Στην κορυφή μετά από 20 χρόνια η Ρεάλ!

Της πήρε 20 χρόνια για να τα καταφέρει αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης ξανά, όπως το 1995 στη Σαραγόσα. Οι Μαδριλένοι πήραν τον 9ο ευρωπαϊκό τους τίτλο καταφέρνοντας να υπερκεράσουν στον τελικό το εμπόδιο του Ολυμπιακού, που επέστρεψε από το -11 με σερί 0-12, αλλά στη συνέχεια δεν άντεξε και ηττήθηκε με 78-59, κλείνοντας, παρόλα αυτά, προφανώς εντελώς επιτυχημένα άλλη μία μαγική χρονιά στην Ευρωλίγκα, παίζοντας στον 3ο του τελικό τα τελευταία 4 χρόνια.

Αυτό που άλλαξε στη φετινή Ρεάλ σε σχέση με εκείνη των περασμένων αποτυχημένων προσπαθειών τα προηγούμενα χρόνια, φάνηκε ξεκάθαρα στον τελικό. Όταν ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος στο ξεκίνημα του ματς, το ήλεγχε και προηγήθηκε με 15-21, ήρθε ένας Αντρές Νοτσιόνι τόσο ψυχωμένος και τόσο καθοριστικός που δεν άφησε περιθώρια. «Εξαφάνισε» τον Πρίντεζη, τράβηξε όλη τη Ρεάλ από το βούρκο, τη σήκωσε και όταν την άφησε όρθια, εκείνη, με τη βοήθεια του Κάρολ πατούσε πια πολύ καλά στα πόδια της.

Ο Ολυμπιακός εξαφάνιζε τον Αγιόν (2 πόντοι, με 0/3 σουτ και 3 λάθη), που ανάγκασε τον Λάσο να τον βάλει 15 λεπτά, μιας και οι ψηλοί των «ερυθρολεύκων» κέρδισαν κατά κράτος τη μονομαχία, δεν μάτωσε ούτε από τον Σλότερ, ούτε από τον Μπουρούση, ούτε από τον Ρέγιες. Όμως, στο «4» και στο «3» τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Ο Νοτσιόνι τα έκανε όλα στο παρκέ, πόντους (12 με 3/6 σουτ), ριμπάουντ (7), ασίστ (2), κλεψίματα (1), τάπες (2), «ξύλο» στην άμυνα, φωνές σε συμπαίκτες και εξέδρα. Απολύτως δίκαια ο Αργεντινός ήταν ο MVP του τελικού, γιατί η δική του παρουσία ήταν αυτή που άλλαξε τη μοίρα της Ρεάλ.

Δεν έφτανε μόνο αυτός όμως. Χρειάστηκε και ο Τζέισι Κάρολ, που είχε 16 πόντους με 6/7 σουτ, ανάμεσά τους 4/5 τρίποντα, τρία τρελά σουτ για το 43-41, το 46-43 και το 49-43, 11 συνεχόμενοι πόντοι (και το καλάθι για το 51-44) που άλλαξαν τον τελικό. Για να αναλάβει ξανά μετά ο Νοτσιόνι, που στο πρώτο δεκάλεπτο μπήκε στο 12-17, είδε την ομάδα του να μένει πίσω με 15-21 και όταν ξανάκατσε στον πάγκο το σκορ ήταν 30-26.

Καλός και ο Μασιούλις με δύο τρίποντα που κράτησαν τη Ρεάλ στην αρχή, αλλά και ο Λιουλ που και πάλι ήταν μεστός και καθοριστικός σε σημαντικές στιγμές (12 πόντοι και 4 ασίστ). Ο Ροντρίγκεθ ήταν καλός, ο Ρούντι δεν έκανε αισθητή την παρουσία του.

Απ’ την άλλη, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να βγάλει την ίδια ενέργεια που έβγαλε στον ημιτελικό, τουλάχιστον όχι ως το τέλος του ματς. Έχασε πάρα πολλά ελεύθερα σουτ, ιδίως προς το τέλος είχε συνεχόμενες ευκαιρίες με ελεύθερα τρίποντα, αλλά δεν σκόραρε. Στο 62-55 και με 5:00 λεπτά περίπου, ο Πρίντεζης αστόχησε ολομόναχος από πάσα του Σπανούλη, μετά το ίδιο έκανε και ο Σπανούλης, ενώ από κλέψιμο του Σλούκα ο Ολυμπιακός αντί να σκοράρει εύκολα έκανε λάθος με τον Λοτζέσκι. Κάπου εκεί χάθηκε η τελευταία ευκαιρία. Στο -7 είχε τρεις ευκαιρίες να μειώσει, αντ’ αυτού είδε τον Νοτσιόνι να γράφει το 65-55 και να τελειώνει το ματς.

