πόντους που έβαλαν.

Όλα αυτά δεν δείχνουν μια σειρά που ο Δαυίδ προσπαθεί να αποκλείσει τον Γολιάθ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού μόνο αστείος καταφέρνεις να φανείς όταν στο ρόλο του Δαυίδ βάζεις τον δύο συνεχόμενες φορές πρωταθλητή Ευρώπης. Η μία είναι η ομάδα την οποία πρέπει να κερδίσεις για να της πάρεις το στέμμα, η άλλη είναι εκείνη που έφτασε πιο κοντά απ’ όλες για να το καταφέρει πέρσι και εκείνη που φέτος δείχνει πιο ικανή απ’ όλες για να το κάνει. Από αυτό μέχρι το αν θα τα καταφέρει ή το αν είναι το απόλυτο φαβορί στη μάχη, έχουμε μεγάλη απόσταση που κανένα λογικό άλμα δεν μπορεί να καλύψει.

Πάντως, στη σειρά έχουμε δει 2-3 σημεία που μοιάζουν με κλειδιά, σημεία που όποτε εμφανίστηκαν έδειξαν να γέρνουν την πλάστιγγα απ’ τη μία ή την άλλη πλευρά. Ένα είναι η άμυνα με αλλαγές σε κάθε σκριν του Ολυμπιακού. Άλλο είναι τα τρίποντα της Ρεάλ. Η μάχη της ρακέτας. Η παρουσία του Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Η παρουσία του Σέρχιο Λιουλ.

Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να χωρίσει αυτή τη σειρά σε δύο κομμάτια. Το ένα είναι τα πρώτα 3 ημίχρονα, ως και το 1ο του 2ου αγώνα δηλαδή, το άλλο είναι τα επόμενα 5 ημίχρονα. Στα πρώτα 3 έχει χάσει με 141-115, στα επόμενα 5 έχει κερδίσει με 167-182. Ή αν το προτιμάτε με μέσους όρους για να διαβάζεται καλύτερα, τα πρώτα 3 ημίχρονα της σειράς πήγαιναν χοντρικά στο 47.0-38.3 υπέρ της Ρεάλ, τα επόμενα 5 στο 33.4-36.4 υπέρ του Ολυμπιακού. Ήτοι, 14 ολόκληροι πόντοι διαφορά στην παραγωγικότητα της Ρεάλ με αυτή του Ολυμπιακού να μένει σχεδόν η ίδια.

Η βασική διαφορά που οδήγησε σε αυτό είναι οι αλλαγές του Ολυμπιακού σε κάθε σκριν της Ρεάλ, ανεξαρτήτως αν θα είναι ανάμεσα σε κοντούς, σε ψηλούς ή σε κοντό και ψηλό. Και έχοντας εικόνα απ’ όλα τα παιχνίδια, νομίζω ότι μόνο ο Σερμαντίνι έχει θέμα σε αυτή την άμυνα με τους παίκτες της Ρεάλ, αφού Ντάνστον, Πετγουέι, Σίμονς, Πρίντεζης, τα πηγαίνουν αρκετά καλά και στο να μαρκάρουν κοντούς και στο να κλείνουν πίσω ώστε να μην σκοράρουν κατά βούληση οι ψηλοί της Ρεάλ. Που για να γίνει αυτό το δεύτερο, θα πρέπει να πάρουν και την μπάλα από την περιφέρεια, κάτι που δεν γίνεται πολύ συχνά σε τέτοιες φάσεις, με τους περιφερειακούς να έχουν όλοι την «shoot first» λογική στο μυαλό τους όταν βλέπουν ψηλό μπροστά τους.

