Οι δώδεκα του Μουντομπάσκετ!

Η εθνική ομάδα ολοκλήρωσε τα φιλικά της παιχνίδια με το ματς στην Πόλη απέναντι στην Τουρκία, η νίκη με 72-76 είναι σίγουρα δευτερευούσης σημασίας, το πιο σημαντικό είναι ότι με τον αγώνα αυτόν η εθνική μας ουσιαστικά μπήκε σε ρυθμό Μουντομπάσκετ. Ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς είναι, όπως άλλωστε αναμενόταν, ο τελευταίος παίκτης που κόπηκε από τον Φώτη Κατσικάρη, για να βγει η τελική δωδεκάδα της εθνικής που θα ταξιδέψει στην Ισπανία για τη μεγάλη διοργάνωση.

Λίγο η παρουσία των Παπανικολάου και Αντετοκούνμπο στο «3», λίγο το γεγονός ότι στα 8 ματς που έδωσε η εθνική μας έδειξε ότι έχει μεγάλο πρόβλημα στη ρακέτα, όλα αυτά συνηγόρησαν στο να κοπεί ο Γιάνκοβιτς και να επιλεγεί ως 12ος παίκτης ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης. Έτσι, η δωδεκάδα της εθνικής μας έχει ως εξής:

Νίκος Ζήσης
Νικ Καλάθης
Βαγγέλης Μάντζαρης
Κώστας Σλούκας
Κώστας Βασιλειάδης
Κώστας Παπανικολάου
Γιάννης Αντετοκούνμπο
Κώστας Καϊμακόγλου
Γιώργος Πρίντεζης
Γιάννης Μπουρούσης
Ίαν Βουγιούκας
Ανδρέας Γλυνιαδάκης

Η εθνική μας έχει δεδομένες αδυναμίες μπαίνοντας στο Μουντομπάσκετ, αδυναμίες που σίγουρα θα έχουν διαβάσει οι αντίπαλοί μας και θα πρέπει να βρούμε λύσεις για να μην μας καταστρέψουν. Η φροντλάιν μας μοιάζει να ‘ναι η μεγαλύτερη αδυναμία μας. Όχι τόσο στην επίθεση, που όλοι σχεδόν σκοράρουν, και ο Πρίντεζης και ο Μπουρούσης, αλλά και οι Βουγιούκας, Καϊμακόγλου, όσο στην άμυνα. Εκεί τα πράγματα δεν είναι καλά. Στα φιλικά το pick ‘n’ roll μας σκότωνε, είτε ήταν ο Μπουρούσης στο «5», είτε ήταν ο Βουγιούκας. Γι’ αυτό και έμεινε ο Γλυνιαδάκης, όχι γιατί θα δώσει ταχύτητα στη συγκεκριμένη άμυνα, αλλά γιατί είναι αναλώσιμος και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώστε να τον «νιώσουν» οι αντίπαλοι ψηλοί χρησιμοποιώντας με την εμπειρία του τα 5 διαθέσιμα φάουλ.

Πρόβλημα και στο μακρινό σουτ για την εθνική, καθώς μόνο ο Βασιλειάδης είναι παίκτης που μπορεί να ειπωθεί ότι είναι σταθερά καλός από μακριά. Ο Σλούκας ακολουθεί αλλά όχι στο ίδιο επίπεδο, ο Παπανικολάου είναι streaky shooter, αλλά όχι σουτέρ που μπορείς να βασιστείς πάνω του, ενώ ο Μάντζαρης μόνο υπό προϋποθέσεις και μετά από καλή κυκλοφορία μπορεί να σκοράρει από μακριά. Άστοχοι είναι και ο Αντετοκούνμπο με τον Καλάθη, ενώ ο Ζήσης δεν το προτιμά το μακρινό σουτ. Οι ψηλοί μας δεν είναι κακοί από μακριά, αλλά δεν μπορείς να θεωρήσεις ότι θα σε ξεκολλήσουν απ’ το τρίποντο τα τεσσαροπεντάρια σου. Έτσι, τα τρίποντα ήταν σε όλη την προετοιμασία μια πονεμένη ιστορία για την εθνική μας, που έγραφε συνήθως πολύ άσχημα ποσοστά από μακριά.