Νωρίτερα, ο Ολυμπιακός είχε κολλήσει για τα καλά, από το 24-25 πήγαμε στο 40-29 με 16-4 σερί για τη Ρεάλ, αλλά κάπου εκεί ο Ολυμπιακός έκανε όλο το γήπεδο να παγώσει, τουλάχιστον την ισπανική του πλευρά. Μέσα σε 4 λεπτά έτρεξε ένα απίστευτο 0-12 για να προσπεράσει με 40-41. Λοτζέσκι, Πρίντεζης και Σλούκας έκαναν τη διαφορά με τον Ντάνστον να βγάζει τρομερές άμυνες.

Πάντως, η αλήθεια είναι ότι πέραν του Λοτζέσκι, ο Ολυμπιακός δεν είχε κάποιον άλλον που να κάνει τη διαφορά. Ο Λοτζέσκι είχε 17 πόντους με 7/10 σουτ, ενώ ο αμέσως καλύτερος ήταν ο Χάντερ με 10 πόντους και 7 ριμπάουντ. Ο Σλούκας είχε 10 πόντους, ο Πρίντεζης 11 με 3 ασίστ, αλλά δεν μπόρεσε απέναντι στον Νοτσιόνι όταν ο Ολυμπιακός χρειαζόταν σκορ για να μπορέσει να κρατηθεί στο ματς.

Η κούραση από την ανατροπή της Κυριακής έκανε την εμφάνισή της μετά το 40-41 στο ματς. Ο Ολυμπιακός άρχισε να χάνει πολλά ριμπάουντ, 40-25 στο τέλος του ματς με 12-5 τα επιθετικά, αλλά από το 40-41 και μετά, τα ριμπάουντ ήταν 16-4 για τη Ρεάλ με τα επιθετικά στο 4-1.

Μέτρια διαχείριση είχαμε και απ’ τον πάγκο, ο Σφαιρόπουλος «έκαψε» Παπαπέτρου και Αγραβάνη βάζοντάς τους ταυτόχρονα για πρώτη φορά στο ματς μαζί στο πρώτο ημίχρονο (για 1 λεπτό) αντί να τους βάλει έναν έναν δίπλα σε έναν πιο έμπειρο παίκτη στους ψηλούς. Αποτέλεσμα, να τους βγάλει μετά από 1 λεπτό και να μην τους ξαναβάλει. Ο Λαφαγιέτ έπαιξε 12 λεπτά και μπορεί να έγραψε 1 λάθος στη στατιστική, αλλά έκανε πολλά περισσότερα, σχεδόν σε κάθε επίθεση που έπαιζε πλέι μέικερ, ο Ολυμπιακός δεν έκανε πάσα και ο Λαφαγιέτ κατέληγε να πετάξει τρίποντο μαρκαρισμένος. Ο Ντάνστον και ο Χάντερ έπαιξαν από 17 λεπτά έκαστος, θεωρώ ότι και οι δύο θα μπορούσαν να έχουν παίξει περισσότερο (ακόμη και δεχόμενος το ότι ή ο ένας παίζει ή ο άλλος, θα έπρεπε μαζί να έχουν βγάλει 40λεπτο, όχι 33:30 αγώνα), ο Πετγουέι ήταν πολύ καλός για τη ροή του αγώνα όταν μπήκε στην πρώτη περίοδο (μπήκε στο 12-13), αλλά έμεινε 15:30 συνεχόμενα στον πάγκο στη συνέχεια. Ο Σλούκας ήταν πολύ καλύτερος από τον Μάντζαρη, αλλά έπαιξαν τον ίδιο ουσιαστικά χρόνο (22 και 20 λεπτά). Ακόμα και ο Λοτζέσκι βγήκε στο 15-21 και παρότι ο Ολυμπιακός άλλαξε πρόσωπο προς το χειρότερο, ο Σφαιρόπουλος τον ξαναπέρασε στο παρκέ αφού πρώτα είχε δεχτεί σερί 13-4 για το 28-25. Γενικά, ούτε ο Σφαιρόπουλος ήταν σε καλή βραδιά και δεν του βγήκαν τα όσα δοκίμασε, δείχνοντας ορισμένες στιγμές να είναι στον αυτόματο σε κάποιες αλλαγές και όχι λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές συνθήκες του παιχνιδιού. Πολλές φορές ο Ολυμπιακός μπορούσε να παίξει πιο κοντά στη ρακέτα, αλλά έδειχνε να φοβάται την επαφή εκεί, η Ρεάλ έπαιζε ακόμα και με τον Ρέγιες στο «5» και οι «ερυθρόλευκοι» φοβόντουσαν τα ντράιβ ή το να περάσουν την μπάλα στους ψηλούς (βέβαια υπήρχε και ο Νοτσιόνι εκεί), επιλέγοντας πολλά σουτ από μακριά (5/23 τρίποντα), με τους Σπανούλη, Πρίντεζη, Μάντζαρη, Λαφαγιέτ, Ντάρντεν να έχουν 0/14. Και, βεβαίως, το πιο καταδικαστικό νούμερο του αγώνα ήταν οι 12/26 βολές του Ολυμπιακού, ιδίως από τη στιγμή που από τις άστοχες βολές ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να κυνηγά σε όλο το ματς (πράγμα που έκανε ακόμα πιο δύσκολη την αποστολή του μέσα στη Μαδρίτη).

