Τον θυμάσαι; – Τζίμι Όλιβερ

Είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και καλύτερους παίκτες που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό πρωτάθλημα. Μπορεί στο NBA να μην έκανε την καριέρα που ίσως του άξιζε, αλλά εδώ, στα μέρη μας, όλοι όσοι τον είδαμε θα μιλάμε για πολλά χρόνια ακόμη για τον παίκτη με το «τέλειο τζαμπ σουτ». Ο λόγος βεβαίως για τον Τζίμι Όλιβερ (40, 1.95, Jimmy Oliver), που έπαιξε στη χώρα μας πρώτη φορά το 2000 και μέχρι το 2007.

Ο Όλιβερ είχε προσωνύμιο Slice από μικρός, που στη γλώσσα των σπορ σημαίνει… αυτός που μπορεί να σουτάρει με φάλτσο. Φάλτσο ή όχι, δύσκολα θα θυμηθεί κάποιος παίκτη με πιο… υπέροχο στιλ στο σουτ.

Ο Τζίμι Όλιβερ παράλληλα είναι και ένας από τους μεγαλύτερους γυρολόγους στην ιστορία του μπάσκετ. Σε όλη την καριέρα το πέρασε από… 21 ομάδες με μοναδικό σταθερό σταθμό του το Μαρούσι, ενώ όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα για το Ηράκλειο είχε ήδη παίξει σε… 15 ομάδες!

Ξεκίνησε το μπάσκετ από το κολέγιο Περντιού, όπου έγινε το αστέρι του. Εκεί έπαιξε για πρώτη φορά στο δεύτερο χρόνο του στο κολέγιο και είχε σε 31 ματς 5.3 πόντους, 2.4 ριμπάουντ και 2.4 ασίστ. Στην Τρίτη χρονιά είχε 8.0 πόντους, 2.5 ριμπάουντ και 2.0 για να… εκραγεί στην τελευταία του χρονιά με 19.2 πόντους. 4.6 ριμπάουντ και 3.1 ασίστ, όντας πρώτος στα τρίποντα με 43%, πρώτος πασέρ, πρώτος στις βολές με 86%, πρώτος σε χρόνο συμμετοχής και πρώτος σκόρερ της ομάδας. Επίσης, ήταν 1ος στις βολές σε όλη την περιφέρεια και 4ος σκόρερ, ενώ αναδείχτηκε μέλος της καλύτερης ομάδας της Big Ten οδηγώντας το Περντιού στα πλέι οφς του NCAA.

Αυτή η σεζόν ήταν το διαβατήριό του για το NBA, όπου στο ντραφτ του 1991 επιλέχθηκε στο νούμερο 39 του ντραφτ (2ος γύρος) από τους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Εκεί έπαιξε την πρώτη του σεζόν και είχε σε 27 ματς 3.6 πόντους και 1.0 ριμπάουντ σε 9 λεπτά συμμετοχής. Την επόμενη χρονιά τον υπέγραψαν οι Ντιτρόιτ Πίστονς για ένα μήνα αλλά δεν αγωνίστηκε καθόλου. Έπαιξε στο CBA με τους Σιου Φολς Σκάιφορς και είχε 15 πόντους μέσο όρο, ενώ μετακόμισε για 7 αγώνες στην Ισπανία, όπου με τη Φερόλ είχε 13.4 πόντους και 2.1 ριμπάουντ.

Το 1993-94 επέστρεψε στο NBA και στους Μπόστον Σέλτικς. Στη Βοστόνη έπαιξε 44 αγώνες και είχε σε 12 λεπτά ανά ματς 4.9 πόντους και 1.0 ριμπάουντ με 40% στα τρίποντα.

Το 1994-95 πέρασε ξανά τον Ατλαντικό για να παίξει στην Ισπανία από τον Δεκέμβρη και μετά, όταν δεν μπόρεσε να βρει συμβόλαιο στο NBA. Στη Σαλαμάνκα είχε 19.8 πόντους, 3.6 ριμπάουντ και 1.3 ασίστ ανά ματς σε 22 αγώνες στην Ισπανία. Ακόμη δεν είχε… βγάλει από το σύστημά του το NBA και πέρασε στις Η.Π.Α. όλη τη σεζόν 1995-96, αλλά στο CBA. Τρία ματς με τους Ρόκφορντ Λάιτνινγκ, λίγο στους Σαν Ντιέγκο Ουάιλντκαρντς και μετά στους Οκλαχόμα Σίτι Κάβαλρι με 11.2 πόντους και 3.0 ριμπάουντ.

