Και τώρα… στο ζουμί!

Ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ έπαιξε μέτρια είναι η αλήθεια. Πάντως, για τους 10.000 φίλους του, που πήγαν στο γήπεδο, αλλά και όσους μπασκετόφιλους το παρακολούθησαν από την τηλεόραση, το ματς ήταν χορταστικό. Καλό μπάσκετ, γεμάτο σκορ, 45 λεπτά αγώνα. Και κέρδισε και ο Παναθηναϊκός, πράγμα τυπικό για τη συνέχεια της διοργάνωσης, αφού οι «πράσινοι» είχαν πάρει την πρώτη θέση του ομίλου πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα, αλλά πράγμα σημαντικό για τον κόσμο και την ψυχολογία της ομάδας.

Ο Παναθηναϊκός μετά που πήρε διαφορά στο ματς (22 πόντους) χαλάρωσε και επέτρεψε στη Μάλαγα να κάνει ό,τι ήθελε στο γήπεδο. Το ματς γύρισε στο 70-69, αλλά την ίδια ώρα η Παρτιζάν είχε χάσει κάθε ελπίδα νίκης. Δεν έχει λόγο να σχολιάσουμε την απόδοση του Παναθηναϊκού συνολικά, καθώς οι συνθήκες του ματς ήταν ειδικές και με τέτοια ψυχολογία οι παίκτες των «πρασίνων» θα παίξουν μόνο στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου της Α1 και εφόσον η βαθμολογική διαφορά από την κορυφή μείνει ως έχει τώρα (βέβαια εκεί θα αντιμετωπίσουν μια ομάδα πιο αδύναμη από τη Μάλαγα, οπότε πάλι χωλαίνει η σύγκριση).

Αυτό που θα σχολιάσω είναι η προφανής πρόθεση του Ομπράντοβιτς να πάει το ματς στην παράταση, ώστε να «διασφαλίσει» τη νίκη εκεί. Με το λέι απ ο Παναθηναϊκός δεν κέρδιζε, αλλά ούτε και ρίσκαρε ήττα (όπως με ένα τρίποντο). Είναι απολύτως λογικό να μη θέλει να χάσει ένα (ακόμη και αδιάφορο) ματς ο Παναθηναϊκός αφού είχε φτάσει στο τέλος και μπροστά στον κόσμο του.

Επίσης, θέλω να πω κάτι που με… τρώει εδώ και καιρό. Βλέπω τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στα ματς του Παναθηναϊκού εδώ και δύο χρόνια και τον λυπάμαι. Πραγματικά και χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας αυτό. Ιδίως φέτος, ο Παναθηναϊκός έχει αναγκάσει τον Αλβέρτη να είναι ουσιαστικά βετεράνος. Να μιλήσουμε με αριθμούς; Ο Αλβέρτης δεν έχει παίξει ούτε ένα δευτερόλεπτο στην Α1 στα πρώτα 21 παιχνίδια της χρονιάς, ενώ στην Ευρωλίγκα έχει πατήσει παρκέ μόλις για 3:46 σε ένα ματς (από τα 16 της ομάδας). Γνώμη μου είναι ότι ο Αλβέρτης δεν άξιζε τέτοια μεταχείριση από τον Παναθηναϊκό. Λογικά οι ευθύνες είναι μοιρασμένες και ο παίκτης ίσως ήξερε ακριβώς σε τι έμπαινε όταν ανανέωνε το συμβόλαιό του, αλλά εμένα αυτό που βλέπω με ενοχλεί.

Ιδίως επειδή είναι η σημαία της ομάδας, το να περιφέρεται ένα χρόνο έτσι πίσω από τον πάγκο είναι κάτι υποτιμητικό για την καριέρα του, την αξία του και τα όσα έχει πετύχει. Θα έπρεπε ή να φύγει να πάει να παίξει μπάσκετ κάπου αλλού (δεν είναι ντροπή να παίξεις σε πιο αδύναμες ομάδες από τον Παναθηναϊκό, από τον Πανελλήνιο μέχρι την ΑΕΚ και από τον Πανιώνιο μέχρι τον Κολοσσό), ή να σταματήσει στα 34. Έτσι, θεωρώ ότι διασύρει μια πάρα πολύ καλή καριέρα και θα πρέπει πια να το καταλαβαίνει και ο ίδιος.

Πάμε στα άλλα ματς; Από τη γενικότερη… αδιαφορία της ημέρας θα κρατήσω δύο πράγματα: τη νέα καταπληκτική απόδοση του Μιρσάντ Τουρκσάν που είναι μακράν ο καλύτερος παίκτης του Top-16 στην Ευρωλίγκα (μετά είναι ο Βούισιτς). Βέβαια, λόγω αποτελεσμάτων, ο Βούισιτς είναι πιο ψηλά, αφού η ομάδα του Τουρκσάν πήγε άπατη. Πάντως, στα 33 του ο Τουρκσάν έδειξε ότι έχει πολύ μπάσκετ μέσα του ακόμη.

Και το τελευταίο: ακόμη και σε αδιάφορο παιχνίδι, αυτό που έκανε η Σιένα στο τέταρτο δεκάλεπτο με τη Φενέρ δεν πρέπει να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Οι Ιταλοί είναι ομαδάρα με τα όλα της και θα παλέψουν με νύχια και με δόντια απέναντι στον Παναθηναϊκό. Μόνο εύκολη δεν θα είναι η σειρά. Για τους λάτρεις των αριθμών: η Σιένα κέρδισε 16-5 την 4η περίοδο, αναγκάζοντας τη Φενέρ σε 1/11 σουτ εντός παιδιάς και 7 λάθη σε 10 λεπτά.

Κλείνω λέγοντας ότι το σύστημα 2-2-1 που έχει Ευρωλίγκα φέτος στα προημιτελικά, ευνοεί αρκετά την ομάδα με πλεονέκτημα έδρας, αν βέβαια πάρει τα δύο πρώτα ματς στην έδρα της. Γιατί μετά, είναι τόσο καλές οι ομάδες, που είναι δύσκολο να τις κερδίσεις τρεις φορές στη σειρά.