Ο “έλεγχος” των διεθνών

4. Γιάννης Καλαμπόκης: Ξεκίνησε στον πρώτο γύρο ως μπακάπ που μπορεί να δώσει πολλά, αφού είχε 6.3 πόντους, 2 ριμπάουντ, 1 κλέψιμο και 1.7 ασίστ σε 21 λεπτά συμμετοχής, αλλά στη συνέχεια χάθηκε στο ροτέισον. Όχι μόνο δεν έπαιζε πολύ, αλλά δεν υπήρχε και κανένα σύστημα για να του δίνει λίγο χώρο έστω για 1-2 σουτ, με αποτέλεσμα να μπαίνει μόνο για να σπρώξει στην άμυνα και να παίρνει συνολικά 5 σουτ στους τελευταίους 6 αγώνες. Πάντως, στα 31 του έκανε το μεγάλο βήμα και συμπεριελήφθηκε στη δωδεκάδα της Εθνικής, έστω και σαν ρολίστας πολυτελείας.

5. Γιάννης Μπουρούσης: 10.4 πόντοι και 7.3 ριμπάουντ σίγουρα δεν είναι κακός απολογισμός, αλλά η Ελλάδα περίμενε περισσότερα από τον Μπουρούση. Είχε εκλάμψεις και καλές στιγμές, αλλά δεν ήταν ο κυρίαρχος σέντερ της Ευρωλίγκας και παρασύρθηκε σε πολλά άστοχα τρίποντα.

6. Νίκος Ζήσης: Η χρονιά στην οποία περιμέναμε ο Νίκος να κάνει την έκρηξη και στην εθνική. Ο Ζήσης έχει επιβεβαιώσει την αξία του συλλογικά και έχει δείξει ότι είναι ο πληρέστερος Έλληνας γκαρντ. Όμως, με την εθνική δεν του έχει βγει το τουρνουά που θέλει μετά το 2006 (τότε ήταν εκπληκτικός μέχρι τον τραυματισμό του). Με 7.6 πόντους, 3.7 ριμπάουντ και 1.3 ασίστ δεν μπορεί να πει κανείς ότι ήταν κακός, αλλά, το χειρότερο, ήταν πολύ άστοχος. Σε όλο το τουρνουά προσπαθούσε να βρει το χέρι του από μακριά, αλλά δεν τα κατάφερε. Λάθη δεν έκανε πολλά, οργάνωσε καλά, αλλά δεν βοήθησε την Ελλάδα από μακριά με το καλό σουτ που διαθέτει. Ελπίζουμε την επόμενη φορά να… μπαίνουν όλα.

7. Βασίλης Σπανούλης: Μεγάλος σκόρερ και ηγέτης της Εθνικής, αλλά με πολλά λάθη από τη θέση του πλέι-μέικερ. Με έναν έμπειρο άσο δίπλα μπορεί σαφώς να προσφέρει περισσότερα. Είχε «εν λευκώ» δικαιοδοσία για κάθε επίθεση και έβγαινε ελάχιστα στα κρίσιμα, με αποτέλεσμα να του λείπουν εμφανώς ανάσες στα ματς της τετράδας, που ήταν και τα λιγότερο παραγωγικά του. Σε κάθε περίπτωση, είχε ορισμένες εντυπωσιακές παρουσίες και ήταν στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης.

8. Νικ Καλάθης: Η εικόνα που αποκομίσαμε από τα φιλικά ήταν ότι μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί περισσότερο. Δεν του έδειξαν μεγάλη εμπιστοσύνη, αλλά όποτε έμπαινε έδειχνε τα πολλά καλά του στοιχεία, αλλά και την απειρία του. Το μέλλον του ανήκει.

9. Αντώνης Φώτσης: Ο αρχηγός ήταν όπως πάντα ο καλύτερος στρατιώτης της εθνικής. Ο Αντώνης όπου η Ελλάδα χρειαζόταν βοήθεια στη ρακέτα ήταν εκεί. Έπαιξε καλή άμυνα, βοήθησε πάνω από το στεφάνι όπως πάντα, μάζεψε πάρα πολλά ριμπάουντ, όμως δεν βοήθησε επιθετικά. Με 8.4 πόντους και 6.1 ριμπάουντ είναι εμφανές ότι μπορούσε και καλύτερα, ιδίως αν σκεφτούμε ότι στους τελευταίους 4 αγώνες είχε 4/18 τρίποντα. Κούραση; Δεν του βγήκε το τουρνουά; Παρασύρθηκε; Αρνητικός δεν ήταν, αλλά δεν ξεκόλλησε την ομάδα σε δύσκολες στιγμές όπως έκανε κάθε άλλο καλοκαίρι.

10. Γιώργος Πρίντεζης: Χωρίς να έχει κάτι εντυπωσιακό στα νούμερά του (άλλωστε τα λεπτά συμμετοχής του κυμαίνονταν πολύ), ο Πρίντεζης έκανε ένα ώριμο τουρνουά, όπου κλήθηκε να παίξει αρκετά και στη θέση «3», που δεν την ξέρει. Προσέφερε αρκετά στην άμυνα, σούταρε εύστοχα τα δίποντά του, ενώ από τα 3 τρίποντα που έβαλε, τα 2 ήταν με την μπάλα… 200 κιλά. Όχι κάτι εντυπωσιακό, αλλά θετική παρουσία.