Ένα άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο είναι η ευστοχία των δύο ομάδων εντός παιδιάς. Δείτε τους παρακάτω πίνακες για να καταλάβετε πόσο φθίνουσα είναι η πορεία των ποσοστών της Ρεάλ Μαδρίτης όσο προχωρά η σειρά και ανεβαίνει η ένταση και το άγχος:

Στο 4ο παιχνίδι τα ποσοστά των Μαδριλένων έκαναν απίστευτη βουτιά. Ήταν οι παίκτες της Ρεάλ της λογικής «ας το πάρουμε στη Μαδρίτη»; Ή δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Όποια από τις δύο κι αν είναι η απάντηση, είναι σίγουρα κάτι ανησυχητικό, όσο κι αν υπολογίσουμε τον παράγοντα έδρα στην εξίσωση. Δείτε και τα αντίστοιχα ποσοστά του Ολυμπιακού:

Έχοντας στο μυαλό μας και το αποτέλεσμα κάθε αγώνα, βλέπουμε ότι ο Ολυμπιακός κερδίζει ή χάνει ουσιαστικά ανεξαρτήτως του πώς σουτάρει. Εν ολίγοις το «όλα αρχίζουν από την άμυνά μας» που είπε ο Ντάνστον στο αεροδρόμιο, τα λέει όλα.

Ένα ματς έχει πάρα πολλές παραμέτρους, ιδίως ένας τέτοιος αγώνας, ανάμεσα σε ομάδες με τόσο πολλές λύσεις και τόσο πολλές παραστάσεις. Προσπαθώντας να περιορίσουμε σε λίγες φράσεις τα όσα μπορεί να κρίνουν τον αγώνα, θα θέσω 8 σημεία-κλειδιά. Το ποιος θα κερδίσει εξαρτάται από το πώς θα έρθουν αυτά ή πώς θα αντιμετωπιστούν από την αντίπαλη ομάδα: η άμυνα του Ολυμπιακού με αλλαγές στα σκριν, τα φάουλ του Ντάνστον, το καθαρό μυαλό του Ροντρίγκεθ, η παρουσία του Λιουλ, ο παράγοντας Σπανούλης (το τι μπορεί να κάνει ο παράγοντας αυτός το έχει ήδη νιώσει για τα καλά στο πετσί της η Ρεάλ από πέρσι) και ο παράγοντας Ρούντι, ο έλεγχος των ριμπάουντ, τα τρίποντα της Ρεάλ, οι βολές του Ολυμπιακού (τραγικές ως τώρα στη σειρά και στις νίκες και στις ήττες).

Απ’ όλα θεωρώ ότι μόνο η «παρουσία του Λιουλ» χρειάζεται επεξήγηση. Ο Λιουλ είναι ο αφανής ήρωας της Ρεάλ. Σε μια ομάδα που ο Ρούντι και ο Μίροτιτς παίρνουν όλη τη λάμψη και όση περισσεύει δίνεται στον Ροντρίγκεθ και το μπασκετικό του IQ, ο Λιουλ έχει παίξει πάνω από 30 λεπτά και στα 4 παιχνίδια της σειράς (πάνω από 33 στα 3 από τα 4) και έχει βάλει μονοψήφιο αριθμό πόντων μόνο στο 4ο, δηλαδή σε εκείνο που ο Ολυμπιακός κέρδισε πιο εύκολα απ’ όλα. Να το πω και διαφορετικά; Μονοψήφιο ranking είχε στο 3ο και 4ο παιχνίδι, στα δύο που έχασε η Ρεάλ.

Το παιχνίδι στη Μαδρίτη, με την έδρα και τον κόσμο να βαραίνουν υπέρ της Ρεάλ, είναι πολύ δύσκολο για τον Ολυμπιακό. Όμως, οι πιθανότητες δεν μπορούν να είναι κάτω από 50% για τους «ερυθρολεύκους», ιδίως μετά την εικόνα των τελευταίων 2,5 αγώνων, το momentum που είναι με τους «ερυθρόλευκους», το γεγονός ότι ο Ντάνστον είναι στην καλύτερη κατάσταση της σεζόν, ότι ο Ολυμπιακός είναι ξεκάθαρα πιο σκληρή και ανθεκτική ψυχολογικά ομάδα από τη Ρεάλ ή αν προσμετρήσουμε το γεγονός ότι έχει κερδίσει κάθε παιχνίδι που έπρεπε να κερδίσει φέτος, πέρσι και πρόπερσι. Άλλο ένα χρειάζεται για το Μιλάνο και το φάιναλ φορ.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για όλα τα στοιχεία που δίνουν στον Ολυμπιακό πλεονέκτημα στη μάχη του 5ου αγώνα, ή για τον αντίλογο σε κάθε ένα από αυτά (που σίγουρα υπάρχει), αλλά σε τελική ανάλυση πρόκειται για δύο σχεδόν ισοδύναμες ομάδες, με ακριβώς τον ίδιο στόχο από την αρχή της σεζόν, που έχουν μπροστά τους 40 λεπτά για να χωρίσουν μια και καλή τις διαφορές τους. Το φόντο δίνει το χρωματισμό της βραδιάς, αλλά το ποια χέρια θα είναι σηκωμένα στις 23:30 το βράδυ εξαρτάται από τον Σπανούλη και την παρέα του. Όπως και κάθε άλλο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα από τον Οκτώβρη του 2011.