Αυτή ήταν η εικόνα του τελικού, με τη Ρεάλ να παίρνει το τρόπαιο και τον Ολυμπιακό να μένει στη 2η θέση της φετινής Ευρωλίγκας. Σίγουρα, η πορεία του είναι απόλυτα επιτυχημένη, με τους «ερυθρολεύκους» όχι μόνο να μένουν στην αφρόκρεμα της Ευρώπης, αλλά να δείχνουν σε όλους ότι συνεχίζουν να είναι η ομάδα που αρνείται να χάσει. Επιστροφή από το -9 για τη νίκη σε 3:30 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, σερί 0-12 σε 4 λεπτά από το -11 στο +1 στον τελικό. Μπορεί η προσπάθεια να μην είχε ευτυχή κατάληξη στο ματς τίτλου, αλλά ήταν ένα εξ ορισμού δύσκολο παιχνίδι που δεν πήγε καλά στον Ολυμπιακό, με το αποτέλεσμά του να έρχεται ως φυσική κατάληξη της εικόνας του αγώνα. Η τελευταία γεύση που μένει είναι πικρή (κανείς δεν μπορεί να είναι χαρούμενος τη βραδιά που χάνει στον τελικό, εκτός ίσως από τους Ισπανούς του 2008), αλλά όταν περάσουν 1-2 μέρες ο Ολυμπιακός θα μείνει με την εικόνα άλλης μίας μαγικής σεζόν στην Ευρωλίγκα.

Τα δεκάλεπτα: 15-19, 35-28, 53-46, 78-59.

Ρεάλ Μαδρίτης (Λάσο): Ρίβερς 5 (1τρ. 4ρ.), Ρούντι 7 (1τρ. 4ρ. 2κλ.), Νοτσιόνι 12 (2τρ. 7ρ. 2κ.), Μασιούλις 9 (2τρ. 4ρ.), Ρέγιες 2, Ροντρίγκεθ 11 (1τρ. 3ρ. 4ασ.), Αγιόν 2 (5ρ.), Κάρολ 16 (4τρ. 3ρ.), Λιουλ 12 (2τρ. 4ασ.), Μπουρούσης, Σλότερ 2 (4ρ.).

Ολυμπιακός (Σφαιρόπουλος): Πετγουέι 2, Χάντερ 10 (7ρ.), Ντάνστον 4 (2ασ.), Σπανούλης 3 (3ασ. 6κ.φ.), Παπαπέτρου, Σλούκας 10 (2τρ. 2ασ.), Πρίντεζης 11 (3ρ.), Αγραβάνης, Μάντζαρης 1 (3ρ.), Λαφαγιέτ, Ντάρντεν, Λοτζέσκι 17 (3τρ. 2κλ.).

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Στον μικρό τελικό η ΤΣΣΚΑ κέρδισε με 86-80 τη Φενέρ, με το ματς να ξεκινά με 12-0, για να πάμε στο 24-4 και το 45-18, με τη μεγαλύτερη διαφορά να την έχουμε στο 54-26. Μετά, η ΤΣΣΚΑ έσβησε εντελώς τις μηχανές, η Φενέρ ισοφάρισε σε 70-70 και 77-77, αλλά ηττήθηκε στο τέλος, με τον Τζάκσον να είναι για άλλη μια φορά ο καλύτερος των Ρώσων.