15+1 σημεία…

Η πιο μεγάλη απογοήτευση: Μακράν ο Τέρενς Μόρις. Υπήρχαν πολλοί που έκαναν κακό φάιναλ φορ (Ιλιασόβα, Βάθκεθ, Πάργκο, Λόρμπεκ, Χαλπερίν) ή μέτριο φάιναλ φορ (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Πλάνινιτς), αλλά ο Μόρις ήταν με διαφορά ο χειρότερος στη Γερμανία. Σε δύο ματς, 14 λεπτά στο πρώτο και 10 στο δεύτερο, είχε 0+0 πόντους, 3+0 ριμπάουντ, 0+0 ασίστ, 0+0 κλεψίματα, 0+1 τάπα και 0+1 λάθος. Είναι δύσκολο να βρεις παίκτη που να κάνει τόσο κακό φάιναλ φορ.

Υπόκλιση: Στον μοναδικό Μίδα της Ευρώπης. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έχει 4 τρόπαια σε 4 φάιναλ φορ, 8-0 νίκες στα μεγάλα ραντεβού και όλοι πρέπει να σκύψουν το κεφάλι στη μεγαλύτερη μπασκετική προσωπικότητα της Ευρώπης του 21ου αιώνα.

Respect: Στον Λιν Γκριρ. Ήταν ο καλύτερος παίκτης στη Γερμανία, πρώτος σε ranking και 3ος σκόρερ. Ο Γκριρ έχει κάνει τα ψευδοδιλήμματα τύπου Γουντς ή Γκριρ, Πάργκο ή Γκριρ, να ακούγονται ως ανέκδοτα, μαζί και όσους τα υποστήριζαν. Εμάς στο Age of Basketball, απλώς μας έχει δικαιώσει όταν πριν από σχεδόν δύο χρόνια, την ημέρα που υπέγραψε, γράψαμε ότι ο Ολυμπιακός πήρε τον καλύτερο σκόρερ της Ευρώπης, έναν παίκτη που δεν σταματιέται από κανέναν. Και για να ευλογήσουμε λίγο ακόμη τα γένια μας, για 6-7 μήνες τότε πολλοί μας κατηγορούσαν για… άμπαλους και προκατειλημμένους με τον Γκριρ. Τώρα, απλώς, έχουμε στο πλάι του blog οδηγίες για το πώς να επαναφέρετε τη γλώσσα σας όταν την καταπίνετε… Ο Ολυμπιακός επιβάλλεται να κρατήσει τον Αμερικανό και του χρόνου στο λιμάνι, αφού είναι ο μόνος παίκτης που από τη στιγμή που ήρθε είναι συνεπής σε κάθε μεγάλο αγώνα.

Το ξέσπασμα: Κοίταξε το ταμπλό και είδε ότι η ομάδα του δε μπορούσε. Φοβήθηκε ότι το σερί του θα σπάσει, τρόμαξε ότι το φάιναλ φορ θα τελείωνε νωρίς γι’ αυτόν. Και τι έκανε ο Ραμούνας Σισκάουσκας; Ανέβηκε σε άλλη διάσταση, πέτυχε 13 συνεχόμενους πόντους και έδωσε στον Μεσίνα και τους συμπαίκτες του την ευκαιρία να παίξουν σε έναν τελικό. Έκανε, εν ολίγοις, αυτό που είπε ο προπονητής του Ολυμπιακού στο βόλεϊ, Άντερς Κρίστιανσον, στους παίκτες του για τον Μίλκοβιτς σε ένα τάιμ άουτ στον δεύτερο τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος: «Μην του μιλήσει κανείς τώρα. Είναι αλλού, αφήστε τον, είναι στη ζώνη του λυκόφωτος».

Το κόλπο: Ο Ντανιέλ Σαντιάγο. Αν μπορούσαμε όλη τη χρονιά να καταλογίσουμε κάτι στον Πασκουάλ, αυτό ήταν το γεγονός ότι δεν είχε μπορέσει να εκμεταλλευτεί τον Σαντιάγο. Όμως, ο Ισπανός πήρε το καλύτερο ranking της χρονιάς από τον παίκτη του στο φάιναλ φορ και μαζί με αυτό παραλίγο να πάρει και την πρόκριση στον τελικό. Αυτό ήταν το κόλπο του τριημέρου.

