Ένας αγώνας δέκα καλοκαίρια

Η ώρα για τη μεγαλύτερη μάχη της εθνικής μας έφτασε. Στις 19:30 την Τρίτη η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την Ισπανία στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ. Τα προημιτελικά θεωρούνται συνήθως ως οι πιο σημαντικοί αγώνες μιας διοργάνωσης, αφού εν πολλοίς κρατούν τη γραμμή ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία. Νίκη σου δίνει την ευκαιρία να παλέψεις για τα μετάλλια, ήττα σε στέλνει σε αγώνες παρηγοριάς και κατάταξης για το 5-8. Φέτος, στο 5-8 έχουμε τη μάχη του προολυμπιακού, αλλά δεν νομίζω να συμβιβαστεί κανείς απόψε με την ήττα εξαιτίας αυτού του γεγονότος.

Η κληρωτίδα και η παρουσία των ομάδων ως τώρα στο τουρνουά έφεραν μπροστά μας το απόλυτο ματς στη συνείδηση των Ελλήνων μπασκετόφιλων στα προημιτελικά. Δεν είναι μόνο η ένταση και η πίεση ενός αγώνα στον οποίο κρίνεται η τετράδα. Είναι και η Ισπανία. Η ομάδα την οποία όλοι οι Έλληνες μπασκετόφιλοι εδώ και 9 χρόνια αγαπούν να μισούν. Από εκείνον τον τελικό του Μουντομπάσκετ του 2006 (το 47-70 κόντρα σε μια Ελλάδα που είχε «αδειάσει» από τον ημιτελικό), τις δύο αναμετρήσεις το 2007 (το εύκολο 58-76 του ομίλου και το οριακό 77-82 ), τον ημιτελικό του 2009 (το χαλαρό 64-82), το πρώτο νοκ άουτ του 2010 (το 72-80 και την πρώτη μεγάλη αποτυχία της εθνικής μας) ως το 2013 και τη μόνη νίκη της Ελλάδας (79-75 στον όμιλο της Β φάσης). Έξι αναμετρήσεις που έχουν σημαδέψει την μπασκετική Ελλάδα, έξι αναμετρήσεις που μας έφεραν ως εδώ σήμερα, να αναγνωρίζουμε τον αγώνα της Τρίτης ως τον νυν υπέρ πάντων.

Αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνω και μπορώ να πω μου αρέσει ιδιαίτερα σε επίπεδο φιλάθλων, είναι ωραίο να βλέπεις να παθιάζονται οι μπασκετόφιλοι με κάτι άλλο στην Ελλάδα πέραν της οπαδικής καφρίλας. Απ’ την άλλη, τα όσα γραφικά ακούγονται και γράφονται τόσες ημέρες από τα δημοσιογραφικά μέσα δεν τα καταλαβαίνω. Μάλλον, τα καταλαβαίνω, για έναν και μόνο λόγο γράφονται, δυο κλικ παραπάνω. Αφού πουλάει ας γράψουμε γι’ αυτό.

Ότι μας έκλεψαν το 2007 (ενώ έχουμε να κερδίσουμε το οτιδήποτε από το 2010), ότι είναι καραγκιόζηδες, ότι δεν είναι μπασκετμπολίστες αλλά ηθοποιοί (αλήθεια, αυτό τους δικούς μας που τους έχουν κάνει πελάτες, τι τους κάνει;), ότι είναι αχώνευτοι, και τόσα άλλα. Κάπου έχει χαθεί το νόημα και ενώ σε επίπεδο καναπέ και πλάκας όλοι λέμε και για τον Ρούντι και για τον Ρέγιες, σε επίπεδο δημοσιογραφικών κειμένων θα περίμενα κάτι καλύτερο. Δεν είναι πολλές οι ευκαιρίες που έχουμε να αναλύσουμε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι με μπασκετικούς όρους, ώστε και εμείς να αγαπήσουμε περισσότερο το άθλημα, και τη συζήτηση να θέσουμε σε σωστές βάσεις, αλλά και να βοηθήσουμε τα πιο νέα παιδιά να καταλάβουν το μπάσκετ καλύτερα και, γιατί όχι, να το λατρέψουν όσο εμείς. Στη λογική του «καραγκιόζης και ηθοποιός ο Ρούντι» δεν θα γίνει αυτό, απλώς προσπαθούμε μέσω ενός κειμένου δημοσιογραφικού να κάνουμε υποσυνείδητη μεταβίβαση του μίσους, της καφρίλας του οπαδισμού που κυριαρχεί στον επαγγελματικό αθλητισμό στην Ελλάδα και στις τάξεις της εθνικής, που στις συνειδήσεις όλων μας αντιπροσωπεύει την αγάπη για το μπάσκετ και τη… φίλαθλη αγνότητα.

