Μια χρονιά σε δυο βραδιές!

Οι τέσσερις μονομάχοι είναι εδώ και κάποιες ημέρες στη Μαδρίτη, πανέτοιμοι για το μεγάλο ραντεβού. Ολυμπιακός, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, θέλουν να γεμίσουν το τριήμερό μας με μπασκετικές στιγμές που θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε, με έναν και μόνο στόχο: να γράψουν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένας μόνο θα κάτσει στο θρόνο το βράδυ της Κυριακής και το μόνο σίγουρο του τριημέρου είναι ότι η Ευρώπη θα έχει νέο βασιλιά για τους επόμενους 12 μήνες, αφού η Μακάμπι δεν έφτασε ως εδώ για να υπερασπιστεί το στέμμα της.

Ολυμπιακός

Όχι πάλι αυτοί εδώ…

Ακριβώς αυτή η φράση νομίζω ότι υπάρχει στο μυαλό των υπόλοιπων τριών ομάδων όταν σκέφτονται την παρουσία του Ολυμπιακού στο φάιναλ φορ. Είναι το τελευταίο δεκάλεπτο στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ, είναι το δεύτερο ημίχρονο στον τελικό με τη Ρεάλ, κανείς δεν αισθάνεται ότι αυτός ο Ολυμπιακός θα πέσει εύκολα, κι ας είναι το αουτσάιντερ στο ραντεβού. Ο τύπος που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς με τίποτα, εκείνος που σου σπάει τα νεύρα γιατί πάντα επιστρέφει.

Μια ομάδα πολύ καλά δεμένη, μια ομάδα με συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού, μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, μια ομάδα που πάνω απ’ όλα ο καθένας έχει το ρόλο του και είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος και ικανοποιημένος μέσα σε αυτόν. Όταν θα πατήσει παρκέ, ξέρει τι του ζητάει ο προπονητής του και προσπαθεί για να κάνει μόνο αυτό. Από το μεγαλύτερο αστέρι ως τον τελευταίο ρολίστα της ομάδας όλοι ξέρουν ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσουν πρώτα την ομάδα και μετά τον εαυτό τους.

Η χρονιά: Είχε σκαμπανεβάσματα, κυρίως λόγω ατυχιών. Αν αρχίσω να γράφω ποιος τραυματίστηκε και για πόσο, θα φάμε μια ώρα για να τα βρούμε όλα. Από τον Σπανούλη στον Πρίντεζη, από τον Πετγουέι στον Αγραβάνη, τον Παπαπέτρου, τον Τσαϊρέλη, τον Χάντερ, τον Πετγουέι, τον Λαφαγιέτ, ο Ολυμπιακός θύμιζε μέσα στη σεζόν νοσοκομείο. Ήττες εκεί που δεν το περίμενε, αλλά νίκες όποτε έπρεπε και όποτε έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο. Αν αυτό δεν είναι δείγμα μεγάλης ομάδας, τότε ποιο είναι;

Ποιος είναι: Είναι ο die hard της Ευρωλίγκας. Ό,τι κι αν συμβεί δεν μπορείς να τον ξεγράψεις. Δεν μπορούσες όταν το σήκωνε, δεν μπορείς ούτε φέτος. Είτε θα γυρίσει από το -19, είτε θα χάσει το πλεονέκτημα έδρας και μετά, πλήρης πάλι, θα αποκλείσει με μειονέκτημα την Μπαρτσελόνα. Ο Ολυμπιακός είναι ο τύπος που δεν μπορούν να ξεφορτωθούν στην Ευρωλίγκα. Ο σπαστικός αυτός τύπος, που αν δεν μιλήσει τελευταίος, δεν έχει τελειώσει τίποτα.

Θα το πάρει γιατί: Γιατί είναι η πιο σκληρή ομάδα του φάιναλ φορ. Γιατί έχει τον καλύτερο παίκτη στην Ευρώπη. Γιατί στα μεγάλα ραντεβού εμφανίζεται πια με το σωστό mentality. Γιατί έχει ψυχολογία υπεροχής απέναντι και στους τρεις άλλους. Γιατί ο Πρίντεζης απλώς περιμένει πια την μπάλα στα χέρια του στο τέλος για να γράψει ιστορία. Γιατί θέλει αυτό το άλλο ένα ευρωπαϊκό για να ολοκληρώσει τον μύθο του.