Το 1996-97 είπε να έρθει ξανά Ευρώπη, αλλά πριν ξεκινήσει η χρονιά στη Νανσί… το μετάνιωσε. Ξανά Η.Π.Α. και Οκλαχόμα Σίτι Κάβαλρι, μετεγγραφή για τους Κβαντ Σίτι και μετά 10ήμερο συμβόλαιο με τους Τορόντο Ράπτορς. Εκεί έπαιζε περίπου 11 λεπτά στα 4 ματς που έμεινε στον Καναδά και είχε 2.8 πόντους και 1.3 ριμπάουντ.

NBA ήθελε και το 1997-98 και ξεκίνησε τη χρονιά στους Ουάσινγκτον Μπούλετς, αλλά όχι με εγγυημένο συμβόλαιο. Είχε σε 1 ματς 5 πόντους και 2 ριμπάουντ και μετά έφυγε για Ισπανία ξανά και την Ουέλβα, όπου τερμάτισε τη χρονιά με 19.7 πόντους, 2.8 ριμπάουντ και 1.1 ασίστ όντας 5ος σκόρερ του πρωταθλήματος.

Το 1998-99 είπε να… εξερευνήσει πιο βαθιά την Ευρώπη, οπότε πέρασε από την Ισπανία και σταμάτησε στην Ιταλία και τη Σιένα, όπου είχε 14.9 πόντους και 2.8 ριμπάουντ, όμως έφυγε τον Μάρτιο για ένα δεκαήμερο συμβόλαιο με τους Φίνιξ Σανς με τους οποίους έπαιξε τα τελευταία 2 παιχνίδια του στο NBA (78 συνολικά).

Ξεχάσαμε κάτι; Ναι, το καλοκαίρι του 1998 όταν στις Η.Π.Α. υπήρχε το λοκ άουτ. Ο Όλιβερ ήταν… Ευρωπαίος λόγω της θητείας του στην Ισπανία με την Ουέλβα τη σεζόν 1997-98, άρα μπορούσε να παίξει στην εθνική ομάδα των Η.Π.Α.. Όπως κι έγινε. Σε μια περίεργη και ετερόκλητη ομάδα ο Τζίμι Όλιβερ ήταν το αστέρι μαζί με τον Ουέντελ Αλέξις. Ήταν πρώτος σκόρερ και πρώτος σε λεπτά συμμετοχής με 11.8 πόντους και 2.8 ριμπάουντ σε 26 λεπτά ανά αγώνα με 46% στα τρίποντα. Οι Η.Π.Α. τότε τερμάτισαν 3ες στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας.

Το καλοκαίρι του 1999 ήταν ίσως το πιο σημαντικό στην καριέρα του. Τότε ήταν που αποφάσισε να σταματήσει να κυνηγάει το NBA και στα 31 του πέρασε οριστικά τον Ατλαντικό. Και πού προσγειώθηκε; Στην Ελλάδα και την Α1 και συγκεκριμένα στο Ηράκλειο, πρώτο σταθμό στην εν Ελλάδι καριέρα του. Σε 18 αγώνες με το Ηράκλειο είχε 19.0 πόντους, 5.3 ριμπάουντ και 1.8 ασίστ με 43% στα τρίποντα, 51% στα δίποντα και 88% στις βολές. Με αυτόν τον μέσο όρο ήταν 4ος (σε μέσο όρο) σκόρερ στο πρωτάθλημα. Ήταν ο κύριος λόγος που το Ηράκλειο σώθηκε.

Μετά από τέτοια χρονιά τράβηξε το ενδιαφέρον του Αμαρουσίου. Το Μαρούσι ήταν η ομάδα που του πρόσφερε ευρωπαϊκή καταξίωση και η μοναδική ομάδα στην καριέρα του που έμεινε περισσότερο από 1 χρόνο, για την ακρίβεια 3.

Το 2000-01 ήταν η καλύτερη χρονιά της καριέρας του, όχι από άποψη παραγωγικότητας, αλλά από άποψη τίτλων. Το 2001 κατέκτησε με το Μαρούσι το Σαπόρτα Καπ κερδίζοντας στον τελικό τη Σαλόν και έχοντας στον τελικό 31 πόντους και 2 ριμπάουντ σε 40 λεπτά με 10/10 βολές, 6/9 δίποντα και 3/9 τρίποντα. Στο Σαπόρτα εκείνη τη χρονιά είχε 16.9 πόντους, 3.8 ριμπάουντ και 2.4 ασίστ, ενώ στο πρωτάθλημα ήταν 5ος σκόρερ με 20.2 πόντους, 4.0 ριμπάουντ και 2.0 ασίστ.

