Στάση Ο-Μόνια

Και έχοντας πει τα παραπάνω… εδώ και μια βδομάδα λέω για το ροτέισον του Καζλάουσκας. Τελικά, πολύ νωρίτερα απ’ όσο πίστευα δυστυχώς δικαιώθηκα απόλυτα. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε ο Καζλάουσκας το υλικό της ομάδας στο ματς με τη Ρωσία, δεν έβγαζε απολύτως κανένα νόημα. Ίσως αυτός να ήταν και ο μοναδικός τρόπος για να χαθεί το ματς, να το χάσουμε δηλαδή μόνοι μας. Γιατί αυτό έκανε ο Λιθουανός.

Οι Ρώσοι πήραν 11 επιθετικά ριμπάουντ στο πρώτο ημίχρονο, ο Κουφός ήταν εκτός αγώνα και ο Καζλάουσκας δεν δοκίμασε για λίγο τον Γλυνιαδάκη, ενώ ο Μπουρούσης απλώς παρακολουθούσε το ματς. Ή μάλλον, καλύτερα να το παρακολουθούσε από το να δέχεται 5 τάπες (!) από Μόνια και Μοζγκόφ. Αν δεν πίστευε ότι χρειαζόταν στην Πολωνία τον Γλυνιαδάκη ας έπαιρνε περιφερειακό, δεν νομίζω να είχε ανάγκη το παιδί από τις πληρωμένες διακοπές. Γιατί η ομάδα τον χρειαζόταν, ασχέτως αν ο Λιθουανός δεν μπορούσε να το καταλάβει.

Την ίδια ώρα, εκτός από τον Γλυνιαδάκη, στον πάγκο έμενε και ο Καλάθης σε όλο το σαραντάλεπτο, ενώ ο Σπανούλης στο παρκέ έκανε ένα από τα χειρότερα ματς της καριέρας του. Ο Βασίλης πελαγοδρομούσε, κρατούσε την μπάλα αδικαιολόγητα πολύ, όποτε ξεκινούσε προσπάθεια κατέληγε σε λάθος ή σε έμμεσο λάθος και γενικά είχε ένα «μαύρο» βράδυ. Αλλά, ο αντίλογος λέει ότι δεν προστατεύθηκε καθόλου από τον Καζλάουσκας, ότι ο Λιθουανός τον ξεθέωσε σε σημείο που να τον λυπάσαι κρατώντας τον σχεδόν 38 λεπτά στο παρκέ και, μοιραία, αφαιρώντας το καθαρό μυαλό και την ενέργεια στην οργάνωση της επίθεσης από την ομάδα.

Ο Καϊμακόγλου μπήκε πολύ νωρίς και αρχικά ήταν εμφανώς κρύος, καθώς είχε μείνει εκτός στα προηγούμενα ματς και οι ενδιάμεσες προπονήσεις πιο πολύ θυμίζουν… επίπεδο NBA (δηλαδή σουτάκια και συστηματάκια), οπότε ήταν δικαιολογημένα εκτός ρυθμού (να και πάλι το ροτέισον μπροστά μας). Όμως και πάλι βοήθησε. Και πόσο έπαιξε;

Καϊμακόγλου και Καλαμπόκης έπαιξαν από 8 λεπτά έκαστος, με την τράπουλα να μην ανακατεύεται καθόλου. Φοβήθηκε ο Καζλάουσκας ότι αν επεκτείνει το ροτέισον πέραν των… 7, θα χάσει το ματς; Το έχασε ακριβώς επειδή δεν το έκανε. Και η Ελλάδα κατάντησε Βουλγαρία στον αγώνα να βγάζει το ματς με 7 παίκτες.

Όμως, πέραν του Λιθουανού προπονητή, και οι παίκτες έχουν σαφώς μερίδιο ευθύνης. Σε ένα τουρνουά που η Μεγάλη Βρετανία φτάνει στο τσακ να κερδίσει την Ισπανία, ακόμη κι ένα παιδί καταλαβαίνει ότι η ψαλίδα έχει κλείσει. Δεν μπαίνεις σε αγώνα με υφάκι και νιώθοντας αστέρι γιατί μετά αυτά είναι τα αποτελέσματα: φεύγεις ντροπιασμένος και με σκυμμένο το κεφάλι, χάνοντας από μια κατά πολύ κατώτερη ομάδα και μάλιστα, χάνοντας καθαρά.Όσον αφορά τη διάθεση των παικτών, ας το αφήσουμε καλύτερα. Άμυνα ούτε με τα μάτια, απλώς για να βγάλουμε την υποχρέωση και να πάμε επίθεση, ο Μόνια φάνταζε κάτι μεταξύ Πίπεν και Νοβίτσκι, καμία μάχη για ριμπάουντ στο πρώτο μέρος.