Να το ξεχάσει: Πιο πολύ απ’ όλους θέλει να το ξεχάσει ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Άλλοι ήταν τραυματίες, άλλοι έπαιξαν άσχημα, όλοι τους θέλουν να το ξεχάσουν, αλλά ο Ναβάρο δεν μπόρεσε να παίξει, ένιωσε ανήμπορος να βοηθήσει την ομάδα του λόγω φάουλ. Ήταν σε πολύ καλή φόρμα, αλλά στον ημιτελικό έλειπε στα κρισιμότερα λεπτά, όταν οι συμπαίκτες του κοιτούσαν γύρω και έψαχναν τα χέρια του ηγέτη τους για να σκοράρουν.

Η πιο μεγάλη απουσία: Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Ο άνθρωπος που όταν παίζει οι μισοί οπαδοί του Ολυμπιακού… βρίζουν, αλλά όταν δεν παίζει, όλοι μαζί κλαίνε γιατί βλέπουν ότι η ομάδα τους είναι ένα επίπεδο πιο κάτω. Ο παίκτης που είναι πυρηνικό όπλο στην άμυνα και μπορεί να παίζει για 3 μαρκάροντας οτιδήποτε από 1,80 μέχρι 2,10. Στοίχισε όσο τίποτε άλλο στον Ολυμπιακό.

Το λάθος: Ήταν το μεγαλύτερο λάθος, αλλά τελικά… κανείς δεν θα το θυμάται. Αναφέρομαι στα 8 δευτερόλεπτα του Διαμαντίδη που πήγαν να γυρίσουν τούμπα το ματς. Ο «Μήτσος» καθάρισε το ριμπάουντ, αλλά προσπαθώντας να ηρεμήσει την ομάδα του έμεινε σκυμμένος με την μπάλα για 4 σχεδόν δευτερόλεπτα στη ρακέτα. Αποτέλεσμα; Να μην προλάβει να περάσει το κέντρο εγκαίρως. Ευτυχώς στο τέλος δεν στοίχισε, λέμε εμείς.

Η πάσα: Και πάλι «λέγε με Σάρας». Πήρε την μπάλα στο πλάι, πήρε το σκριν από τον Πέκοβιτς και στο ένα δευτερόλεπτο που ο Μαυροβούνιος έμεινε απολύτως μόνος, του κόλλησε την μπάλα στις παλάμες βγάζοντάς τον μόνο με το καλάθι για εύκολο λέι απ. Άλλη μία υπόκλιση παρακαλώ.

Το σουτ: Ο Γιοτάμ Χαλπερίν παίρνει την μπάλα από τα χέρια του Βούισιτς στην προτελευταία επίθεση του Ολυμπιακού. Ο Κροάτης τα έχει κάνει σχεδόν όλα, έχει τραβήξει την άμυνα, έχει δει το κόψιμο, έχει βγάλει τον Ισραηλινό μόνο του στα 4,5 μέτρα, ολομόναχο. Ο Χαλπερίν σηκώνεται και η μπάλα καλά-καλά δεν φτάνει στην μπασκέτα. Τέτοια σουτ, τέτοιοι παίκτες δεν έχουν δικαίωμα να τα χάνουν σε τέτοια ματς…

Η άμυνα: Ήρθε στην Ελλάδα ως ξεκάθαρα επιθετικός παίκτης. Οι πιο ψαγμένοι μιλούσαμε και για έναν πολύ καλό πασέρ. Αμφισβητήθηκε πολύ από τους βιαστικούς Έλληνες, αλλά στην πορεία βούλωσε στόματα. Πλέον, έχει στο βιογραφικό του και την άμυνα που έκρινε τον τίτλο της Ευρωλίγκας. Ο λόγος για τον Ντρου Νίκολας. Δεν μιλάω για την προσπάθεια στο σουτ του Σισκάουσκας, αλλά για το γεγονός ότι παίζοντας εκπληκτικά με το σώμα, εμποδίζει το καλύτερο τριάρι της Ευρώπης, τον παίκτη που κάνει ντράιβ μέχρι και στον… ύπνο του από το να μπει μέσα από τα 6,25 στην τελευταία φάση. Ο ίδιος ο Σισκάουσκας του έβγαλε το καπέλο: «Στην αρχή είπα να πάω μέσα στο καλάθι για το δίποντο. Ο αντίπαλος μου έκλεισε το δρόμο και έπρεπε να αλλάξω απόφαση». Ποιοι είμαστε εμείς για να διαφωνήσουμε.

