Το διασκεδάσαμε…

Η Ελλάδα έκανε ένα άθλιο πρώτο ημίχρονο, ή αν προτιμάτε άθλια πρώτα 24 λεπτά στο ματς, αλλά μετά άλλαξε πρόσωπο και πολύ γρήγορα εξαφάνισε το -12 που είχαν χτίσει οι Ισπανοί. Και πάλι, όσοι είδαν το ματς, κι εγώ μαζί, θα αναγκαστούν να συμφωνήσουν με τον BEN, ότι από το ρόστερ της ομάδας ο Κώστας Παπανικολάου ξεχωρίζει και μοιάζει έτοιμος για να ανέβει ένα σκαλί παραπάνω. Ο Παπανικολάου μπορεί να θέλει δουλειά στον επιθετικό τομέα, αλλά είναι all-around παίκτης, swingman όπως αρέσκονται από τηλεόρασης να χαρακτηρίζουν τους παίκτες του στιλ του. Στον ημιτελικό ήταν 1ος ριμπάουντερ, πασέρ, κλέφτης και μπλοκέρ της ομάδας! Τα έκανε όλα δηλαδή στο παρκέ.

Θα μπορούσε να λείπει από το ματς η ενέργεια του Νίκου Παππά στο τέλος. Καταλαβαίνω ότι είναι νεαρά παιδιά και ότι το αίμα βράζει σε αυτή την ηλικία, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι πρόκειται για αθλητές που θέλουν να κάνουν επαγγελματική καριέρα. Οπότε πρέπει να αντιδρούν και ως επαγγελματίες. Με 1 δευτερόλεπτο για το τέλος του ματς, όταν κερδίζεις 11 πόντους ό,τι κι αν γίνει συγκρατιέσαι. Αν οι διαιτητές έβλεπαν την ενέργειά του (την οποία θεωρώ ότι δεν είδαν) θα έπρεπε να τον αποβάλλουν με ντεσκαλιφιέ και ίσως να του πάρουν και το δελτίο. Δεν διακινδυνεύεις να αφήσεις την ομάδα σου χωρίς τον πιο χαρισματικό της σκόρερ στον τελικό. Πρέπει να τα πουν κάποιοι αυτά στα παιδιά, τώρα που είναι μικροί ακόμα, επαναλαμβάνω, γιατί δεν παίζουν μπάσκετ αλάνας, αλλά επαγγελματικά.

Απ’ την άλλη, οι Ισπανοί, όπως πάντα, γκρίνιαζαν από την προθέρμανση μέχρι και 1,5 ώρα μετά τον αγώνα. Αρχίζω να πιστεύω ότι στα φυτώρια των ομάδων στην Ισπανία πρέπει να υπάρχει ειδική προπόνηση στις διαμαρτυρίες. Ή βλέπουν τους «μεγάλους» και κάνουν τα ίδια. Μόνο που ο Γκασόλ, ο Ναβάρο, ο Καλντερόν (και οι λοιποί) είναι στην κορυφή της Ευρώπης από άποψη αξίας και καριέρας, ενώ αυτά είναι 20χρονα παιδιά που τώρα ξεκινούν. Και όταν ξεκινάς επιβάλλεται να έχεις το στόμα σου κλειστό, αλλιώς παίρνουν αέρα τα μυαλά σου χωρίς λόγο.

Την Κυριακή μπροστά μας θα βρούμε τη Γαλλία, που ενώ τη θεωρούσαμε πελάτη δυο χρόνια τώρα σε φιλικά κι επίσημα, μας κέρδισε προσφάτως. Καλό αυτό, αν με ρωτάτε, γιατί δεν θα μπουν πάλι οι διεθνείς όπως το Σάββατο, που ήταν εμφανές ότι νόμιζαν πως είχαν κερδίσει από τα αποδυτήρια. Ελπίζω την Κυριακή να μην περάσουν 24 αγωνιστικά λεπτά για να καταλάβουν ότι πρέπει να παίξουν μπάσκετ για να κερδίσουν.

Για να είμαστε δίκαιοι, η ανατροπή ήταν εκπληκτική, άκρως θεαματική, και δείχνει το ταλέντο της ομάδας και τις δυνατότητες των παιδιών. Αλλά… ας μην επιχειρήσουμε να την επαναλάβουμε. Με βάση την εικόνα του Σαββάτου, η Ελλάδα έχει τον πρώτο λόγο την Κυριακή, όχι γιατί οι Γάλλοι παίζουν άσχημο μπάσκετ, αλλά γιατί σε τέτοιες ηλικίες παίζει σημαντικό ρόλο η ψυχολογία και αυτή τη στιγμή, με τον κόσμο να φωνάζει σαν τρελός, οι Έλληνες έχουν τον πρώτο λόγο. Κι εδώ που τα λέμε πρέπει να πάρουν το χρυσό «εντός έδρας». Αλλά οι τελικοί έχουν πάντα ιδιαιτερότητες και ας περιμένουν λίγες ώρες για να δούμε.

Κλειδί στο ματς της Κυριακής είναι να ελέγξουμε πάλι τα ριμπάουντ, τα οποία ήταν 43-26 με τους Ισπανούς. Οι Γάλλοι πηδάνε περισσότερο στις διεκδικήσεις και είναι πιο αθλητικοί, οπότε θέλει καλύτερα μπλοκ-άουτ και περισσότερη προσοχή. Επίσης, ας μην αρχίσουμε πάλι το ανελέητο… χτίσιμο από το τρίποντο όπως στο πρώτο ματς των δύο ομάδων στη διοργάνωση. Τότε η εθνική είχε 5/27 τρίποντα, με τον Μίσσα να μην μπορεί να τους σταματήσει και να τους σπρώξει να πάρουν προσπάθειες από κοντά. Επίσης, τότε είχαμε χάσει 54-36 στα ριμπάουντ, εν μέρει από την αστοχία στα τρίποντα. Σε τέτοια ηλικία τα παιδιά είναι σουτέρ ψυχολογίας (όπως επισημαίνει ο BEN), οπότε αν δουν ότι δεν μπαίνουν στην αρχή τα σουτ θα πρέπει να μπουν κοντά στο καλάθι και όχι να συνεχίσουν να τα σπάνε από την περιφέρεια.