Προς Ρίο ή Αντίρριο;

Καθώς η Εθνική έχει πατήσει στο Τορίνο και πραγματοποιεί την τελευταία της προπόνηση πριν την πρεμιέρα του Προολυμπιακού τουρνουά, αρπάζουμε την ευκαιρία να εξετάσουμε τη φετινή φουρνιά των Ανδρών, να μελετήσουμε τις δυνατότητές μας μέσα στο παρκέ και ίσως λίγο να γκρινιάξουμε, ως γνήσιοι Έλληνες.

Η αγαπημένη μας ομάδα θα ρίξει τη ζαριά της σε ένα τουρνουά-αστραπή. Τέσσερα ματς σε έξι μέρες και περιθώρια για λάθη δεν υπάρχουν. Ο στόχος είναι να βγούμε νικητές και να κερδίσουμε τη συμμετοχή και τις όποιες πιθανότητες διάκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο Φώτης Κατσικάρης βρίσκει το έμψυχο υλικό μας σε μια μεταβατική περίοδο, αφού πλέον μόνο ο Μπουρούσης θυμίζει τις εποχές των θριάμβων. Από τους 12 παίκτες μας οι μισοί δεν έχουν αγωνιστεί ξανά με το εθνόσημο σε διεθνές τουρνουά. Από τους υπόλοιπους, οι Μάντζαρης-Περπέρογλου ήταν περίπου διακοσμητικοί στο περσινό Ευρωμπάσκετ και φέτος θα παίζουν 20λεπτα.

But why, Fotis? Why?

Νομίζω πως είναι σκόπιμο να ξεμπερδεύουμε νωρίς με τις γκρίνιες – μην χαλάσουμε και το κάρμα. Ως εξωτερικός παρατηρητής λοιπόν, δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω μια τρομερή ανορθογραφία στη στελέχωση της 12άδας: τρία πόιντ, τρεις σέντερ, ένα 4-5αρο και πέντε σμολ φόργουορντ! ΟΚ, τα 3άρια μας έχουν ποιοτικές διαφορές μεταξύ τους και μπορούν να αναλάβουν διαφορετικές αρμοδιότητες, ωστόσο θα ήταν καλό κάποιος να μας εξηγήσει με ποιο σκεπτικό κόπηκε ένας γκαρντ (Ντόρσεϊ) για να προστεθεί ένας ακόμα φόργουορντ.

Είναι δεδομένη η λειψανδρία στην περιφέρεια και έχουμε δει από τα φιλικά ότι ο κόουτς περνάει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο «2» θέλοντας να εκμεταλλευτεί το προφανές μισμάτς (δεν υπάρχει Ευρωπαίος γκαρντ να… αντέξει τέτοιο κορμί), αλλά και να επωφεληθεί από την πρόοδο που έχει κάνει ο νεαρός άσος στον τομέα της δημιουργίας. Ωστόσο, από τους υπόλοιπους τέσσερις σμολ φόργουορντ δεν υπάρχει κανένας άλλος που να μπορεί έστω στοιχειωδώς να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο.

Πιο συγκεκριμένα,
o ο Παπαπέτρου τεχνικά πάει μάλλον προς το «4» και θα προσπαθήσει να μπαλώσει τις ανάγκες που έχουμε στη θέση – και θα είναι πολύ καλός, νομίζω
o ο Περπέρογλου δεν έχει τα πόδια για να μαρκάρει γκαρντ
o ο Θανάσης Αντετοκούνμπο έχει μόνο τα πόδια και τίποτε άλλο
o ο Χαραλαμπόπουλος φαίνεται ότι πηγαίνει στο Τορίνο για να αποκτήσει εμπειρίες, άντε και για να αφαιρέσει μερικά λεπτά από τον κατάκοπο Περπέρογλου στα εύκολα παιχνίδια.

Ο αντ’ αυτού

Άρα, στα λεπτά που ο Γ. Αντετοκούνμπο θα παίρνει τις ανάσες του, το «2» θα καλύπτεται από τον Γιάννη Αθηναίου, μιας και σχήμα με Καλάθη-Μάντζαρη ταυτόχρονα μάλλον θα έβγαζε πολύ γέλιο. Ο 28χρονος γκαρντ έχει μάθει να είναι χρήσιμος σε μικρό ρόλο και αυτό έχει τη σημασία του, όμως η ομάδα διψάει για δημιουργία και προσωπικά καλάθια. Χρειαζόμαστε παιχνίδι με την μπάλα από τα γκαρντ και ο Αθηναίου, σε αυτό το επίπεδο, δεν μπορεί να δώσει πολύ περισσότερα από βοήθειες στο κατέβασμα, κυνηγητό στην περιφέρεια και (που και που) κανένα τρίποντο από θέση.

Το κάτι διαφορετικό

Αντίθετα, ο Ντόρσεϊ μπορεί να είναι νέος, άπειρος και ασταθής, όμως έχει ατόφιο μπασκετικό ταλέντο (αυτό που λένε scoring off the dribble) και μπορεί να σκοτώσει σε καταστάσεις αιφνιδιασμού, καθώς διαθέτει αθλητικά προσόντα ΑΝΩΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΓΚΑΡΝΤ ΜΑΣ. Όσο κι αν λατρεύω τις προοπτικές του Χαραλαμπόπουλου (ανυπομονώ να τον δω από κοντά στο τουρνουά Νέων Ανδρών, στη Χαλκίδα από 15/7), θεωρώ ότι έπρεπε να μείνει πίσω στην Αθήνα και να ελευθερώσει μια θέση για το… αμερικανάκι. Για να το δούμε και λίγο πιο πονηρά, ο Ντόρσεϊ δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος από την καλή μας Ομοσπονδία και είναι κρίμα να τον πικραίνουμε στην τρυφερή ηλικία των 20 ετών.

Κρύψτε τον ήλιο

Όπως έχει φανεί η Εθνική θα ποντάρει στην αμυντική ευελιξία που μπορούν να προσφέρουν οι αδελφοί Αντετοκούνμπο, ο Παπαπέτρου και οι Καλάθης–Μάντζαρης. Το ρόστερ μας δείχνει ότι στα περισσότερα σχήματα θα μπορούμε να δυσκολέψουμε το παιχνίδι του αντιπάλου που θα καλείται να ξεπεράσει μια αμυντική γραμμή που έχει μακριά χέρια, καλύπτει γρήγορα τους χώρους και δεν φοβάται τις αλλαγές στα σκριν. Αν θέλουμε να βρεθούμε στο Ρίο, πρέπει να είμαστε σούπερ στην περιφερειακή άμυνα και να οδηγήσουμε τους αντιπάλους σε χαμηλά ποσοστά έξω από τη γραμμή.

Βαριά κορμιά

Μελανό σημείο εντοπίζεται στη θέση «5» για την άμυνα σε καταστάσεις πικ εν ρολ, όπου κανένας από τους ψηλούς μας δεν διακρίνεται για την καλή του συμπεριφορά μακριά από το ζωγραφιστό. Τα καλά νέα είναι ότι τόσο η Κροατία, όσο και η Ιταλία δεν έχουν τους εκρηκτικούς finishers που θα μπορούσαν να μας εκθέσουν. Η τακτική που θα ακολουθήσουν οι σέντερ μας είναι ένα ζήτημα. Λογικά δεν μπορούμε να τους τραβήξουμε πέρα από τα έξι μέτρα και να επιχειρήσουμε παγίδες κλπ. Επίσης, απέναντι στην Ιταλία π.χ. που έχει κάτι σεσημασμένους δολοφόνους από τα 6.75 είναι πολύ παρακινδυνευμένο να καταφύγουμε σε πολλές βοήθειες από την αδύναμη πλευρά. Γενικώς, το δυνατό μας χαρτί είναι το μήκος, αυτά τα μακριά χέρια των περισσότερων παικτών, έτσι ώστε να εμποδίζουμε τις πάσες του αντίπαλου δημιουργού.

Off to the races

Έτσι ή αλλιώς, η ομάδα θα προσπαθήσει να μπλοκάρει το παιχνίδι του αντιπάλου με στόχο να κερδίσει κατοχές μπάλας και να βρει ευκαιρίες για σκορ στο ανοικτό γήπεδο που είναι το ψωμοτύρι μας. Εκεί οι διασκελισμοί του Γιάννη Αντετοκούνμπο τρομάζουν κόσμο, ο Καλάθης εγγυάται για το σωστό μοίρασμα της μπάλας, ενώ έχουμε τελειώματα και με τους ψηλούς μας που μπορούν ωραιότατα να ακολουθήσουν (κυρίως οι Αγραβάνης–Κουφός). Το θέμα είναι να πάρουμε την μπάλα και το πρώτο στοίχημα για τη φετινή ανδρών είναι το αμυντικό ριμπάουντ.

Δημιουργία

Φυσικά, με πόντους μόνο στο τρανζίσιον δεν κέρδισε τίτλο κανείς. Δυστυχώς, το ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και για τις προκρίσεις: ο δρόμος για το Ρίο περνάει μέσα από ψυχοβγαλτικά θρίλερ. Στο μισό γήπεδο οι επιλογές μας είναι μετρημένες. Ας ξεχάσουμε τις παλιές εποχές με τους τοπ δημιουργούς: ο Νικ Καλάθης είναι παικταράς και καλός πικ εν ρολ γκαρντ, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με τους masters Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη. Ακόμα λιγότερο ο Βαγγέλης Μάντζαρης που θα χρειαστεί να πάρει πολύ περισσότερες πρωτοβουλίες, κάτι που έχει κάνει στο παρελθόν με τον Ολυμπιακό σε κάποια ματς με πολλούς απόντες. Όσο για το έτερο ήμισυ ενός πικ εν ρολ, εκεί το βασικό μας όπλο λέγεται Κώστας Κουφός που έχει μέγεθος, δύναμη και ικανοποιητική έκρηξη για περιβάλλον FIBA.

Superstar

Η μεγάλη αλλαγή για φέτος αφορά στο ρόλο του Αντετοκούνμπο που καλείται να γίνει κύριος δημιουργός σε συνθήκες τοπ ανταγωνισμού. Μπορεί στο Μιλγουόκι να έπαιξε στο πόιντ με επιτυχία, αλλά αυτό έγινε στα πλαίσια μιας losing team και ενός πρωταθλήματος που (εκτός πλέι-οφ) δεν διακρίνεται για τις κλειστές άμυνες. Μένει να δούμε τι ψάρια πιάνει ο σουπερστάρ μας τώρα που πρέπει να οδηγήσει την ομάδα του σε θρίαμβο. Σε μεγάλο βαθμό η πρόκρισή μας θα εξαρτηθεί από τη δική του αναλογία ασίστ-λαθών, αλλά και από το αν θα καταφέρει να πετύχει ορισμένους προσωπικούς πόντους σουτάροντας πάνω από την άμυνα. Επίσης, οι προβλέψεις δείχνουν ότι θα είναι από τους πρώτους μας παίκτες σε κερδισμένα φάουλ, στοιχείο που γενικότερα θα μας λείψει σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.

Snipers

Το μακρινό σουτ αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα για την Εθνική και για τον Έλληνα μπασκετμπολίστα εν γένει. Στο φετινό ρόστερ έχουμε μεν εννέα παίκτες που μπορούν να απειλήσουν από το τρίποντο, όμως κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί φονιάς. Το καλύτερο χέρι μάλλον ανήκει στον Στράτο Περπέρογλου, ενώ πλέον μας λείπει ο παίκτης που θα βάλει το μεγάλο σουτ μετά από ντρίμπλα (ξέρετε όλοι ποιον εννοώ). Η αλήθεια είναι ότι, από τα χρόνια του Αλβέρτη, εντεταλμένο εκτελεστή δεν ξαναείχαμε (ο Βασιλειάδης π.χ. απογοήτευσε, όποτε επιστρατεύτηκε) και λίγο-πολύ έχουμε μάθει να επιβιώνουμε χωρίς μια μόνιμη απειλή από μακριά. Στις πλαϊνές θέσεις έχουμε παιδιά που ξέρουν το μπάσκετ και μπορούν να παράγουν είτε επιτιθέμενοι στο ρήγμα της άμυνας, είτε παίρνοντας το εκάστοτε ελεύθερο σουτ.

Μέσα-έξω

Πάντως, θα βοηθηθούμε πολύ αν είμαστε αξιοπρεπείς έξω από τη γραμμή, κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι το πιο βαρύ επιθετικό μας όπλο είναι η δημιουργία από το χαμηλό ποστ. Μπουρούσης, Περπέρογλου, Γ.Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Χαραλαμπόπουλος (ακόμα και ο Μάντζαρης) είναι παίκτες με σπουδαίες ικανότητες στο παιχνίδι με πλάτη και κυρίως στην πάσα. Το κλειδί είναι η περιφερειακή ευστοχία που θα τραβήξει τις άμυνες έξω και θα αυξήσει τους χώρους για κοψίματα. Μέσα στο ζωγραφιστό είναι που μπορεί να φανεί καθαρά η σωματική μας υπεροχή. Εκεί θα αποκομίσουμε τα πολλαπλά οφέλη είτε είναι ματιές από το τρίποντο, είτε κερδισμένα φάουλ, είτε αμυντική ισορροπία, είτε κόπωση του αντιπάλου.

Για λεπτομέρειες μιλάμε, αλλά οι λεπτομέρειες είναι που θα μας βγάλουν ασπροπρόσωπους. Έτσι κι αλλιώς αυτή η ομάδα δεν δικαιούται τον τίτλο του φαβορί και πηγαίνει στην Ιταλία με χαμηλό προφίλ και μετρημένες πιθανότητες. Δηλαδή, ό,τι χρειάζεται για να μπούμε στη μάχη με συγκέντρωση και αποφασιστικότητα. Ενδεχόμενη πρόκριση στους Ολυμπιακούς θα αλλάξει τελείως το στάτους της Εθνικής, θα διώξει τις γκρίνιες και την εσωστρέφεια και θα μας κάνει ξανά να ονειρευόμαστε τίτλους και μετάλλια.

Άσε που μπορεί να αγαπήσουμε και την Ομοσπονδία.

(Ε, λέμε και κανένα αστειάκι)

Γ. Σκιάς