Φέρτε την κούπα!

Ό,τι κι αν γίνει στον τελικό πιθανότατα το φάιναλ φορ αυτό θα μνημονεύεται ως το καλύτερο όλων των εποχών, απλά και μόνο από τους δύο ημιτελικούς. Ο Παναθηναϊκός πέρασε το εμπόδιο του Ολυμπιακού όντας πιο τυχερός στο τέλος και τώρα είναι 40 λεπτά από το τρόπαιο. Τα 40 λεπτά είναι… τόσο κοντά κι όμως ίσως τόσο μακριά. Μπροστά του έχει την ΤΣΣΚΑ που είναι χειρότερη από άλλες χρονιές, αλλά είναι πιο έμπειρη ακόμα και από τον Παναθηναϊκό, έχει παίκτες-προσωπικότητες, είναι η καλύτερη ομάδα της δεκαετίας και απέδειξε στον ημιτελικό ότι κανείς δεν πρέπει να τολμήσει να τη διαγράψει. Αδυναμίες έχουν όλοι, αλλά το θέμα είναι πώς εκμεταλλεύεσαι τα δυνατά σου σημεία.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να κλείσει με κάποιο τρόπο τον Χόλντεν, χωρίς όμως να κάνει το ματς της χρονιάς ο Πλάνινιτς ή ο Ζήσης. Αν περιοριστεί ο Σισκάουσκας είναι ευχής έργον, αν και δύσκολο να γίνει, ενώ οι «πράσινοι» θα πρέπει να είναι πολύ προσεχτικοί με τον Τέρενς Μόρις. Ο Μόρις ήταν κακός στον ημιτελικό, αλλά μπορεί να είναι ξανά; Άλλα στοιχεία που μπορεί να κρίνουν το ματς είναι η κόντρα του Φώτση με τον Σμόντις, η παρουσία του Λόρμπεκ, εκείνη του Μπατίστ και βεβαίως η απόδοση του Διαμαντίδη. Ο Διαμαντίδης ήταν κάτω του μετρίου στον ημιτελικό και χωρίς το ξέσπασμα του Σάρας πολλοί θα του έριχναν φταίξιμο τώρα για τον αποκλεισμό. Δεν το λέω για να δείξω ότι χρωστάει μια εμφάνιση, απλώς ότι χωρίς αυτόν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Πάντως, ο τελικός έχει όλα τα φόντα να μας μαγέψει ξανά και τώρα… παίρνουμε πλευρά. Δεν είναι εμφύλιος για να… ευχηθούμε στον καλύτερο, θέλουμε τα δικά μας παιδιά να πάρουν το τρόπαιο. Αν ρωτάτε και γιατί, ε, οι Μοσχοβίτες έχουν 7 συνεχόμενα φάιναλ φορ, 12 μοντέλα στις courtside θέσεις του γηπέδου… μην τα θέλουν όλα δικά τους. Το ρεκόρ Σάρας-Σίσκα θα είναι ένα σημείο που θα σταθούμε. Το ρεκόρ του Ομπράντοβιτς ένα άλλο. Η κόντρα του με τον Μεσίνα επίσης.

Και μιας και η συζήτηση το έφερε στους τεχνικούς, θα σχολιάσω το θέμα που προέκυψε από το πουθενά με τον Γιαννάκη. Πλέον, είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει γραμμή να χτυπιέται ο Γιαννάκης μετά από κάθε ήττα, ένας Γιαννάκης που ήταν καταπληκτικός στον ημιτελικό. Καταντάει ενοχλητικό αυτό από ανθρώπους που εξυπηρετούν συμφέροντα αλλά στο τέλος έχουν επηρεάσει φιλάθλους που έχουν μικρή σχέση με το μπάσκετ να μην… τους φτάνει ο Γιαννάκης. Ο Γιαννάκης είναι μακράν ο καλύτερος Έλληνας προπονητής, ενώ είναι και ένας από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Αδιαπραγμάτευτο. Όσο για την τελευταία φάση, ζήτησε επίθεση του Γκριρ, pick n roll με Μπουρούση και πρώτη επιλογή το ένα βήμα και τρίποντο από τον Αμερικανό. Και, όμως, όλοι μαζί είμαστε, όλοι στον ίδιο χώρο κινούμαστε, στα ίδια πηγαδάκια, αλλά μερικοί «δεν το άκουσαν αυτό» και προσπάθησαν να φτιάξουν κλίμα μετά το ματς από τη μικτή κιόλας ζώνη. Αυτό είναι λυπηρό για το ελληνικό μπάσκετ πρώτα. Βέβαια, οι ίδιοι κωλοτούμπες αν το χουκ του Μπουρούση έμπαινε και ο Ολυμπιακός κέρδιζε στην παράταση και έπαιρνε το τρόπαιο, θα έτρεχαν για… φωτογραφίες και να του λένε πόσο τον αγαπάνε, όπως έχουν συνηθίσει να κάνουν με τον Γιαννάκη.

Λίγα λόγια πριν τον τελικό, τα πολλά θα τα πούμε μετά. Ας ελπίσουμε με την κούπα παρέα. Όσον αφορά το φάιναλ φορ, οι Γερμανοί δίνουν μαθήματα σε κάθε τομέα, από την είσοδο των οπαδών, μέχρι την ασφάλεια στο παρκέ, την καθαριότητα, τις παρεχόμενες υπηρεσίες, το κέτερινγκ, την εξυπηρέτηση, τη συνέπεια και την οργάνωση των πάντων. Αυτά… μέσα στο γήπεδο. Γιατί έξω από αυτό, το Βερολίνο δεν έχει πάρει χαμπάρι. Μπορεί από πλευράς εισιτηρίων και διαφημίσεων η Ευρωλίγκα να μην το χρειαζόταν για να πετύχει, αλλά θεωρώ ότι δείχνει πως το Βερολίνο δεν ήταν έτοιμο μπασκετικά να δεχτεί φάιναλ φορ. Πάνω από το 80% των πολιτών δεν γνωρίζει τι γίνεται στην Ο2 Arena. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς…