Να μην τελείωνε ποτέ!

Την προηγούμενη εβδομάδα, για έναν αγώνα για τα προημιτελικά της Big East, οι αθλητές των κολεγίων των Σίρακιουζ και Κονέκτικατ μπήκαν στο παρκέ στις 21:30 την Πέμπτη το βράδυ (για την ακρίβεια, στις 21:36 έγινε το τζάμπολ) και βγήκαν από αυτό στις 1:22 «πρωί» Παρασκευής, μετά από 6 παρατάσεις! Για την ιστορία, νικητής αναδείχθηκε το Σίρακιουζ, με 127-117. Ο αγώνας ολοκληρώθηκε μετά από… 70 αγωνιστικά λεπτά, με 8 παίκτες των δύο ομάδων αν έχουν αποβληθεί με 5 φάουλ (και άλλους 5 να είναι στο όριο των 4) και 10 παίκτες συνολικά να παίζουν περισσότερο από τα 40 τυπικά λεπτά! Από αυτούς τον πιο πολύ χρόνο στο παρκέ έμεινε ο Τζόνι Φλιν από το Σίρακιουζ, ο οποίος έπαιξε 67 λεπτά (έχοντας 34 πόντους, 11 ασίστ, 16/16 βολές και 7 λάθη, αριθμός μάλλον μικρός λαμβάνοντας υπόψη το χρόνο που έπαιξε). Τα 67 λεπτά του Φλιν αντιστοιχούν σε έναν από τους μεγαλύτερους χρόνους που έχει αναγκαστεί να παίξει ποτέ αθλητής στην ιστορία των αγωνισμάτων τέτοιου τύπου (που περιλαμβάνουν μπάλα, τρέξιμο κ.ο.κ.), αφού αντιπροσωπεύουν περίπου 2,5 ώρες παιχνιδιού!

Άλλη μια ματιά στα στατιστικά δείχνει ότι 5 παίκτες ολοκλήρωσαν τον αγώνα με νταμπλ-νταμπλ, 6 είχαν διψήφιο αριθμό ριμπάουντ (με τον Πολ Χάρις να κάνει διπλό νταμπλ-νταμπλ με 29 πόντους και 22 ριμπάουντ), ενώ μόλις 2 παίκτες από τους 10 που έπαιξαν πάνω από 40 λεπτά είχαν περισσότερο από 50% εντός παιδιάς, στατιστικό αναμενόμενο λόγω της υπερβολικής κούρασης των παικτών (προφανώς μια αγαπημένη ατάκα των προπονητών – «τώρα που είσαι κουρασμένος να μπαίνουν τα σουτ» – θα ακουγόταν ως ειρωνικό ανέκδοτο στα αυτιά αυτών των παιδιών)!

Το χαρακτηριστικό, που ίσως δεν προκαλεί έκπληξη, είναι ότι οι προπονητές των δύο ομάδων, παρά την απρόσμενα μεγάλη διάρκεια του αγώνα στηρίχθηκαν σε (ή καλύτερα… εξόντωσαν) 6-7 παίκτες ο καθένας, αφού είναι γνωστό στα σχολικά πρωταθλήματα ότι τόσοι παίκτες χαίρουν της εμπιστοσύνης των προπονητών, και αν δεν αποβάλλονταν τόσοι αθλητές με φάουλ, πιθανώς ορισμένοι να έπαιζαν και περισσότερο. Μετά τον αγώνα, ο Φλιν δήλωσε αποστομωτικά: «Ήθελα μόνο να τελειώσει το παιχνίδι. Σκεφτόμουν, Θεέ μου κάνε να τελειώσει αυτό το παιχνίδι, όποιος κι αν κερδίσει, απλώς ας τελειώσει»!

Κάτι που πολλοί δε θα θυμούνται μετά από μερικά χρόνια, είναι ότι το παιχνίδι μπορεί και να μην πήγαινε ούτε καν σε μία παράταση, αν οι διαιτητές, μετά από το instant replay, δεν ακύρωναν (σωστά απ’ ό,τι φάνηκε) ως εκπρόθεσμο ένα καλάθι από τα 8,5 μέτρα του Ντέβεντορφ (του Σίρακιουζ) στο φινάλε της κανονικής διάρκειας. Ο προπονητής του Σίρακιουζ, Τζιμ Μποχάιμ, είπε αργότερα «Καλύτερα να μετρούσε το καλάθι και να πηγαίναμε σπίτια μας δυο ώρες νωρίτερα! Πάντως, δεν ένιωσα ποτέ πιο περήφανος για μια ομάδα της οποίας είμαι προπονητής». Από την άλλη, ο Τζιμ Καλχούν του Κονέκτικατ δεν είχε λόγια επιείκειας και απέδωσε την ήττα στα λάθη της ομάδας του (27) και την αστοχία των παικτών του στις βολές (24/42, 57%).

Το παιχνίδι αυτό είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην ιστορία του NCAA, αφού πρώτο παρέμεινε το Σινσινάτι – Μπράντλεϊ, που ολοκληρώθηκε μετά από 7 παρατάσεις, στις 21 Δεκεμβρίου 1981, με σκορ, πάντως, μόλις 75-73! Για την ιστορία, το Σίρακιουζ κέρδισε και το επόμενο παιχνίδι του, στα ημιτελικά, στην (πρώτη) παράταση εναντίον της Γουέστ Βιρτζίνια, πριν βάλει ένα τέλος στο σερί του το Λούιβιλ (76-66), το οποίο θα θυμάται την πρωτιά του στην Big East, πιο πολύ για τα κατορθώματα στην παράταση των αντιπάλων του. Ο Τζιμ Μποχάιμ σαφώς και περίμενε την ήττα: «Ήμασταν καλά στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στο δεύτερο κουραστήκαμε λίγο»!