Το καλύτερο της Ευρώπης…

Όλοι θυμόμαστε ότι το πρωτάθλημα ξεκίνησε με 13 ομάδες, αφού η Καβάλα είχε… γίνει ένα με το Πανόραμα, αλλά κανείς δεν ήξερε σε ποια κατηγορία θα παίζουν. Τελικά, φάγαμε ένα μήνα ξευτίλας (εννοώ ξευτίλας μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, δεν μετράω καν την ξευτίλα από το καλοκαίρι μέχρι τον Οκτώβριο) για να μάθουμε αν το πρωτάθλημα θα γίνει με 13 ή 14 ομάδες.

Μετά έπαιξαν… η ΑΕΚ με τον Πανιώνιο. Το παιχνίδι προφανώς δεν έχει τελειώσει ακόμα, αφού αποτέλεσμα δεν έχουμε. Ο Πανιώνιος κέρδισε, αλλά με διαιτητική αλλοίωση αποτελέσματος, η ΑΕΚ δικαιώθηκε στα χαρτιά, όπως έπρεπε, και από τότε περιμένουμε να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Θυμάστε πότε έγινε το ματς; Ήταν 26 Οκτωβρίου 2008! Ναι, πριν καν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, ενώ τώρα περάσαμε την παρέλαση… της 25ης Μαρτίου και ακόμη περιμένουμε!

Έχουμε την ΑΕΛ. Την ΑΕΛ η οποία στη μέση του πρωταθλήματος και ενώ έβλεπε ότι δεν μπορούσε να σωθεί, αποφάσισε να διαλυθεί. Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είχε πει ότι θα αρνηθεί να προπονήσει μια ομάδα που θα αλλοιώνει το πρωτάθλημα και προς τιμήν του έφυγε από την ΑΕΛ, μόλις η διοίκηση άφησε τους Αμερικάνους και τον Κόμματο να φύγουν χωρίς να αντικατασταθούν για να γλιτώσει λεφτά. Όμως, το θέμα είναι ότι η ΑΕΛ θα είναι σάκος του μποξ ως το τέλος της χρονιάς. Πιθανότατα θα κρίνει αυτή τον υποβιβασμό των Τρικάλων (αφού τα κέρδισε, ενώ θα χάσει τώρα από το Αιγάλεω), ενώ είναι πιθανό να αφήσει αυτή την ΑΕΚ εκτός οκτάδας (η άλλη της νίκη, ενώ αντιμετωπίζει διαλυμένη τους άλλους μνηστήρες).

Η κατάσταση μόνο χειροτερεύει αν πάμε προς τη Θεσσαλονίκη, όπου θα δούμε έναν ΠΑΟΚ φάντασμα. Έναν ΠΑΟΚ που ξεκίνησε με ελπίδες και στόχους Ευρωλίγκας και θα είναι τυχερός αν γλιτώσει τον υποβιβασμό. Έναν ΠΑΟΚ που διασύρει και φέτος το όνομά του, στηριζόμενος στον πλήρως αφερέγγυο, όπως αποδείχτηκε, Δρόσο (επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση). Έναν ΠΑΟΚ που θα επιβιώσει από την… ελεημοσύνη του Στεργιανόπουλου, προέδρου της ΤΣΣΚΑ Σόφιας, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να δώσει στον ΠΑΟΚ 3 ξένους παίκτες από το ρόστερ της ομάδας του και να τους πληρώνει αυτός, ώστε να μην υποβιβαστεί ο «δικέφαλος».

Γιατί να υποβιβαστεί; Γιατί ο κανονισμός ορίζει ότι μια ομάδα πρέπει να τελειώνει τη χρονιά με τόσους ξένους όσους είχε στο πρώτο ματς του δευτέρου γύρου. Ο ΠΑΟΚ είχε τότε Τζόνσον, Ντιαρά, Μουλαομέροβιτς, Γκρέγκορι και Τομάσεβιτς, ενώ πια είναι στους -3 από αυτούς. Άρα πρέπει να βρει 3 ξένους. Λεφτά, βεβαίως δεν υπάρχουν ούτε για να πληρωθούν όσοι έμειναν πίσω. Οπότε, μόνη λύση η… «επαιτεία».

Όσον αφορά τα διοικητικά, η λύση που προκρίνεται με τη συνεισφορά από κάθε κατεύθυνση προφανώς και δεν μπορεί να είναι μόνιμη και όλα δείχνουν ότι του χρόνου τέτοια εποχή πάλι ίδια συζήτηση θα κάνουμε για τον ΠΑΟΚ.