Η Μόσχα

Λίγες ώρες νωρίτερα ο Παναθηναϊκός δίνει μια εντελώς διαφορετικής λογικής μάχη στη Μόσχα. Ο φετινός Παναθηναϊκός έχει περάσει από χίλια κύματα, από δριμεία κριτική, από στιγμές που ένιωσε γίγαντας, από στιγμές που αγχώθηκε, που λαχάνιασε, που φοβήθηκε, έχει διώξει προπονητή, έχει αμφισβητηθεί, έχει θεωρηθεί αουτσάιντερ, δεν έχει απολαύσει από τους οπαδούς του της ίδιας υπομονής και πίστης που απολάμβανε τα προηγούμενα χρόνια.

Κι όμως, το ημερολόγιο γράφει 25/4, ο Παναθηναϊκός παίζει ακόμα στην Ευρωλίγκα, είναι στο 2-2 με την ΤΣΣΚΑ και απέχει 40 λεπτά από το φάιναλ φορ. Ξεχάστε το 12-12 της κανονικής περιόδου και του Top-16. Το 12-12 του Παναθηναϊκού και το 19-5 της ΤΣΣΚΑ αυτή τη στιγμή απέχουν ακριβώς την ίδια απόσταση από το Μιλάνο, με μόνη διαφορά το φόντο του 5ου αγώνα. Πολύ μικρή διαφορά, αμελητέα.

Είναι το φαβορί ο Παναθηναϊκός στο ματς της Μόσχας; Όχι. Θα είναι έκπληξη αν περάσει στο φάιναλ φορ; Ναι. Τον ξεγράφουμε; Εννοείται πως όχι. Η σειρά ως τώρα είναι δική του. Έχει χάσει μόνο το 2ο παιχνίδι χωρίς να παλέψει, αλλά έχει κερδίσει δύο συνεχόμενα, το ένα από αυτά με την ΤΣΣΚΑ να παίρνει 1 φορά σε όλο το παιχνίδι το προβάδισμα. Το πρώτο παιχνίδι πήγε στην παράταση και έληξε με 77-74 για τους Ρώσους με τον Παναθηναϊκό να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο για τη χαμένη ευκαιρία, το δεύτερο έληξε 77-51, το 3ο ήταν «πράσινο» με 65-59, ενώ το 4ο πήγε κι αυτό παράταση και έληξε με 73-72 για τον Παναθηναϊκό. Ένας φίλος των «πρασίνων» με την εικόνα που έχει ως τώρα η σειρά, δεν μπορεί παρά να αναφωνήσει «I like our chances» για το βράδυ της Παρασκευής.

Και πράγματι, γιατί να μην το πει; Αυτή η ΤΣΣΚΑ μοιάζει με ομάδα που δεν έχει κανένα νόημα. Αν της βγει το ματς μπορεί να σε καταστρέψει (2ο παιχνίδι), αλλά τις περισσότερες φορές πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Χωρίς τον Τεόντοσιτς η θέση του πλέι μέικερ μοιάζει με τον λόγο που ο Μεσίνα θα πάθει το πρώτο του εγκεφαλικό, ενώ από εκεί και πέρα, ο Ιταλός δεν έχει ούτε κατά διάνοια καταφέρει να απελευθερώσει παίκτες όπως ο Κρστιτς, ο Ουίμς, ο Χριάπα, ο Καούν, ο Τζάκσον, ο Πάργκο, ο Φριντζόν, από αυτό που μπορεί να παρομοιαστεί με μπάλα φυλακισμένου στα πόδια.

