Στα παιδιά που τα θέλουνε όλα…

Νέος προπονητής, ο οποίος είναι προφανές ότι θέλει να βάλει την υπογραφή του κάτω από την ομάδα. Λογικό και σωστό, έτσι σκέφτονται όλοι οι μεγάλοι προπονητές. Στο βωμό αυτό θυσιάζονται πολλά κάθε φορά, μένει να δούμε πώς θα αντιδράσει η εθνική όταν θα δει ότι δεν της βγαίνει το ματς όπως θέλει. Την άμυνα που βλέπαμε τα περασμένα χρόνια και η οποία μας έκανε να νιώθουμε πολλές φορές ασφαλείς δεν θα τη δούμε φέτος. Η εθνική παίζει σκληρά στο πίσω μέρος του παρκέ, αλλά μόνο κατά διαστήματα. Απ’ την άλλη, θα δούμε μια διάθεση για αιφνιδιασμό και γρήγορο παιχνίδι. Αυτό μπορεί να προσφέρει πολλά στην ομάδα, αλλά και να την δυσκολέψει, άπαξ και αρχίσουν τα λάθη οι περιφερειακοί.

Αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία να τονίσουμε είναι η αλλαγή στο βάρος της δωδεκάδας. Ουσιαστικά φέτος έχουμε 7 «ψηλούς» και 5 «κοντούς» στο ρόστερ, κάτι όχι συνηθισμένο για την Ελλάδα. Ο Καζλάουσκας δοκίμασε αρκετά σχήματα και κατέληξε ότι φοβόταν περισσότερο ενδεχόμενο πρόβλημα στους ψηλούς, παρά φάουλ στην περιφέρεια και ένδεια στο «3». Η Ελλάδα στα φιλικά έδειξε ορισμένες αδυναμίες, άλλες φυσιολογικές, άλλες όχι. Πρώτον στο τρίποντο, αλλά αυτή είναι μόνιμη και δεν έχει νόημα να τη συζητήσουμε. Ή έχεις σουτέρ ή δεν έχεις. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι.

Επίσης, στην οργάνωση του παιχνιδιού, αλλά κι αυτή είναι φυσιολογική, καθώς ο Καλάθης είναι πολύ νεαρός και επιρρεπής στο λάθος, ενώ οι Σπανούλης-Ζήσης είχαν συνηθίσει στη συνεργασία με τους δύο απόντες φέτος άσους. Τα λάθη θα έρθουν και εναπόκειται, κυρίως, στον Ζήση να χαλιναγωγήσει τους άλλους, ώστε να ελαττωθούν στο μίνιμουμ οι λάθος πάσες.

Αυτό που είναι ακατανόητο και ανεπίτρεπτο είναι το πρόβλημα στα ριμπάουντ. Η Ελλάδα έχει πολύ ψηλά κορμιά και μπορεί εκτός του Φώτση να μην έχουμε τον παίκτη που έχει έφεση στο ριμπάουντ (άλλωστε αυτοί σπανίζουν), αλλά με τόσους και τέτοιας ποιότητας ψηλούς είναι ανεπίτρεπτο να χάνονται τα ριμπάουντ. Ο Καζλάουσκας το είδε και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο Γλυνιαδάκης θα είναι στη δωδεκάδα.