Θα το χάσει γιατί: Γιατί ο Λοτζέσκι κατάφερε και κρύωσε (γαστρεντερίτιδα). Γιατί δεν γίνεται όποτε πετυχαίνει Ρεάλ ή ΤΣΣΚΑ να τους κάνει πλάκα. Γιατί έχει ήδη δύο τα τελευταία χρόνια με σχεδόν το ίδιο ρόστερ. Γιατί όσο διψασμένος κι αν είναι δεν είναι σε revenge mode, ούτε είναι redeem team, ούτε το θέλει τόσο όσο οι άλλοι.

Αν στραβώσουν τα πράγματα θα στραφεί: Σε ποιον άλλο, στον Βασίλη Σπανούλη. Δεν θέλει και πολύ μυαλό. Έχει στο ρόστερ του το ισχυρότερο όπλο στην Ευρώπη. Ακόμα κι αν φαίνεται ανενεργό μπορεί ανά πάσα στιγμή να πυροδοτηθεί. Ακόμα κι αν η μπάλα δεν είναι σε αυτόν, όλοι οι άλλοι νιώθουν πιο άνετα επειδή τον έχουν δίπλα τους, επειδή όλες οι άμυνες προσαρμόζονται πάνω του και εκείνοι βρίσκουν πιο εύκολα διαδρόμους και ελεύθερα σουτ. Να, όπως στην τελευταία φάση που τον έστειλε Μαδρίτη, που όλη η άμυνα της Μπαρτσελόνα χάλασε από την πρόθεσή της να κάνει double-team στον Σπανούλη. Και μετά, κάπου εκεί θα είναι και ο Πρίντεζης.

Ο πάγκος: Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι ο… δεύτερος πιο άπειρος από τους τέσσερις προπονητές του φάιναλ φορ. Αυτό σίγουρα κάνει σχετικά αβέβαιο το πώς θα είναι εκείνες τις ημέρες ή τι θα μεταδώσει στους παίκτες του στον τομέα της ψυχολογίας. Απ’ την άλλη, όταν ο Σπανούλης βγαίνει σε κάθε αφορμή και λέει τέτοιους ύμνους για τον προπονητή του, εκτός του ότι αποτελεί άλλη μια απόδειξη του πόσο ικανός είναι ο Σφαιρόπουλος, δείχνει και το κλίμα στον Ολυμπιακό. Και σε τέτοια ραντεβού αυτό παίζει πολλές φορές καθοριστικό ρόλο.

ΤΣΣΚΑ Μόσχας

Αν όχι τώρα, πότε;

Κοντεύει να καταντήσει πια ανέκδοτο στην Ευρώπη. Κατεβαίνει η Αρκούδα και σκεφτόμαστε ποιος θα της δημιουργήσει κόμπλεξ. Πλέον, τα τελευταία χρόνια είναι ο Ολυμπιακός, με μικρό διάλειμμα πέρσι που η Μακάμπι έκανε το κομμάτι της. Εν ολίγοις πάμε στο φάιναλ φορ και σκεφτόμαστε ποιος θα κάνει πλάκα στην ΤΣΣΚΑ.

Απ’ την άλλη, όταν κοιτάς το ρόστερ της, σε πιάνει ίλιγγος. Σκέφτεσαι ότι δεν γίνεται να μην το πάρει. Ή, μάλλον, πονοκεφαλιάζεις για το ποιον να πρωτοσταματήσεις. Η σεζόν κάπως έτσι κύλησε, οι μισοί είχα χάσει το ματς πριν αυτό γίνει. Οι άλλοι μισοί το έχαναν στην πορεία όταν δεν μπορούσαν να βρουν λύση για μια ομάδα που ο δέκατος παίκτης της θα έπαιζε πεντάδα σε όποια άλλη της Ευρώπης. Και κάπου εκεί μπαίνει και ο Ολυμπιακός, που ήταν η πρώτη ομάδα που την κέρδισε μετά από 15 συνεχόμενες νίκες. Στα 21 από τα 28 παιχνίδια της έβαλε πάνω από 80 πόντους, με μια επίθεση που μοιάζει πυρηνική και μια άμυνα που θυμίζει τείχος στη ρακέτα, ιδίως από τη στιγμή που πήρε και τον Κιριλένκο.