Τι θα δούμε, λοιπόν, το βράδυ; Νομίζω ότι για πρώτη φορά από το 2006 θα δούμε ένα Ελλάδα-Ισπανία στο οποίο η Ελλάδα είναι το φαβορί. Και δεν το εννοώ στοιχηματικά, το εννοώ με βάση τα όσα έχουμε δει στη διοργάνωση ως τώρα, με βάση τα ρόστερ των δύο ομάδων, με βάση αγωνιστικά και μόνο κριτήρια. Απ’ την άλλη, θα δούμε και τον πιο κλειστό από τους 4 προημιτελικούς. Όχι στο τελικό σκορ (αυτά κατόπιν εορτής μόνο), αλλά στο πόσο κοντά είναι οι δυο ομάδες.

Οι Ισπανοί έχουν μεν τον Παού Γκασόλ σε ημιάγρια κατάσταση (αν και γκρινιάζουν από προχτές ότι τραυματίστηκε και ίσως αυτό του κοστίσει), αλλά δείχνουν χτυπητές αδυναμίες στο τουρνουά, αδυναμίες που έλειπαν τα προηγούμενα χρόνια. Έχουν θέμα βάθους φέτος, μετά τη βασική πεντάδα οι υπόλοιποι δεν μπορούν να σταθούν στο ίδιο επίπεδο. Και στη λεγόμενη βασική πεντάδα έχουν θέματα φορμαρίσματος, αφού ο Ρούντι είναι ξεκάθαρα σε πολύ κακή κατάσταση, ενώ ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ δεν κάνει τουρνουά σε επίπεδο που μας έχει συνηθίσει.

Οι 23.0 πόντοι, τα 7.8 ριμπάουντ, οι 3.0 ασίστ και οι 2.2 τάπες του Παού Γκασόλ, με 57% στα δίποντα, 79% στις βολές και το αδιανόητο 80% στα τρίποντα (με 1.3 εύστοχα ανά ματς!) κρατούν το ρυθμό στην Ισπανία. Από εκεί και πέρα ο Μίροτιτς στέκεται σε πολύ καλό επίπεδο, 13.5 πόντοι, 6.5 ριμπάουντ με τρομερά τελειώματα, 74% στα δίποντα. Ο Λιουλ έχει 9.7 πόντους και 4.7 ασίστ, ο Ροντρίγκεθ 10.0 πόντους και 4.2 ασίστ (με 2.0 λάθη), ενώ ο Ρέγιες έχει 8.3 πόντους και 3.7 ριμπάουντ (με τα 2.2 επιθετικά). Ο Ρίμπας από δεύτερο ρόλο φτάνει να παίζει 26 λεπτά ανά αγώνα (μόνο Παού και Λιουλ παίζουν παραπάνω) αλλά δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, παρά τους 7.7 πόντους του, αν και το 57% (με 2.0 εύστοχα) που έχει στα τρίποντα είναι πολύ υψηλό για να το αγνοήσει κανείς. Ο Ρούντι είναι κάκιστος ως τώρα, 6.4 πόντοι με 15% στα τρίποντα και 42% στα δίποντα, ο Σαν Εμετέριο απλώς καλούτσικος (ξεχωρίζει το 64% στα δίποντα), ενώ ο Κλαβέρ με τον Ερνανγκόμεζ έχουν βοηθητικό ρόλο και ο Βίβες με τον Αγκουιλάρ είναι no factor ως τώρα.

Εξαιτίας του μέτριου ρόστερ της αλλά και της κατάστασης που είναι κάποιοι παίκτες η Ισπανία χάνει το ρυθμό της μέσα στα ματς, το τόνισε και ο Σκαριόλο αυτό μιλώντας για τον προημιτελικό. Παίζει, όπως πάντα, σε πολύ υψηλό ρυθμό και ταχύτητα, αλλά έχει κενά διαστήματα. Βεβαίως, έχει την καλύτερη επίθεση στο τουρνουά με 88.0 πόντους ανά αγώνα. Απ’ την άλλη, έχει τη 19η άμυνα και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη 2η άμυνα της διοργάνωσης (65.7 δέχεται η Ελλάδα).

Η άμυνα θα κρίνει πολλά στο παιχνίδι, ή, μάλλον, το πώς θα αντιδράσει η δική μας επίθεση στη μέτρια άμυνά τους και η δική τους επίθεση στην πολύ σκληρή δική μας άμυνα. Το ισχυρό όπλο της Ισπανίας είναι η επίθεση, ενώ το δικό μας είναι η άμυνα κατά πρώτο λόγο. Εκείνοι τρέχουν ακόμα και μετά από καλάθι, εμείς τροφοδοτούμε το γρήγορο ματς μόνο μέσα από την ενέργεια στην άμυνα. Πάντως, με 77.0 πόντους ανά ματς δεν είναι κακή η επίθεση της Ελλάδας φέτος.

