Πηδάει ψηλά…

Βεβαίως, απομένει ακόμη το ματς με τους Ισραηλινούς την Τετάρτη, αλλά είναι αδιάφορο και για εμάς και γι’ αυτούς, αφού εμείς είμαστε σίγουρα πρώτοι και αήττητοι (στην επόμενη φάση μεταφέρονται μόνο τα αποτελέσματα με τις ομάδες που έχουν προκριθεί), ενώ εκείνοι είναι σίγουρα αποκλεισμένοι.

Οπότε την Τετάρτη δίνουμε φιλικό παιχνίδι. Καλύτερα, για να ξεκουραστούμε. Η Ελλάδα είναι η μοναδική ομάδα στο τουρνουά (μαζί με τους Ισραηλινούς) που δίνει αγώνα χωρίς κανένα νόημα την Τετάρτη, αφού όλες οι υπόλοιπες κάτι κυνηγούν (πρόκριση ή θέση). Άρα κανείς δεν μπορεί να έχει παράπονο από την ομάδα μας ως εδώ.

Το παιχνίδι με τους Κροάτες μπορούμε να το χωρίσουμε στα δύο. Τα τρία πρώτα δεκάλεπτα και το τέταρτο. Ο λόγος της πτώσης της απόδοσης στο τέλος έχει σχέση με τη λογική χαλάρωση σε ματς ομίλου που κερδίζεις από την αρχή 15-20 πόντους (αλλά παίζεις απέναντι σε καλή ομάδα, συνήθως τέτοια ματς έχουν… προδιάθεση να «κλείνουν» προς το τέλος), αλλά και με την κούραση των παικτών που είναι ξεκάθαρα ευθύνη του Καζλάουσκας.

Για μένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας στο ματς: το κοουτσάρισμα του Καζλάουσκας. Τη γνώμη που έχω για το Λιθουανό την ξέρετε, όπως την είχα γράψει από την αρχή κιόλας που ανακοινώθηκε η απόκτησή του. Όμως, δεν είναι κακό να αναφερόμαστε και στις άσχημες βραδιές του. Και τέτοια είχε στο ματς με τους Κροάτες. Όχι, βεβαίως, στο πώς προετοίμασε και έστησε την ομάδα, αυτό φάνηκε ότι ήταν σχεδόν τέλειο από τη διαφορά των δύο ομάδων στο πρώτο μέρος.

Όμως, στον τρόπο που διαχειρίστηκε το ρόστερ του κατά τη διάρκεια του ματς. Γλυνιαδάκης και Καϊμακόγλου δεν έπαιξαν καθόλου, κάτι που θεωρώ ανεπίτρεπτο, καθώς η Ελλάδα δεν είναι Βουλγαρία να μην μπορεί να βρει 12 παίκτες που να αξίζουν να πατάνε σε κάθε αγώνα παρκέ και να βοηθούν. Και οι 12 παίκτες της Ελλάδας έχουν να προσφέρουν όταν παίζουν και θεωρώ ότι πρέπει να δοκιμάζονται σε κάθε παιχνίδι και οι δώδεκα.

Σε σχέση με αυτό και η συμμετοχή του Μπουρούση, ο οποίος στο τέλος είχε σχεδόν… «σκάσει» και απλώς περιφερόταν από άμυνα σε επίθεση, μην μπορώντας να κατεβάσει ούτε ριμπάουντ. Ο Πρίντεζης έπαιξε μόνο 6 λεπτά, κι αυτό δεν έγινε για να βρει πατήματα ο Φώτσης, που αγωνίστηκε 17.

Στην περιφέρεια, ο Καϊμακόγλου θα έπρεπε να έχει παίξει, καθώς ο Περπέρογλου δεν ήταν για 30 λεπτά, εκτός κι αν ο Καζλάουσκας ήθελε να κάνει αυτό που είπαμε πιο πάνω, δηλαδή να τον βοηθήσει να ανέβει ψυχολογικά ενόψει της συνέχειας. Αλλά και πάλι έπρεπε να παίξει ο Καϊμακόγλου.

Και ο Καλάθης μπορούσε να έχει αγωνιστεί περισσότερο, ιδίως σε μια βραδιά που ο Σπανούλης ήταν, αν όχι κάτω του μετρίου, απλώς μέτριος. Για τον Σπανούλη δεν ανησυχούμε, καθώς είναι έμπειρος και ξέρει πότε να πιέσει τον εαυτό του.

Γενικά, το παιχνίδι είχε τέτοια εξέλιξη που θα μπορούσαν οι παίκτες (εννοώ μέσω της χρησιμοποίησής τους) να κρατήσουν δυνάμεις και να μην παίζουν 30 και 35 λεπτά. Αλλά, τουλάχιστον, αυτό θα γίνει την Τετάρτη, με την ομάδα να έχει ρεπό την Πέμπτη.

Σε άλλα στοιχεία του αγώνα, κάνει εντύπωση η καλή επιλογή σουτ από την Ελλάδα, που σπάνια θα πετάξει επίθεση με λάθος σουτ (δεν εννοώ άστοχο, εννοώ λάθος). Τα λάθη όντως μειώθηκαν σε σχέση με το πρώτο ματς, αλλά θα πρέπει κι ο Σπανούλης να πέσει επιτέλους από το «5» σε κάθε αγώνα. Η καλή επιλογή σουτ δίνει στην εθνική υψηλά ποσοστά από το τρίποντο, παρότι δεν έχουμε τον κλασικό σουτέρ και παρότι το ματς της Τρίτης ήταν το χειρότερο που θα κάνει ο Ζήσης από πλευράς ευστοχίας στο τουρνουά (2/11 σουτ με 1/6 τρίποντα). Ο Ζήσης, πάντως, οργανωτικά είναι μακράν ο καλύτερος της εθνικής και ο πιο κοντρολαρισμένος, εκείνος που αναλαμβάνει να ηρεμεί την ομάδα χωρίς λάθη. Τέλος, θα πρέπει ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης επιτέλους να δουλέψει λίγο τις βολές του, γιατί το ματς γύρισε από αυτό και μόνο. Όχι ότι οι Κροάτες απείλησαν ποτέ ουσιαστικά ότι θα κερδίσουν, αλλά το 2/8 είναι -6 πόντοι στο διάστημα που η διαφορά έπεσε από τους 18 (62-44) στους 11 πόντους (71-60, τότε βγήκε ο Σοφοκλής), δηλαδή ουσιαστικά είναι όλη η διαφορά.

Αν πρέπει να συνοψίσουμε, πάντως, η Ελλάδα είναι στις 2-3 ομάδες που μέχρι στιγμής ξεχωρίζουν στη διοργάνωση, μαζί με τη Σλοβενία και την Τουρκία, αν και θα έχουμε πιο σαφή εικόνα μετά το τέλος της πρώτης φάσης, όταν θα τους έχουμε δει όλους στα ντέρμπι.