Υπάρχει και ο περίφημος κανονισμός του ΕΣΑΚΕ για τον αριθμό των ξένων (όσοι ξεκινούν τον 2ο γύρο, τόσοι να τελειώνουν το πρωτάθλημα, αλλιώς η ομάδα να χάνει 2 βαθμούς για κάθε λιγότερο ξένο). Βέβαια, ο κανονισμός αυτός είναι τόσο αστείος, πρόχειρος και γελοίος, που μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει. Ας πούμε: ο ΠΑΟΚ αγωνίστηκε με 5 ξένους στην 14η αγωνιστική. Από τότε έχει παίξει με 5 ξένους μόνο μία φορά (15η αγωνιστική), με 4 ξένους τέσσερις φορές (16η-19η αγωνιστική), με 3 ξένους δύο φορές (20η, 21η αγωνιστική) και με 2 ξένους μία φορά (22η αγωνιστική). Αν όμως πάρει τώρα 3 ακόμη ξένους ή κι αν τους πάρει πριν την… 26η αγωνιστική, τότε δεν αλλοιώνει το πρωτάθλημα, αφού θα τελειώσει την κανονική περίοδο με όσους ξένους άρχισε τον δεύτερο γύρο! Το ίδιο ισχύει και για την ΑΕΛ αν πάρει 1 ξένο πριν την 26η αγωνιστική για ένα ματς. Έφυγαν Φράνσις και Μεχία που ήταν οι ξένοι της την 14η αγωνιστική, αλλά ήρθε στο ενδιάμεσο ο Αλιέβας, άρα χρειάζεται μόλις έναν παίκτη για να μην της… αφαιρεθούν βαθμοί. Που όταν της αφαιρεθούν, τότε όλοι θα… πανηγυρίζουμε για την αξιοπιστία της Α1.

Και τα χειρότερα έπονται. Η Α2 κρίθηκε ουσιαστικά το Σάββατο και την επόμενη χρονιά στην Α1 θα είναι το Περιστέρι και ο Ηλυσιακός (εκτός αν χάσει όλα τα παιχνίδια του από εδώ και στο εξής). Δύο ομάδες της Αθήνας δηλαδή.

Μαζί με αυτές θα έχουμε και τις Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Πανελλήνιο, Πανιώνιο, Μαρούσι και Αιγάλεω για να φτάσει το επόμενο πρωτάθλημα τις 9 ομάδες από την Αθήνα και να θυμίζει… τοπική κατηγορία! Από τη Θεσσαλονίκη θα έχουμε Άρη και ΠΑΟΚ, οπότε από την επαρχία θα υπάρχουν στην Α1 μόλις 3 ομάδες, δηλαδή Κολοσσός Ρόδου, Καβάλα και Ολύμπια Λάρισας. Ούτε Πάτρα, ούτε Ηράκλειο, ούτε Δράμα, ούτε Ξάνθη, ούτε Τρίκαλα, ούτε Ιωάννινα, ούτε καμία άλλη πόλη της επαρχίας. Κι αν η Ολύμπια διαλυθεί όπως… ψιθυρίζεται και δεν ενωθεί με την ΑΕΛ, τότε στην Α1 θα ανέβει μάλλον η 3η της Α2 Δάφνη, δηλαδή 10 ομάδες από την Αθήνα, εκ των οποίων, με συγχωρείτε, αλλά οι 6-7 δεν έχουν σκοπό ύπαρξης σε επαγγελματικό επίπεδο κρίνοντας με βάση τον κόσμο τους. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μπει κάποια δικλείδα ώστε να υπάρχουν ομάδες-πόλεις στην Α1, οι οποίες θα είναι οικονομικά πιο εύρωστες αφού θα παίρνουν όλες τις χορηγίες και τις διαφημίσεις της πόλης τους, μπορώντας έτσι να ανεβάσουν το επίπεδο στο πρωτάθλημα. Μία ομάδα από Ρόδο, μία από Ηράκλειο, μία από Πάτρα, μία από Λάρισα, η Καβάλα και μία από Ξάνθη ή Δράμα, ας πούμε, θα έφτιαχναν αμέσως-αμέσως 7-8 πόλους στο πρωτάθλημα, όσον αφορά τις πόλεις. Αλλά εδώ δεν μπορούμε να λύσουμε πιο απλά πράγματα όπως το ποιες προϋποθέσεις πρέπει να έχει μια ομάδα για να παίζει στην Α1.

Θυμάστε την Χιρόνα; Την Κάπο Ντ’ Ορλάντο; Η Χιρόνα ήταν φιναλίστ ULEB Cup το 2007-08 και 7η στην Ισπανία, αλλά είχε οικονομικά προβλήματα. Μαζεύτηκαν υπογραφές, έγιναν διαδηλώσεις προς το δημαρχείο, αλλά οι Ισπανοί έκαναν αυτό που έπρεπε. Την έδιωξαν από την ACB και αυτή τη στιγμή η αντρική ομάδα της Χιρόνα αγωνίζεται στην 4η κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος, την LEB Bronze! Η Κάπο Ντ’ Ορλάντο πέρσι ήταν στη LegaBasket, αλλά είχε οικονομικά προβλήματα. Το ίδιο και η Νάπολι. Η Κάπο Ντ’ Ορλάντο πέρσι τερμάτισε 5η, ενώ η Νάπολι 13η. Τον Αύγουστο του 2008 αποκλείστηκαν από την Α1 Ιταλίας εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων και πλέον αμφότερες αγωνίζονται στα τοπικά πρωταθλήματα, ενώ με συνοπτικές διαδικασίες το πρωτάθλημα γίνεται με 16 και όχι με 18 ομάδες.

Αλλά τι λέω τώρα…