Η χρονιά: Περίπατος ουσιαστικά. Από το 10-0 στον πρώτο γύρο, ως το 12-2 στον δεύτερο, μέχρι το 16ο ματς ψάχναμε ποιος θα κερδίσει την ΤΣΣΚΑ. Βέβαια, πια, έχει χάσει από τις 2 από τις άλλες 3 που βρίσκονται εδώ, αφού την κέρδισε και η Φενέρ. Όμως, οι 3 νίκες με 66 πόντους συνολική διαφορά στα προημιτελικά επί του Παναθηναϊκού, την έκαναν να νιώθει ότι πατάει πάρα πολύ καλά στα πόδια της.

Ποιος είναι: Είναι η Λερναία Ύδρα της Ευρωλίγκας. Όποιο κεφάλι κόψεις βγαίνουν άλλα δύο εξίσου ισχυρά και δυνατά. Ποιον να κλείσεις, ποιον να αφήσεις ελεύθερο; Ο καθένας μπορεί να σε σκοτώσει. Και μέσα στη χρονιά έτσι έχει γίνει.

Θα το πάρει γιατί: Γιατί τα έχει όλα. Καλό πάγκο, απίστευτο ρόστερ, παίζει καλό μπάσκετ, ξέρει να κερδίζει, έχει μέταλλο, έχει αντιστάσεις, έχει σωστό τρόπο προσέγγισης στα παιχνίδια της. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Ντε Κολό, Τεόντοσιτς, Ουίμς, Τζάκσον, Μαρκοϊσβίλι, Νίκολς, Φριντζόν στην περιφέρεια, Κιριλένκο, Καούν, Βορόντσεβιτς, Χάινς, Χριάπα, στη ρακέτα. Μόνο που βλέπεις το ρόστερ της θες να σβήσεις τα φώτα, να πάρεις αγκαλιά το μαξιλάρι σου και να κλάψεις στη γωνία του δωματίου σου, κουλουριασμένος και μην τολμώντας να ανοίξεις τα μάτια σου. Γιατί διψάει για εκδίκηση. Γιατί νιώθει περίγελως. Γιατί θέλει εξιλέωση. Γιατί από το αεροπλάνο προς Μαδρίτη έχει βαρέσει 150 σφυγμούς το λεπτό, από τον πρώτο πενταδάτο, ως τον τελευταίο οπαδό της από τα νεύρα τους για τα όσα έχουν τραβήξει τα τελευταία χρόνια.

Θα το χάσει γιατί: Γιατί ο Ολυμπιακός έχει βρει το κουμπί της, την πήρε στο ένα, έχασε δύσκολα το άλλο χωρίς τον Σπανούλη στο ρόστερ του. Γιατί όταν έρθει η ώρα για το 4ο δεκάλεπτο, όλες εκείνες οι μνήμες που κατέληξαν στο καλάθι του Πρίντεζη θα ξανάρθουν στην επιφάνεια και κάποιος θα πρέπει να τις ξορκίσει. Γιατί θα πρέπει να βρει ηρεμία και ψυχραιμία σε ενδεχόμενες πολύ δύσκολες καταστάσεις. Γιατί θα είναι σίγουρα το πιο αστείο πράγμα του τριημέρου αν την πετάξει πάλι έξω ο Ολυμπιακός.