Το 7-5 είναι σημαντικό πείραμα, γιατί μπορεί να λέμε ότι ο Καϊμακόγλου θα παίζει και τριάρι, αλλά ουσιαστικά αλλάζει την ισορροπία δυνάμεων στην ομάδα και μετατρέπει το στιλ στο οποίο οι «παλιοί» έχουν συνηθίσει να αγωνίζονται. Αν θεωρήσουμε πως σε σχέση με πέρσι λείπουν οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Χατζηβρέττας, Βασιλόπουλος, Τσαρτσαρής και στη θέση τους έχουμε Καλάθη, Καλαμπόκη, Καϊμακόγλου, Σχορτσανίτη και Κουφό, η διαφορά στους περιφερειακούς σε σχέση με πέρσι είναι 2 παίκτες. Γιατί μπορεί ο Βασιλόπουλος να παίζει και «4», μπορεί να είναι σε θέση να μαρκάρει και τεσσάρια, αλλά είναι πιο τριάρι από τον Καϊμακόγλου και σε κοντά σχήματα στα οποία αυτός παίζει στο «4» η ομάδα έχει πιο «περιφερειακή» ταυτότητα απ’ ότι με τον Καϊμακόγλου, που είναι το αντίθετο από τον Βασιλόπουλο, δηλαδή ένα τεσσάρι που μπορεί να παίξει και στο «3». Αυτή η διαφορά είναι κάτι στο οποίο πρέπει εξ ολοκλήρου οι περιφερειακοί να προσαρμοστούν.

Απ’ την άλλη, το 7-5 στη ρακέτα δίνει τεράστιο πλεονέκτημα στην εθνική. Και όταν ένας παίκτης δεν είναι στη μέρα του μπορεί πιο εύκολα να πηγαίνει στον πάγκο, και τα φάουλ θα μας απασχολούν λιγότερο και θα μπορούμε να πιέζουμε πολύ περισσότερο στο «ένας εναντίον ενός» τους αντίπαλους ψηλούς, ιδίως όταν η άλλη ομάδα έχει παίκτη-αστέρα εκεί. Ο Γλυνιαδάκης είναι πολυτέλεια στην άμυνα που καμία ομάδα στο τουρνουά δεν έχει.

Βέβαια, υπάρχουν ορισμένα κομβικά σημεία. Δεν θα αναφερθώ καν στους πιο έμπειρους (εθνική ή συλλογικά) στο τοπ επίπεδο, Σπανούλη, Ζήση, Φώτση, Μπουρούση, Πρίντεζη, που θεωρώ ότι θα αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις. Με τις απουσίες και το στήσιμο της δωδεκάδας, ο Καζλάουσκας δείχνει ξεκάθαρα πίστη στις δυνατότητες του Περπέρογλου. Αν ο Στράτος παίζει όπως σε ορισμένα φιλικά, που ουσιαστικά ήταν απών, τότε η Ελλάδα μένει με 2,5 περιφερειακούς πέραν του πλέι μέικερ! Τον Σπανούλη, τον Καλαμπόκη και τον… μισό Καϊμακόγλου.

Κομβικό σημείο να μπορέσει να σταθεί και ο Καλάθης. Το τουρνουά δεν είναι φιλικά ματσάκια, ούτε καν πλέι οφ NBA (όπως είπε ο Κουφός). Εδώ τα λάθη απαγορεύονται, τα πάντα κρίνονται σε 40 λεπτά χωρίς δεύτερες ευκαιρίες. Μπορεί ο Καλάθης να έχει βρεθεί στη λογική των νοκ άουτ με το κολέγιο, αλλά η διαφορά στο επίπεδο είναι η μέρα με τη νύχτα.

Κομβικό και το να σταματήσει να είναι κουμπωμένος ο Καλαμπόκης. Με την εμπειρία του και με την αξία του μπορεί να αποτελέσει το κρυφό χαρτί της εθνικής, καθώς είναι παίκτης εύστοχος, που δεν κάνει λάθη και που ξέρει πώς και πότε να κάνει το κάθε τι στο γήπεδο. Στα περισσότερα φιλικά (και φέτος και πέρσι) ήταν φοβισμένος, ίσως κάτω από το βάρος του να καταφέρει να είναι στη δωδεκάδα. Αφού το έκανε, ελπίζω να «λυθεί», μιας και μπορεί να είναι μεγάλη βοήθεια.

Ο Σχορτσανίτης δείχνει σε καλό δρόμο, αλλά πάντα έχουμε επιφυλάξεις λόγω του πρότερου βίου του. Αν σταθεί στο ύψος που μπορεί, δεδομένων των 6 ακόμα επιλογών στους ψηλούς, πολλοί αντίπαλοι προπονητές θα χάσουν το βασικό τους σέντερ από φάουλ ή κούραση στη διάρκεια του ματς.