Η ΤΣΣΚΑ δεν τρέχει ούτε όταν μπορεί, με αποτέλεσμα να πηγαίνει τα παιχνίδια εκεί ακριβώς που τα θέλει ο Παναθηναϊκός: στη δύναμη, στην άμυνα και στο χαμηλό σκορ. Και αυτός ο τρόπος παιχνιδιού (που τον έχει από την αρχή της σεζόν, δεν της βγήκε τώρα) έχει οδηγήσει σε μια σειρά που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τελειώσει «πράσινα» την Τετάρτη. Εν ολίγοις; Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού την κάνει πολύ πιο εύθραυστη και θνητή απ’ όσο δηλώνουν τα ονόματα που έχει στο ρόστερ της ότι είναι.

Θεωρώ ότι η ΤΣΣΚΑ έχει δυσκολευτεί απέναντι στον Παναθηναϊκό περισσότερο απ’ όσο η ίδια θα υπολόγιζε. Το γεγονός ότι από παιχνίδι σε παιχνίδι ο Μεσίνα δοκιμάζει εντελώς διαφορετικές συνταγές ή μοιάζει να μην έχει υπομονή με συγκεκριμένους παίκτες, νομίζω ότι δείχνει εύγλωττα ότι δεν του βγαίνουν στο παρκέ αυτά που είχε υπολογίσει και όσο προχωράει η σειρά φοβάται όλο και πιο πολύ. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της παρατήρησης είναι οι χρόνοι του Χάινς: 30:16 στο πρώτο ματς, 21:18 στο δεύτερο, 16:13 στο τρίτο, 7:35 στο τέταρτο.

Ένα άλλο που έχει φανεί στα ματς είναι ότι ο Μεσίνα διστάζει στις αλλαγές του. Το να το κάνει ο Αλβέρτης που είναι άπειρος και έχει και χειρότερο ρόστερ, θα ήταν κατανοητό (το έχουμε δει και από τον Παναθηναϊκό, ιδίως στα 4α δεκάλεπτα των αγώνων), αλλά το να «φοβάται» ο Μεσίνα στις αλλαγές στο ματς είναι κάτι που δεν το περίμενα, αλλά που φαίνεται σε αρκετά σημεία, είτε όταν βγάζει παίκτες που πήγαιναν καλά (Βορόντσεβιτς στο 4ο παιχνίδι), είτε όταν δεν ανακατεύει την τράπουλα και ανακυκλώνει ξανά και ξανά «βασικούς» παρότι δεν είχε καταφέρει να πάρει κάτι καλό από αυτούς, είτε όταν φοβάται να βγάλει έναν παίκτη που παίζει καλά (ο Μίτσοφ δεν είχε παίξει πάνω από 15 λεπτά στα 3 πρώτα ματς, έπαιξε 38:08 στο 4ο).

Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει την ΤΣΣΚΑ να μοιάζει πιο μικρή απ’ όσο είναι αυτό είναι το μεγάλο του κέρδος στη σειρά. Θα πρέπει την Παρασκευή να μπει στο παρκέ χωρίς κανένα φόβο, ούτως ή άλλως είναι το αουτσάιντερ και όσο περνά η ώρα και καταφέρνει να βρίσκεται μέσα στο ματς το άγχος θα φορτώνει την ΤΣΣΚΑ. Εκείνη καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να περάσει στο φάιναλ φορ, εκείνη «πρέπει» να κερδίσει τη σειρά. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τέτοια πίεση στη δεδομένη στιγμή και αυτό είναι καλό για τους παίκτες του.

Βέβαια, δεν θα είναι όλα ρόδινα στην αναμέτρηση. Η σειρά ξεκίνησε την περασμένη Τετάρτη, από τότε, σε 9 ημέρες οι παίκτες του Αλβέρτη θα δώσουν το 5ο τους παιχνίδι, έχοντας ήδη παίξει 2 παρατάσεις. Και είναι πιο επιβαρυμένοι από εκείνους της ΤΣΣΚΑ, μιας και το ροτέισον του Παναθηναϊκού ήταν μικρό στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν.