Αν στραβώσουν τα πράγματα θα στραφεί: Θα μπορούσε να στραφεί παντού. Λογικά θα στραφεί στον Μίλος Τεόντοσιτς. Το μυαλό του είναι αυτό που καθοδηγεί την ΤΣΣΚΑ. Βέβαια, υπάρχει και ο Νάντο Ντε Κολό που έχει ωριμάσει απίστευτα. Ο Σόνι Ουίμς που μπορεί να μπει με 0/10 και να τελειώσει με 10/10 από εκεί και πέρα. Ο Αντρέι Κιριλένκο που θα κληθεί να σβήσει οποιαδήποτε υπόνοια μισματς κατά της ομάδας του, να σφραγίσει τη ρακέτα και να πνίξει κάθε αντίπαλο. Πού είναι το μαξιλάρι μου;

Ο πάγκος: Ο Δημήτρης Ιτούδης ή είναι ο πιο άπειρος προπονητής του τριημέρου ή ο άνθρωπος που τα έχει φάει με το κουτάλι, απλώς τώρα κρατάει για πρώτη φορά τα γκέμια στα χέρια του. Σε κάθε περίπτωση και όπως κι αν θέλει να το δει κανείς, η ΤΣΣΚΑ παίζει όπως θα έπρεπε φέτος και αυτό είναι κάτι που πιστώνεται στον Ιτούδη και μόνο. Καλές ομάδες έχουμε δει πολλές, ρόστερ που να παίζουν όπως θα έπρεπε πολύ λίγα. Βέβαια, άλλο όλη η σεζόν, άλλο αυτές οι τρεις μέρες. Εδώ η πείρα μετράει όσο τίποτα άλλο.

Ρεάλ Μαδρίτης

Πουθενά όπως στο σπίτι σου

Παλεύει τόσα χρόνια για μια επιστροφή στο θρόνο. Δύο συνεχόμενοι τελικοί, τρία φάιναλ φορ στα τελευταία τέσσερα χρόνια, όλα χαμένα. Φέτος, στο σπίτι της, νομίζω στην τελευταία προσπάθεια που… πρέπει να κάνει για να το πάρει. Αν και φέτος αποτύχει, μπορεί να αποχωρήσει από την Ευρωλίγκα, να πάρει το χρόνο της και να επιστρέψει σε 4-5 χρόνια ξανά. Από την αρχή της χρονιάς θεωρείται το μεγάλο φαβορί, πιθανότατα ως τη στιγμή που πάτησε Ευρώπη ο Κιριλένκο ήταν για πολλούς το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Αλλά αυτά τα είχαμε ξαναδιαβάσει. Και πέρσι. Και πρόπερσι. Στο τέλος βλέπαμε σκυμμένα κεφάλια Μαδριλένων.

Φέτος, θα παίξει σπίτι της για να αλλάξει τη μοίρα της. Σε αυτό θα ποντάρει, σε αυτό θα βασιστεί για τον τίτλο. Κακά τα ψέματα, όταν με σχεδόν το ίδιο ρόστερ έχεις αποτύχει αλλού, ποντάρεις στον κόσμο σου, στο να σε ανεβάσει αυτός. Να δούμε πώς θα πάει το τριήμερο, αλλά η Ρεάλ φέτος παίζει με όλο το βάρος στις πλάτες της.

Η χρονιά: Πήγε καλά, όχι τόσο καλά όσο θα περίμεναν οι Ισπανοί, 5 ήττες στους δύο ομίλους δεν την έκαναν να ανησυχήσει, αλλά ούτε την έκαναν και φόβητρο. Η σειρά με την Εφές ήταν σκληρή και πολύ δύσκολη για τη Ρεάλ, στο 4ο ματς κυριάρχησε απόλυτα, ως εκεί είχε ανησυχήσει πάρα πολύ με το 2ο ματς να είναι οριακό.

Ποιος είναι: Είναι ο Μακόλεϊ Κάλκιν στο home alone. Είναι σπίτι της, τους περιμένει όλους εκεί και χτίζει παγίδες για να τους δυσκολέψει, φοβούμενη, όμως, παράλληλα μήπως την πατήσει. Και η ζωή δεν είναι πάντα όπως στις ταινίες.

Θα το πάρει γιατί: Γιατί παίζει στο σπίτι της. Γιατί δεν της λείπει τίποτα. Γιατί δεν το πήρε πέρσι και πρόπερσι και θέλει εξιλέωση. Γιατί αν δεν το πάρει φέτος δεν θα το πάρει ποτέ. Γιατί ό,τι τρύπες είχε στο ρόστερ της τις έκλεισε (λέγε με Αγιόν, Νοτσιόνι, Καμπάτσο, Ρίβερς).

