Ναι μεν, αλλά…

Τη διοργάνωση μπορούμε να την κοιτάξουμε από πολλές απόψεις. Ας πούμε ως φίλαθλοι, που θα συνιστούσα σε όσους αγαπάτε το μπάσκετ να το κυνηγήσετε να πάτε κάποια στιγμή σε final-8, ιδίως σε ένα τόσο υψηλού επιπέδου. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να έχεις 8 πρωτοκλασάτες ομάδες σε ένα γήπεδο να μάχονται για τον τίτλο. Όσοι μπορούν να ξεπεράσουν τον οικονομικό σκόπελο, τότε ας το τολμήσουν του χρόνου, δεν θα χάσουν.

Αν δούμε τη διοργάνωση οργανωτικά, τότε είναι πετυχημένη. Οι αγώνες στις ώρες του, χρονόμετρα, ταμπλό όλα καλά, οι ομάδες δεν διαμαρτύρονται, οι συνεντεύξεις στο παρκέ σε ημίχρονα ή μετά τα ματς πολλές, οπότε εδώ παίρνει καλό βαθμό.

Βέβαια, το οργανωτικό μέρος περιλαμβάνει και την προώθηση της διοργάνωσης. Εδώ η ULEB, με συγχωρείτε αλλά, πήρε μηδέν. Το Τορίνο, όπου γίνονται οι αγώνες από πέρσι είναι από τις ξεκάθαρα ποδοσφαιρικές πόλεις της Ευρώπης, με την παρουσία της Γιουβέντους και της Τορίνο. Κι αν το γήπεδο βόλευε, καθώς στην Παλασπόρτ Ολίμπικο δεν γίνονται αγώνες μπάσκετ (μόνο χόκεϊ επί πάγου ουσιαστικά), οπότε δεν… έδιωχνε κανέναν η ULEB για να κάνει τη διοργάνωση, δεν πρέπει αυτό να είναι αυτοσκοπός. Το γήπεδο χωρά 12.400 θεατές για το χόκεϊ επί πάγου, ενώ προγραμματίστηκε να χωρά 6.880 για το final-8 του Eurocup. Όμως, είχαμε 4.170 στους δύο πρώτους προημιτελικούς, 2.996 στους δύο της Παρασκευής, 3.110 στα ημιτελικά του Σαββάτου και 3.985 στον τελικό της Κυριακής. Δηλαδή έναν μέσο όρο 3.565 θεατών ανά ημέρα ή αν προτιμάτε 51.8% πληρότητα. Απλώς απαράδεκτο για τέτοια διοργάνωση.

Βέβαια, όταν πέρσι είχες 4.790 θεατές ανά αγώνα, τη στιγμή μάλιστα που ο διευθύνων σύμβουλος του γηπέδου είχε πει ότι θα άνοιγε το γήπεδο μέχρι και τους 12.200 θεατές αν χρειαζόταν και όταν είχες προγραμματίσει το φετινό Final-8 το Σαββατοκύριακο στο οποίο η Γιουβέντους έπαιζε εντός έδρας και… έχανε το πρωτάθλημα, τότε θα έπρεπε να το… έχεις δει να έρχεται. Φέτος δεν είχαμε ισπανικό εμφύλιο, ο οποίος πέρσι τράβηξε κόσμο (Ισπανούς ως επί το πλείστον) οπότε η διοργάνωση θα έπρεπε να βασιστεί στους οπαδούς κάθε ομάδας και στον κόσμο της πόλης. Θα μου πείτε πού να το ξέρει η ULEB ότι δεν θα έχουμε… εμφύλιους Ισπανών στο final-8; Ε, αυτό θυμίζει ΕΣΑΚΕ, δηλαδή έλλειψη προνοητικότητας.

Μακάρι του χρόνου το final-8 να μεταφερθεί σε μια μπασκετική πόλη, ώστε και ο κόσμος να το απολαύσει περισσότερο, αλλά και η διοργάνωση να αποκτήσει την αίγλη που της αξίζει. Γιατί αν κρίνουμε από τη φετινή προσέλευση στο γήπεδο, μάλλον η διαφήμιση και η προώθηση που έτυχε η διοργάνωση στο Τορίνο δεν… έπεισε και δεν συγκίνησε κανέναν.