Επίσης, υπάρχει και το θέμα του ύψους και των ριμπάουντ. Μέχρι στιγμής, σε όποιο ματς χάνει τα ριμπάουντ ο Παναθηναϊκός χάνει και τον αγώνα. Βάλτε σε αυτό και τα φάουλ των ψηλών, όπου Φώτσης και Λασμ είναι απαραίτητο να προφυλάξουν τους εαυτούς τους, για να έχετε μια πιο πλήρη εικόνα.

Ένα τεράστιο θέμα για τον Παναθηναϊκό είναι η αντιμετώπιση του Σόνι Ουίμς. Ο Αμερικανός έχει αποδείξει ότι μπορεί να πάρει μπρος ανά πάσα στιγμή, ανεξαρτήτως του πώς παίζει ως τότε στο παιχνίδι. Το είδαμε στο 2ο ματς με τους 14 πόντους της 4ης περιόδου, το είδαμε και στο 4ο ματς όταν από τα 0/7 άρχισε να σκοράρει χωρίς να χάνει σουτ, για να ισοφαρίσει τον αγώνα από το -9. Με τον τρόπο που παίζει η ΤΣΣΚΑ είναι και θα είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό. Όσο βρίσκεται εγκλωβισμένος και αστοχεί οι «πράσινοι» είναι πολύ δύσκολο να χάσουν την επαφή με το σκορ. Αν αρχίσει να σκοράρει χωρίς σταματημό, το ματς μπορεί να ξεφύγει γρήγορα. Είναι, ίσως, ο μόνος τρόπος που έχει η ΤΣΣΚΑ για να ανοίξει πολύ τη διαφορά.

Σε μια σειρά που ο Κρστιτς είναι σα να μην παίζει, ο Χριάπα με τον Καούν έχουν σηκώσει όλο το βάρος στη ρακέτα, αλλά η ΤΣΣΚΑ είναι ακόμα η ομάδα με τις περισσότερες λύσεις. Η σειρά, όμως, πάει όπως πάει με τον Φώτση να δείχνει ξανά (για όσους το είχαν για κάποιο ανεξήγητο λόγο ξεχάσει από το καλοκαίρι) ότι είναι ένα από τα καλύτερα τεσσάρια στην Ευρώπη και τον Λασμ να κάνει τη διαφορά στο «5». Ο Γκιστ δεν έχει κάνει ακόμα πολύ καλό ματς στη σειρά, ο Μαυροκεφαλίδης ίσως είναι το κρυφό χαρτί του Παναθηναϊκού και στο 5ο παιχνίδι, ο Μπράμος δεν έχει βρει ρυθμό από το τρίποντο, αλλά υπάρχει ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε και το οποίο μπορεί να κρίνει τη σειρά: ο Δημήτρης Διαμαντίδης.

Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δέχεται πάρα πολλή πίεση, όσο βρίσκεται στο παρκέ κάνει πολύ πιο εύκολη τη ζωή των υπολοίπων, αφού η ΤΣΣΚΑ είναι προσαρμοσμένη πάνω του, αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν έχει κάνει το μεγάλο ματς στη σειρά. Αν το κάνει στο 5ο παιχνίδι ο Παναθηναϊκός θα βρίσκεται μια ανάσα από το Μιλάνο. Η ΤΣΣΚΑ μοιάζει με τον «δαίμονά» του εδώ και πολλά χρόνια, είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές τον δυσκολεύει αρκετά, αλλά θεωρώ πολύ πιθανό να του «βγει» ένα καλό επιθετικά παιχνίδι στη σειρά, οπότε… δεν μένουν κι άλλα. Αυτή τη στιγμή έχει 6/32 εντός παιδιάς (4/21 τρίποντα) με 20 ασίστ και 11 λάθη, ενώ στο πρώτο ματς ήταν ο «μοιραίος» του Παναθηναϊκού. Ήρθε η ώρα να το πάρει πίσω;

Νίκος Κουσούλης