Θα το χάσει γιατί: Γιατί έχει μπροστά της δύο ματς πιο δύσκολα απ’ ότι μπορούσε να φανταστεί. Γιατί θα πρέπει να κερδίσει τον Ομπράντοβιτς για να πάει τελικό. Γιατί αν φτάσει εκεί θα πρέπει να παίξει με το καλύτερο ρόστερ της Ευρώπης ή με την ομάδα που ήθελε… ένα ημίχρονο για να την κερδίσει. Γιατί καλή η υποστήριξη του κόσμου, αλλά μπορεί να γυρίσει και μπούμερανγκ. Γιατί είναι… αχώνευτη και πέραν των Μαδριλένων δεν θέλει κανείς άλλος να δει τον Ρούντι να κερδίζει και όλοι του στέλνουν… κακό τζούτζου.

Αν στραβώσουν τα πράγματα θα στραφεί: Στο μυαλό του Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Αυτός θα πρέπει να την κρατήσει ήρεμη, αυτός θα πρέπει να την κρατήσει όρθια. Και η ψυχρή εκτελεστική δεινότητα του Λιουλ. Και στην εμπειρία του Ρέγιες. Άντε και το θράσος του Ρούντι. Λύσεις έχει, το θέμα, όπως το βλέπω, είναι να μην της στραβώσουν τα πράγματα. Μετά θα έχει πρόβλημα.

Ο πάγκος: Ο Πάμπλο Λάσο είναι πολύ έμπειρος προπονητής και σίγουρα έχει φτιάξει τη Ρεάλ σε μια πολύ καλή ομάδα. Ήταν, όμως, εκεί και το 2013 και το 2014 στα χαμένα φάιναλ φορ της Ρεάλ. Οπότε σίγουρα αιωρείται στην ατμόσφαιρα η απορία του τι παραπάνω θα μπορεί να προσφέρει ο Λάσο φέτος για τη Ρεάλ και το τι άλλαξε για να μπορέσει να της δώσει τον τίτλο. Η απάντηση θα έρθει στο παρκέ.

Φενέρμπαχτσε

Στην εποχή του Ζοτς

Από το 1988 που ξεκίνησαν τα φάιναλ φορ, τουρκική ομάδα σε αυτά έχουμε δει μόνο μια φορά, την Εφές Πίλσεν το 2000 (μην μου πει κανείς για τη Σουπρολίγκα, ας την ξεχάσουμε αυτή τη χρονιά). Εν ολίγοις στα 27 χρόνια των φάιναλ φορ αυτή είναι η δεύτερη φορά που θα δούμε σε φάιναλ φορ τουρκική ομάδα. Προφανώς πιστώνεται στον Ομπράντοβιτς. Καλό ρόστερ, δυνατό, χρειάστηκαν 2 χρόνια για να φέρει ο Ομπράντοβιτς τη Φενέρ σε φάιναλ φορ, να φτιάξει την ομάδα όπως την ήθελε, με παίκτες που κάνουν αυτό που ήθελε.

Την πρώτη σεζόν είχαμε συγκρούσεις, γελάσαμε αρκετές φορές με τα καμώματα των παικτών της Φενέρ. Φέτος πάλι στην αρχή είδαμε μια ομάδα που δεν έπαιζε όπως θα μπορούσε. Αλλά στην πορεία άλλαξε, η Φενέρ έγινε πιο σοβαρή, πολύ πιο φερέγγυα και έδειξε πολύ πιο σκληρή.

Η χρονιά: Πέντε ήττες στους ομίλους, καμία στα νοκ άουτ. Λιγότερες δηλαδή στο σύνολο από τη Ρεάλ, όσο κι αν ακούγαμε όλη τη σεζόν τη Ρεάλ πολύ περισσότερο. Επιστέγασμα το 3-0 με τη Μακάμπι που απέδειξε ότι είναι πανέτοιμη για το φάιναλ φορ, με μεγαλύτερες νίκες της τις δύο επί ΤΣΣΚΑ και Ολυμπιακού, αμφότερες εκτός έδρας στον δεύτερο γύρο του Top-16. Αυτές ήταν που της έδωσαν πλεονέκτημα και τη βοήθησαν να φτάσει ως εδώ.