Ο Κουφός έδειξε ότι δεν έχει καλή φυσική κατάσταση, φυσιολογικό μετά τη χρονιά που έκανε στο (κάτω του μετρίου) NBDL. Ο Καζλάουσκας προσπαθεί να τον κάνει να μπορεί να αντέξει στην πίεση αγώνων και τουλάχιστον θα πρέπει για 5-6 λεπτά (εννοώ συνεχόμενα, όχι σύνολο) να μπορεί να παίξει στο μάξιμουμ, χωρίς να ξεκουράζεται στην άμυνα για να παίξει στην επίθεση.

Τέλος, ο Κώστας Καϊμακόγλου θα μπαίνει… όπου υπάρχει τρύπα. Έχει καλό σουτ και ένα τεράστιο πλεονέκτημα: όποτε παίζει στο «3», ως τεσσάρι, θα μπορεί πολύ εύκολα να ποστάρει τους αντιπάλους του και να σκοράρει από κοντά. Κοιτώντας τα ρόστερ, βλέπουμε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει ουσιαστικά μόνο κατά των Λιθουανών (ο Κλέιζα είναι τανκ, δεν είναι τριάρι). Ακόμη και με καλύτερους παίκτες απέναντί του, αν παίξει έξυπνα θα μπορεί να χαλάσει το σχεδιασμό των αντιπάλων με αυτόν τον τρόπο.

Όλα αυτά είναι θεωρητικά, αλλά είναι και λόγοι αισιοδοξίας. Απουσίες μπορεί να υπάρχουν, προβλήματα και ατέλειες επίσης, αλλά όχι τόσο μεγάλα και δυσεπίλυτα ή τόσο καθοριστικά. Είναι καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το τι θα κάναμε αν ήταν εδώ οι υπόλοιποι (και κάποιοι να σταματήσουν να τους κατηγορούν που δεν παίζουν φέτος) και να δούμε αυτούς τους 12 ως ομάδα, ως την εθνική πάνω στην οποία θα εναποθέσουμε και φέτος τις ελπίδες μας.

Στην πραγματικότητα, το στήσιμο του τουρνουά ευνοεί την Ελλάδα, καθώς και ο όμιλός μας είναι εύκολος, αλλά και ο όμιλος με τον οποίο διασταυρωνόμαστε. Ουσιαστικά, θα πρέπει να πάρουμε έναν από τους Γαλλία και Κροατία για να είμαστε 2οι πριν την οκτάδα (και άρα με καλό διασταύρωμα), ενώ αν τους πάρουμε και τους δύο, η τετράδα δεν απέχει πολύ.

Τα νοκ άουτ είναι άλλη ιστορία, αλλά όταν έρθει η ώρα θα τα πούμε και γι’ αυτά. Η χρονιά φέτος είναι μεταβατική, κυρίως όχι λόγω των απουσιών, αλλά της αλλαγής προπονητή. Τόσα χρόνια είχαμε καλομάθει με τον Γιαννάκη στον πάγκο, φέτος ίσως χρειαστεί να κάνουμε υπομονή και να είμαστε συγκρατημένοι. Όμως, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι είμαστε αισιόδοξοι και όχι άδικα. Η Ελλάδα στέκεται στο ύψος της, τα παιδιά αυτά έχουν φτιάξει χαρακτήρα στις επιτυχίες και θα είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσει τα εμπόδια που θα θέσουν. Κι ας μην ξεχνάμε: μπορεί οι απουσίες να κοστίζουν, αλλά προσφέρουν και κάτι. Οι παρόντες έχουν μεγαλύτερη δίψα για διάκριση ώστε να αποδείξουν τι αξίζουν. Για εμάς, αξίζουν ό,τι και τα προηγούμενα χρόνια: χρυσάφι.