Μπορεί το ξεκίνημα το 2004 και το 2006 να μην ήταν καλό, αλλά οι Η.Π.Α. της νέας εποχής αποδεικνύουν από το 2008 και μετά την ανωτερότητά τους! Έτσι έγινε και τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, όπου η παρέα του Κέβιν Ντουράντ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, κερδίζοντας με 107-100 την Ισπανία, μετά από έναν ωραίο τελικό, στον οποίο οι Αμερικανοί είχαν τον πρώτο λόγο στην 4η περίοδο και δεν κινδύνευσαν ουσιαστικά στο τέλος.
Το χρυσό σπίτι του πρέπει να πάρει ο Κέβιν Ντουράντ, καλύτερος παίκτης των Η.Π.Α. σε όλο το τουρνουά, απόλυτα επιτυχημένος ο Μάικ Σιζέφσκι, αήττητος μετά το Σεπτέμβρη του 2006 και το ματς εναντίον της Ελλάδας, ο άνθρωπος που ανέστησε ξανά τη χαμένη κυριαρχία των Αμερικανών και τους έδωσε το δικαίωμα να νιώθουν ξανά υπερόπτες. Και δικαιολογημένα, αφού στο Λονδίνο ολοκλήρωσαν αήττητοι δεύτερο συνεχόμενο Ολυμπιακό τουρνουά με το χρυσό στο στήθος τους.
Απ’ την άλλη, η Ισπανία έχασε μια ακόμα ευκαιρία, πάλεψε, τα έδωσε όλα, αλλά στις λεπτομέρειες ήταν ξανά χειρότερη. Μέτριο κοουτσάρισμα από τον Σκαριόλο, μεγαλειώδης εμφάνιση από τον Παού Γκασόλ που ανάγκασε όλη την αμερικανική ομάδα να του υποκλιθεί στο τέλος. Άλλη μια ευκαιρία θα έχουν οι Ισπανοί με το παρόν ρόστερ, το 2014 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην έδρα τους, πριν η δική τους «χρυσή γενιά» (δηλαδή ο Παού και ο Ναβάρο) παραδώσει τη σκυτάλη στους επόμενους. Πάντως, και από το Λονδίνο, όπως και από το Πεκίνο, οι Ισπανοί φεύγουν με το κεφάλι σκυμμένο. Αυτή τη φορά στ’ αλήθεια, με τον Παού Γκασόλ να δακρύζει μετά το ματς, και κανέναν να μην έχει όρεξη για κουβαριάσματα και πανηγύρια επειδή βγήκαν δεύτεροι, όπως έγινε το 2008. Κάτι είναι κι αυτό…