Big Baby reloaded!

Προσπαθώντας να σοβαρευτούμε όντως τις τελευταίες ημέρες είχαμε δυνατές κινήσεις από τις ελληνικές ομάδες. Θα ξεκινήσω από τον Ολυμπιακό, που με την απόκτηση του Κλέιζα ανεβάζει τις θέσεις των ψηλών του ένα επίπεδο πάνω σε σχέση με πέρσι, ενώ υπό προϋποθέσεις ο Λιθουανός μπορεί να παίξει και στο «3». Φίλος μου είπε προχτές «θέλει μεγάλα κότσια από τον Ολυμπιακό να πάρει τον Κλέιζα», εννοώντας ότι οι Λιθουανοί… δεν του βγαίνουν του Ολυμπιακού. Ακόμη και ο… Αρτούρας Καρνισόβας που για να τον βρούμε πρέπει να πάμε 11 χρόνια πίσω, τραυματίστηκε στα κρισιμότερα παιχνίδια της χρονιάς στην Ευρώπη τότε. Ο Ρενάλντας Σεϊμπούτις, αν και ήρθε ως φέρελπις και δεν βασιζόταν η ομάδα πάνω του άρα δεν είναι το ίδιο, επίσης έπαθε σοβαρό τραυματισμό, ο Εουρέλιους Ζουκάουσκας έχασε όλη τη χρονιά και κρέμασε τον Ολυμπιακό τότε, ο Άρβιντας Ματσιγιάουσκας… ουσιαστικά κατέστρεψε την καριέρα του με απανωτούς τραυματισμούς. Στο λιμάνι ελπίζουν ότι ο Κλέιζα θα είναι ο πρώτος που θα βγάλει τη χρονιά σώος. Κι εμείς μαζί τους, καθώς το ίδιο ευχόμαστε για κάθε αθλητή (και μαζί μας κάθε νοήμων άνθρωπος).

Μαζί με τον Κλέιζα, ο Ολυμπιακός πήρε και τον Βον Ουέιφερ. Ο Ουέιφερ είναι ένα στοίχημα για τους «ερυθρολεύκους». Ουσιαστικά έχει παίξει μια χρονιά στο ΝΒΑ. Μόνο μία. Όλες τις άλλες σκούπιζε πάγκο και δεν μπορεί να κριθεί. Όμως, δίνεις τόσα πολλά λεφτά σε έναν παίκτη μετά από μια και μόνη χρονιά; Είναι αλήθεια (για όσους τον είδαν) ότι ο Ουέιφερ πέρσι έδειξε πάρα πολύ καλά στοιχεία, αλλά φτάνει αυτό; Έδειξε συνεπές σουτ από το τρίποντο μεταξύ άλλων αλλά απέχει μακράν από το χαρακτηριστεί καθαρόαιμος σουτέρ (για συγκεκριμένους λόγους). Δεν είναι δικό μου κόλλημα αυτό, από τον Ολυμπιακό μας έχουν τρελάνει από τον Ιούνιο ότι η ομάδα ψάχνει καθαρόαιμο σουτέρ στο «2», εξ ου και ο Κελάτι. Ο Ουέιφερ δεν είναι τέτοιος (τουλάχιστον όχι δοκιμασμένος στο χρόνο και στις συνθήκες αυτές), ενώ θα κληθεί να αποδείξει και ότι είναι καλύτερος του Γκριρ, αφού η σύγκριση θα είναι ευθεία τώρα που ο Ολυμπιακός δεν πήρε παίκτη-σουτέρ. Ο Ουέιφερ, βέβαια, μένει να δούμε και πώς θα αντιδράσει στο λιμάνι. Όχι στον καιρό του Πειραιά, αλλά στον χρόνο που θα παίζει. Πέρσι αγωνιζόταν 19,5 λεπτά ανά αγώνα και αυτά ήταν τα περισσότερα στην καριέρα του, μάλλον για να γίνω πιο συγκεκριμένος υπερτριπλάσιος χρόνος από κάθε άλλη χρονιά στην καριέρα του. Φάνηκε να αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά, αλλά μπορεί να προσαρμοστεί στην Ευρώπη και να αντέξει σε πολύ πολύ υψηλότερες απαιτήσεις από αυτές; Όσο για το τρίποντο που ανέφερα πριν, επίσης είναι ερωτηματικό. Όταν ένας παίκτης παίζει 19,5 λεπτά και έχει 39% με 2,6 τρίποντα ανά ματς, τότε μπορεί να ρίχνει μόνο 2,5 τρίποντα, αλλά τα ρίχνει σε 20 λεπτά, όχι σε 40. Και αν και δεν θεωρείται σουτέρ θα πρέπει να δούμε με τι ποσοστά θα σουτάρει όταν ρίχνει 6 και 7 τρίποντα ανά ματς (όπως θα του δοθεί η ευκαιρία στο ξεκίνημα της προετοιμασίας να κάνει). Πάντως, θεωρείται παίκτης με καλό σουτ.

Πολύ σημαντική και η μετεγγραφή του Πανελληνίου με τον Ντεβίν Σμιθ. Ο Σμιθ, που πέρσι έπαιζε στη Φενέρ, θα ανεβάσει επίπεδο τον Πανελλήνιο, καθώς είναι παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκας.

Και τελειώνουμε για σήμερα με τον Άρη. Μέσα σε 1,5 μέρα ο Άρης έκανε δύο ακόμη κινήσεις ολοκληρώνοντας το ρόστερ του (με μία υποσημείωση σε αυτό, όπως άφησαν οι άνθρωποι της ομάδας). Ο Άιρα Νιούμπλι και ο Τζέρεμι Ρίτσαρντσον θα ανεβάσουν τον Άρη ένα επίπεδο από πέρσι. Προφανώς κι εδώ μιλάμε με άλλους όρους απ’ ότι πριν για τον Ουέιφερ. Θεωρώ ότι ο Άρης έκανε πολύ καλή κίνηση και με τους δύο αυτούς παίκτες, οι οποίοι θα τον ενδυναμώσουν αρκετά. Ο Ματσόν καλείται να εντάξει στο ροτέισον και τον Παπανικολάου, αλλά και ο μικρός καλείται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Για μένα το ρόστερ δεν θα έπρεπε να κλείσει εδώ, αλλά παίζει ρόλο και το μπάτζετ του Άρη, το οποίο είναι περιορισμένο και όχι… ανεξάντλητο. Θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε ξανά σύντομα για τις κινήσεις στο μετεγγραφικό παζάρι.