Βραδιά για όνειρα κι ελπίδες

Δυο ώρες απόσταση απ’ τον τίτλο. Ανάμεσα στον πονοκέφαλο των εκατέρωθεν προεδρικών δηλώσεων που προσπαθούν (σκληρά αν μη τι άλλο) να δουν ποιος μπορεί να εξαφανίσει τη λογική μας περισσότερο, υπάρχει και μπάσκετ. Το μπάσκετ που θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστής. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν. 5ος τελικός, do or die, το ματς της χρονιάς, η μητέρα των μαχών, tie-breaker, όπως θέλετε πείτε το. Η ουσία είναι μία: στις 22:00 στο ΟΑΚΑ θα έχει στεφθεί νέος πρωταθλητής.                  

Κι εμείς, αντί να ασχολούμαστε με το αν θα αντέξει ο Διαμαντίδης, αν ο Σπανούλης θα ξεσπάσει στο ΟΑΚΑ, αν ο Μπαρτζώκας θα παγιδεύσει τον Αλβέρτη ή αν ο Αλβέρτης θα εγκλωβίσει τον Μπαρτζώκα, ασχολούμαστε πάντα μόνο με τους διαιτητές που είναι πάντοτε το άλλοθι της ανικανότητάς μας, ασχολούμαστε με το αν τελικά γ**άνε τον Δ. Γιαννακόπουλο στο ΟΑΚΑ όπως τον Βαρδινογιάννη και τον Αλαφούζο, αν ο Κούγιας είχε δίκιο που είπε ότι μόνο η Επιτροπή Φιλάθλου Ιδιότητας μπορεί να τον εμποδίσει να πάει στο γήπεδο, αν ο Ολυμπιακός θα κοντραριστεί λίγο παραπάνω με τον Βασιλακόπουλο στις ήττες και θα το ξεπεράσει στις νίκες, αν έπρεπε να είναι 22 ή 25 ή 29 στην κάθε αποστολή και πόσο κατακλυσμιαίες είναι οι συνέπειες τέτοιας ασυνέπειας, αν οι Νέοι του Ολυμπιακού θα πάνε εν τέλει στην εθνική και αν θα ακολουθήσουν και οι άντρες του σε κανένα δίμηνο. Εθνική που είναι το εύκολο θύμα στον πόλεμο, η παράπλευρη απώλεια, αν προτιμάτε.

Γιατί ασχέτως του πραγματικού λόγου που έχει έρθει στο προσκήνιο, στην ουσία εδώ και δύο εβδομάδες χρησιμοποιείται απαράδεκτα ως μέσο εκβιασμού από την πλευρά του Ολυμπιακού. Θα προτιμούσα να αφήσω στην άκρη τους προέδρους των δύο ομάδων, όμως, και την επιτυχημένη προσπάθειά τους να σκοτώσουν και φέτος κάθε ίχνος λογικής που μπορεί να είχε απομείνει στον καθένα μας στη σύγχρονη Ελλάδα (δεν είναι ότι είχαμε περίσσεμα, πάντως) και να γυρίσω τον προβολέα εκεί που θα έπρεπε να είναι εξαρχής: στο παρκέ.

Σε λίγες ώρες ξεκινά και ο τελικός του NBA, λίγο μετά τον τελευταίο δικό μας, αλλά παραδόξως όλα τα αμερικάνικα sites έχουν αναλύσεις για το μπάσκετ, για τα συστήματα των δύο, στατιστικές αναλύσεις, αναφέρουν την περσινή κόντρα, το τι έχει αλλάξει από τότε, την σύγκρουση Τζέιμς-Ντάνκαν. Χαρτοπόλεμος πουθενά, πόλεμος ιδιοκτητών πουθενά. Αυτοί χάνουν…

Τι θα δούμε στο ΟΑΚΑ; Η λογική έχει λίγο πολύ ξεπεραστεί αγωνιστικά στους 4 τελικούς ως τώρα. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον πρώτο αγώνα με 1/20 τρίποντα, ο Ολυμπιακός κέρδισε με 25 πόντους τον δεύτερο και έσπασε έδρα κερδίζοντας με 16 πόντους στο 30ο λεπτό στον 3ο, για να μείνει χωρίς πόντο εντός παιδιάς ο Σπανούλης στον 4ο και να χάσει μέσα στο ΣΕΦ, την ώρα που σχεδόν κανείς δεν περίμενε τον Παναθηναϊκό να ισοφαρίσει τη σειρά, αλλά οι «πράσινοι» ήλεγξαν το 4ο ματς απόλυτα.

Εν ολίγοις, για λίγο το ΟΑΚΑ έγινε ΣΕΦ και το ΣΕΦ μετά ΟΑΚΑ, με βάση τα όσα μας έχουν συνηθίσει οι παίκτες των δύο. Πλέον, όλα αυτά μπαίνουν στην άκρη. Σίγουρα, ορισμένα από αυτά θα τα ανασύρουμε το βράδυ της Τετάρτης. Αν κερδίσει ο Ολυμπιακός όλοι θα σπεύσουμε να πούμε «φαινόταν, ο Παναθηναϊκός κέρδισε ένα ματς στο ΟΑΚΑ με την ψυχή στο στόμα και έχασε το άλλο χωρίς να το ελέγξει». Αν κερδίσει ο Παναθηναϊκός όλοι θα σπεύσουμε να πούμε «μα το momentum άλλαξε την Κυριακή, φαινόταν ότι θα πάει έτσι, εξάλλου ο Ολυμπιακός παραδοσιακά δυσκολεύεται στο ΟΑΚΑ».