Η χαζομάρα: Στους δύο Έλληνες οπαδούς, έναν κόκκινο κι έναν πράσινο, που σπρώχτηκαν έξω από την Ο2, νομίζονταν ότι η γερμανική αστυνομία… «όλο λόγια ήταν, τίποτα πιο πέρα». Αμ δε…

Η πίκρα: Σε όλους τους Έλληνες οπαδούς που υπό το φόβο της απίστευτης γερμανικής αστυνομίας ήταν «Παναγίες» σε όλο το φάιναλ φορ και θα έρθουν στην Ελλάδα για να μας δείξουν το αληθινό τους επίπεδο πάλι. Κρίμα… Κρατήστε τους εκεί, ή φέρτε τους Γερμανούς εδώ.

Η παρακαταθήκη: Ο Τσάβι Πασκουάλ. Πάλεψε με τρία θηρία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και μπόρεσε να σταθεί στο ύψος του. Στον ημιτελικό είχε κλειδώσει τον Μεσίνα, μέχρι που την πάτησε από τον Σισκάουσκας. Αν είχε καταφέρει να αντιδράσει και όταν η ομάδα του πανικοβλήθηκε, τότε δεν θα είχε ψεγάδι η παρουσία του.

Το «αντίο»: Στον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Δεν θα πω εγώ πότε να σταματήσει ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, αλλά στη φετινή Ευρωλίγκα είχε 3:46 συμμετοχή στο πρώτο ματς της χρονιάς με αντίπαλο τη Ζαλγκίρις. Πλέον, πρέπει να το καταλάβει και ο ίδιος ότι κάνει κακό στην υστεροφημία του με το να περπατά πίσω από τον πάγκο όλο το χρόνο.

Ήταν-δεν ήταν: Εδώ έχουμε… μπόλικο υλικό. Και στην… ανάδειξη του νικητή έχουμε τριπλή ισοπαλία: Γιοτάμ Χαλπερίν, Φραν Βάθκεθ και Ζόραν Πλάνινιτς. Ο πρώτος 4 πόντους με 1/5 σουτ, 1 ριμπάουντ και 2 ασίστ σε 21 λεπτά στον ημιτελικό, ενώ δεν μπόρεσε να περιορίσει και τον Γιασικεβίτσιους, ο δεύτερος 6 πόντους, 2 ριμπάουντ και 5 φάουλ σε 14 λεπτά στον ημιτελικό και ο τρίτος 0+5 πόντους, 3+3 ριμπάουντ και 0+1 ασίστ σε 8+17 λεπτά στα δύο ματς.

Τα φύλαγε: Ο Αντώνης Φώτσης. Η μεγαλύτερη αδυναμία του γράφοντος (όσοι μας διαβάζετε θα θυμάστε τα μαύρα πανιά που είχα βάλει στο καράβι πριν το Ευρωμπάσκετ του 2007 όταν τραυματίστηκε) ήταν βράχος στο Βερολίνο. Μάλιστα στον τελικό, με τον Μπατίστ, τον Πέκοβιτς και τον Τσαρτσαρή ουσιαστικά απόντες ο Φώτσης ήταν… ολόκληρη η φροντ λάιν του Παναθηναϊκού. Για μένα, ο MVP του τελικού.

Ο βασιλιάς: Δεν είναι δύσκολο αυτό… ο Παναθηναϊκός. Βασιλιάς της Ευρώπης ξανά. Μπορεί η ΤΣΣΚΑ να είναι η καλύτερη ομάδα του 21ου αιώνα με 7 συνεχόμενα φάιναλ φορ και 4 συνεχόμενους τελικούς, αλλά ο Παναθηναϊκός είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα του 21ου αιώνα. Απλά.