Στις υπόλοιπες στατιστικές κατηγορίες έχει ενδιαφέρον ότι η Ισπανία κάνει μόλις 10.0 λάθη ενώ παίζει σε τόσο υψηλό ρυθμό, ότι η Ελλάδα έχει περισσότερες ασίστ (22.5 έναντι 21.8) παρότι παίζει σε πιο αργό τέμπο. Η Ελλάδα σουτάρει καλύτερα στα δίποντα (57.6% έναντι 55.9%), η Ισπανία στα τρίποντα (36.4% έναντι 37.8%), ενώ εκεί που υπάρχει διαφορά και είναι ένας τομέας που θα παίξει τεράστιο ρόλο στο ματς, είναι στις βολές. Το 66.1% το δικό μας είναι πολύ χαμηλό (75.9% οι Ισπανοί) και μπορεί να αποβεί καταστροφικό αν δεν ηρεμήσουμε να βάλουμε τις βολές, σε ματς με τόσο μικρές διαφορές, το οποίο θα κριθεί στις λεπτομέρειες.

Οι Ισπανοί ξεκινούν κάθε κουβέντα τους από τον Σπανούλη και όχι άδικα. Ο Σπανούλης μέχρι στιγμής δεν έχει φορτσάρει στο τουρνουά, αλλά όποτε χρειάστηκε έδειξε ότι είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Θεωρώ ότι το γεγονός αυτό είναι ο νούμερο ένα λόγος για να είμαστε αισιόδοξοι για τη συνέχεια της διοργάνωσης. Ως τώρα έχει 10.8 πόντους, 5.6 ασίστ και 5.2 κερδισμένα φάουλ, σουτάροντας με 41% στα τρίποντα. Είναι ξεκάθαρα ο καλύτερος Έλληνας παίκτης, αλλά και ο καλύτερος στην Ευρώπη τόσα χρόνια. Η παρουσία του και μόνο σε μια πεντάδα αναγκάζει την αντίπαλη άμυνα σε προσαρμογές και δίνει χώρους στους υπολοίπους.

Ο Κουφός κάνει καταπληκτικό τουρνουά, 1ος σκόρερ, 1ος ριμπάουντερ και 1ος μπλοκέρ της εθνικής, σε μόλις 20.2 λεπτά συμμετοχής με 11.0 πόντους, 6.7 ριμπάουντ και 1.0 τάπες ανά αγώνα. Τα τελειώματά του δεν είναι ιδανικά ως τώρα, αλλά κόντρα στους Ισπανούς (αλλά και στη συνέχεια, καλώς εχόντων των πραγμάτων) θα μας χρειαστεί πολύ η τρομερή έφεση που δείχνει στο ριμπάουντ (3.7 επιθετικά). Ο Μπουρούσης λειτουργεί ως ιδανικό συμπλήρωμα (10.7 πόντοι, 6.0 ριμπάουντ, 2.2 ασίστ) και είναι πολύ σημαντικό που η Ελλάδα δεν χάνει τίποτα όταν αλλάζει πρόσωπο στο «5».

Ο Πρίντεζης είναι πολύ καλά και μπορεί να έχει 10.7 πόντους, αλλά με Γεωργία και Ολλανδία δεν έπαιξε ιδιαίτερα, οπότε οι μέσοι όροι του έπεσαν. Αυτό δεν θα μπερδέψει κανέναν, αλλά ο Πρίντεζης (σουτάρει με 65% στα δίποντα) μπορεί να ισορροπήσει τη μονομαχία με τον Μίροτιτς στο «4» των δύο ομάδων. Ο Αντετοκούνμπο είναι τόσο αθλητικός που θα δημιουργήσει μισμάτς και στη ρακέτα και στην περιφέρεια, ακόμα και με τους Ισπανούς. Ο Ζήσης θα έχει… πολλές ειδικές αποστολές στην άμυνα όσο προχωρά το ματς, ενώ ο Καλάθης θα πρέπει να μοιράζει την μπάλα εξίσου καλά (5.0 ασίστ) όπως κάνει ως τώρα, αλλά και να συνεχίσει να απειλεί (55% στα τρίποντα) από μακριά, για να ανοίξει την ευάλωτη ισπανική άμυνα.

Δεν είναι μόνο η πρώτη επτάδα στην εθνική και αυτό είναι που την ξεχωρίζει από την Ισπανία. Αυτό επεσήμανε και ο Σκαριόλο, λέγοντας ότι ακόμα και οι παίκτες που δεν παίζουν ιδιαίτερα στην Ελλάδα είναι παίκτες πολύ υψηλής κλάσης. Ο Σλούκας μπαίνει και αλλάζει τη ροή του αγώνα, ο Μάντζαρης έκανε τη διαφορά με το Βέλγιο, ο Καϊμακόγλου βοηθάει στην άμυνα, ο Περπέρογλου είναι πολύ έμπειρος, ενώ ο Παπανικολάου σε όσο κακή κατάσταση κι αν είναι, είναι παίκτης που φοβάσαι ότι θα κάνει την έκρηξη.

