Κανονισμοί του NBA στην ιστορία: Μέρος II

Συνεχίζουμε σήμερα την αναφορά μας σε περίεργους κανονισμούς του NBA και στην εξέλιξη άλλων για να φτάσουμε στους ισχύοντες σήμερα.

Το 1978-79 το NBA δοκίμασε για πρώτη φορά 3 διαιτητές στους αγώνες, κανόνα που πήρε πίσω το 1979-80 για να τον επαναφέρει αργότερα μόνιμα (το 1988-89). Επίσης, από το 1978-79 παίκτες και προπονητές οφείλουν στο ημίχρονο να πηγαίνουν κατευθείαν στα αποδυτήρια. Μέχρι τότε όφειλαν να φεύγουν από το παρκέ μόνο μετά το τέλος του αγώνα. Το πρόστιμο ήταν 100 δολάρια αν δεν το έκαναν, πρόστιμο που έφτασε στα 500 δολάρια (για κάθε παίκτη ή προπονητή) το 1984-85.

Το 1979-80 εισήχθη για πρώτη φορά η γραμμή του τριπόντου (η οποία είχε δοκιμαστεί στα φιλικά προετοιμασίας του 1978-79). Η γραμμή ορίστηκε στα 6,75 από το καλάθι στις γωνίες για να φτάνει στα 7,25 μέτρα στην κορυφή. Την χρονιά εκείνη, η γραμμή ανακοινώθηκε ότι θα υπάρχει δοκιμαστικά στο πρωτάθλημα, αλλά λόγω της επιτυχίας, το 1980-81 εισήχθη μόνιμα. Όμως, το… ταξίδι του τριπόντου, δεν τελείωσε εκεί. Το 1994-95 η γραμμή του τριπόντου πήγε στα 6,75 σε όλο το μήκος της. Μάλιστα, τότε ίσχυσε για πρώτη φορά ότι κέρδιζε 3 βολές κάθε παίκτης που σούταρε τρίποντο και δεχόταν φάουλ. Με τον… Ρόντμαν να «λυσσάει» εκείνη την περίοδο, το NBA το 1997-98 επανέφερε τη γραμμή του τριπόντου στα 7,25 στην κορυφή αφήνοντάς την στα 6,75 μέτρα στις δύο γωνίες.

Το 1979-80 ορίστηκε ότι οι προπονητές θα πρέπει να μένουν μέσα σε μια περιοχή 9 μέτρων από τη βασική γραμμή προς το κέντρο και όχι να πηγαίνουν όπου θέλουν γύρω από το γήπεδο. Ο λόγος ήταν ότι υπήρχε φόβος ότι οι προπονητές εμπόδιζαν τις λειτουργίες της γραμματείας όσο είχαν απόλυτη ελευθερία.

Το 1951-52 η ρακέτα μεγάλωσε (σε πλάτος) από 1,83 μέτρα (6 πόδια) σε 3,65 μέτρα (12 πόδια). Ο λόγος ήταν… τα πάρτι που έκανε ο Τζορτζ Μάικαν στη ρακέτα, που ήταν τόσο καλύτερος από τους αντιπάλους του ώστε να αναγκάσει αλλαγή στους κανονισμούς. Και το… μεγάλωμα της ρακέτας συνεχίστηκε. Το 1964-65 η ρακέτα πήγε από τα 3,65 μέτρα στα 4,88 μέτρα (16 πόδια) λόγω της κυριαρχίας του Ουίλτ Τσάμπερλεν, ώστε να… δοθούν ελπίδες στους αμυντικούς.

Το 1991-92 είχαμε και τον πλέον συζητημένο κανονισμό του NBA, που εισήχθη λόγω του Μάτζικ Τζόνσον και του AIDS. Ουσιαστικά ακόμα τότε ήταν περίοδος… «σκοταδισμού» για τον πλανήτη σε σχέση με το AIDS και αυτός ήταν ο λόγος που ο μεγάλος Μάτζικ δεν είχε ξανά (ουσιαστικά) την ευκαιρία να παίξει μπάσκετ στο NBA. Ο Τζόνσον ανακοίνωσε ότι ήταν φορέας του HIV στις 7 Νοεμβρίου του 1991 και το NBA αμέσως εισήγαγε κανονισμό. Ο κανονισμός έλεγε ότι αν ένας παίκτης ματώσει κατά τη διάρκεια του αγώνα, τότε το ματς σταματάει και ο παίκτης αποσύρεται από τον αγώνα. Του επιτρέπεται να επιστρέψει όταν διακοπεί η αιμορραγία και σκουπιστεί το αίμα. Ο Τζόνσον τότε ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το μπάσκετ, αλλά ψηφίστηκε από τον κόσμο να αγωνιστεί στο all-star game του 1992 (στο οποίο ήταν τελικά και MVP με 25 πόντους, 5 ριμπάουντ και 9 ασίστ). Όμως, πολλοί παίκτες, όπως ο Μπάιρον Σκοτ, ο A.C. Γκριν και ο Καρλ Μαλόουν διαφώνησαν με την απόφαση του Τζόνσον να παίξει. Τελικά, ο Μάτζικ αγωνίστηκε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και μετά δήλωσε ότι σχεδίαζε να επιστρέψει στο ΝΒΑ. Όμως, λίγο πριν αρχίσει η σεζόν ανακοίνωσε ότι λόγω αντιπαλότητας και διαφωνίας πολλών παικτών του NBA θα αποχωρούσε μόνιμα. Τελικά, όταν ο πλανήτης ξεπέρασε τον αρχικό σκοταδισμό (που δυστυχώς δεν έχει εξαλειφθεί ακόμα) γύρω από την ασθένεια, ο Τζόνσον έπαιξε το 1996 για τους Λέικερς σε 32 αγώνες και μετά δήλωσε: «Τώρα αποχωρώ με τους δικούς μου όρους, κάτι που δεν μπορώ να πω ότι έγινε το 1992».

Σε συνέχεια του κανονισμού περί τραυματισμών με αίμα του 91-92, το 1992-93 σε κάθε ομάδα δόθηκαν 20 δευτερόλεπτα να επουλώσει την πληγή του παίκτη χωρίς να γίνει αλλαγή (αλλιώς γινόταν αλλαγή και ο παίκτης επέστρεφε αργότερα). Ο χρόνος που είχε μια ομάδα για να περιποιηθεί τον παίκτη της πήγε στα 30 δευτερόλεπτα το 2006-07, ενώ το 2007-08, ο κανονισμός δέχτηκε αλλαγή, που έλεγε ότι μια ομάδα δεν είχε δικαίωμα αυτών των 30 δευτερολέπτων αν μια πληγή άνοιγε ξανά και έτρεχε αίμα, χωρίς να έχει προηγηθεί πρόσθετη επαφή (πρόσθετο χτύπημα πέραν του αρχικού, αν δηλαδή δεν την έδεναν καλά). Σε αυτή την περίπτωση, ο παίκτης γίνεται αλλαγή.