Το 2001-02 είχε 22.5 πόντους, 4.8 ριμπάουντ και 3.8 ασίστ στο Σαπόρτα και 20.9 πόντους. 3.8 ριμπάουντ και 3.5 ασίστ στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου ήταν 4ος σκόρερ σε ηλικία 33 ετών. Η 3η και τελευταία του χρονιά στο Μαρούσι τον βρήκε στο Τσάμπιονς Καπ με 18.4 πόντους και 4.6 ριμπάουντ και στην Α1 με 14.9 πόντους, 4.2 ριμπάουντ και 1.7 ασιστ.

Μετά έφυγε για Ρωσία και Ντιναμό Μόσχας, όπου είχε 13.9 πόντους σε Γιούροπ Καπ και ρωσικό πρωτάθλημα (με 4.4 ριμπάουντ και 2.2 ασίστ). Το 2004-05 έπαιξε στην Κροατία και την ΚΚ Σπλιτ με την οποία είχε 15 πόντους στην Αδριατική λίγκα και 21.7 πόντους στα κροατικά πλέι οφς.

Το 2005-06 έπαιξε στην Ολίμπια Λιουμπλιάνας με την οποία πήρε το Σλοβενικό Κύπελλο και είχε 11.9 πόντους σε 14 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα και 12.9 πόντους στην Αδριατική λίγκα, για να φτάσουμε στην τελευταία του χρονιά στο επαγγελματικό μπάσκετ. Το μπασκετικό του αντίο το είπε μέσω της Ελλάδας και του Απόλλωνα Πάτρας με τον οποίο υπέγραψε τον Δεκέμβρη του 2006 και είχε σε 16 ματς της Α1, 15.2 πόντους, 3.9 ριμπάουντ και 1.9 ασίστ. Το ματς εναντίον του Άρη την 26η αγωνιστική του 2006-07, στο οποίο είχε σε 35 λεπτά 15 πόντους, 4 ριμπάουντ και 3 ασίστ με 4/6 δίποντα και 2/3 τρίποντα ήταν το τελευταίο στη γεμάτη καριέρα του στα 38 του χρόνια.

Και πριν κλείσουμε την αναφορά μας στον μεγάλο αυτό παίκτη, ας θυμηθούμε δύο… απίστευτα περιστατικά. Το 2000-01 που έπαιζε στο Μαρούσι επιλέχθηκε για το all-star game που γινόταν στην Πάτρα. Με τον Ασράφ Αμάγια ξεκινούν με το αυτοκίνητο από το Μαρούσι για να πάνε στην Πάτρα, αλλά… χάθηκαν! Αντί για την εθνική Αθηνών-Κορίνθου, μπαίνουν στην εθνική Αθηνών-Λαμίας και πάνε προς Λαμία! Καταλαβαίνουν το λάθος τους αρκετά αργότερα κάνουν αναστροφή και τότε… σκάει το λάστιχό τους! Τελικά, με ελικόπτερο (!) φτάνουν μετά από… χολιγουντιανή υπερπαραγωγή στην Πάτρα, γλιτώνοντας την τιμωρία!

Όσοι τον έζησαν από κοντά έχουν να πουν για το πόσο καλό παιδί ήταν, πόσο συζητήσιμος, σοβαρός και ήρεμος. Ένα μόνο πράγμα τον… έβγαζε εκτός εαυτού! Το τσιγάρο. Αν κάπνιζες κοντά του σε σκότωνε! Στο αεροδρόμιο μετά τον τελικό με τη Σαλόν και την κατάκτηση του Σαπόρτα καθόταν κοντά σε έναν Ιταλό, που ξαφνικά ανάβει πούρο. Ο Όλιβερ… εξερράγη και όρμησε προς το μέρος του αρχίζοντας να του φωνάζει να σβήσει το πούρο. Εκείνος δεν καταλάβαινε, ο Όλιβερ ζητούσε επιμόνως κάποιος να του μεταφράσει, αλλά κανείς δεν γνώριζε ιταλικά. Τελικά ωρυόμενος άρχισε να φωνάζει την ασφάλεια για να… μαζέψει τον καπνιστή, κάτι που αποφεύχθηκε, αφού ο Ιταλός πήρε χαμπάρι τι γινόταν… και έσβησε το πούρο.

Σε ανύποπτο χρόνο είχε πει ότι μετά που θα τελειώσει το μπάσκετ: «Είμαι κοινωνιολόγος, αυτό έχω σπουδάσει κι όταν τελειώσω τη καριέρα μου ως παίκτης, θέλω να ασχοληθώ με αυτό. θέλω να δουλέψω με τους ανθρώπους που έχουν λιγότερα προνόμοια από τους περισσοτέρους από εμάς και να εργαστώ για έναν καλύτερο κόσμο. Ελπίζω να κάνω τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους κι εύχομαι το ίδιο για την οικογένειά μου».

Νίκος Κουσούλης