Εμφύλιος σε εχθρικό έδαφος

Τι μετράει σε έναν τέτοιον αγώνα; Η κλάση, τα συστήματα ή τα σουτ; Όχι, όλα ξεκινούν από την ψυχολογική ετοιμότητα. Και σε αυτόν τον τομέα, οι δύο ελληνικοί γίγαντες ξεκινούν από μία πολύ καλή βάση: στην άκρη του πάγκου του Ολυμπιακού ο Παναγιώτης Γιαννάκης, πιο άπειρος ως προπονητής, αλλά ως παίκτης ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να είσαι σε μια τέτοια διοργάνωση και, κυρίως, έχει εμφυσήσει στην ομάδα του αυτό που διέπει ολόκληρη την καριέρα του, τη νοοτροπία του νικητή. Στην άκρη του πάγκου του Παναθηναϊκού, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο πλέον πολυνίκης προπονητής της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, έφτασε να είναι αυτός κυρίως γιατί ξέρει πώς να προετοιμάζει ψυχολογικά τους παίκτες του πριν από τέτοια παιχνίδια.

Οι δηλώσεις των παικτών των δύο ομάδων εστιάζουν στα ίδια σημεία: δεν κοιτάμε τον αντίπαλο, εστιάζουμε στη δική μας προσπάθεια, προετοιμαζόμαστε σωστά, μπαίνουμε έτοιμοι. Και κυρίως, όχι φανατισμός, αλλά αγώνας, όχι έχθρα, αλλά μπάσκετ. Παίκτες – κλειδιά έχουν… αμέτρητους οι δύο ομάδες. Από αυτούς που περιμένουμε (Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Σπανούλης, Μπατίστ / Παπαλουκάς, Βούισιτς, Μπουρούσης, Γκριρ), αυτούς που περιμένουμε όλο το χρόνο να κάνουν τη διαφορά (Φώτσης / Τσίλντρες), τους νέους που στέκονται στα ψηλά και απειλούν για μια «έκρηξη» (Πέκοβιτς / Χαλπερίν) μέχρι και αυτούς με τα λιγότερα φώτα πάνω τους που, όμως, μπορούν να αναδειχθούν κάθε βράδυ σε πρωταγωνιστές (Τσαρτσαρής, Περπέρογλου / Πρίντεζης, Τεόντοσιτς).

Και αν η στιγμή του φάιναλ-φορ βρίσκει τον Παναθηναϊκό πανέτοιμο για να εστιάσει στο αγωνιστικό και ψυχολογικό κομμάτι, για τον Ολυμπιακό εκκρεμούν τρεις γρίφοι που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την ασφαλή απάντησή τους: 1) η συμμετοχή του Βασιλόπουλου, παίκτη – κλειδί για την αμυντική λειτουργία της ομάδας του, 2) το κατά πόσο είναι έτοιμος να βοηθήσει σε κάτι ο Πάργκο ή αν η παρουσία του θα «μπερδέψει» το rotation, 3) το αν μπορεί να προσφέρει οτιδήποτε ο Σχορτσανίτης. Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, ο τρόπος που θα τα χειριστεί ο Γιαννάκης και το κατά πόσο θα είναι έτοιμος για αυτά τα «δευτερεύοντα» ο Ομπράντοβιτς, δεν αποκλείεται τελικά να παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ημιτελικού.

Η συνάντηση των δύο «αιωνίων» σε φάιναλ-φορ Ευρωλίγκας σαφώς και δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η διαφορά σε σχέση με τις κόντρες της δεκαετίας του ‘90 έγκειται κυρίως στην ψυχολογία. Τότε πίσω από τις δύο ομάδες υπήρχε τεράστια πίεση να κερδίσουν το μισητό αντίπαλο και τίποτα παραπάνω δεν ένοιαζε το ίδιο τόσο τους παίκτες, όσο και οπαδούς, προπονητές, διοίκηση, δημοσιογράφους. Πλέον, αυτό έχει αλλάξει και πέρα από ορισμένους οπαδούς που δεν έχουν καταφέρει να… εκσυγχρονιστούν, στους υπόλοιπους νίκη του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και ήττα στον τελικό, δεν θα λέει σχεδόν τίποτα. Θα είναι απλώς ένας τρόπος για να βαυκαλιστούμε λίγο, αλλά κανείς δεν θα πανηγυρίζει στις 3 Μαΐου επειδή βγήκε δεύτερος. Αμφότεροι πάνε στο Βερολίνο με στόχο την κούπα και όχι το μεταξύ τους παιχνίδι. Μένει να δούμε αν και υποσυνείδητα θα το βλέπουν έτσι ή αν πάλι ο νικητής θα αδειάσει ψυχολογικά και θα χάσει τον τελικό… από το Σάββατο. Αν και δεν το νομίζω.

Εμείς μόνο ελπίζουμε η κούπα να καταλήξει σε γαλανόλευκα χέρια…