Ποιος είναι: Ο τουρίστας με τη σαγιονάρα διχάλα και τις κάλτσες, με τη μηχανή περασμένη γύρω από το λαιμό του, στο πρώτο του ταξίδι εκτός συνόρων. Ο τύπος που όλοι τον κοιτάνε και τον δουλεύουν γιατί όλα του κάνουν εντύπωση, όλα του φαίνονται πρωτόγνωρα, όλα τον οδηγούν να πει «ουάου, το δες αυτό;».

Θα το πάρει γιατί: Γιατί έχει τον Ομπράντοβιτς. Γιατί έχει πολύ καλοστημένη ομάδα. Γιατί έχει τον Ομπράντοβιτς. Γιατί τα φοργουόρντ της είναι απίστευτα, Βέσελι, Πρέλντζιτς, Μπιέλιτσα. Γιατί έχει τον Ομπράντοβιτς. Γιατί αν αρχίσει ο Γκάντλοκ δεν σταματάει. Γιατί θα εμφανιστεί σίγουρα έτοιμη αγωνιστικά. Γιατί είναι το μεγάλο αουτσάιντερ και δεν έχει κανένα άγχος. Είπα ότι έχει τον Ομπράντοβιτς;

Θα το χάσει γιατί: Γιατί είναι άπειρη. Όσο κι αν βρίσκεται ο Ομπράντοβιτς στον πάγκο, στο παρκέ υπάρχουν παίκτες που δεν έχουν εμπειρία από τέτοιες διοργανώσεις και τέτοια ραντεβού. Γιατί δεν είναι ακόμα η ώρα της. Γιατί αν το πάρει και τώρα ο Ομπράντοβιτς, πότε θα το χάσει πάλι; Γιατί κάτι της λείπει σε σχέση με τις 3 άλλες, αν θέλουμε να τα λέμε όλα.

Αν στραβώσουν τα πράγματα θα στραφεί: Θα θέλει το σουτ του Γκάντλοκ, το ταλέντο του Μπιέλιτσα, του Βέσελι και την πληρότητα του Πρέλντζιτς. Αλλά θα στραφεί προς τον πάγκο της. Θα περιμένει από εκεί την ηρεμία για να μπορέσει να ξεπεράσει τον όποιο σκόπελο. Και ο πάγκος θα στραφεί στον Νίκο Ζήση. Από εκεί θα βγουν… μπαλαντέζες για να τροφοδοτηθούν όλοι οι άλλοι με ψυχραιμία.

Ο πάγκος: Τα λέμε τόση ώρα. Ο Ομπράντοβιτς έχει 8 τίτλους Ευρωλίγκας από το 1992 ως και το 2011. Αν πάρει άλλον έναν τώρα, θα ξεπεράσει σε διάρκεια τα 20 χρόνια από τον πρώτο του τίτλο ως τώρα. Δεν είναι και λίγο (καλό, έτσι;). Οι ομάδες του έχουν τον τρόπο να παίρνουν το τρόπαιο κάθε φορά στα φάιναλ φορ, είτε είναι το απόλυτο φαβορί (η Ρεάλ του 1995) είτε το απόλυτο αουτσάιντερ (η Μπανταλόνα του 1994), είτε κάπου στη μέση. Θα έχει και πάλι το μαγικό ραβδί ο Ομπράντοβιτς;

Πού θα πάει το τριήμερο; Όπως είπε και ο Σπανούλης: «Το σημαντικό είναι να κερδίσουμε τον ημιτελικό. Αν δεν κερδίσεις τον ημιτελικό, δεν παίζεις στον τελικό για να το πάρεις». Προφανές; Ναι, αλλά ας πάμε μια μάχη τη φορά, σε ένα απίστευτα ισορροπημένο φάιναλ φορ για όλους.

Νίκος Κουσούλης