Αγωνιστικά υπήρχε επιτυχία, βέβαια αυτή δεν εξαρτιόταν από την ULEB, αλλά από τις συμμετέχουσες ομάδες. Ήδη από την Πέμπτη είχαμε τον αποκλεισμό ενός από τα δύο φαβορί της διοργάνωσης, της Ντιναμό, ενώ η πρόκριση δύο Σοβιετικών ομάδων στον τελικό, εκ προοιμίου ανέβαζε το θερμόμετρο. Πόσο μάλλον όταν η μία έχει Ντελφίνο, Ουίλκινσον, Γκαρμπαχόσα, Λάμπε, ΜακΚάρτι, Παλάσιο και Ράνικο και η άλλη Πετραβίτσιους, Γιομάντας, Έιντσον και Λουκάουσκις. Τελικά οι αστέρες του Σκαριόλο δεν τα κατάφεραν και δεν θα αντέξω, θα σχολιάσω την εμμονή του Ιταλού με τους Παλάσιο και Γκαρμπαχόσα. Ο πρώτος ήταν άποντος με 3 λάθη σε 17 λεπτά, ενώ ο δεύτερος περπατούσε στο παρκέ για 33 λεπτά, τελειώνοντας το ματς με 1/9 σουτ (0/4 τρίποντα). Μπορεί να βοήθησε σε ριμπάουντ (5), ασίστ (3) και κλεψίματα (3), αλλά στο τέταρτο δεκάλεπτο η άμυνά του ήταν τραγική, με την επίθεσή του να είναι… τραγικότερη σε όλο το ματς. Όταν έχεις στον πάγκο τους Ράνικο και Βάρντα και δεν τους δοκιμάζεις ούτε για ένα λεπτό παρότι οι βασικοί σου είναι σε τόσο κακή μέρα, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Βέβαια, για το 17-0 της Λιέτουβος δεν φταίει μόνο ο Σκαριόλο, αλλά όλα τα αστέρια τα οποία στο διάστημα αυτό έκαναν διαγωνισμό άστοχων σουτ για να δώσουν στους αξιόμαχους και αγωνιστές Λιθουανούς την αίσθηση ότι μπορούν να πάρουν το τελικό. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και όταν ο Ντελφίνο ισοφάρισε σε 71-71. Η ψυχολογία έλεγε ξεκάθαρα Λιέτουβος και τα δύο κολλητά τρίποντα-απάντηση το επιβεβαίωσαν.

Η Χίμκι μπορεί να πει κανείς ότι είχε μια επιτυχημένη σεζόν, καθώς έφτασε στον τελικό του Eurocup και πάει και για τον τελικό του ρωσικού πρωταθλήματος (είναι 2η με 15-6 στην κανονική περίοδο), αλλά επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Όταν η ομάδα σου είναι η μέσα στις 5 πιο ακριβές της Ευρώπης (μαζί με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα), τότε η χρονιά διαβάζεται κι αλλιώς: αποτυχία να βγεις Ευρωλίγκα μέσω του Eurocup και αποτυχία να κοντράρεις την ΤΣΣΚΑ στο πρωτάθλημα, όπου οι πρωταθλητές είχαν 22-0 στην κανονική περίοδο κι εσύ 15-6 χάνοντας και τα δύο μεταξύ σας παιχνίδια (συν άλλα 4 ως τώρα). Άρα, απέτυχες.

Η Λιέτουβος απ’ την άλλη έχει κάθε λόγο να χαίρεται καθώς έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία που κατακτά δύο Eurocup, ενώ επιστρέφει ξανά και στην Ευρωλίγκα. Καιρός είναι να μείνει μόνιμα εκεί, καθώς το αξίζει.

Βέβαια, Λιθουανία και Ρωσία έχουν 1 ομάδα ως τώρα (στα λόγια πάνε και για δεύτερη) στην Ευρωλίγκα, την ώρα που ο Μπερτομέου υποσχέθηκε προχτές στη Γαλλία… 3 ομάδες στην επόμενη Ευρωλίγκα. Στη Γαλλία της Λε Μαν και της Νανσί, στη Γαλλία του 4-16 στη φετινή διοργάνωση…