Το ματς με την Ισπανία ίσως χρειαστεί να ψάξουμε βαθιά στο οπλοστάσιό μας για να το κερδίσουμε. Ας πούμε, για την ταχύτητα των περιφερειακών της Ισπανίας είναι πολύ πιθανό να επιστρατευτεί ο Μάντζαρης. Ο Λιουλ είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος σε ανοιχτό γήπεδο, ο Μάντζαρης είναι ο πιο γρήγορος αμυντικός της Ελλάδας. Και ο καλύτερος αμυντικός στην περιφέρεια, το έδειξε και στο ματς με το Βέλγιο, με την παρουσία του άλλαξε όλη η εικόνα της άμυνάς μας, οι βοήθειες γίνονταν σωστά, οι αλληλοκαλύψεις το ίδιο, η εικόνα έστρωσε μεμιάς.

Ένα άλλο θέμα που πρέπει να θίξουμε είναι αυτό της προϊστορίας. Η ψυχολογία του παρελθόντος δεν νομίζω να παίξει τόσο ρόλο στο ξεκίνημα, η εθνική φέτος νιώθει ότι έχει πολύ γερές βάσεις, αυτό φαίνεται από το πώς παίζει. Όμως, το είδαμε και στις δηλώσεις Μπουρούση μετά την πρόκριση, κάτι υπάρχει εκεί μέσα, κάτι σιγοκαίει στα συναισθήματα των διεθνών, και δικαιολογημένα. Ο θιγμένος εγωισμός, η αίσθηση αδικίας που έχουν νιώσει, τα τόσα χρόνια αποτυχιών, κάτι άλλο στον καθένα. Όλα αυτά υπάρχει φόβος να ξυπνήσουν μέσα στο ματς. Εδώ μπαίνει ο Κατσικάρης, ο Ζήσης και ο Σπανούλης. Ο πρώτος πρέπει να κρατήσει την ομάδα ήρεμη, δεν πάει να πει ότι το ματς θα μας πάει όπως το ονειρευόμαστε, μπορεί να στραβώσει κάποια στιγμή. Οι άλλοι δύο, είναι οι παλιότεροι, οι εμπειρότεροι, εκείνοι που έχουν κοντραριστεί σε αυτές τις αποτυχίες με τους Ισπανούς. Όμως, αυτοί πρέπει να σηκώσουν το βάρος για να μην χάσει η ομάδα την ισορροπία της κατά τη διάρκεια του ματς.

Αγωνιστικά, έχει πολύ ενδιαφέρον η μάχη στο «5». Κουφός-Μπουρούσης πρέπει να προσέξουν τα φάουλ απέναντι στον Γκασόλ, αλλά μπορούν να του δημιουργήσουν πολλά προβλήματα και στη δική μας επίθεση. Το αν ο Ρούντι θα δείξει καλό πρόσωπο, ποιος θα πασάρει καλύτερα, ή, μάλλον, ποια άμυνα θα καταφέρει να δυσκολέψει το passing game της αντίπαλης ομάδας ώστε να της μειώσει τα εύκολα καλάθια από ασίστ. Αν ο Πρίντεζης ή ο Μίροτιτς θα πάρουν τη μεταξύ τους μονομαχία, ποιος θα φέρει το ρυθμό στα μέτρα του, αν θα επικρατήσει η δική μας άμυνα ή η δική τους επίθεση. Και, σίγουρα, το τρίποντο. Η Ελλάδα έχει 6 παίκτες που σουτάρουν πάνω από 35% πίσω από τα 6.75 και είναι οι 6 πρώτοι της σκόρερ. Η Ισπανία 6 παίκτες κι αυτή (αλλά ο Ρέγιες δεν πιάνεται γιατί έχει ρίξει 1 σουτ σε όλο το τουρνουά), ουσιαστικά έχει τους 4 από τους 6 πρώτους σκόρερ της (με τον Λιουλ παραδόξως να σουτάρει πολύ άσχημα με 22%) και τον Κλαβέρ.

Η μάχη θα είναι πολύ μεγάλη το βράδυ και είναι πάντα απολαυστικό να έχεις την ευκαιρία να ζεις τέτοια παιχνίδια. Ιδίως αν στο τέλος… τα κερδίζεις κιόλας, με την τετράδα να απέχει πια 40 λεπτά για την εθνική μας.

Νίκος Κουσούλης