Αυτές οι δύο είναι οι δυο μεγαλύτερες αδυναμίες μας, αυτές που ως την τελευταία στιγμή δεν είδαμε να μπορεί η ομάδα να διορθώσει. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «προσπαθεί» και το «μπορεί», γιατί προσπάθεια είδαμε και στα δύο. Τα τρίποντα μειώθηκαν (περίπου 5 λιγότερα στις νίκες μας απ’ ότι στις ήττες μας), ενώ και στη ρακέτα έγινε προσπάθεια, η οποία δεν απέδωσε τους καρπούς που θα θέλαμε (το 11-0 των Τούρκων στο ξεκίνημα του τελευταίου φιλικού παίζοντας με τον ίδιο τρόπο τον ψηλό μας σε κάθε φάση στο ξεκίνημα, ήταν εφιαλτικό).

Με δεδομένο το γεγονός ότι η μεγαλύτερη απουσία που έχει η εθνική αυτή τη στιγμή (προφανώς από τους διαθέσιμους, όχι γενικά) είναι ο Αντώνης Φώτσης, στη ρακέτα θα δυσκολευτούμε πολύ. Θέλω να σταθώ για μια στιγμή στην απουσία του Φώτση. Σίγουρα ο Κατσικάρης τα είχε υπολογίσει διαφορετικά (με Κουφό), αλλά και πάλι δεν ξέρω γιατί δεν χωρούσε ο Φώτσης σε αυτή την ομάδα, ο Φώτσης που έκανε ένα απίστευτο τελευταίο τετράμηνο στη σεζόν και που κατεξοχήν είναι ο παίκτης που μπορεί να παίξει άμυνα στη φάση που δεν μπορούν οι ψηλοί μας φέτος. Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι μέσα και γιατί δεν νοείται ο Παναθηναϊκός να έχει πάρει νταμπλ και να μην έχει εκπρόσωπο στην εθνική. Όχι χατιρικά, είχε ισχυρό ελληνικό στοιχείο τη σεζόν που πέρασε και θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να βρεθεί στη δωδεκάδα. Ας το κλείσουμε εδώ αυτό, δεν έχει και νόημα πλέον, είμαστε μια βδομάδα πριν το Μουντομπάσκετ και ό,τι έγινε έγινε στις κλήσεις των παικτών.

Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι όλα άραχνα για την εθνική μας. Υπάρχουν και θετικά. Η είσοδος του Καλάθη άλλαξε την εικόνα της ομάδας. Γρήγορες φάσεις, καλά τελειώματα από μέση απόσταση, παιχνίδι στο τρανζίσιον, ωραίες συνεργασίες με Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Πρίντεζη (τους τρεις πιο γρήγορους δηλαδή). Ο Καλάθης είναι τεράστιο κεφάλαιο για την εθνική φέτος, πιθανότατα ο πιο σημαντικός παίκτης του ρόστερ μας. Η ταχύτητα που έδωσε στην ομάδα στα τελευταία δύο παιχνίδια, όχι μόνο στον αιφνιδιασμό, αλλά και στο να κινείται γρήγορα η ομάδα στο 5 εναντίον 5, είναι τεράστιας σημασίας.

Η ομάδα έχει πια περισσότερες λύσεις (ο Καλάθης σκόραρε διψήφιο αριθμό πόντων και στα δύο φιλικά που έπαιξε, ενώ πάσαρε και καλά) και γίνεται πιο απειλητική στην επίθεση. Ο Αντετοκούνμπο μοιάζει πιο απελευθερωμένος, καθότι ο Καλάθης τον βρίσκει καλύτερα απ’ ότι οι υπόλοιποι, τον εκμεταλλεύεται σε φάσεις και σε μέρη του γηπέδου που τα προτιμά, ενώ και ο Πρίντεζης βρίσκει πιο εύκολα την μπάλα στα κοψίματα που κάνει στη ρακέτα. 