11. Ανδρέας Γλυνιαδάκης: Προφανώς η όποια κριτική στον Ανδρέα είναι άσκοπη και παράλογη από τη στιγμή που έπαιξε 3 παιχνίδια και 16 συνολικά λεπτά. Ο Γλυνιαδάκης σαφώς και μπορούσε να προσφέρει περισσότερα σε αυτή την εθνική, αλλά δεν πήρε χρόνο συμμετοχής. Μετά από μια εκπληκτική χρονιά με το Μαρούσι, άξιζε καλύτερης μεταχείρισης.

12. Κώστας Καϊμακόγλου: Μπορούμε να πούμε περίπου τα ίδια. Όποτε μπήκε πρόσφερε. Έπαιξε συνολικά 50 λεπτά σε 5 αγώνες και δεν έκανε ούτε ένα λάθος. Μεγάλη επιτυχία γι’ αυτόν η πρώτη διοργάνωση με την εθνική, αλλά σαφώς μπορούσε η Ελλάδα να τον εκμεταλλευτεί καλύτερα, ιδίως με τη μετριότητα του Περπέρογλου και τις απαιτήσεις του τουρνουά.

13. Κώστας Κουφός: Θα είμαστε ευχαριστημένοι αν ξανακατέβει μετά τον φετινό τρόπο χρησιμοποίησής του. Τον ταλαιπώρησε μία γαστρεντερίτιδα που του κόστισε σε φυσική κατάσταση, αλλά όχι τόσο ώστε να δικαιολογεί το ότι έπαιξε μόλις 7 λεπτά στα τελευταία 4 ματς (άλλωστε το γεγονός αυτά τα 7 λεπτά ήταν με την Ισπανία όταν κρίθηκε το ματς, δείχνει ότι δεν τον υπολόγιζαν). Έχει πολλά προσόντα, και μεγάλα περιθώρια βελτίωσης βέβαια, και η Ελλάδα θα πρέπει να επενδύσει καλύτερα πάνω του. Η άμεση αναχώρηση του για τις ΗΠΑ, προβλήθηκε ως απαίτηση των Γιούτα Τζαζ, αλλά το παρασκήνιο λέει ότι μπορεί να το ήθελε και ο ίδιος.

14. Στράτος Περπέρογλου: Ανάμεικτα συναισθήματα. Προσπάθησε να σηκώσει το βάρος του βασικού και δεν τα κατάφερε απόλυτα. Είχε εκλάμψεις, είχε στιγμές που βοήθησε, έπαιξε καλή άμυνα, έκανε λίγα λάθη (1 ανά 27 λεπτά συμμετοχής), δεν ήταν άστοχος, αλλά δεν ήταν και αυτό που είχε ανάγκη η ομάδα στο «3». Κάποιες στιγμές έμοιαζε να ξεχνιέται ή να «χάνεται» στην ένταση του ματς. Πάντως, ήταν η πρώτη φορά που η Ελλάδα ζήτησε τόσα από αυτόν και δικαιολογημένα δεν ήταν έτοιμος. Το γεγονός ότι δεν προσπάθησε ο Καζλάουσκας να τον βοηθήσει, τον εξέθεσε περισσότερο, αφού ουσιαστικά επωμίστηκε όλο το βάρος του κενού στο «3». Επίσης, μέτρησε και το γεγονός ότι ήταν αρκετά κακός στα 3 τελευταία ματς, ενώ και στην άμυνα δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά, όπως ο παίκτης που αντικαθιστούσε στο βασικό σχήμα.

15. Σοφοκλής Σχορτσιανίτης: Τα μεγαλύτερα χαμόγελα. Δεύτερος σκόρερ, εύστοχος, τελείωνε τις φάσεις σχεδόν πάντα σωστά, μακράν τις περισσότερες βολές, τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ, ήταν αυτός που έσπρωχνε τη φροντλάιν μας όταν έδειχνε να κολλάει. Έκανε εκπληκτικό τουρνουά τηρουμένων και των αναλογιών: ήταν περίπου 2 χρόνια χωρίς μπάσκετ. Μακάρι να συνεχίσει έτσι από εδώ και στο εξής. Σημαντικό επίσης το γεγονός ότι είχε 11.9 πόντους σε 18.8 λεπτά ανά αγώνα, κάτι που θα πρέπει να του δείξει ότι όσο είναι σοβαρός δεν υπάρχει σέντερ να μπορεί να τον αντιμετωπίσει.

Γιόνας Καζλάουσκας: Πρώτο δείγμα του Λιθουανού επιτυχημένο, κρίνοντας σαφώς από το αποτέλεσμα. Με μια δεύτερη ματιά, η Ελλάδα δεν έκανε την υπέρβαση, αφού η δυναμική του φετινού τουρνουά μιλούσε για τετράδα. Ο Καζλάουσκας έκανε καλό σκάουτινγκ, προετοίμαζε σωστά την ομάδα τις περισσότερες φορές, αλλά έκανε δύο μεγάλα λάθη: Δεν πίστεψε στους παίκτες του και δεν διαχειρίστηκε σωστά το υλικό που είχε στα χέρια του. Στο τέλος οι μουρμούρες (των παικτών) καλύφθηκαν από το μετάλλιο αλλά έφτασαν στον τύπο, άμεσα (Καϊμακόγλου) ή έμμεσα (Κουφός). Συνολική παρουσία μέτρια, καθώς βοήθησε την Ελλάδα να μείνει στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά δεν την πίστεψε για να της δώσει το κάτι παραπάνω δεδομένων των ευνοϊκών συνθηκών του τουρνουά, ενώ εμφάνισε την ομάδα σχεδόν διαλυμένη από την κούραση στο σημαντικότερο παιχνίδι, τον ημιτελικό.