Αυτή η δίσημη γραφή των τελικών θεωρώ ότι μας προδιαθέτει για έναν εξαιρετικά αμφίρροπο και ωραίο 5ο αγώνα. Τα δεδομένα μας είναι συγκεκριμένα, πάντως, και τα ζητούμενα για καθέναν από τους δύο μονομάχους το ίδιο. Στην ουσία, την ηρεμία μας, μας τη χάλασε το 4ο ματς.

Ως τότε είχαμε δει έναν Παναθηναϊκό που κέρδισε τον πρώτο αγώνα (μετά από ένα κάκιστο ματς και για τους δύο) επειδή ο Ολυμπιακός μετά το 51-53 αποχώρησε από την αναμέτρηση, αλλά δεν πειστήκαμε. Ήρθε και το 89-64 του δεύτερου ματς, ήρθε και το διπλό στο 3ο ματς με τον Ολυμπιακό να κερδίζει 40-56 στην 3η περίοδο και όλα έμοιαζαν λογικά και αναμενόμενα. Αλλά αυτός ο 4ος αγώνας τα έφερε τούμπα. Με όλα τα δεδομένα υπέρ του ο Ολυμπιακός δεν στάθηκε στο ύψος του.

Να συμφωνήσω ότι αδικήθηκε στο τέλος επειδή άργησαν να σφυρίξουν οι διαιτητές το φάουλ; Προφανώς και έτσι έγινε; Να συμφωνήσω ότι αδικήθηκε περισσότερο απ’ όσο ο Παναθηναϊκός όταν δόθηκαν ανύπαρκτα βήματα πριν από κάρφωμα του Λασμ; Ας συμφωνήσω. Όμως, από το 14-11 ως το τέλος, γιατί δεν προηγήθηκε σε κανένα άλλο σημείο του ματς; Γιατί έχανε με διψήφια διαφορά ως το 37ο λεπτό; Προφανώς γιατί δεν μπορούσε να ελέγξει το ματς, ρητορικό το ερώτημα.

Όμως, το γεγονός ότι δεν ήλεγξε το 4ο ματς, άλλαξε τη λογική όλης της σειράς. Ή, τουλάχιστον, άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον 5ο αγώνα. Σε κάθε περίπτωση, όταν όλη η χρονιά φτάνει σε ένα ματς που αμφότεροι παίζουν με την πλάτη στον τοίχο, είναι ιδιαίτερα περίπλοκο το πώς θα αντιδράσει ο καθένας και πώς θα εξελιχθεί το ματς.

Θα φοβηθεί ο Ολυμπιακός να τρέξει και θα εγκλωβιστεί ξανά σε χαμηλό ρυθμό; Θα έχει υψηλά ποσοστά ο Παναθηναϊκός από το τρίποντο; Θα αντέξει 36+ λεπτά ο Διαμαντίδης καταφέρνοντας να είναι φρέσκος στο τέλος σε φάση που ενδεχομένως να κρίνεται το ματς; Θα ξεσπάσει ο Σπανούλης στο ΟΑΚΑ; Θα μπουν φοβισμένα οι ξένοι του Ολυμπιακού στο παιχνίδι; Πώς θα αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός την άμυνα του Παναθηναϊκού αν τον παίζει όπως στο 4ο ματς; Τι ρόλο θα παίξει ο κόσμος;

Ο αστάθμητος παράγοντας των τελικών στην επίθεση είναι ο Ολυμπιακός. Οι «πράσινοι» έχουν σκοράρει 59, 64, 64 και 67 πόντους στα τρία ματς, ο Ολυμπιακός, 56, 89, 69, 65.

Υπάρχει κάποια σταθερά στους ως τώρα τελικούς; Κάποιος μπούσουλας για να μας οδηγήσει στον 5ο αγώνα; Για να δούμε. Έχει κερδίσει κάθε φορά η ομάδα που έχει πάρει τα περισσότερα ριμπάουντ; Όχι, ο Ολυμπιακός είχε λιγότερα στον 3ο αγώνα και κέρδισε. Έχει κερδίσει η ομάδα που έχει βάλει τα περισσότερα εντός παιδιάς καλάθια; Όχι, ο Παναθηναϊκός είχε 4 λιγότερα στο 1ο και το 4ο ματς και κέρδισε. Η ομάδα που έχει σουτάρει/βάλει τις περισσότερες βολές; Όχι, ο Ολυμπιακός είχε λιγότερες στο 3ο ματς και κέρδισε. Η ομάδα που μοίρασε τις περισσότερες ασίστ; Όχι, ο Ολυμπιακός είχε περισσότερες και στο 1ο και το 4ο και έχασε. Ούτε καν η ομάδα που είχε τον πρώτο σκόρερ του αγώνα, ούτε η ομάδα που έκανε τα περισσότερα κλεψίματα, τίποτα. Δεν υπάρχει ως τώρα μια συνταγή που να έχει βγει 4 φορές στον εκάστοτε νικητή.

Θα μπορούσαμε να συζητάμε από τώρα ως το βράδυ για τις παραμέτρους που θα κρίνουν το ματς, για το αν θα πάει και αυτό σε χαμηλό ρυθμό ή σε πιο ψηλό σκορ, για το τι θα κρίνει τον τίτλο. Ονειρεύομαι έναν 5ο τελικό instant classic που λένε και οι Αμερικανοί, one for the ages, έναν legend-making τελικό, για να το θέσω αλλιώς, έναν τελικό που θα μας κάνει για 2-3 ώρες να τα ξεχάσουμε όλα και να υποκλιθούμε ξανά στο μεγαλείο του αθλήματος που λατρεύουμε. Ομολογώ ότι οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο δεν είναι υπέρ μας. Αλλά ένας αθεράπευτα μπασκετικά ρομαντικός μπορεί να ελπίζει, έτσι δεν είναι;

Νίκος Κουσούλης