Και μιας και αναφέρθηκα στον Αντετοκούνμπο, στο φιλικό με τους Τούρκους είδαμε ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα από τον Κατσικάρη, θεωρώ απόλυτα επιτυχημένο. Ο ομοσπονδιακός κόουτς είχε βάλει τον Αντετοκούνμπο να μαρκάρει τον αντίπαλο πλέι μέικερ, κολλημένος πάνω του πίσω από το κέντρο του γηπέδου ακόμη. Ο πλέι των Τούρκων ασφυκτιούσε, η εθνική άλλαζε στα σκριν (ανέβαινε ψηλός για pick ‘n’ roll τον έπαιρνε ο Αντετοκούνμπο και έβγαινε ο Πρίντεζης στον πλέι μέικερ και δεν περνούσε πάσα) και αυτός ήταν ένας τρόπος να πολεμηθεί η αιμορραγία στη ρακέτα, λογικά θα το δούμε και στο τουρνουά.

Η εθνική φέτος σίγουρα έχει ταβάνι (ίσως) πιο χαμηλά από άλλες χρονιές που επίσης φοβόμασταν. Έχει χτυπητές αδυναμίες, αλλά και μεγάλες αρετές που δεν τις είχε άλλοτε. Το δίδυμο Αντετοκούνμπο-Παπανικολάου είναι από τα καλύτερα στο τουρνουά όταν παίξει όπως θέλει, παρότι ο Κατσικάρης δεν δοκιμάζει να τους βάλει μαζί στην περιφέρεια (μόνο με τον Αντετοκούνμπο στο τέσσερα), ο Καλάθης με τους τρεις έτερους γκαρντ δίπλα του συνθέτουν ένα πολύ μυαλωμένο και αθλητικό backcourt, που σίγουρα μπορεί να σκυλιάσει στην άμυνα (γενικά η ομάδα έχει διάθεση για σκληρή άμυνα, που όταν δεν ματώνει στη ρακέτα της βγαίνει πολύ καλά), αλλά και να κινηθεί σωστά στην επίθεση. Οι ψηλοί μας σκοράρουν αρκετά μπροστά και με ευχέρεια. Έχουμε απίστευτα ψηλό ρόστερ με (ας πάρουμε τις επίσημες μετρήσεις της FIBA) όλη τη δωδεκάδα πάνω από 1.95 και μόλις 4 παίκτες κάτω από 2 μέτρα στο ρόστερ! Και υπάρχει και ο Φώτης Κατσικάρης στον πάγκο, που μπορεί να διαβάζει τον αγώνα και να βοηθά την εθνική να κρύβει τις αδυναμίες της όσο το δυνατόν περισσότερο.

Το καλό για την εθνική μας είναι ότι ξεκινά με τα δύο πιο εύκολα παιχνίδια της στο τουρνουά, Σενεγάλη και Φιλιππίνες. Με 2-0 θα πάει με άλλο αέρα να προσεγγίσει τα ματς με Πουέρτο Ρίκο (το 3-0 ως εδώ επιβεβλημένο, για να αποφύγουμε και την 4η θέση του ομίλου) και μετά τα δύο ντέρμπι που θα κρίνουν τον όμιλο με Κροατία και Αργεντινή.

Οι Κροάτες ως τώρα έχουν κερδίσει μόνο εμάς στα δυνατά φιλικά τους, οι Αργεντινοί έχουν 3-3, αλλά αμφότερες είναι πολύ δυνατές ομάδες, άλλο τα φιλικά άλλο το Μουντομπάσκετ. Η Ελλάδα ξεκίνησε με 1-3 στα φιλικά της άλλα έχει 4 συνεχόμενες νίκες στα 4 τελευταία παιχνίδια και αυτό είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Ακόμα και τα εύκολα παιχνίδια στο τουρνουά, όπως το πρώτο το άλλο Σάββατο, δεν θα είναι της πλάκας, θα πρέπει η ομάδα να δείξει εξαρχής νοοτροπία νικητή, κάτι που δεν το είδαμε στα τελευταία τουρνουά δυστυχώς και σίγουρα καθόλου στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Νέα διοργάνωση, νέες ελπίδες, αλλά οι ίδιες απαιτήσεις για όλους εμάς που έχουμε μάθει να ζητάμε από την εθνική μας να βρίσκεται στην αφρόκρεμα.

Νίκος Κουσούλης