Ακόμη και οι τελευταίες φάσεις έδειξαν ότι η Ελλάδα δεν είχε καθαρό μυαλό. Η επιλογή του να γίνουν 3 τρίποντα από τεσσάρια και μάλιστα από τη γωνία, προφανώς και δεν είναι σοβαρή, λογική και βγαλμένη από την προπόνηση. Με συγχωρείτε, αλλά δεν θα ψέξω τον Πρίντεζη που έχασε τρίποντο από τη γωνία, αλλά την ομάδα που του έδωσε την μπάλα και τον προπονητή που δεν έβγαλε άλλο σύστημα. Στ’ αλήθεια, μόλις πήρε την μπάλα στα χέρια του, πόσοι περιμένατε ο Πρίντεζης να «κολλήσει» και δεύτερο συνεχόμενο τρίποντο από τη γωνία και πόσοι αναφωνήσατε ότι τελείωσε το ματς πριν σουτάρει; Αυτό δείχνει λάθος επιλογή του πλέι μέικερ.

Τέλος πάντων, το ματς τελείωσε, εγώ είμαι της άποψης ότι καμία ήττα δεν κάνει καλό, αλλά όταν έρχεται αναγκαστικά πρέπει να την ξεπερνάς. Θεωρώ ότι η Ελλάδα πρέπει να παλέψει για την πρωτιά και όχι να αφεθεί να βγει 3η στον όμιλο. Ένα ματς ομίλου στην ουσία δεν κοστίζει τίποτα και μπορεί να λειτουργήσει ως χαστούκι αφύπνισης για τα απανωτά λάθη που επισημαίναμε επί τρία συνεχόμενα παιχνίδια.

Αυτό που με προβλημάτισε ήταν το γεγονός ότι οι παίκτες άφησαν να εννοηθεί ότι ήταν απογοητευμένοι από το κοουτσάρισμα του Καζλάουσκας στις δηλώσεις τους. Μόνο αυτό δεν μας χρειάζεται τώρα, κόντρα στα αποδυτήρια.

ΠΓΔΜ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ 86-75
Αν το δικό μας πρόκειται μια φορά για κατόρθωμα, των Γερμανών είναι δέκα. Εκεί που είχαν αγκαλιά την πρόκριση και έπρεπε απλώς να κερδίσουν τους ανεκδιήγητους, δεν άντεξαν το βάρος του φαβορί, όπως είπε ο Μπάουερμαν. Όταν δέχεσαι 86 πόντους από αυτή την ομάδα είσαι άξιος της μοίρας σου. Ο Μπάουερμαν ήταν σα να βλέπει τον καλοκαιρινό του εφιάλτη στο παρκέ, ανήμπορος να αντιδράσει στο απίστευτα κακό μπάσκετ των παικτών του. Απ’ την άλλη, η ΠΓΔΜ μας ανάγκασε για πρώτη φορά από την αρχή του τουρνουά να της βγάλουμε το καπέλο, γιατί την Κυριακή έπαιξε όντως ωραίο μπάσκετ, μυαλωμένο, οργανωμένο. Βοήθησαν λίγο τα τρίποντα που έμπαιναν και τους επέτρεψαν να μείνουν εντός συστήματος, αλλά και γενικά για τα 40 αυτά λεπτά φάνηκε ομάδα καλού επιπέδου. Με νίκη επί της Ρωσίας, η ΠΓΔΜ περνάει στους «8» αν κερδίσει με 7 πόντους και άνω στην περίπτωση που οι Κροάτες κερδίσουν τους Γερμανούς (τότε μένει έξω η Ρωσία) και με απλή νίκη αν οι Γερμανοί κερδίσουν τους Κροάτες (πάλι μένουν έξω οι Ρώσοι).

ΓΑΛΛΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ 87-79
Για ένα ημίχρονο οι Κροάτες θύμισαν την… αυτοδιαφημιζόμενη ομάδα για μετάλλιο των καλοκαιρινών φιλικών. Μετά θυμήθηκαν το κλασικό τους πρόσωπο και αν δεν ήταν ο εκπληκτικός οίστρος του Μάρκο Πόποβιτς, θα είχαν χάσει πολύ πιο εύκολα το ματς. Οι Γάλλοι μέσα σε 10 λεπτά πήγαν από το -9 στο +11 και πήραν δίκαια τη νίκη, δείχνοντας ότι βελτιώνονται και ξεκολλούν επιθετικά, ακόμη και κατά τη διάρκεια ενός αγώνα που ξεκίνησε στραβά (23 πόντοι στα 14 πρώτα λεπτά). Οι Κροάτες, πάντως, στην ουσία ήταν αδιάφοροι, καθώς και να κέρδιζαν το ματς, αν έχαναν από τους Γερμανούς θα έμεναν εκτός συνέχειας. Βέβαια, και πάλι παρουσίασαν μέτριο πρόσωπο και μη μας ξεγελάει το γεγονός ότι το ματς ήταν ντέρμπι, ουσιαστικά ο Πόποβιτς έπαιζε μόνος του εκτός συστημάτων και κράτησε τον αγώνα. Ο Ρέπεσα και πάλι ήταν μέτριος, κάνοντας παράλογη διαχείριση παικτών, λες και είχε προαποφασίσει πότε θα κάνει την κάθε αλλαγή.